[149./24] 1664. - "Sprzedana" Tom I

"Sprzedana"

Tom pierwszy

Wiktoria Jochymek

„Nie wolno trzymać złych rzeczy w sobie, 

bo będą cię powoli niszczyć.”

Czasami w życiu zdarza się tak, że w jednej chwili wszystko się zmienia i potem już nic nie jest takie, jak wcześniej. Jednak takiego zwrotu w życiu, jakie spotkało bohaterkę książki „Sprzedana”, z pewnością nikt by nie chciał doświadczyć.

Już tytuł wskazuje, że będzie to opowieść z mafią w tle związana z handlem kobietami, z powodu którego poukładane życie Kornelii robi koszmarny obrót, a dotychczasowy, bezpieczny świat rozsypuje się w drobny pył, gdy pewnego dnia zostaje porwana i sprzedana bezwzględnym gangsterom, którzy kobiety traktują brutalnie i bez szacunku.

„Sprzedana” jest powieścią o niewielkich rozmiarach, zarówno jeśli chodzi o wielkość książki, jak i o ilość stron. To debiut pani Wiktorii Jochymek, która z pewnością jest młodą osobą, co wyczuwam w sposobie pisania. Jeszcze nie do końca wszystko jest jasne, czasami słabo opisane i skromnie rozbudowane, na przykład wygląd bohaterów, czy targające nimi emocje. Nie od razu też wiadomo, gdzie dzieje się akcja, a dopiero znacznie później dowiadujemy się, że Kornelia i jej mąż Adam mieszkają w Krakowie, a w dalszej części książki wydarzenia przenoszą się też do Rosji. Plusem są szybko zmieniające się sytuacje i wrzucenie nas od razu w akcję, bez zbędnych opisów. Jednak w niektórych przypadkach przydałoby się ich nieco więcej.

Autorka nie oszczędza swojej bohaterki, nie stosuje półśrodków, lecz wrzuca ją, w koszmar, jaki dziewczyna musi przeżywać każdego dnia. I nie pojawia się nagle „rycerz na białym koniu”, który ją ratuje, więc jej piekło trwa przez jakiś czas. Jednak dla mnie zbyt szybko wszystko się działo, zwłaszcza jej dochodzenie do zdrowia. Zdradzę jeden wątek, który jest oczywisty. Chodzi o relację z wybawcą dziewczyny, Grigorijem, gdy już na drugi dzień po uratowaniu przez niego, ona zrywa się z łóżka, a przecież dzień wcześniej była w kiepskim stanie, ledwo żywa.

Można o tej historii  powiedzieć, że jest to  mafijny romans w pigułce. Znajdziemy w niej wiele znanych elementów, które ubrane zostały w dosyć odważne sceny, w tym erotyczne. Czyta się szybko, ale pozostaje pewien niedosyt. Warto też zaznaczyć, że JEST TO PIERWSZA CZĘŚĆ, a przynajmniej wszystko na to wskazuje. I znowu: na okładce, ani w opisie nie ma nic, żadnej sugestii. Historia została napisana na zaledwie 200 stronach, ale zawiera aż trzy części, więc sądziłam, że wszystko zamknie się w jednym tomie. Jednak docierając do dramatycznych scen finałowych, okazało się, że to jeszcze nie koniec.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Novae Res

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 07.08.2024 r.

Wymiary: 121x195 mm

Ilość stron: 208

ISBN: 978-83-8373-257-2

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 3/6

[93./24] 1608. - "Nie podglądaj"

"Nie podglądaj"

Ewelina Pałecka

„Kto posiadł umiejętność nieoceniania książki po okładce, 

a człowieka po wyglądzie – ten jest wielki.”

Czasami życie toczy się u niektórych tak, że wszystko się wali na głowę. Problem goni problem, kryzys za kryzysem, co sprawia, że każdy w takiej chwili chwyta się każdej deski ratunku. Bywa tak, jak u bohaterki książki „Nie podglądaj”, że podejmuje ona kroki kłócące się z jej moralnymi zasadami, ale w obliczu wielu niesprzyjających splotu zdarzeń z przeszłości nie widzi innej możliwości wyjścia z dołka, w jakim się znalazła.

Maria Andrycz, dziewczyna z uroczej wsi Olszanicy położonej w Bieszczadach miała swoje marzenia. Chciała zostać w przyszłości sławną skrzypaczką. Niestety, dziś w wieku 28 lat nie widzi szans na ich spełnienie. Od roku jej życie zmieniło się, ale nie w sposób, jaki by chciała. Otacza ją luksus, markowe ciuchy, piękny dom, w którym jej synek Kacperek może spędzać czas z ulubionymi zabawkami. Stać ją na wiele, jedyne, czego nie ma to miłości kogoś, kto byłby u jej boku oddanym, kochającym partnerem. I raczej nie ma na to szans, no bo któż by chciał związać się z prostytutką? 

Pod pseudonimem Nadia spełnia oczekiwania bogatych klientów, których znajduje dla niej Marcel. To on pomógł jej rok temu, gdy była w ciężkim kryzysie emocjonalnym i finansowym, ale za wyjście z niego płaci cały czas wysoką cenę. Już dawno by zrezygnowała z takiego życia, gdyż nie jest to, co chciałaby wykonywać, ale nie ma wyjścia, gdyż żadna inna praca nie dawałaby takich zysków, by zapewnić swemu dziecku wszystko, co potrzebuje. 

Pewnego dnia Marcel zgłasza jej specyficzne zamówienie od klienta, który płaci ogromne pieniądze, ale w zamian chciałby, żeby podczas spotkań z nim ona miała na oczach opaskę. Mężczyzna nie chce, by zobaczyła jak on wygląda. Maria/Nadia godzi się na tę dziwną propozycję, z jednej strony nie wie co o tym myśleć, a z drugiej jest tą sytuacją zaintrygowana. Nadaje nieznajomemu, tajemniczemu klientowi pseudonim Pan Opaska.

To trzecia powieść pani Eweliny Pałeckiej, która debiutowała w 2012 roku książką „Szmal pachnący ziołem”, a rok później ukazał się drugi tom tej serii „Szmal pachnący koksem” oraz poradnik „(Nie)oczywiste zasady zdrowego i szczęśliwego życia”, które spotkały się z pozytywnym oddźwiękiem. Jej najnowsza powieść sugeruje typowy erotyk, gdy patrzymy na zmysłową okładkę, ale zawarta w niej opowieść nie jest tym elementem przeładowana.

Pierwsze rozdziały toczą się spokojnie, gdyż poznajemy obecne życie bohaterki, jej charakter, podejście do tego co robi, a przede wszystkim ukazuje się nam jako troskliwa, kochająca matka, która dla swego synka jest w stanie zrobić wszystko, by był szczęśliwy. 

Całość jest ukazana oczami Marii Andrycz, która opowiada nam o sobie, problemach swoich, swojej przyjaciółki Andżeliki, o swoich niektórych klientach i o Marcelu, dla którego pracuje oraz ujawnia stopniowo epizody ze swej przeszłości, które doprowadziły ją do tej obecnej roli. Dzięki temu poznajemy charakter jej działalności, tego co czuje, wykonując ten najstarszy zawód świata i jak godzi to z codziennymi obowiązkami.

Powieść napisana została spójnie, konkretnie i bez rozwlekania tematów, a wszelkie pytania jakie pojawiły się u mnie na początku, uzyskały odpowiedzi. Zaczynając poznawać tę historię, można by spodziewać się, że będzie to typowy erotyk, gdyż od razu jesteśmy świadkami sceny pokazującej bohaterkę tuż po tym, jak wyszedł jej stały klient Piotr. Widać, że ta profesja to konieczność w jej obecnej sytuacji życiowej. Wbrew pozorom fabuła nie obfituje w zbyt duże ilości scen erotycznych. Czasami są one fragmentaryczne, a niektóre bardziej rozwinięte, ale nie wzbudzające odrazy, gdyż wszystko opisane zmysłowo i bez nadmiernych szczegółów. Ta sfera jest tu tylko jednym z elementów tej historii, a nie jej głównym, dominującym motywem. Wyłania się z niej historia kobiety, której życie nie poukładało się tak, jakby chciała. Musiała porzucić swoje marzenia, by chronić małego Kacperka.

„Nie podglądaj” to jeden z lepszych romansów z erotycznym tłem, z tych jakie do tej pory przeczytałam. Nie mam problemów z tego rodzaju literaturą, gdyż porusza kwestie związane z naszą seksualnością i z reguły są pełne różnorodnych emocji. Zachęcam do sięgnięcia po nią nawet tych, którzy rzadko sięgają po te klimaty, gdyż  szufladkując je od razu, możemy sprawić, że pominiemy  naprawdę dobrą, życiową historię. 

I tak jest  w przypadku historii, którą napisała pani Ewelina Pałecka. W trakcie poznawania losów bohaterki, spod erotycznej warstwy, wyłaniają się trudne tematy związane z toksycznymi relacjami w małżeństwie, alkoholizmem, przemocą, zazdrością, manipulacją, zachowaniami narcystycznymi i marzeniami, które utonęły w morzu nieszczęść. Pojawią się też tajemnice, intrygi, zemsta, a nawet wątek kryminalny. To opowieść o tym, że zawsze możemy wrócić na właściwą ścieżkę, odnaleźć swój cel, o ile zauważymy pomocną dłoń, którą podsuwa nam los pokazując drogę wyjścia, otwierając możliwości. I tylko od nas zależy, czy z tego skorzystamy i czy nadal będziemy tkwili w życiu, które nas nie satysfakcjonuje. Zawsze jest wyjście z każdej sytuacji, tylko trzeba je zauważyć i otworzyć drzwi do nowego, lepszego życia.

Wydanie: I

Data premiery: 30.05.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 200 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-970021-2-8

Wydawnictwo: Ewelina Palecka

Moja ocena: 6/6

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem autorki

1414. - "Uśmiech przeznaczenia" Tom I i II

"Uśmiech przeznaczenia"

Klaudia Max

Wydanie: I

Data premiery: 28.06.2023r

Liczba stron: 300

Format: e-book

ISBN:  978-83-966970-9-7

Wydawnictwo Ruby Nigrum

Moja ocena: 6/6

„Życie nie polega tylko na ciągłym wyścigu po sukces. Czasami trzeba zwolnić docenić to, co los daje nam w prezencie, by móc cieszyć się tym, co będzie jutro.”

Czasami o naszym losie decyduje zwykły przypadek, który może wydawać się z początku wydawać niezbyt fortunny, ale z czasem okazuje się, że wszystko wydarzyło się w odpowiednim czasie i miejscu. Taka sytuacja zaistniała w powieści „Uśmiech przeznaczenia”

Gaja Nowacka vel Tessa Ross to jedna i ta sama osoba, ale o zupełnie innej osobowości, co nie oznacza rozdwojenie jaźni, a wręcz przeciwnie, o jej bardzo niestandardowym charakterze. Jako Gaja realizuje się jako projektantka wnętrz, ale idzie jej to niezbyt dobrze, gdyż jej projekty odbiegają od klasycznych form, jakie chcieliby widzieć jej klienci. Natomiast Gaja bardziej znana jest jako Tessa Ross, gdyż pod tym pseudonimem powstają poczytne romanse. Jednak teraz, najnowsza jej powieść utknęła w ślepej uliczce wyobraźni, gdyż brakuje najważniejszego elementu – głównego męskiego bohatera, który będzie w stanie rozpalić zmysły czytelniczek. Nie potrafi sobie go wyobrazić, aż do pewnego dnia, gdy spotyka Olega Dolnego.

Oleg Dolny prowadzi firmę inwestycyjną oraz posiada sieć hoteli i restauracji, co pozwala mu na luksusowe życie. To postać, która odbiega od standardowych przystojniaków z romansów. Zachowuje się naturalnie, bez bufonady, arogancji i zarozumialstwa, jest wyrozumiały dla innych ludzi, swoich pracowników traktuje sprawiedliwie, potrafi stanąć w obronie najbliższych osób, a do tego nie jest typem wciąż nienasyconego erotomana. Od początku można zauważyć, że nie wykorzystuje swojego wyglądu i pozycji społecznej, by zaimponować mdlejącym na jego widok dziewczynom. Wręcz przeciwnie, po rozwodzie z piękną Jowitą nie szuka na siłę związku i nie prowadzi zbyt ekstrawaganckiego życia. Zauważa to jego przyjaciel Maciek, z którym od czasu do czasu idzie na piwko na jednej z ulubionych kawiarni.

Tego dnia, który jest tytułowym uśmiechem przeznaczenia, przyjaciele postanowili także spędzić chwilę czasu na rozmowie przy ulubionym, aromatycznym napoju. Maciek proponuje Olegowi założenie się o to, że zaciągnie on do łóżka kobietę, która pierwsza wejdzie do lokalu, w którym akurat oni przebywają. W tym momencie nietrudno było się domyślić, że tą kobietą jest Gaja, ale jej wejście odbiega od wyobrażeń zarówno obserwujących wejście mężczyzn i od naszych.

Polubiłam zarówno Olega, jak i Gaję, która nie jest typem wciąż obrażającej się i ciskającej gromy kobiety, jak to zwykle w romansach bywa. Potrafi natomiast podejść do sprawy rozsądnie, empatycznie, stawiając na pierwszym miejscu uczucia i łączące ją z ukochanym mężczyzną. Czuje się wprawdzie czasami mniej atrakcyjna niż na przykład była żona Olega, ale on szybko ją uświadamia, jakim ona jest błędzie.

Bardzo podobało mi się, że oboje niczego nie udają, lecz wprost wyrażają swoje uczucia, zachowują się jak dorośli ludzie, a nie naiwni, pełni niepewności nastolatkowe. Nie ma pytań typu „Co się ze mną dzieje?”, „Co ja właściwie robię?” i inne tego typu często pojawiające się dylematy, ale od razu wiadomo, czego oboje chcą i robią wszystko, by być razem.

Ogromnie się cieszę, że od razu w jednej książce zostały zawarte dwa tomy, gdyż trudno mi by było czekać na kontynuację. Czytałam zawartą w nich opowieść w wersji elektronicznej, ale dla miłośników tradycyjnej formy wydawniczej, jest dostępna też wersja papierowa. Dzieje się w nich tak wiele, że podążanie za kolejnymi zdarzeniami biegnie w iście zawrotnym tempie. Obie części nie są zbyt obszerne, gdyż w sumie składają się na historię zawartą na 300 stronach, ale dzięki temu nie ma w nich zbędnych opisów czy przeciągających się scen lub dialogów. 

Fabuła pierwszego tom pt.: „Odnaleźć szczęście” jest pełna erotyzmu, magii wzajemnego przyciągania, podanego niczym wykwintne danie. Wszelkie tego typu motywy, zostały ujęte w niezwykle zmysłowy, subtelny sposób, podobnie jak emocje różnego rodzaju oraz wrażenia i przeżycia otoczone barwnym, plastycznym, subtelnym obłokiem słów, porównań, metafor, działających na wyobraźnię i zmysły. Nie jest jednak cały czas słodko i namiętnie, gdyż wkradają się w życie zakochanych kłopoty mające korzenie w przeszłości, ale i obecnie ich nie brakuje. Los nie daje im odpocząć i spędzać sielankowo czas, co jeszcze bardziej zostało zaznaczone w tomie drugim pt.: „Ocalić miłość”, a to sugeruje, że trzeba będzie o tę miłość powalczyć. Ta część jest bardziej dramatyczna, gdyż robi się w pewnym momencie niebezpiecznie, chociaż już w pierwszym tomie pobrzmiewały takie mroczne nuty. Dzięki nim całość nie jest płaska i nudna, lecz zróżnicowana, a przez to wciągająca.

Powieść „Uśmiech przeznaczenia” dała mi wszystko to, czego oczekuję od romansu. Są w niej emocje o wielu odcieniach, zazdrość, zawiść, intryga, namiętność, żar pożądania, ale przede wszystkim miłość pokazując, że prawdziwa miłość przetrwa każdą burzę, pod warunkiem że będzie oparta na zaufaniu, oddaniu i szczerości.

Klaudia Max ma na swoim koncie pisarskim sześć książek włącznie z „Uśmiechem przeznaczenia”, a od jej debiutu pt.: „Czerń rubinu” minęły nie całe dwa lata, ale ja dopiero teraz miałam okazję sięgnąć po jej powieść i nie żałuję tej decyzji.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

1255.- "Szept mroku"

"Szept mroku"

Kinga Litkowiec

Wydanie: I

Data premiery: 7.09. 2022r.

Liczba stron: 304

Wymiary: 135 x 210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Lipstick Books

Moja ocena: 6/6

„Zabawa się rozpoczęła. 

Weszłaś w nią, a teraz próbuj przetrwać.”

W dzisiejszych czasach często można usłyszeć o  stalkingu, który potrafi skutecznie utrudnić życie ofierze. Najczęściej stalker przedstawiany jest jako psychopatyczny obserwator w kryminalnych powieściach, a w związku z tym jego postać wzbudza lęk i poczucie zagrożenia. Autorka powieści "Szept mroku" wykorzystała ten element, ale w zupełnie odmiennym charakterze.

Mia West ma 18 lat i właśnie wkrótce do ukończy ostatni roku szkoły średniej, po którym planuje podjąć wymarzone studia.  Cieszy się niezmiernie, że wakacje spędzi na obozie, dzięki któremu ma nadzieję zregenerować siły i odpocząć po wyczerpującym roku. Jej w miarę ułożone życie burzą smsy, które otrzymuje od nieznajomego mężczyzny, który daje jej do zrozumienia, że wciąż jest gdzieś blisko niej i ją obserwuje. Nie przejmuje się szczególnie tymi wiadomościami, gdyż zrzuca to na pomysły swego młodszego brata, sądząc, że są to jego głupie pomysły. Sprawa robi się poważniejsza, gdy stalker daje jej do zrozumienia, że on wie o niej więcej i grozi, że ujawni jej najskrytsze tajemnice. Zaczyna stawiać warunki i wciąga ją do swojej gry, z której nie ma wyjścia. Mia musi jej poddać się całkowicie. Jakby tego było mało, pojawia się ojciec, który po czternastu latach nieobecności postanowił odnowić relacje z rodziną. Robi to jednak zbyt nachalnie, bezkompromisowo, czasem despotycznie próbując narzucić dzieciom swoją wolę. 

I znowu dałam się porwać historii stworzonej przez panią Kingę Litkowiec, po tym, jak podobnie stało się w przypadku „Naomi”, dylogii „Miasto mafii”,  serii „Bracia di Caro”, z której wprawdzie poznałam tylko pierwszą część, ale wiem, że chciałabym ją poznać w całości.  Były to typowe romanse mafijne napisane z pazurem i polotem. Nie inaczej jest w powieści "Szept mroku", której fabuła toczy się w środowisku młodych ludzi, ale nie brakuje w niej mocnych, mrocznych elementów ocierających się o thriller z nutką erotyki. Autorka nie raz udowodniła, że potrafi o miłości pisać w niezwykle wciągający i oryginalny sposób, a sfera erotyczna jest zawsze ujęta w ładną oprawę słowną i odpowiedni nastrój, więc tego rodzaju opisy nie rażą, lecz dodają smaczku.

Ogromnie podobała mi się ta historia, która przez cały czas wywoływała u mnie wiele pytań, nawet wówczas, gdy poznałam już tożsamość tajemniczego obserwatora. Zarówno poszczególne epizody, jak i przebieg zdarzeń prowadzące do finałowej rozgrywki dały mi mnóstwo satysfakcji z czytania. Nie ma w niej nic zbędnego, gdyż konstrukcja fabuły została znakomicie zaplanowana i przemyślana. Od pierwszych zdań rozpoczynających tę powieść byłam zaintrygowana dalszymi wydarzeniami. 

Atutem tej powieści są niewątpliwie bohaterowie, którzy mają konkretne osobowości. Mia okazała się dziewczyną, które nie daje się tak łatwo zastraszyć i postanawia odkryć kolejne karty gry wymyślonej przez prześladowcę. W większej części fabuły śledzimy wszystko jej oczami, więc tożsamość  stalkera i jego motywy pozostają tajemnicą, ale on także ma możliwość przekazania nam swojego punktu, gdy w jednej z dziewięciu części autorka oddaje mu głos.  Co ciekawe, jego postać wzbudza raczej sympatię, niż przerażenie, gdy poznajemy go lepiej.

"Szept mroku" to bardzo udana powieść, od której trudno się oderwać, gdyż cały czas mamy chęć przewracać kolejne strony podążając za losami bohaterów. Zachwycił mnie zarówno pomysł na fabułę i super zakończenie, którym jestem całkowicie usatysfakcjonowana. Mam jednak nadzieję, że autorka wróci jeszcze do tej historii, może innych postaci z drugiego planu, którzy także wzbudzają ciekawość. 

Książkę przeczytałam, dzięki współpracy z Bonito.pl

 i serwisem Dobre chwile, na którym możecie przeczytać 

rozszerzoną wersję recenzji

1239. - "Fatalny zakład"

"Fatalny zakład"

Dominika Szrejder

Gatunek: erotyk mafijny

Numer wydania: I

Liczba stron: 184

Data wydania polskiego: 18.10.2022r.

Wymiary: 210 x 148 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-965208-2-1

Wydawnictwo: Magia Słów

Ocena: 4/6

„Kobieta w odróżnieniu od mężczyzny zawsze powinna być gotowa na wszystko, ponieważ nigdy nie ma pewności, co danego dnia ją spotka.”

W życiu nic nie pozostaje bez reakcji, jedno zdarzenie wywołuje drugie a każde działanie niesie ze sobą określony skutek. Jedno z przysłów mówi, że gdy siejesz wiatr, zbierasz burzę i to sprawdziło się w przypadku bohaterki książki „Fatalny zakład”.

Andżelika pracuje, jako stewardesa w polskich liniach lotniczych, w związku z tym często ma okazję bywać za granicą. Poznajemy ją w momencie, gdy jest właśnie w jednym z luksusowych hotelowych pokoi z Kostkiem, mężczyzną poznanym w samolocie. Do odlotu ma jeszcze cztery godziny, więc postanawia spędzić ten czas z nieznajomym, który zwrócił na nią uwagę. Idzie z nim do łóżka, mimo że postrzega go, jako nieatrakcyjnego, podstarzałego faceta, ale dla niej liczy tylko seks. Po wszystkim opuszcza hotel, pozostawiając kwestie rozliczenia za pobyt w hotelu Kostkowi. Nie przypuszcza, że skutek takiego potraktowania mężczyzny wróci do niej jak bumerang, ale na razie zadowolona z siebie wraca do Polski, gdzie czeka na nią Cezary, przyjaciel z dzieciństwa, z którym od pół roku łączy ją nieobowiązujący seks.

Gdy zaczęłam czytać tę powieść, miałam wobec niej mieszane uczucia. Wstęp, jaki zamieściła autorka na pierwszej stronie zabrzmiał bardzo poważnie, gdyż napisała w nim, że powieść jest fikcją literacką, ale przedstawione sytuacje „poruszają ważne społeczne problemy i podobne historie przydarzają się milionom kobiet, mężczyzn oraz dzieci”. Chodziło o handel ludźmi i wykorzystywanie ich do celów seksualnych i pozyskiwania organów. Jednak przez pierwszych kilka rozdziałów nie zauważyłam tego rodzaju kwestii. Poza ciągłym zaspokajaniem przez bohaterkę swoich potrzeb erotycznych, nie pojawiają się żadne istotne zagadnienia. 

Fabuła przypominała raczej erotyk, niż powieść o głębszym znaczeniu, ale mniej więcej w połowie powieści zaczęła się ona zmieniać, gdyż pewnym pojawia się wątek związany z tematem zaznaczonym we wstępie. To nadało tej powieści nieco innego charakteru i wzbogaciło kolejne wydarzenia, które zostały wyzwolone wraz z zaproszeniem Andżeliki przez Marka Zielińskiego na spotkanie klasowe w Zakopanem. Nie byłoby to dla niej żadnym problemem, gdyby nie fakt, że to Marek przyczynił się do tego, że pojawia się w jej planach chęć zemsty na nim i osobach, które mają wziąć udział w imprezie. W czasach liceum  doświadczyła z ich strony poniżenia, drwin, gnębienia wskutek intrygi ze strony Marka. Jedynym, który w tamtym czasie jej pomógł, zawsze ją wspierał i robi to aż do teraz, jest Czarek. 

Andżelika to typ feministki i erotomanki, która uważa, że może wszystko ustawiać według własnych zasad. Miałam wrażenie, że to ona nie zawsze zachowuje się uczciwie, nadużywając swojej kobiecości do wykorzystywania mężczyzn, których traktuje tylko jako obiekty do zaspokajania własnych potrzeb, bez angażowania się i wchodzenia w dłuższe związki. Dziwiłam się Cezaremu, że pozwala się tak traktować. Mężczyzna już od dawna przestał bowiem traktować ich relację, jako przyjacielską, a coraz bardziej zaczyna mu zależeć na Andżelice i chciałby z nią ułożyć sobie życie. Ona jednak wybucha gniewem, gdy tylko o tym słyszy i przekreśla wszystko, co ich do tej pory łączyło.

„Fatalny zakład” to pierwsza część serii „Naznaczeni przez los” i jednocześnie pierwsza powieść pani Dominiki Szrejder. Zaczyna swoją karierę pisarską z mocnym akcentem i emocjonującą historią. Wprawdzie książka ma niewielką objętość, gdyż liczy sobie tylko 181 stron, ale za to jest bogata w treść z ekspresyjną akcją i zmieniającymi się sytuacjami. Styl pisania autorki jest bardzo swobodny, lekki, więc czytanie biegnie dosyć szybko i dynamicznie, do tego całość została wydrukowana dużą czcionką, więc poznawanie zawartej niej historii zajęło mi jeden wieczór. Jedyne, co mnie raziło, to używanie słowa „zakluczyć”, zamiast zamknąć. Autorka nie stosuje zbyt długich opisów i zbędnych dialogów. Wszystko podała w zgrabnej, skondensowanej formie, poza scenami erotycznymi, których w powieści nie brakuje, zwłaszcza na początku.

Stworzyła przy tym bohaterkę, której charakter został ukształtowany wydarzeniami z przeszłości. Z szarej, wycofanej, zahukanej o niskim poczuciu wartości dziewczyny zmieniła się w pewną siebie, kontrolującą swoje życie silną kobietę, przynajmniej w jej pojęciu. Mimo moich najszczerszych chęci, zrozumienia i współczucia w związku z tym, co ją spotkało kilkanaście lat temu w liceum, nie potrafiłam jej polubić. Być może dlatego, że nie postrzegam feministycznej postawy jako zalety. Brałam pod uwagę wydarzenia, które ją ukształtowały wpływając na jej sposób bycia, ale mimo wszystko obsesja motywowana długo pielęgnowaną poczuciem krzywdy i urazą zakrawa mi już na zachowania psychopatyczne. Pełno w niej zawiści, perfidii, wyrachowania i bezkompromisowości. Nie potrafi wybaczać przekładając chęć zemsty nad tym, co obecne czuje druga osoba. Nawet wobec Czarka nie potrafi obiektywnie ocenić sytuacji. Nie bierze pod uwagę czyichś uczuć, poświęcenia, lecz wszystko rozstrzyga w kategoriach jednoznacznych. W finałowej rozgrywce życie pokazało bohaterce, że pogrywanie z kimś i nieliczenie się z innymi może obrać w efekcie opłakane skutki.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

1145. - "Królowa Nocy" Tom II

Królowa Nocy

Tom drugi

Izabela Zawis

Wydanie: I

Data premiery: 8 czerwca 2022 r.

Liczba stron: 356

Wymiary: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

„Życie potrafi porządnie skopać człowiekowi dupę, niszcząc nawet najtrwalsze szczęście”

Zawsze sięgając po kontynuację istnieje obawa, że nie sprosta ona jakością pierwszemu tomowi. Na szczęście nie ma to miejsca w przypadku drugiej części dylogii „Królowa nocy.” Tom pierwszy był wypełniony emocjami i wieloma splotami wydarzeń, które sprawiły, że niemal od razu sięgnęłam po drugą część opowieści o Oliwii i Leonie. 

Mijają dwa lata od wydarzeń w klubie Q, w ciągu, których Oliwia dochodzi do zdrowia i sprawności. Rany na ciele goją się bez problemów, gorzej jest z ranami w duszy. Włożyła wiele wysiłku w rehabilitację, doprowadzenia swojego ciała do sprawności pokazując wszystkim, że radzi sobie z traumą, ale tak naprawdę wciąż rozpamiętuje to, co przeżyła nie pozwalając sobie na ukojenie serca. Tam wciąż pozostają rany, które znaczą swój ślad po bólu, cierpieniu i rozczarowaniu zachowaniem Leona, który nie sprostał natłokowi wydarzeń i ich konsekwencji. Blizny na ciele przykryła tatuażem, natomiast blizn na sercu nie jest w stanie niczym zamaskować. Postanawia ponownie odwiedzić Solinę, tym razem na zaproszenie państwa Tomczyków, wyruszają w trzytygodniową podróż po kraju i proponują jej pobyt w ich domu podczas ich nieobecności. Zapewniają ją, że w tym czasie nikt nie będzie jej zakłócał spokoju, a na pewno nie będzie tam Leona, gdyż on nie ma w planach wracać w rodzinne strony. 

Tymczasem Leon pojawia się także w Solinie, wbrew temu, co sobie obiecywał. Od matki wiedział tylko tyle, że dom rodziców ma być pod nadzorem sąsiadki mieszkającej 500 metrów dalej i postanawia sam zadbać o posiadłość. Spodziewał się zastać na miejscu ciszę i pusty dom, a tym czasem widzi w nim tańczącą dziewczynę. Oboje są zaskoczeni swoją obecnością. Oliwia jest do niego wrogo nastawiona, gdyż zawiódł ją podwójnie. Najpierw dwa lata temu, a potem przed rokiem, gdy przebywała tutaj również na zaproszenie rodziców Leona. Od tamtej pory ich drogi skutecznie się mijały, aż do teraz, Ich ponowne spotkanie nie ma szans na rozwój, przynajmniej ze strony Oliwii. Natomiast Leon postanawia odzyskać uczucia dziewczyny. Sprawa wydaje się przegrana, gdyż tym razem role się odwróciły, gdyż ona stała się nieprzystępna, zimna, pozbawiona uczuć, więc trudno będzie przebić się przez pancerz obojętności. I znowu pomaga im los, bo muszą jechać do Zabrza, gdzie w czasie wypoczynku ojciec Leona miał zawał.

Ponownie dałam się porwać tej historii, gdyż od początku fabuła jest intensywna, nawet wówczas, gdy autorka nakreśla wcześniejsze wydarzenia w skrócie. Robi to jakby przy okazji, pokazując, co wpłynęło na obecną postawę Oliwii wobec Leona.

Kontynuacja opowieści o ich miłości dorównuje swojej poprzedniczce, a nawet jest odrobinę lepsza. To zasługa bardzo płynnego, lekkiego stylu, odpowiedniego tempa i ukazaniu wewnętrznych dylematów. Fabuła prowadzona jest z różnych punktów widzenia, ale w narracji trzecioosobowej skupiając się na głównych postaciach. Poza bieżącymi wydarzeniami, pojawiają się w niej wątki dotyczących kluczowych epizodów, które miały miejsce w ciągu ostatnich dwóch lat. Zostały one w tekście wyróżnione kursywą, więc nie ma problemu z odnalezieniem się w ciągłości wydarzeń. W ten sposób autorka sprytnie wplotła w ich historię sprawy z minionego czasu, bez tworzenia osobnego tomu, chociaż uważam, że nie byłby to zły pomysł, byśmy mogli poznać bardziej szczegółowo ten fragment ich życia. 

Druga część „Królowa nocy” także naładowana jest erotyzmem, emocjami i napięciem między bohaterami. Jednak tym razem to Oliwia jest stroną, która stara się chronić siebie przed kolejnym zranieniem i a Leon musi zdobyć na nowo jej serce. Autorka osadziła swoją opowieść wokół  dramatycznych doświadczeń z przeszłości, podnoszeniu się po przeżytych traumach, naprawianiu popełnionych błędów, odzyskiwaniu zaufania i próbach poukładania życia na nowo. Wzbogaciła ją o nowe wątki związane chociażby z rodzicami Leona, którzy już w pierwszej części wzbudzili moją sympatię, ale też o postać Kamila Tomczyka, którego mamy okazję poznać bliżej. Mniej jest w niej scen związanych z tańcem i działalnością klubu, ale też mają swoje odpowiednie miejsce w fabule. Pani Izabela Zawis napisała powieść, w której odnajdziemy znane schematy, ale też nie raz zaskoczyła mnie rozwojem sytuacji. Tą historią pokazuje, że nie zawsze podejmujemy słuszne decyzje, a życie potrafi dostarczyć mnóstwo niespodzianek, lecz prawdziwa miłość jest w stanie pokonać wszelkie koszmary tkwiące w umyśle i wedrzeć się ponownie w serca osób sobie przeznaczonych.

Izabela Zawis  mieszka koło Częstochowy, a pochodzi z miejscowości Sady. Zadebiutowała w 2018 roku książką pt.: "Światło anioła", która była skierowana do młodzieży, a po niej w 2019 roku została wydana powieść science fiction "Nowy kierunek". Rok później światło dzienne ujrzała "Królowa nocy", a w tym roku pojawiła się jej kontynuacja. Uwielbia czytać książki i wędrować po górach.

Recenzja części pierwszej

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

927. - "Nieczyste zagrania" Tom I

Nieczyste zagrania

K. C. Hiddenstorm

Wydanie: I
Data wydania: 20 października 2021r.
Liczba stron: 352
Wymiary: 210 x 140 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wydawnictwo: Muza

„Nie każda bajka kończy się dobrze, niektóre potrafią przeobrazić się w koszmar.”

O twórczości pani K.C. Hiddenstorm istnieje opinia, że tworzy odważne i kontrowersyjne historie, które wybiegają mocno poza ogólnie przyjęte normy obyczajowe. Przedsmak jej twórczości miałam przy czytaniu antologii pt.: „Niebezpieczne związki”, w której zostało zamieszczone jej opowiadanie Pustynia bez słońca”. Już w tej krótkiej formie autorka pokazała swój nieposkromiony pazur i świetne pióro, więc bez zastanawiania sięgnęłam po jej powieść pt.: „Nieczyste zagrania”

źr. zdjęcia:
lubimyczytac.pl

K. C. Hiddenstorm to pisarka, urodzona w 1987 roku w Białymstoku. Absolwentka filologii angielskiej. Zadebiutowała w 2016 roku entuzjastycznie przyjętą powieścią „Władczyni Mroku”. Dwa lata później „Krwawy Księżyc” został nominowany w plebiscycie portalu Lubimy Czytać „Książka Roku" w kategorii horror. Obecnie autorka bestsellerowych romansów, kryminałów oraz szeroko pojętej fantastyki.

Ethan Blackmore ma tak mroczną duszę, jak jego nazwisko, strój i charakter. Uwielbia czarny kolor a jego sposób bycia też wpisuje się w naznaczającą go symbolikę. W mafii zajmuje wysoką pozycję, ale nie na tyle wysoką, by go to satysfakcjonowało, dlatego prowadzi własne interesy bez wiedzy bossa, licząc na kolosalne zyski a w przyszłości przejęcie dowództwa w mafii. Jest stałym bywalcem nocnego klubu „Czarny Kot”, gdzie prowadzi swoje nielegalne interesy, ale gdy FBI zaczyna zbyt mocno krążyć wokół niego, odkrywa klub ze striptizem „Orion”, a tam poznaje JĄ, niesamowicie utalentowaną tancerkę, której marzeniem jest taniec, ale nie w takiej formie, jakiej musi wykorzystywać swoje umiejętności.

Judith Knight potrafi swoim tańcem na rurze zahipnotyzować publiczność, jednak pragnęłaby mieć zupełnie inną widownię, niż w klubie „Orion”. Od dwóch lat tkwi w tej patowej sytuacji, za sprawą swego, byłego już, chłopaka, Briana, który pozostawił ją z długami i teraz ona musi go spłacać, pracując w klubie obleśnego i wpływowego Ala Eleziego. Czuje się bezradna i bezsilna, więc gdy pewnego dnia Ethan składa jej propozycję udawania jego dziewczyny, zgadza się na nią, dostrzegając szansę na uwolnienie się z więzów przeszłości i zdobycie upragnionej wolności. Jednak w rzeczywistości nie jest to takie proste, bo Ethan stosuje zasadę „płacę to wymagam.” A w sferze seksualnej nie ma u niego kompromisów.

Fabuła skonstruowana została na bazie schematu, gdzie on jest bogaty, bezwzględny i przystojny, a ona znajduje się w trudnej sytuacji, wbrew sobie. Gdy się spotykają, od razu zaczyna między nimi działać chemia. Z czasem początkowa niechęć, przeradza się w fascynację, by w efekcie zaczęło kiełkować uczucie. Jego serce wydaje się zimne i nieprzystępne, ale z czasem i to się zmienia. Niestety, okoliczności nie pozwalają im być ze sobą tak, jakby chcieli.

Przyznam, że czytając o ich losach, od razu skojarzyłam ten schemat z bajką o Kopciuszku, ale niestety, to, o czym opowiada książka „Nieczyste Zagrania”, nie jest słodką, romantyczną historią, gdyż otoczona jest mrokiem i realiami świata, przy którym bajkowy Kopciuszek miał sielankę.

Główny motyw związany z rozwojem relacji między bohaterami okraszony jest wieloma, mocnymi, odważnymi scenami erotycznymi. Autorka nie bawi się w pruderyjne zachowawcze opisy, lecz dosadnie daje odczuć buzującą w nich namiętność, która często jest inicjowana przez Ethana, który nie znosi odmowy. Konsekwentnie korzysta z warunków umowy, w której Judith nie ma zbyt dużo do powiedzenia. On zawsze traktował kobiety instrumentalnie, według swoich zachcianek i potrzeb. Z drugiej strony Judith świadomie godzi się na tego rodzaju zachowanie i układy, gdyż wie, że nie ma innego wyjścia.

Pomijając pikantne i gorące sceny seksu, fabuła okazuje się wciągająca, gdyż powieść można zaliczyć do tych erotyków, w których wyczuwa się wątek sensacyjny i mafijny. Pani Hiddenstorm potrafi słowami doskonale oddać mrok, jaki kryje się w duszy Ethana, ale i lęki tkwiące w umyśle Judith. Stworzyła w swojej powieści nastrój niepewności, zagrożenia, a to sprawia, że wciąż odczuwamy napięcie i grożące niebezpieczeństwo wiszące nad losami bohaterów.

To świetnie napisana, niezwykle pikantna i bogata w emocje historia, której zakończenie pozostawia czytelnika w osłupieniu i niepewności tego, co autorka przygotowała w kolejnych częściach trylogii. Fabuła tej części kończy się, bowiem nagle, brutalnie, pozostawiając nas z wieloma znakami zapytania. W posłowiu autorka napisała, że ona „wie, co dalej czeka naszych bohaterów”. Niestety, my musimy poczekać na dalszy ciąg, dopiero w marcu 2022 roku aż ukaże się tom II pt.: „Grzeszne intencje.” Pozostaje mi jedynie cierpliwie czekać na kontynuację, tym bardziej, że autorka obiecuje, że wróci z prawdziwą petardą, a wtedy będziemy naprawdę zaskoczeni, a nawet zszokowani.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

918. - "Taniec z Elvisem"

Pod patronatem Oazy Recenzji

Recenzja przedpremierowa

Premiera 18.10.2021

Taniec z Elvisem

Peggy Brown

WYDANIE: I

DATA PREMIERY: 18.10.2021

OPRAWA: Miękka

FORMAT: 148x210 mm

ILOŚĆ STRON: 218

WYDAWCA: Psychoskok

„Największe utrudnienia w życiu ludzie sprawiają sobie sami”

Pokusa jest nieodłączną częścią naszego życia. Jest obecna z nami tak długo, jak istniejemy na tej ziemi. Kusi nas wiele rzeczy, czasami tak bardzo, że nie potrafimy myśleć o niczym innym. Czasami pragniemy czegoś tak bardzo, że jesteśmy w stanie poświęcić wiele, by osiągnąć swój cel. Wiadomym jest, że najbardziej kusi to, co zakazane, pozornie niedostępne i nieznane. Istnieje powiedzenie, że „zakazany owoc smakuje najlepiej”. Bohaterka książki „Taniec z Elvisem” przekonuje się czy faktycznie smakuje on tak dobrze.

źr. zdjęcia: nakanapie.pl

Peggy Brown to polonistka i pedagog. Kobieta która  żadnej pracy się nie boi. Pisze do szuflady od dziecka, ale nie tylko dla dzieci. W wieku 40 lat postanowiła sprawić prezent samej sobie i wydać kilka swoich opowiadań. Mama dwójki nastolatków. Od 16 lat mieszka i pracuje w Londynie. Kocha podróże i słońce od zawsze i na zawsze. Wierzy w siłę jaką nosi w sobie kobieta. Zadebiutowała 18 sierpnia tego roku zbiorem opowiadań ,,Lakier do paznokci’’ , której miałam przyjemność patronować.

„Taniec Z Elvisem” to jej druga książka, ale także można zaliczyć ten tytuł do debiutu, gdyż jest to pierwsza pełnowymiarowa powieść pani Peggy Brown, która udowodniła, że świetnie czuje się zarówno w krótkich formach, jak i dłuższych, beletrystycznych fabułach.

Okładka jest bardzo sugestywna i zapowiada historię, pełną emocji i namiętności. I tak fatycznie jest, gdyż tego rodzaju przeżycia gwarantuje autorka, która napisała wciągającą historię z podłożem erotycznym z nietypowym przebiegiem losów bohaterów i zaskakującym zakończeniem.

Julita Rogaczewska jest młodą rozwódką, matką dwójki dzieci mieszkającą ze swoim byłym mężem i nauczycielką w jednej z londyńskich szkół. Jej życie biegnie spokojnym, przewidywalnym torem, dopóki w parafii nie pojawia się młody, przystojny i przebojowy wikary Błażej. Wzbudza on powszechne zainteresowanie swoją postawą, zachowaniem, umiejętnościami prowadzenia mszy i grania na gitarze. Jednak zainteresowanie Julity jego osobą, ma zupełnie odmienny charakter, niż innych parafianek. 

Ona postanawia go uwieść. 

Zgodnie z tytułem, zaczyna swój taniec z Błażejem na swój sposób. Prowadzi swoją grę zafascynowana mężczyzną, brnie coraz dalej, mimo że dostrzega w nim cechy, które kłócą się wizerunkiem wikarego, wytworzonym w jej wyobraźni. 

On, okazuje się podatny na kobiece wdzięki, ale nie tylko. Ona – poznaje go coraz lepiej i poznaje jego prawdziwe oblicze. To, co na początku wydawało się idealne, coraz bardziej staje się rozczarowujące. Mimo to oboje nie potrafią o sobie zapomnieć.

„Miłość jest lekarstwem, ale bywa trująca.”

Pani Peggy Brown pozytywnie zaskoczyła mnie pomysłem na swoją najnowszą powieść przede wszystkim tematyką i charakterem fabuły. Spodziewałam się  zupełnie innej historii, bardziej romantycznej i spokojnej. Po przeczytaniu jej poprzedniej książki pt.: „Lakier do paznokci” wiedziałam, że autorka lubi szokować i nie boi się poruszać trudnych tematów należących do rzadko poruszanych w literaturze, ale i w mediach, czy rozmowach. W sposób przewrotny, nietypowy i charakterystyczny dla siebie, ukazała obłudę osób duchownych, skrywanych pragnieniach i nałogach, zwracając uwagę na fałszywą pobożność, prezentowanie postawy chrześcijanina na pokaz, mówienie o Bogu, jego naukach, a tak naprawdę braku boskiego miłosierdzia w sercu. Zbudowała swoją opowieść opierając fabułę głównie na relacji między Julitą i Błażejem, pokazując ją z punktu widzenia Julity, ale w narracji trzecioosobowej. Obserwujemy przede wszystkim wewnętrzne zmagania kobiety targanej pożądaniem, wątpliwościami, budzącą się w niej pokusę, która zwycięża.

„Im dłużej na niego patrzyła, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, co chce zrobić. Nie pamiętała o tym, jak wiele ma do stracenia, nie pamiętała o tym, że jeszcze parę miesięcy temu tak bardzo cierpiała.”

Julita nie czuje się winna temu, co czuje do wikarego, gdyż wie, że kapłani nie są do końca uczciwi w tym, co robią. Przykładem jest proboszcz parafii, który jest zazdrosny o popularność młodego księdza i próbuje mu utrudniać posługę. Nie jest tajemnicą, że ma on na swoim koncie liczne grzeszki i niechlubne czyny, takie jak homoseksualizm i oszustwo, ale też niszczenie poprzednich swoich pomocniczych kapłanów.

„Taniec z Elvisem” to erotyk z psychologicznym podłożem, opowiadający, w nietypowy sposób, o zakazanej miłości, pokusie i namiętności, która skrywa się pod przykrywką pobożności i spokoju. To powieść, która pozornie opowiada o błahych sprawach i ma znamiona romansu erotycznego z odważnymi scenami intymnymi, ale gdy wnikniemy w treść, dostrzeżemy drugie dno i poruszane trudne zagadnienia, które jako społeczeństwo zamiatamy pod  "dywan".

Pani Peggy Brown pokazała, że potrafi intrygować i wkładać przysłowiowy kij w mrowisko, odczarowując kult kapłana bez skazy, nieprzystępnego, bogobojnego i żyjącego w samotności, umartwiającego się czy uduchowionego. Zastanawia się, co jest gorsze: „pójście na całość po to, aby dać upust namiętności i sile, czy codzienne modlenie się pod figurą i ukrywanie diabła pod skórą?”

Natury ludzkiej nie da się oszukać i stłumić. Normy moralne, zakazy stworzone przez instytucję kościelną, dogmaty i społeczne wyobrażenia na temat funkcji kapłana, nie są przeszkodą, by dać sobie upust słabościom, nałogom i pożądaniu. Nikt nie jest wolny od popełnienia błędów, każdy może ulec pokusie, nawet jeżeli usilnie się od niej odgradza.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: