[72/25] - 1785. -„Cena zamążpójścia”

„Cena zamążpójścia”

Weronika Tomala

„obietnica diabła jest warta tyle, co nic”

Słowa przysięgi małżeńskiej to przypieczętowanie miłości dwojga ludzi, którzy pragną być razem do końca życia. Wypowiadane przez młode pary z wiarą, że uda im się dotrzymać obietnicy składanej przy ołtarzu, stanowią niezwykle wiążącą deklarację. Szczególnie znaczący jest fragment: „nie opuszczę Cię aż do śmierci” – dla wielu osób staje się on barierą nie do pokonania, nawet jeśli małżeństwo dalekie jest od ideału.

Powieść "Cena zamążpójścia" ukazuje przykład zaczerpnięty z życia, w którym ta obietnica staje się pułapką. W praktyce często okazuje się, że wypowiadane słowa pozostają jedynie pustą formułą, a ich sens ulatuje wraz z kolejnymi latami wspólnego życia.

Sięgając po książkę pani Weroniki Tomali, wiedziałam, że będzie to trudna i przejmująca historia. Jednak mimo świadomości tematu, nie mogłam czytać jej spokojnie i bez zaangażowania. Autorka ma niezwykły dar opowiadania o ludzkich losach, o czym przekonałam się nie po raz pierwszy. Jej bardzo przystępny styl sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

To opowieść o Wandzie, która w wieku 17 lat zachodzi w ciążę ze niewiele starszym od siebie chłopakiem z tej samej wsi, Staszkiem. Matka, chcąc uniknąć skandalu i plotek, zmusza ją do małżeństwa, nie zważając na to, czy młodzi rzeczywiście tego chcą.

Akcja powieści rozgrywa się w latach 90. XX wieku, w małej społeczności wiejskiej, gdzie reputacja i opinia innych mają ogromne znaczenie. Ludzie widzą tylko to, co im pokazano lub to, co chcą dostrzec. Staszek jest mistrzem manipulacji i kamuflażu – potrafi stworzyć obraz idealnego męża i ojca, choć rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej.

Początkowo Staszek sprawia wrażenie troskliwego i pełnego dobrych chęci, ale to jedynie pozory. Rzeczywistość brutalnie weryfikuje jego zamiary. Dwa lata po ślubie, gdy na świecie jest ich córka, Basia, wszystkie obowiązki domowe spadają na Wandę. Staszek rozwija swoją karierę i właśnie awansował na kierownika, co w jego oczach usprawiedliwia lekceważące podejście do żony. Pojawiają się pierwsze symptomy zdrady, coraz większy dystans i poniżające traktowanie Wandy.

Każde jej „przewinienie” Staszek karze – początkowo słowami, które ranią i upokarzają, a z czasem agresja narasta. Wanda stopniowo zostaje uwięziona w toksycznej relacji, nie potrafiąc się z niej uwolnić. Nie walczy o siebie, usprawiedliwiając wybuchy męża i podporządkowując się jego zasadom. Wszystko dla dobra dziecka.

Autorka w swoim końcowym słowie napisała: „Na pewnym etapie ta opowieść zaczęła bardzo ciążyć mi na sercu, a towarzyszące w trakcie pisania emocje nie raz mnie przytłaczały.” Podobnie czułam się podczas lektury – trudno było uniknąć poczucia złości, frustracji i niesprawiedliwości wobec tego, co spotkało Wandę.

Historia przeciąga emocjonalnie, rozrywa na kawałki dotkliwie, a wrażenie wzmacniane jest pierwszoosobową narrację, więc czujemy i widzimy to, co Wanda. Jej opowieść jest przejmująca, poruszająca i tym bardziej zapadająca w pamięć, że wydarzyła się naprawdę. Z każdym kolejnym bolesnym wydarzeniem byłam coraz bardziej wstrząśnięta postawą Staszka, ale też zła na Wandę, że tak długo pozwalała się poniżać, nie stawiając oporu i nie próbując uwolnić się spod wpływu tyrana. Bohaterka wyraźnie wykazuje syndrom ofiary, który nawet wiele lat później wciąż odciska na niej swoje piętno, mimo że jej sytuacja się zmieniła.

Weronika Tomala doskonale nakreśliła problem, który narastał stopniowo – nie pojawił się nagle. Pierwsze symptomy przyszłych kłopotów widoczne były już przed ślubem, lecz Wanda, ślepo zakochana, ich nie dostrzegała. Nie potrafiła też przeciwstawić się naciskom despotycznej matki, która nie umiała okazać córce miłości. W jej świecie najważniejsze było, aby ludzie nie mieli powodów do plotek – dlatego zdecydowała o zamążpójściu córki, wbrew jej woli.

Książka "Cena zamążpójścia" uświadamia również, jak wiele zmieniło się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Choć nadal istnieją kobiety takie jak Wanda – cierpiące w imię dobra dziecka lub pod presją otoczenia, by „ludzie nie gadali” – to współczesna świadomość kobiet jest zupełnie inna. Wiele z nich odważnie walczy o siebie, nie godząc się na życie w toksycznym związku. Mają do dyspozycji liczne fundacje, organizacje oraz telefony zaufania, dzięki którym mogą uzyskać realne wsparcie i pomoc.

Zastanawiałam się, ile lat ma obecnie bohaterka, i wyliczyłam, że ma niewiele ponad pięćdziesiąt, czyli to wiek, w którym wciąż można zmienić swoje życie. Szkoda byłoby zmarnować ten czas na życie w cieniu dawnych wydarzeń.

Ania, córka kuzynki Staszka, Danki, w 1990 roku miała sześć lat, a gdy akcja przenosi się do współczesności, jest już po trzydziestce i zapisuje zwierzenia swojej ciotki. Minęło co najmniej 36 lat od chwili, gdy Wanda wyszła za Staszka – miała wtedy 17 lat. W 2024 roku ma 53 lata, czyli w dzisiejszych realiach to wciąż młody wiek. Jednak Wanda postrzega siebie jako kobietę starszą, nieoczekującą już niczego od życia. A przecież warto wyjść mu naprzeciw.

Mam nadzieję, że ostatni epizod naprawdę miał miejsce, a prawdziwa bohaterka tej historii dała sobie szansę na szczęście.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery 11.03.2025 r.

Ilość stron: 240

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-510-8

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[81/24] 1596. - "Rio, noc"

"Rio, noc"

Łukasz Czeszumski

"To miasto magiczne, którego nie sposób nie kochać. 

Choć tak trudno jest wyrazić dlaczego.”

Ze szczytu góry Corcovado w Rio de Janeiro w Brazylii patrzy na miasto Chrystus Zbawiciel z rozłożonymi rękoma, tak, jakby chciał objąć nimi wszystkich mieszkańców dawnej stolicy oraz powitać tych, którzy chcą odwiedzić ten region świata. Jednak jego figura i wiara w niego nie chroni mieszkańców przed złem. Rio kusi pięknymi plażami Copacabana i Ipanema, urokliwymi widokami otaczających ją wzgórz, ale też kojarzone jest z piłką nożną, karnawałem i sambą. Książka pana Czeszumskiego nie wystawia pochlebnej opinii o tym mieście. Po przeczytaniu książki „Rio, noc” można stracić wiarę w ludzi i stracić chęć na turystyczne wojaże po tym regionie Brazylii.

Zagłębiamy się wraz z bohaterami reportażu w najciemniejsze zakamarki ulic Rio, tam gdzie turyści nie docierają i z pewnością nie znajdziemy tych miejsc w folderach biur podróży i zdjęć pokazujących nam te ciemniejsze oblicze miasta. To reportaż, którzy czyta się z zapartym tchem. Towarzyszy temu świadomość, że nie jest to fikcja literacka, lecz prawdziwe życie przygniatające swoim ciężarem emocjonalnym z ogromną siłą. Trudno uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się w XXI wieku, ale obraz stolicy Brazylii pokazuje, że niestety, taki jest świat.

Pan Czeszumski rozmawiał z wieloma ludźmi, zwykłymi mieszkańcami, ale też groźnymi przestępcami, a nawet dotarł do ludzi, którzy ogólnie wzbudzają strach i mają ogromną władzę nad tym obszarem, więc umiejętności dziennikarskie autora i odwaga wzbudzają podziw i uznanie. Jego zaangażowanie, towarzyszące mu emocje są wyraźne i można je wyraźnie poczuć, więc razem z nim przeżywamy poszczególne jego przygody i działania. Jego fascynacja Rio de Janeiro jest wyczuwalna na każdym kroku.

Autor zbierał materiały będąc w różnych, często niebezpiecznych miejscach, rozmawiając z ludźmi w listopadzie i grudniu 2022 roku, ale też sięgając do dostępnych źródeł, materiałów prasowych, internetowych materiałów procesowych, analiz naukowych i dziennikarskich. Jednak najbardziej poruszające są opowieści mieszkańców i ich historie oraz ich rodzin oraz znajomych.

Ta lektura szokuje, przeraża swoją prawdziwością, surowością, brutalnością ludzi zorganizowanych w swoich enklawach. Jednym z nich są fawele, czyli slamsy zbudowane na „zajętych nielegalnie zboczach” lub na niezagospodarowanych obszarach miasta, w których każdy się zna, ale każdy z zewnątrz wie, że lepiej się tu nie zapuszczać, bo można już stamtąd nie wrócić.

Tu niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku, a najbardziej przerażające jest to, że można zginąć z rąk, a raczej z karabinów skorumpowanej milicji. Wszystko, co jest poza fawelami nazywane jest asfaltem i jest to teren zamieszkiwany przez tzw. „zwyczajnych obywateli” i zarządzany przez policję i rząd. Posiadanie broni to nie tylko przywilej policji, ale też mieszkańców Rio de Janeiro. Władzę ma tu pieniądz i to on wyznacza drogę ludzi. Zresztą, nie ma się co dziwić, skoro minimalna pensja to 1300 reali, a na życie w miarę normalnych warunkach potrzeba średnio co najmniej 5000 reali miesięcznie, natomiast pracownik w Rio zarabia raptem 2000 reali. Ludzie szukają różnych metod zarabiania pieniędzy, a najczęściej są to interesy nielegalne. Tutaj ważne są pieniądze, a nie to, w jaki sposób się je zdobywa. Handel narkotykami, strzelaniny, wojny gangów, przemoc, korupcja są tu na porządku dziennym.

W czternastu rozdziałach poznajemy portrety i życie wielu mieszkańców kilku faweli i problemy z którymi się cały czas mierzą. Pierwszy rozdział nosi tytuł „Zmrok” i ma charakter prologu, gdyż przedstawionych jest w nim kilka scenek z różnymi ludźmi, których losy poznajemy w dalszych częściach poradnika. W tym momencie nie zawsze poznajemy ich imiona czy nazwiska, a jedynie widzimy jakąś sytuację, która urywana jest nagle, a kończące dany epizod zdanie tworzy suspensowy klimat. Co się wydarzyło dalej i kim są poszczególni bohaterowie, dowiadujemy się w kolejnych trzynastu rozdziałach.

„Rio, noc” to książka, o której trudno zapomnieć, gdyż wywołuje wiele emocji, pozostawia po sobie mnóstwo przeżyć i przemyśleń, a obrazy opisane przez autora na długo pozostaną w mojej pamięci.

Wydanie: I

Data premiery: 30.11.2023r.

Ilość stron: 296

Wymiary: 205 x 135 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-964077-4-0

Wydawnictwo: CL Media

Moja ocena: 6/6

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

1334. - "Mariupol"

"Mariupol"

Przemysław Lis-Markiewicz

Wydanie: I

Data premiery: 1.11.2022 r.

Liczba stron: 664

Wymiary: 170 x 240 mm

Okładka: twarda

ISBN: 978-83-963-2445-0

Wydawnictwo: Poznańskie Towarzystwo im. Iwana Franki (PTIIF)

Moja ocena: 5/6

„Nie ma sensu roztrząsać winy ofiary (Ukrainy) wobec kata (Rosji), gdyż trwająca od 2014 roku wojna rosyjsko-ukraińska (której skala zwiększyła się istotnie po inwazji Putina na całe terytorium Ukrainy w dniu 24 lutego 2022 roku) jest starciem zła (Rosji) i dobra (Ukrainy)

24 lutego 2022 roku to data, która już na zawsze wpisze się w niechlubne dzieje Europy, gdyż tego dnia Ukraina została zaatakowana przez Rosjan. Jednym z bardziej znanych miejsc i często powtarzanych w informacjach o działaniach wojennych jest Mariupol, który stał się tłem dla wydarzeń opisywanych w książce opatrzonym nazwą tego miasta. Powieść „Mariupol” zabiera nas w sam wir wojennego koszmaru i daje poczuć grozę tego, co od ponad roku doświadczają mieszkańcy Ukrainy.

Miałam już okazję poznać twórczość autora czytając jego dwie książki „Uszwok” i „Spowiedź ducha”, co dało mi obraz tego, czego mogę spodziewać się po jego publikacji „Mariupol”. W swoich publikacjach łączy fakty z fabularyzowaną historią o losach bohaterów, opierając się na faktach historycznych i podobnie jest w jego najnowszym dziele.

Książka jest podzielona na trzy części, z których pierwsza stanowi obszerny wstęp, w którym poznajemy fakty z historii Ukrainy i genezę trwającej wojny, ale też ideę powstania tej publikacji.

Na początku poznajemy podłoże historii, a więc w Dykcjonarzu autor przedstawia hasła związane z Ukrainą, jej historią, popularnymi zwrotami, miejscami i ludźmi. W przedmowie nakreśla charakter Ukraińców, ich historię, podziały i cel, jaki przyświecał autorowi przy pisaniu tej książki. Zanim dotrzemy do strony, od której zaczyna się powieść poznajemy historię Mariupola, jego okolic, a następnie znaczenie Russkiego Mira, co to oznacza i co się z tym wiąże. W kolejnym rozdziale autor opisuje historię pułku „Azow”, któremu jest dedykowana ta książka oraz dzieje rodziny Kruszelnickich.

I dopiero po tym długim wstępie zaczyna się beletrystyczna opowieść, której początek stanowi Epilog, czyli ten element, który z reguły kończy zawsze większość powieści. Tutaj autor umieścił go zamiast prologu. Co ciekawe, tytuł epilogu, jak i dwóch pozostałych części zostały napisane po ukraińsku. Pierwsza część w języku polskim znaczy „Triada Jurija Szewelowa”. 

Jurij Szewelow to jeden z najwybitniejszych ukraińskich językoznawców-slawistów, który był też krytykiem literackim i teatralnym, oraz historykiem literatury ukraińskiej i profesorem Uniwersytetu Harvarda i Uniwersytetu Columbia. Autor wyjaśnia, czym jest tytułowa triada oznaczona mianem tego profesora i jakie jest jego podejście do wojny w Ukrainie. 

Część druga, w tłumaczeniu na język polski oznacza „Wtargnięcie na pełną skalę”, co dotyczy wydarzeń zapoczątkowanych przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej w dniu 24 lutego 2022 roku. Dopiero po poznaniu tej części, przedstawia wiele faktów, które pozwalają zrozumieć to, co dzieje się w Ukrainie. Przechodzimy do powieści, która nie jest historią biegnącą w zawrotnym tempie, ale przykuwa uwagę. Nie bez znaczenia jest tutaj ilość stron gdyż beletrystyczna część liczy sobie ponad 600 stron, a do tego wydrukowana została małą czcionką, więc czytanie przebiega dosyć wolno. Nie mniej dałam się wciągnąć w toczącą się historię i z zainteresowaniem podążałam za kolejnymi rozdziałami. Każdy z nich opatrzony jest krótkim opisem zaznaczającym miejsce danego wydarzenia i datę.

Epilog ma miejsce 30 lipca 2022 roku, a więc w czasie, gdy od kilku miesięcy trwa wojna w Ukrainie. Poznajemy Jurija Majdaniuka i jego przyjaciółkę Switłanę z synem Wiktorem, którzy są we wsi Sukiel leżącej w Ukraińskich Karpatach na Huculszczyźnie. Wraz z nimi siedzą na werandzie drewnianej chaty Julia i Nazar Kramarenko, ich dzieci Sofia i Jehor oraz Grzegorz Kubacki, który pochodzi z Gliwic i miejscowy mieszkaniec wsi, Mychajło. Rozmawiają między innymi o wydarzeniach, które miały miejsce dzień wcześniej we wsi Helenówka, w której Rosjanie spalili barak w obozie jenieckim, gdzie przetrzymywani byli obrońcy Mariupola. 

W kolejnych rozdziałach pierwszej i drugiej części wgłębiamy się w historię kilkoro osób i ich rodzin, cofając się do roku 1950 czyli do czasu, gdy Ukraina była jeszcze częścią ZSRR. Wówczas zabronione było mówienie po ukraińsku i propagowanie ukraińskiej kultury. Podążamy za poszczególnymi osobami przez kilkadziesiąt lat, aż do czasów obecnych, gdy toczy się wojna w Ukrainie poznając źródło konfliktów, podziału i wiele faktów z historii tego kraju. Na tym tle toczy się beletrystyczna fabuła o relacjach ukraińsko-rosyjskich, przyjaźniach, różnych obliczach miłości, zdradach, namiętnościach i zwyczajnym życiu. Autor nie boi się poruszać trudnych spraw, w tym kontrowersyjnych i bez pruderii opisuje różne sceny, w tym też seksualne ekscesy, które także pojawiają się pośród innych tematów.

Jak zaznacza autor jest to opowieść o Ukraińcach ze wschodu i południa, ale też o dzielnych ukraińskich patriotach walczących o swoją Ojczyznę, godność, ale też o tych, którzy przyczynili się do ich koszmaru, czyli wyznawcach Putina i jego rządów nazwanych przez autora Imperium Zła. Ukazuje zarówno bohaterską postawę ukraińskiego narodu, ale też ludzką podłość, zdolną do zdradzania sąsiadów, kłamstw, gwałtów i przemocy nawet wobec sąsiadów i krewnych, gdyż nienawidzą tego, co dobre i światłe, a lubują się degeneracją, kłamstwem, gwałtem i przemocą.” Autor pragnie w ten sposób nakreślić źródło tego, o czym słyszymy w mediach od ponad roku, by pomóc zrozumieć nam, Polakom, dlaczego Ukraina doświadcza obecnie tak ciężkich i bolesnych zdarzeń.

źr. zdjęcia: psychoskok.pl

Przemysław Lis-Markiewicz pochodzi z Tarnowa. To wszechstronnie uzdolniony pisarz, biegły sądowy, założyciel Poznańskiego Towarzystwa im. Iwana Franki i tłumacz literatury ukraińskiej. Ukończył Akademię Ekonomiczną w Poznaniu, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (filologia angielska, filologia ukraińska, prawo) i Wschodnioeuropejski Uniwersytet Państwowy im. Łesi Ukrainki w Łucku, gdzie studiował prawo. Od 1999 roku związany jest z branżą chemiczną (produkcja kosmetyków). 

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1297. - " Anioł życia z Auschwitz"

Anioł Życia z Auschwitz

cykl: Prawdziwa historia

Nina Majewska-Brown

Data wydania II: 28.09.2022r.

Data wydania I: 12.02.2020r.

Liczba stron: 384

Wymiary: 135 x 215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-828-9513-1

Wydawca: Świat Książki

Moja ocena: trudno ocenić

„Granice zła nie istnieją.”

Historie wzięte z życia czyta się niejednokrotnie trudno, gdyż towarzyszy świadomość, że nie jest to fikcja, tylko prawdziwe ludzkie przeżycia. To doznanie jest jeszcze mocniejsze w przypadku świadectwa osób, które doświadczyły koszmaru wojny i obozów koncentracyjnych. W grudniu ubiegłego roku miałam możliwość poznania historii zawartej w książce „Ocalona z Auschwitz", która poruszyła mnie do głębi. Nie była to łatwa lektura, ale mimo tego sięgnęłam po kolejną opowieść z tego cyklu pt.: „Anioł Życia z Auschwitz”. Z opisu wynikało, że będzie ona dotyczyła losów dzieci w „fabrykach śmierci”, więc trudno mi było zacząć jej czytanie.

W nieludzkich warunkach wiele więzionych osób, torturowanych, skazanych na poniewieranie, odartych z godności, traciło wiarę w Boga i nadzieję, nie widząc w tym, co ich spotyka, żadnego celu i sensu. Mimo ogromu cierpienia, bólu, dramatów, taki sens dostrzegała Stanisława Leszczyńska, która trafiła do Auschwitz w 1943 roku. 18 lutego 1943 rokiem był dla niej dniem, który całkowicie zburzył jej dotychczasowy świat. Znalazła się w warunkach, które urągały człowieczeństwu i dały poczuć oddech piekła. Była świadkiem traktowania kobiet ciężarnych, nowonarodzonych dzieci, okrucieństwa i bezduszności faszystowskiej, śmiercionośnej ideologii.

W 1944 roku Magda i Maciej pobrali się trzy miesiące przed tym, gdy oboje trafili do Auschwitz, gdzie zostali brutalnie rozdzieleni. To, czego potem doświadczyła Magda, przeszło jej najbardziej mroczne obawy i lęki, o czym opowiada nam ze swojej perspektywy, więc nie wiemy, co dzieje się z Maćkiem. Po raz pierwszy czuła strach, ból, cierpienie zadawane przez oprawców, ale też obawy o swoje dziecko, które dopiero zaczęło wzrastać w jej łonie. Widząc, co dzieje się z matkami i ich dziećmi w obozach, trudno było jej mieć nadzieję na szczęśliwy poród i macierzyństwo. Jej losy splotły się w pewnym momencie z polską położną, która za cenę narażenia swego życia ratowała życie innych.

Bardzo poruszyła mnie historia Magdy i Maćka, których losy ukazane są na przemian z losami Stanisławy Leszczyńskiej. Ich drogi, a raczej drogi Magdy i położnej przecięły się w strasznych warunkach, ale dzięki temu na świat przyszedł Maciej junior. Te dwie historie są i pisane w formie fabularnej, więc czyta się o nich, jak w powieści beletrystycznej. Druga część ma charakter dokumentalny, w której zamieszczone zostały przejmujące i szokujące relacje byłych więźniarek. 

Przerażająca była dla mnie przedstawiona sytuacja ludzi, którzy w jednej chwili tracą dotychczasowe życie i zostają wrzuceni w koszmar, którego trudno jest sobie wyobrazić. Trudno jest uwierzyć, że to człowiek człowiekowi stworzył taki los, a jeszcze bardziej wzburza fakt, że wśród oprawców były kobiety, matki, żony, które bez żadnego zastanowienia zabijały nowonarodzone dzieci.

Literatura obozowa jest w każdym przypadku trudną lekturą, ale w tej części cyklu „Prawdziwa historia” jest ona jeszcze bardziej przygnębiająca, bo dotyczy dzieci, bezbronnych, nierozumiejących, co się dzieje i dlaczego nie mogą korzystać z prawa, jakie daje im dzieciństwo.

Takie książki, jak „Ocalona z Auschwitz”, czy „Anioł życia z Auschwitz” to przestroga, by nigdy więcej nie powtórzyło się wojenne piekło. Każdy człowiek ma prawo do życia, bez względu na narodowość, wiarę, kolor skóry, przekonania i ważne, by dotarła ta prawda do każdego. Tymczasem bestialstwo wyzwolone przez jednego małego człowieczka o chorych ambicjach i jego fanatyków sprawiły, że wiele ludzkich istnień zakończyło swoje życie w nieludzkich, barbarzyńskich warunkach.

Recenzja książki "Ocalona z Auschwitz"

Książkę przeczytałam, dzięki autorce 

i wydawnictwu:

1260. - "Przez 581 dni byłem tylko numerem"

Pod patronatem Oazy Recenzji

Recenzja przedpremierowa

Premiera 20 grudzień 2022 r.

Przez 581 dni byłem tylko numerem

Piekło obozów koncentracyjnych Oświęcim Brzezinka i Mauthausen Gusen na podstawie wspomnień Franciszka Knapczyka

Agata Pakuła

Wydanie: I
Data premiery: 20 grudnia 2022 r.
Liczba stron: 79
Okładka: miękka
ISBN: 978 83 8119 791 5
Wydawnictwo Psychoskok

Moja ocena: trudno to ocenić

„Są cyfry, choć dobrze znane – trzeba je jak najczęściej przypominać, aby ostrzegały, budziły zgrozę i świadczyły o cenie, jaką za płaciliśmy za umiłowanie Ojczyzny i bezwzględną postawę wobec hitlerowskich okupantów w latach II wojny światowej.”

Rzadko sięgam po lektury obozowe, gdyż one naładowane ogromem cierpienia i bólu, który człowiek wyrządził człowiekowi z niewyobrażalnym okrucieństwie. Trudno mi zrozumieć tego rodzaju postawy tylko dlatego, że ktoś jest innej narodowości czy kultury. Czytanie o tym przytłacza swoim natężeniem i świadomością, że to wydarzyło się naprawdę. Mimo to zdecydowałam się na objęcie patronatem książkę "Przez 581 dni byłem tylko numerem",  gdyż w obliczu tego, co dzieje się za naszą granicą, ale też u nas, gdy widać faszystowski nastroje wśród niektórych grup społecznych, trzeba uświadamiać i przypominać, do czego prowadzi nacjonalizm i pogarda dla drugiego człowieka.

Jednym z nich był Franciszek Knapczyk, który urodził się 25 lipca 1913 roku w Mszanie Dolnej – Słomka. W ciągu kilku kilkunastu miesięcy w okresie od 2 października 1943 roku do 5 maja 1945 roku był tylko numerem. Dla oprawców hitlerowskich był tylko numerem, osadzonym w niemieckim obozie koncentracyjnym Oświęcim‑Brzezinka i Mauthausen‑Gusen w czasie II wojny światowej, jako więzień polityczny niemieckich obozów koncentracyjnych (Auschwitz‑Birkenau). Dla autorki był najukochańszym dziadkiem na świecie, który zmarł w 1992 roku. 

Pani Agata miała wówczas 15 lat i teraz, jako dorosła osoba, postanowiła spisać wspomnienia dziadka. Ujęła to w formie relacji opisującej tragedię nie tylko jego osoby, ale wielu innych współwięźniów, którzy byli towarzyszami obozowego piekła. Pan Franciszek Knapczyk spisał je osobiście zaraz po powrocie do domu, w 1945, ale notatki robił przez wszystkie lata wojny. Oryginał tych zapisków znajduje się w rodzinnym domu w Mszanie Dolnej. 

Pan Knapczyk opisuje swoje losy, od chwili, gdy wybuchła wojna i jak to wyglądało w Mszanie Dolnej, gdzie mieszkał z żoną i dziećmi prowadząc sklep towarów mieszanych i rolniczo-gospodarskich, który został ograbiony przez Niemców, gdy ich wojska wkroczyły 3 września 1939 roku do Mszany Dolnej. Dziadek autorki był naocznym świadkiem egzekucji przeprowadzanych przez okupanta, wywozu Żydów i Cyganów do obozów i wielu innych działań hitlerowców. Jednak najbardziej emocjonalna jest część poświęcona życiu obozowemu i sadystycznemu pastwieniu się na słabszych przez obozowych ciemiężycieli. 

Czytając tę opowieść, trudno jest pojąć i zrozumieć, do czego zdolny jest człowiek, który w tak bestialski i nieludzki sposób potrafi upodlić drugiego człowieka. Ogrom cierpienia, jakiego doświadczyli więźniowie obozów koncentracyjnych przekracza wyobraźnię, wstrząsa i przeraża niejednokrotnie. 

„Przez 581 dni byłem tylko numerem” jest debiutem literackim pani Agaty Pakuły, która tą spisaną na faktach opowieścią upamiętnia ofiary piekła zgotowanego na ziemi przez ludzi, których trudno ludźmi nazywać. Książka nie jest obszerna, gdyż liczy sobie tylko 79 stron, ale zawiera opisy obrazów przekraczających umysł normalnego człowieka. Jest ona hołdem dla tych, którzy ponieśli śmierć za kolczastymi drutami, ale też dla tych, którzy przeżyli ten koszmar, by opowiedzieć światu o tym, do czego zdolny jest człowiek w imię nienawiści i chorych ideologii swoich przywódców.

źr. zdjęcia:
psychoskok.pl

Agata Pakuła jest Kielczanką,  mamą nastoletniej Gabrysi, absolwentką Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie ukończyła kierunek Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej. 

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

"Przez 581 dni byłem tylko numerem" - patronat zapowiedź

W tym czasie każdy myślami jest już przy świętach planując tak, by były jak najlepsze. Dlatego w tym czasie ukazuje się wiele książek świątecznych. Ja jednak chciałabym zwrócić uwagę na tytuł:

"Przez 581 dni byłem tylko numerem

Piekło obozów koncentracyjnych Oświęcim - Brzezinka i Mauthausen - Gusen na podstawie wspomnień Franciszka Knapczyka"

który ukaże się 

20  grudnia 2022 roku

pod patronatem Oazy Recenzji

"Przez 581 dni byłem tylko numerem" to książka dokładnie opisująca w jakim celu były utworzone niemieckie obozy koncentracyjne,  kto mógł do nich trafić oraz co działo się z więźniem, po przekroczeniu bramy wejściowej obozu. Jej autorką jest Agata Pakuła, która w ten sposób pragnie upamiętnić swego dziadka i innych ofiar okrucieństw wojny.

Gdy 3 września 1939 roku wojska niemieckie wkroczyły do Mszany Dolnej, życie Franciszka Knapczyka zmieniło się diametralnie. Najpierw Niemcy zrabowali sklep, który prowadził, aby utrzymać rodzinę. Kiedy odmówił współpracy z okupantem zastosowano wobec niego i jego rodziny represje (m.in wyrzucenie z domu w centrum Mszany i przeprowadzka na peryferie). W końcu aresztowanie Franciszka Knapczyka przez gestapo i jego pobyt  w więzieniu politycznym w Nowym Sączu oraz w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu - Brzezince i Mauthausen - Gusen.

 "Obozy koncentracyjne hitlerowskich Niemiec były instytucją państwową. Więźniowie tam skierowani byli przeznaczeni na śmierć. Nie było obowiązku jej uzasadnienia, ponieważ celem obozów było uśmiercanie więźniów, po ich uprzednim wykorzystaniu jako siły roboczej. Była to praca fizyczna, niewolnicza, nieodpłatna, nienormowana żadnym ustawodawstwem."

"Wśród więźniów utarło się porzekadło "Kto przeżyje - wolnym będzie, a kto umarł - wolnym jest."

Czy może istnieć bardziej autentyczna relacja z okrutnych doświadczeń minionego wieku, niż ta napisana przez więźnia politycznego niemieckich obozów koncentracyjnych?

Tylko ci, którzy na własnej skórze doświadczyli okrucieństwa wojny, wiedzą, jak było naprawdę i w jak nieludzkich okolicznościach przyszło im być… ludźmi.

„Przez 581 dni byłem tylko numerem” to prawdziwe wspomnienia dziadka autorki – Franciszka Knapczyka” Urodzony 25 lipca 1913 roku w Mszanie Dolnej – Słomka, zmarł 7 marca 1992 roku. Od 2 października 1943 roku do 5 maja 1945 roku był więźniem politycznym niemieckich obozów koncentracyjnych Oświęcim – Brzezinka (Auschwitz – Birkenau) i Mauthausen – Gusen.

Książka została napisana na podstawie Wspomnień z okresu II wojny światowej z lat 1939-1945.

Franciszek Knapczyk spisał je osobiście na maszynie do pisania, bez pomocy osób trzecich, w czterech jednobrzmiących egzemplarzach. Każda strona została opatrzona parafą autora dla potwierdzenia autentyczności. Oryginał znajduje się w domu rodzinnym w Mszanie Dolnej. Przez 581 dni byłem tylko numerem” dzieli się na dwie części: pierwsza to opis terroru hitlerowskiego w rodzinnej miejscowości Franciszka, a druga – obszerna relacja przeżyć bohatera z lat okupacji hitlerowskiej. Franciszek Knapczyk dokładnie relacjonuje to, czego doświadczył; z dziennikarską precyzją zaznacza daty, nazwiska, opisuje choroby, zwyczaje, posiłki, wszystko to, co składało się wówczas na tę okrutną, wojenną rzeczywistość.

To relacja pełna gorzkiej prawdy – prawdy, która ma prawo ujrzeć światło dzienne i na zawsze zapisać się na kartach historii.

Recenzja TUTAJ

Do nabycia na stronie wydawnictwa Psychoskok

1064. - "Po supełku do kłębka" - PATRONAT

Pod patronatem Oazy Recenzji

Recenzja przedpremierowa

Premiera 20 kwietnia 2022r.

Po supełku do kłębka

Podróż w głąb siebie

7 gwałtów temu, za górami i grubymi warstwami żyła sobie prawda.

Micia Mieszkowski

Wydanie: I

Premiera 20 kwiecień 2022 r.

Ilość stron: 226

ISBN 978-83-8119-923-0

Oprawa miękka

Wydawnictwo: Psychoskok

Moja ocena: 6/6

„Transformacja jest jak taniec, 

który zmienia tempo w zależności od muzyki.”

Nie raz można o tym usłyszeć lub przeczytać, że popadają w depresję osoby, które mają za sobą trudne, dramatyczne przeżycia wpływające na ich obecne życie. Określa się ten stan zespołem stresu pourazowego, w skrócie PTSD. Często używa się tego określenia wobec tych, którzy powrócili z wojny i po tym, co widzieli, czego doświadczyli, nie potrafią normalnie żyć. Tymczasem PTSD może dopaść każdego, kto doświadczył wstrząsających wydarzeń i wciąż nie może pozbyć się wewnętrznego lęku  i stresu. Zwykłemu człowiekowi czasami trudno zrozumieć tego rodzaju problemy psychiczne. Wydaje się, że można sobie z tym łatwo poradzić, a tymczasem okazuje się, że nie jest to takie proste. Wciąż atakujące umysł natrętne myśli, powracające obrazy budzące grozę, nie pozwalają normalnie funkcjonować.  Autorka w swojej książce „Po supełku do kłębka” opowiada o swoich doświadczeniach pokazując drogę do poradzenia sobie z tego rodzajem emocji, by wskazać drogę innym osobom, borykającymi się ze swoimi demonami przeszłości.

Pani Micia Mieszkowski ma za sobą wiele traumatycznych przeżyć, które pozostawiły u niej trwały ślad w psychice. Przez dłuższy czas borykała się ze swoimi mentalnymi demonami, nie mogąc żyć bez rozpamiętywania i ciągłego bólu. Aż pewnego dnia powiedziała sobie: Dość! I zapragnęła ponownie zacząć żyć. Nie było to łatwe zadanie, ale sukcesywnie, poprzez pracę nad sobą, udało się jej dojść do obecnego etapu w życiu. Pomogła jej joga, medytacja i rozwój duchowy. Swoje przemyślenia, wyciągnięte wnioski z własnych doświadczeń spisywała przez kilka miesięcy i wraz z tym przedsięwzięciem rozliczała swoje traumy, przyglądała się im na nowo i razem z kolejnymi stronami doznawała wewnętrznego oczyszczenia. Pisanie stało się dla niej swoistą terapią, ale też okazją do przyjrzenia się sobie. Odkryła, że każdy z nas może sam odmienić swój los, bo wszystko, co potrzebujemy mamy w sobie. Nikt za nas tego nie zrobi, nie prowadzi zmian, nie naprawi naszej duszy i nie uczyni szczęśliwym, dopóki my sami sobie na to nie pozwolimy.

„Kiedy wyobrażamy sobie jakąś drogę w życiu, to widzimy, że ona prowadzi do czegoś, co jest na zewnątrz nas i bardzo daleko. Ta droga tak naprawdę jest wewnątrz nas i prowadzi do nas samych.”

Debiutancka książka Mici Mieszkowskiej „Po supełku do kłębka” jest poradnikiem motywującym, połączonym z opowieścią o życiu i uzupełnionym ćwiczeniami, pomagającymi przyjrzeć się lepiej sobie. Autorka pisze otwarcie, szczerze i śmiało o tym, co przeżyła, czego się nauczyła z lekcji życia, ale też z książek, które były dla niej drogowskazem do podjęcia działań wyjścia z marazmu, depresji, oraz innych destrukcyjnych kroków. Porównuje swoje życie do kłębka, w którym powstała duża ilość supełków i teraz po kolei próbuje im się przyjrzeć i rozwiązać, by pójść dalej. Z tego względu to bardzo osobista, mądra, prawdziwa, autentyczna i duchowa opowieść o kobiecie po przejściach. Trzeba bowiem mieć w sobie ogromną determinację, by stawić czoła wstrząsającym obrazom pojawiającym się wciąż w umyśle i ogromne pokłady odwagi, by o tym pisać. 

Pisarka odsłania siebie, prowokując w ten sposób do refleksji, stawiając szereg pytań, przy których warto się zatrzymać. Z tego względu nie jest to książka do szybkiego czytania, lecz raczej do analizowania tego, co chce nam przekazać. Pani Mieszkowski pragnęła też w ten sposób pokazać, że każdy może poradzić sobie ze swoim bagażem przeszłości, tylko musi pozwolić sobie na wyrzucenie z niego niepotrzebnych, obciążających duszę ograniczeń, które niczym kamienie zalegają na dnie naszego wewnętrznego plecaka. Każdy z nas zbiera takie kamienie zbudowane z narzucanych opinii innych, przekonań, słów krytyki, dramatów życiowych, poczucia winy, cierpienia i destrukcyjnych myśli.

Przytacza w niej wiele scenek ze swojego życia w postaci krótkich epizodów, pokazując, że życie nie naprawi się w żaden cudowny sposób, dopóki sami tego nie będziemy chcieli. Każdy z nas ma swój kłębek, w którym znajduje się więcej lub mnie różnych supełków, które nierozwiązane potrafią utrudniać utkanie z nici gładkiej tkaniny zwanej życiem. Dlatego warto podjąć się zadania usuwania ich stopniowo, aż dojdziemy do sedna naszego życiowego motka.

"Odsłoniłam to, co jest niewygodne, trudne, moje, twoje, nasze wspólne i to, co, na co dzień być może zagłuszasz. Odkrywaj tu to, na co jesteś gotowa i na co wyrażasz zgodę."

źr. zdjęcia: psychoskok.pl

Micia Mieszkowski mieszkała w Polsce do chwili, gdy skończyła drugą klasę szkoły podstawowej, a potem wyjechała do Nowego Jorku. Dziś, jako trenerka transformacji, pomaga innym w odkryciu i celebracji siebie, korzystając również ze świata quantum. Pisanie książki była dla niej nie lada wyzwaniem, gdyż od dziecięcych lat posługiwała się językiem angielskim, ale dzięki mamie udało się jej napisać niniejszą publikację. 

W swojej książce pisze o sobie tak: „Od ponad 30 lat mieszkam w Nowym Jorku. Przemieszczam się po nim od dziecka, pozostając wierna dzielnicom Manhattanu, Brooklynu i Queensu. To chyba tu pokochałam być kolorową i tak optymistyczną. Już od dziecka miałam geny silnej kobiety i może, dlatego skonfrontowałam się z tym silnym miastem. […] Tutaj latami gubiłam się i odnajdywałam, próbując znaleźć siebie w wewnętrznym chaosie. Szukałam na siłę kogoś, kto by mnie w końcu zaakceptował. Jednak bywałam w niewłaściwych miejscach, oszukując samą siebie. Odkrywanie siebie to najcenniejszy dar, jaki możemy sobie zafundować, bo wtedy wiemy, że nie musimy już udawać."

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

Przedsprzedaż

1005. - "Uskrzydlona"

Uskrzydlona

Beata Bugała

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 28 października 2021  

Gatunek: powieść obyczajowa

Liczba stron: 182

ISBN 978-83-8011-129-5

Wymiary: 144 x 206 mm

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: WFW

Ocena: 4/6

„Najpiękniejsze chwile przychodzą do nas niespodziewanie.”

Czasem jedna chwila sprawia, że podejmujemy jakieś kroki, nad którymi do tej pory się nie zastanawialiśmy, bojąc się dokonać zmian w życiu. Tkwimy w pewnych schematach, uznając je za swoje, płyniemy z prądem, jaki jest wyznaczany przez środowisko, rodzinę, edukację. I wówczas bywa tak, że to życie podejmuje za nas decyzję, stawiając nas wobec jakiegoś, dramatycznego najczęściej, zdarzenia, które uświadamia nam, czego chcemy i co powinniśmy zrobić. Bohaterka i jednocześnie autorka książki „Uskrzydlona” do pewnego momentu także tkwiła w pewnym status quo, dopóki los nie ukierunkował jej drogi w zupełnie nowym kierunku.

źr. zdjęcia: Facebook
profil autorki

Beata Bugała to debiutująca na polskim rynku wydawniczym pisarka pochodząca z Głogowa. Dziś  czuje się kobietą spełnioną, świadomą swojej wartości, szczęśliwą mamą i żoną, ale lecz nie zawsze tak było. Jako dziecko i nastolatka była cichą, spokojną dziewczyną, mało przebojową romantyczką i marzycielką. Lubiła pisać wiersze, czytać książki zaszywając się w zaciszu domowym. W związku z tym nie miała zbyt dużo koleżanek i nie wzbudzała zainteresowania u płci przeciwnej. Tak było do liceum, gdy pewnego dnia obok niej, w ławce usiadł nowy uczeń, Kamil. Mimo początkowej niechęci, dosyć szybko stworzyła się między nimi nić sympatii, która z przyjaźni przerodziła się w miłość. Pani Beata napisała, że ich miłość dojrzewała się powoli, nieśmiało, ale zanim skończyli szkołę, byli już parą. Dowiadujemy się o tym na pierwszych stronach jej książki, w której przybliża nam w skrócie swoje pierwsze 20 lat życia, do momentu, gdy następuje przełomowy moment, który odmienia jej życie.

Stało się to w pewien majowy dzień, gdy razem z Kamilem, jego siostrą Anią, mamą i kuzynką Moniką jechała do pobliskiej wsi, niedaleko Głogowa na wesele. Niestety, nie dane jej było tam dojechać, gdyż wydarzył się wypadek samochodu, którym jechali i tylko ona doznała poważniejszych obrażeń. Przebywając w szpitalu zrozumiała, że otrzymała od losu drugą szansę i sygnał, żeby coś zmienić w swoim życiu. Po powrocie do zdrowia, rehabilitacji, zdaniu licencjatu, zaczęła pracę w butiku. Jednak czuła, że nie jest to życie, które by ją satysfakcjonowało, więc razem z Kamilem podejmuje decyzję o wyjeździe z Polski do Irlandii.

„Dawne troski po latach wydają się takie błahe, wręcz zabawne.”

Patrząc na okładkę można spodziewać się jakiejś historii pełnej refleksji, ale nie jest to powieść duchowa i melancholijna, lecz opowiadająca o życiu, które nie jest usłane bezkolcowymi różami. To raczej niezbyt długa opowieść złożona z krótkich rozdziałów, mających charakter zapisków z życia emigrantki, dlatego jest w nich więcej opisów niż dialogów. Autorka pisze od serca, wprost, bez zahamowań wyraża swoje zdanie o obecnym świecie, ludziach, różnych sytuacjach, otwiera się przed czytelnikami, zwierza z najskrytszych pragnień, ujawnia wiele ze swojego prywatnego życia, pozwala zajrzeć do swego wnętrza i umysłu.

Jej historia jest świadectwem tego, że każde zdarzenie w naszym życiu ma swoje znaczenie, tak samo jak każdy spotkany człowiek. Pokazuje, że z niektórych doświadczeń wychodzimy z połamanymi skrzydłami, ale inne dodają nam skrzydeł i chcemy wznosić się jak najwyżej. Podobnie jest z ludźmi, którzy stają na naszej drodze, którzy są dla nas wsparciem, pokażą właściwy kierunek, obdarzą zaufaniem, przyjaźnią i miłością. Druga kwestia wyłaniająca się z jej doświadczeń, zwraca uwagę na to, że decydując się na ułożenie swego życia w innym kraju, nie należy się poddawać. Nie od razu jest słodko, beztrosko, a to co osiągniemy, zależy od nas samych. Wiele osób wyjeżdża ze swojego rodzinnego kraju, wierząc, że gdzieś indziej jest lepiej, żyje się łatwiej i bez problemów. Tymczasem okazuje się, że zderzenie z rzeczywistością bywa brutalne i tylko dzięki samozaparciu, rozwojowi osobistemu, wysiłkowi ale i przy odrobinie szczęścia możemy osiągnąć sukces.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu: