[155./24] 1670. - "Odzyskana" Tom II

"Odzyskana"

Angelika Szczęśniak

„Każda sytuacja doprowadza do czegoś, co ma cię przybliżyć do twoich marzeń.”

Dwoje ludzi spotyka się, zakochuje w sobie, potem postanawiają spędzić ze sobą resztę życia, a potem okazuje się, że nie wszystko jest tak, jak sobie wyobrażali. Gabriel i Maria, bohaterowie książki „Odzyskana”, nie potrafią znaleźć wspólnej płaszczyzny porozumienia. On wciąż ulega prośbom swoich byłych kobiet i jest na ich każde zwołanie, a ona jest o to zazdrosna. Aż pewnego dnia Maria nie wytrzymuje i robi mu znowu awanturę, po czym wzburzona wsiada do samochodu z zamiarem udania się do przyjaciółki, ale tam nie dociera, gdyż po drodze ma wypadek.

Gabriel dowiedziawszy się o wypadku, zrozumiał, że tylko Maria jest tą, którą kocha całym sobą. Diagnoza lekarska mówiąca o tym, że żona straciła pamięć, nasuwa mu plan odzyskania jej uczuć, więc postanawia ją na nowo w sobie rozkochać. Jednak, według mnie robi to w dziwny sposób i niewskazujący, że darzy Marię aż taką miłością, o jakiej mówi. I do tego momentu wszystko ma realny charakter, ale potem robi się dziwnie, bo wkraczają elementy fantastyki.

Opis i szkielet fabuły mnie zainteresował, a doświadczenia, jakie zdarzyły się bohaterom miały z pewnością na celu pokazanie, że w życiu nie jesteśmy sami. Wiara w Anioły i Opiekunów Duchowych dodaje nam zawsze otuchy i jesteśmy w stanie pokonać nawet najgorsze chwile, jakie przydarza się nam w życiu. Do tego kusząco wygląda okładka i tu dla wydawnictwa należy się ogromny plus, gdyż to ona skusiła mnie do sięgnięcia po tę książkę. Dodatkowo zachęcił mnie blurb obiecujący romantyczną historię o perypetiach dwojga ludzi.

Pierwsze zaskoczenie - już na wstępie, że nie jest to początek tej opowieści, lecz jej kontynuacja, o czym nie ma informacji w opisie, ani na okładce. Okazało się, że najpierw powstała „Widzę cię. Dotyk duszy. Z dziennika uległej anielicy”, która została wydana w zeszłym roku, ale przez inne wydawnictwo. Wprawdzie można „Odzyskaną” czytać oddzielnie, ale jednak brakowało mi uzupełnienia niektórych fraz, które nawiązują do wcześniejszych wydarzeń. W tych pierwszych słowach można też przeczytać, że autorka obiecuje wprowadzić nas w „świat, w którym miłość zbudowana jest na iskrze i nowym fundamencie” oraz, że jest to „historia skłaniająca do refleksji” i tylko z tym się zgadzam.

Kłóciło się w tej krótkiej opowiastce wszystko, bo historia miała być prawdopodobnie sposobem na przekazanie istotnych, duchowych wartości, które istnieją w naszym życiu i które warto w sobie rozwijać. Wiedziałam, co pani Angelika Szczęśniak pragnie przekazać, gdyż ja też zgłębiałam te tematy i uważam, że jest w nich sporo prawdy, gdyż nie zawsze dzieją się w naszym życiu sprawy, które rozumiemy. Ufam też w anielską obecność i też mam w swoich zasobach książkowych literaturę ezoteryczno-duchową, w tym karty i książki Doreen Virtue i Jeanne Ruland, którymi autorka mocno się inspirowała. Obie panie są bowiem uznawane za ekspertki od anielskich energii, ale ich sposób przekazywania anielskich przesłań jest zupełnie inny, niż w książce „Odzyskana”.

Gdyby więc pani Angelika Szczęśniak utrzymała ich podejście do tematu i sposób przedstawiania historii z aniołami, to z pewnością całość mocno by zyskała na przekazie. Tymczasem autorka wrzuciła w fabułę nie tylko różne przesłania duchowe, wskazówki dotyczące rozwoju duchowego, odwiecznych praw działających we wszechświecie, ale też elementy erotyki, romansu, fantastyki, sensacji, nawet kryminału wraz z wiedzą z dziedziny angeologii, religii, ezoteryki i ogólnie rozwoju duchowego. A to wszystko okraszone zostało wulgaryzmami i dziwnymi wydarzeniami. Od razu zaznaczam, że nie mam nic przeciwko tym elementom, nawet opisom scen seksu czy obscenicznemu wyrażaniu się, ale w tym przypadku wydawały się one nie na miejscu. Do tego bardzo słabe dialogi, nijakie postacie, ich niezrozumiałe zachowania i decyzje psują klimat pozytywnych przekazów. Nie miałam poczucia, że czytam powieść z duchowymi przesłaniami, mimo że są one wplecione w treść, a na końcu autorka zaproponowała ćwiczenia do wykonania jako „Zestaw zadań dla czytelnika”, które mają na celu wprowadzenie do życia wartości, o których była też mowa w historii zawartej w książce.

Mam nadzieję, że autorka wykorzysta swój potencjał twórczy, motywację do przekazywania odwiecznych prawd i pokazywania strony życia, której nie widać i kolejne jej powieści nabiorę bardziej absorbującego charakteru. Jest ona terapeutką i jak pisze o sobie: ma wrażliwą, romantyczną duszę, więc pozwoli ją poczuć w swoich kolejnych opowieściach. Widać, że ma ona istotnych aspektów do przekazania, jednak ważny jest też styl, w jakim się to robi. Musi on dotrzeć do czytelnika, a nie odstraszać. 

Historia zawarta w „Odzyskanej” ma w sobie interesujące wątki z nutą fantastyki, którą ja akurat lubię w takim wydaniu, ale jednak zbyt mało w nie jest duchowości, miłości, wrażliwości, eteryczności i mistycyzmu. Na przykład, podobały mi się sceny z udziałem aniołów, opiekunów duchowych, bo one uświadamiają, że nie jesteśmy sami, nigdy. Mamy obok siebie zawsze boskich posłańców. Wystarczy tylko poprosić, a one zadziałają. 

Zabrakło mi w tej historii subtelności, dobrych, mądrych dialogów, ale też emocjonalnych i sugestywnych opisów uczuć bohaterów. Gdyby wyrzucić niektóre rażące elementy i dodać nieco delikatności, wówczas byłaby to piękna opowieść o walce o siebie, swoją miłość, o pokonywaniu przeszkód i ludziach, których spotykamy na swojej drodze, ale też obecności aniołów, które manifestują się w różny sposób.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Novae Res

Wydanie: I

Data premiery: 05.08.2024r.

Ilość stron: 286

Wymiary: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-163-6

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 3/6

870. - "Hinduskie opowieści kierowcy rikszy"

Hinduskie opowieści kierowcy rikszy

12 inspirujących historii o miłości, stracie, odwadze, sile i konsekwentnym dążeniu do celu

dr Biyon Kattilathu

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 16 października 2020 r.

Data wydania amerykańskiego: 30 czerwca 2020 r.

Liczba stron: 196

Wymiary: 145 x 205 mm

Oprawa: miękka

Tytuł oryginału: Der Rikscha-Fahrer, der das Glück verschenkt

Wydawnictwo: Studio Astropsychologii

„Każda podróż, nawet najdłuższa, zaczyna się od pierwszego kroku”

W chwilach, gdy jest nam źle, doskwierają różne problemy czy mamy za sobą trudne doświadczenia, potrzebujemy słów otuchy i wsparcia, które dodadzą nam skrzydeł i pokażą świat w lepszych, optymistycznych barwach. Niektórzy próbują sobie radzić sami w takich sytuacjach, inni idą do psychoterapeuty a są też tacy, którzy wsiadają do szczególnego pojazdu, by wysiąść z niego z zupełnie innym nastawieniem. O takim właśnie środku lokomocji i jego właścicielu opowiada książka „Hinduskie opowieści kierowcy rikszy”, w której autor zaprasza na szczególną wyprawę, w której nie potrzebujemy żadnych walizek ani biletów a jedynie gotowość na zajrzenie do własnego wnętrza, by odkryć w nim to, co w nas najlepsze.

źr. http.sbiyon.de

Dr Biyon Kattilathu jest dyplomowanym inżynierem ds. organizacji i zarządzania produkcją oraz doktorem psychologii motywacyjnej. Za pomocą filmików w mediach społecznościowych dotarł do milionów ludzi. Zrozumiał, że każdy z nas ma podobne marzenia i pragnienia. Chcemy być szczęśliwi, czuć się bezpiecznie i prowadzić stabilne i satysfakcjonujące życie.

Bohaterem książki jest Rahul, który pracuje, jako kierowca rikszy w New Delhi. Jest to niezwykły rikszarz, gdyż nie tylko przewozi ludzi, ale zaraża ich swoim optymizmem, wprawia ich w dobry nastrój, szczęściem, nadzieją, sprawiając, że wysiadają z rikszy z uśmiechem na twarzy. Nauczył się iść przez życie z uśmiechem, mimo że ma za sobą trudną przeszłość, niezbyt kolorową i satysfakcjonującą. Urodził się i wychował w slumsach, w biednej rodzinie mieszkającej w niewielkim pomieszczeniu, w którym egzystował z czwórką rodzeństwa i rodzicami. Mama zajmowała się gospodarstwem, natomiast ojciec robił kapcie ze starych opon dla mieszkańców slumsów otrzymując w zamian zapłatę w postaci jedzenia, potrzebnych przedmiotów albo po prostu piosenki czy historyjki.

„Miej nadzieję, ale nie oczekiwania, 

wtedy nigdy nie będziesz rozczarowany”.

„Hinduskie opowieści kierowcy rikszy” to zbiór dwunastu opowiadań, które są niezwykłą podróżą po uliczkach indyjskiej stolicy, ale też po ludzkich historiach, problemach i umysłach. Każdy z pasażerów wsiada do niezwykłej rikszy Rahula, niosąc ze sobą bagaż zmartwień, codziennych dylematów, trosk, które wraz z kolejnymi kilometrami rozpraszają się pod wpływem energii, jaką emanuje empatyczny kierowca. Wsiadając do tego szczególnego pojazdu, nie spodziewają się, że znajdą w nim nadzieję, inspirację do zmian postrzegania siebie i swojego życia.

Pozytywne nastawienie Rahula udziela się też podczas czytania, gdyż odnajdujemy w tych krótkich opowiadaniach odpowiedzi na swoje pytania, oraz wskazówki pokazujące drogę ku lepszemu samopoczuciu, co wiąże się z odczuwaniem szczęścia. Swoim pasażerom, a przez to i nam, uświadamia, że warto cieszyć się każdą chwilą, dostrzegać piękno skupiając się na teraźniejszości i doceniać to, co mamy.

W dwunastu opowieściach ujęte zostały różne zagadnienia, z którym każdy z nas spotyka się w swoim życiu. Poprzez przedstawione historie zaczynamy patrzeć na nie w nowy, bardziej pozytywny sposób. Porusza tematy związane z miłością, także tej do samego siebie, akceptacją, wdzięcznością, szczęściem, ale też odwagą, wrażliwością i dążeniem do realizacji marzeń. Skłania do refleksji nad życiem, zatrzymania się w pędzie codziennych zajęć, by odnaleźć siłę do działania, nie poddawania się i wyciągania lekcji z zebranych doświadczeń. Każda z przedstawionych historii niesie ze sobą głębsze przesłanie i sprawia, że patrzymy na wiele swoich spraw z optymizmem i nadzieją.

Autor poprzez postać Rahula przekazuje mądrości i odwieczne prawdy, które są na ogół znane i nie raz można o nich przeczytać w różnych publikacjach, ale forma przyjęta w „Hinduskich opowieściach kierowcy rikszy” jest bardziej przystępna i przemawiająca do umysłu czytelnika. Poza tym książka nastraja pozytywnie już samym wyglądem, gdyż wypełniają ją barwne obrazki wykonane przez Dmitri Broido, które dodatkowo ubarwiają poszczególne rozdziały.

To bardzo poruszająca, inspirująca i pouczająca podróż do siebie, ale też pozwalająca poznać atmosferę panującą w Ner Delhi, zwyczaje ludzi, ich codzienności i klimatu indyjskich ulic, smaków i kultury. Podróżując z wesołym kierowcą rikszy uświadamiamy sobie, że to, czego potrzebujemy, mamy w sobie. Dopóki nie poczujemy w swoim sercu miłości, szczęścia i radości z każdej chwili, którą dane jest nam przeżywać, nigdy nie będziemy zadowoleni z samych siebie i z tego, co nas otacza.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

670. - "Kachna"

Kachna

Zawsze jest czas, by zbudować swój świat od nowa

Mikołaj Górski

Wydanie: I

Rok wydania polskiego: 2020

Liczba stron: 358

Wymiary: 121x195 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

„Prawdziwa mądrość i siła drzemie w nas samych. Trzeba ją tylko wyzwolić”.

Każdy człowiek buduje swój świat według własnych wyobrażeń, tworząc swoją osobistą, wyjątkową i niepowtarzalną historię. Czasami wydaje się, że życie ciężko nas doświadcza i nie mamy wpływu na to, co nas spotyka. Tymczasem wystarczy otworzyć się na możliwości, spojrzeć na siebie w nowy sposób i docenić piękno chwili, by wszystko zaczęło się zmieniać na lepsze. Taka refleksja pojawiła się u mnie po przeczytaniu książki pt.: „Kachna”. 

Mikołaj Górski urodził się w Jeleniej Górze w połowie lat 70. Pasjonuje go fotografia, sporty ekstremalne i obserwowanie zmian, jakie zachodzą w Polsce a przede wszystkim w ludziach. Znajomi mówią na niego Miko, natomiast w wirtualnym świecie funkcjonuje jako Okim, stąd nazwa jego strony www.okim.pl. Jego największą namiętnością jest pisanie. Do tej pory stworzył dużą ilość krótkich form literackich aż w końcu pokusił się na napisanie nieco większej prozy jaką jest właśnie powieść „Kachna”.

Patrząc na okładkę, można by spodziewać się kolejnego romansu jakich na rynku wydawniczym jest bardzo dużo. Wzrok przyciąga delikatny w swoim wyrazie widok kobiecej talii i wiosennej, obsypanej kwieciem gałązki spoczywającej w delikatnych dłoniach. Taki wizerunek przywodzi na myśl świeżość, piękno i romantyczne chwile ale to tylko pozory. 

Tytułowa Kachna jest dwudziestotrzyletnią dziewczyną z niskim poczuciem własnej wartości, sfrustrowaną a jednocześnie zagubioną. Już w wieku szesnastu lat trafiła do zakładu karnego dla nieletnich za napad na sklep monopolowy. Jej ojciec był wówczas znanym prawnikiem ale nie zrobił nic, by pomóc córce, wręcz przeciwnie – postanowił ją „uwalić” a na odchodnym usłyszała, że jest zwykłą idiotką jak jej matka. Po wyjściu na wolność spotyka najpierw Bronka, któremu pomaga w interesach aż pewnego dnia w jej życiu pojawia się Karol z nietypową propozycją. W wyniku drobnego szantażu z jego strony, Kachna trafia do odludnej, ukrytej w lesie osady, w której ma spędzić rok. Już na początku orientuje się, że nie jest to zwyczajna wioska, jakich wiele w kraju, lecz dobrze zorganizowana społeczność. Jednym z warunków tej specyficznej umowy jest prowadzenie dziennika. Dziewczyna nie ma wyjścia, gdyż w przeciwnym wypadku trafi do więzienia za jedno przestępstw, jakie wcześniej popełniła. 

Jej pierwsze zapiski są pełne gniewu, buntu i oporu przeciwko przymusowemu przebywaniu w miejscu, o którym niewiele jej wiadomo. Widać to po sposobie opisywania mieszkańców osady jak i opiekującego się nim Karola. Jedyną osobą, która ma na nią dobry wpływ jest bibliotekarz o imieniu Wolfgang, z którym prowadzi rozmowy na różne tematy związane nie tylko z książkami ale historią, duchowością i życiem. Okazuje się, że Kachna jest niezwykle inteligentną i oczytaną osobą, gdyż literatura od zawsze była jej ucieczką od smutnej rzeczywistości. Książki stanowią w tej historii jeden z wiodących wątków, dzięki któremu główna bohaterka odkrywa swoje prawdziwe oblicze i pokazuje, że drzemią w niej ukryte pokłady wrażliwości. 

„Książek nie czyta się jedna po drugiej. To tak, jakbyś zjadł coś bardzo smacznego. Przez jakiś czas nie sięgasz po nową potrawę, żeby nie popsuć sobie posmaku w ustach. Żyjesz, zajmujesz się swoimi sprawami, robisz różne rzeczy, ale nie sięgasz po nową książkę tak długo, aż poczujesz, że jesteś na nią gotowy”

„Kachna” to piękna opowieść o poszukiwaniu własnej drogi, odkrywaniu swoich wartości, akceptacji siebie i dojrzewaniu. Rok czasu, to tak niewiele, by coś zmieniło się w naszym życiu a jednak dla bohaterki książki "Kachna" to 365 dni pełnych wydarzeń, przemian i doświadczeń, które odsłoniły przed nią nowe możliwości ale też pokazały, że można żyć inaczej. Nie tylko ona musiała zmierzyć się ze swoimi demonami z przeszłości. Podobną walkę przeszedł nie jeden mieszkaniec wioski, zanim pojawił się w tym miejscu. Dzięki swojej postawie, empatycznej wrażliwości wobec drugiego człowieka i umiejętności powstawania po trudnych doświadczeniach czy porażkach każdy z nich odrodził się mocniejszy i mądrzejszy. 

Fabuła prowadzona w formie pamiętnika daje możliwość śledzenia myśli głównej bohaterki ale też pozwala razem z nią odkrywać sekrety tajemniczej osady trzymając w niepewności także czytelnika. Dziewczyna zapisuje w nim nie tylko swoje przemyślenia, bieżące wydarzenia ale także usłyszane ciekawostki, historyjki, polityczno-filozoficzne rozważania i stworzone przez siebie opowiastki. Śledzimy w ten sposób jej drogę ku samej sobie, która wiedzie do celu jej przeznaczenia. Wszystko dzieje się stopniowo, warstwa po warstwie opada z niej nieprzystępna skorupa, odsłaniając niezwykłe, cudowne i piękne wnętrze. 

„Tam, gdzie zaczyna się religia, kończy się jakakolwiek duchowość”

Pan Mikołaj Górski potrafi w prostych słowach przekazać wiele różnorodnych emocji nie tracąc przy tym wrażenia spokoju i panując nad zachowaniem odpowiedniego klimatu. Akcja dzieje się w realnym świecie ale jednocześnie wnika w nią rzeczywistość, którą odbieramy jedynie zmysłami. Są to delikatne zaznaczenia, stwarzające odczucie niezwykłości miejsca i pozwalające zajrzeć do duszy drugiego człowieka. To ujmująca i dająca okazję do rozważań opowieść, w której ogromną rolę odgrywa artystyczna wrażliwość, poświęcenie, odwaga i zrozumienie drugiego człowieka, przyjaźń i miłość. 

Nie jest to słodka historia o sercowych perypetiach lecz bogata w wiele wydarzeń fabuła odkrywająca powoli swoje sekrety, otulająca mistyczną aurą i ponadczasowymi prawdami. Tajemniczości dodają niewytłumaczalne zjawiska, chociażby pojawianie się kobiety nie stąd, która zawsze jest obok Kachny, gdy ta potrzebuje pomocy lub wsparcia. Pod postacią stworzonych postaci autor przekazuje wiele wartościowych wskazówek duchowych, swoje przemyślenia i wartości, którymi dobrze jest kierować się w życiu. Zwraca uwagę na otwartość na drugiego człowieka, empatię wobec innych i siebie, współczucie, umiejętność wybaczania i harmonijne współistnienie. Uświadamia, że nie warto żyć przeszłością i rozdrapywać stare rany, gdyż to blokuje budowanie naszego życia w tu i teraz. Chętnie poznałabym dalsze losy Kachny, gdyż nie wszystkie wątki zostały poprowadzone do końca, co daje nadzieję, że autor pokusi się o kontynuację tej historii.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu:

590. - "Motyle ciemności"

Motyle ciemności

Krzysztof Langer

Wydanie: I

Rok wydania polskiego: 2019

Liczba stron: 262

Wymiary: 121 x 195 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res
Redakcja: Katarzyna Spyrka
Korekta: Zuzanna Hejniak
Okładka: Piotr Langer, Michał Kacprowicz
Skład: Michał Kacprowicz

„Życie to całość, jedność i wzajemna zależność.“

Życie każdego z nas nieuchronnie, z dnia na dzień przybliża nas do śmierci, której boimy się, nie wiedząc co nas po niej czeka. To temat, który pomijamy w rozmowach, traktujemy jako tabu i postrzegamy jako przynoszący smutek, żal. Tymczasem odmienne spojrzenie na to zagadnienie pokazuje autor książki pt.: „Motyle ciemności“.

źr. zdjęcia:  wfw.com.pl

Krzysztof Langer urodził się w Łodzi w 1959 roku. z wykształcenia lekarz, doktor nauk medycznych. Sternik jachtowy, wielbiciel snowboardu, narciarstwa, jazdy konnej, motocykli oraz zaawansowanej turystyki pieszej, niemal w każdych warunkach terenowych. Wielki miłośnik świata natury zafascynowany zjawiskiem, jakim jest życie. Wiedzę zawodową pogłębia o zagadnienia psychologii. Gra na gitarze, a instrument ten obok skrzypiec i fletu traktuje jako swój ulubiony. Autor książek: „Jak wyciągnąć palce z wrzątku”, „Kto nie pyta – ten błądzi” oraz „Za wszystko i za nic”.

Okładka książki nie jest zbyt zachęcająca, dlatego długo nie mogłam się na nią zdecydować. Zaintrygował mnie opis redakcyjny, który obiecuje duchowe rozważania na temat życia i śmierci. Do tego tematu nawiązuje grafika w postaci zardzewiałej rzeźby motyla. 

Bohaterką powieści jest młoda dziewczyna o symbolicznym imieniu Maria Magdalena, którą poznajemy, gdy ma siedem lat. Właśnie znalazła martwą jaskółkę, którą włożyła do tekturowego pudełka i pochowała w ziemi. W takich sytuacjach często zadaje sobie pytanie dlaczego dzieje się tak, że „coś żyje, a następnie jest martwe“. Towarzyszymy jej przez kolejne etapy jej rozwoju duchowego i podążaniu w kierunku przeznaczenia. W tej podróży dziewczyna ma wsparcie swojego dziadka Zenobiusza i swojej mamy Emanueli.

„Umysły dzieci są niewinne, dopiero dorośli zmieniają ich pełen miłości stan rozumu w nieszczęśliwe bestie“

Okazuje się, że Maria Magdalena ma ponadzmysłowe zdolności, które stopniowo uaktywniają się wraz z jej dojrzewaniem. Jej postać była dla mnie nieco sztuczna i zbyt idealna. Od dzieciństwa wykazuje ponadprzeciętną inteligencję, empatię wobec zwierząt, ciekawość świata i mądrość. Jest pracowita, chętnie się uczy, rozwija swoje umiejętności a przede wszystkim zadaje mnóstwo pytań, pragnąc uświadomić ludziom, że „posiadanie siły nie daje im żadnego prawa do odbierania życia nikomu“.

Książka „Motyle ciemności“ z pewnością zadowoli osoby, które poszukują prawdy o sobie, chcą zrozumieć kim naprawdę są, jaki jest sens istnienia i pragną po prostu wiedzieć więcej. Nie jest to lektura, którą czyta się z zapartym tchem, szybko podążając za kolejnymi wydarzeniami. Trudność czytania wynika raczej z formy, jaką stworzył autor, gdyż swoje przemyślenia uczynił osią fabuły ale na zasadzie pytanie - odpowiedź. Język przekazu jest bardzo zwięzły ale przystępny.  Mimo to zabrakło mi w niej odpowiedniego klimatu, jaki często można odnaleźć w tego typu przekazach. Są w niej różne epizody, które urozmaicają w niewielkim stopniu tę opowieść. Bardziej interesujące były dla mnie rozmowy z Bogudarem mające charakter filozoficzno-duchowy, które wypełniają drugą część fabuły.

To filozoficzna podróż pomagająca odnaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące sensu życia, rozwoju świadomości i potrzeb duszy. Czytając kolejne rozdziały, pojawiają się pytania, nad którymi warto się zastanowić. Autor przekazuje w niej swoje przemyślenia, które ubrał w stworzoną historię. Początkowo akcja dzieje się w realnym świecie, w którym śledzimy krótkie dialogi między dziewczyną i jej dziadkiem. Rozmawiają o życiu, naturze ludzkiej, śmierci, odrodzeniu i wielu innych zagadnieniach ze świata duchowego.

Początkowe rozdziały były nieco nużące, gdyż fabuła jest mało dynamiczna pokazująca scenki z różnych etapów życia Marii Magdaleny ale też jej mamy Emanueli. Historia wciągnęła mnie dopiero od połowy, w momencie, gdy dziewczyna w wyniku losowych zdarzeń, znajduje się w innym wymiarze (stanie świadomości?). Tam spotyka Bogudara, z którym prowadzi interesujące rozmowy na temat sensu życia i śmierci. Ta część została wyróżniona tekstem pisanym kursywą, dzięki czemu łatwiej orientujemy się w jakiej chwili jesteśmy razem z bohaterką.

„Cisza, ta wewnętrzna i ta na zewnątrz, jest istotą pokory wobec Stwórcy. Nie trzeba ‚trzepać skrzydłami’ i wysilać się, by Mu się przypodobać.“

Tytuł publikacji wydaje się zagadkowy i nawiązujący do głównego zagadnienia poruszanego na kartach książki „Motyle ciemności“. Tymczasem autor nadaje zupełnie inne znaczenie temu sformułowaniu, co zostaje w pewnym momencie wyjaśnione podczas prowadzonych rozmów. Podpowiada w jaki sposób postrzegać to co nas otacza, co jest ważne i jakie wartości rozwijać, by w momencie śmierci mieć poczucie spełnienia i dobrze spożytkowanego ziemskiego czasu. Wbrew pozorom, to książka o życiu. Każdy z nas rodzi się z czystą kartą i tylko od nas zależy, jak będzie ono wyglądało. 

Książkę przeczytałam dzięki portalowi:

545. - "Biała Wieszczbiarka"

Biała Wieszczbiarka

Małgorzata Król

Wydanie: I

Data premiery: 12.11.2019

WYDAWCA: Psychoskok

Tłumaczenie: nie

Język wydania: polski

Oprawa: miękka

Wymiary: 148 x 210 mm

Ilość stron: 126

Redaktor prowadząca: Wioletta Tomaszewska

Redakcja i korekta: Joanna Barbara Gębicka

Korekta: Marianna Umerle

Skład: Joanna Barbara Gębicka

Ilustracje w książce: Małgorzata Król

Ilustracja na okładce: Marek Mróz

Projekt okładki: Marek Mróz, Robert Rumak

„Spadła z Nieba. Pamięta ten moment. Spadała, leciała, przemierzała ogromne przestrzenie pełne gwiazd i różnych Istnień. Kochały ją. Ona też je kochała.“

„Wieszczbiarka“ to przestarzały zwrot określający wieszczkę. Dodatek słowa „biała“ sugeruje magię w czystej postaci, opartą na pozytywnej energii, miłości, tchnącą optymizmem i nadzieją. I taka jest książka pt.; „Biała Wieszczbiarka“

źródło zdjęcia:
Facebook - profil autorki

Pani Małgorzata Król to niezwykła osoba o umiejętnościach, dzięki którym pokazuje innym to, czego nie widać. Życie nie szczędziło jej trudnych doświadczeń, z których wyciągnęła odpowiednie lekcje. Poszukując odpowiedzi na dręczące ją pytania o sens istnienia znalazła dla siebie ścieżkę, którą kroczy do dziś. Jest hipnoterapeutką, pisarką oraz malarką. Od kilku lat mieszka w Holandii. 

Z twórczością pani Małgorzaty spotkałam się już dwukrotnie. Pierwszy raz w 2017 roku, gdy zadebiutowała książką „Miłość ponad wszystko“, w której opisała swoje doświadczenia podczas hipnozy. Drugie spotkanie miało miejsce w zeszłym roku, gdy ukazały się „Przekazy Wszechświata“ zawierające 33 przekazy, które odbierała przez 2 lata od Istot Duchowych.

Gdy w zapowiedziach Wydawnictwa Psychoskok ujrzałam okładkę książki „Biała Wieszczbiarka“, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Trzymając ją w dłoniach byłam zachwycona jej wydaniem, gdyż jest ona w całości po prostu piękna. Wydana została na dobrej jakości papierze, wydrukowana wyraźną czcionką z delikatnymi motywami roślinnymi, które ozdabiają poszczególne rozdziały. Książka wypełniona jest energetycznymi obrazami, wypełnionymi cudownymi kolorami. Ozdabiają one poszczególne rozdziały i są dostosowane ich tematyki. Poza walorami wizualnymi mają one na celu pomóc czytelnikom połączyć się z własnym wnętrzem.

Bohaterką powieści jest Dusza i jej podróż przez życie w ciele Anny. Przybyła ona z Nieba na Ziemię, by jako kobieta spełnić swoją misję. Jest tym niezwykle podekscytowana lecz jednocześnie, im bliżej celu, tym rodzą się wątpliwości czy na pewno poradzi sobie w nowym wcieleniu. Ale nie ma już odwrotu. Zgodziła się na ten plan i teraz musi go wypełnić. I tak rodzi się Anna, piękna i wrażliwa dziewczyna, która od chwili narodzin wzbudza zachwyt otoczenia. To początek wspólnej podróży Anny i jej Duszy...

Towarzyszymy im na każdym etapie życia dziewczyny, od narodzin aż do śmierci. Narracja trzecioosobowa skupiona jest na Annie i jej Duszy. Wraz z narodzinami otrzymuje ona niezwykłe dary i umiejętności. Anna jest niezwykłą osobą o nadzwyczajnych zdolnościach, gdyż widzi więcej niż inni. Potrafi dostrzec aurę otaczającą każdą istotę, ale też roślinę, drzewo czy kwiaty. Kocha naturę, zwierzęta, ludzi i świat. Ma złote serce, pełne miłości, empatii, wrażliwości i dobra. Pojawiają się obok niej postacie nie z tego świata, z którymi spędza czas najczęściej na swojej ulubionej polanie nad rzeką. Wśród nich jest jej Anioł Stróż, który zawsze jest przy niej w każdym momencie. Widzi też osoby, które odeszły na Drugą Stronę, ale przede wszystkim słucha swojej intuicji. Z czasem zaczyna rozumieć, że nie każdy postrzega rzeczywistość tak jak ona i uczy się funkcjonować w realnym świecie. Każdemu jej działaniu dopinguje Dusza, która, niczym motyl, odczuwa każdą emocję i przeżywane chwile. Radość Duszy jest tym większa, im dziewczyna bliżej jest swojego życiowego celu i postępuje zgodnie z jej pragnieniami.

„Biała Wieszczbiarka“ jest piękną opowieścią o naszej Duszy i jej naturze. Obserwujemy świat oczami Anny i przede wszystkim z poziomu Duszy. To jej odczucia są tu najważniejsze, jej sposób odczuwania emocji i widzenia rzeczywistości. Obdarza ona swoją towarzyszkę tym co najpiękniejsze, wspierając ją w każdej chwili, prowadząc przez meandry życia i ucząc tego, co jest dla dziewczyny wartościowe. 

Pani Małgorzata Król stworzyła niezwykłą historię ukazując subtelne energie jakie otaczają każdego z nas. Wykorzystała tu koncepcję planu przedurodzeniowego, który dotyczy momentu, gdy każda Dusza godzi się na określone warunki przebywania w ludzkim ciele. Pokazuje też odczucia Duszy w momencie, gdy styka się ona z utartymi schematami myślowymi, zwyczajami i obrzędami związane z wiarą. Z jej poziomu wygląda to zupełnie inaczej. Dostrzega to także Anna, która już w dzieciństwie poznaje inne wymiary i odczuwa w odmienny sposób otaczającą ją rzeczywistość.

Na uwagę zasługuje nietypowy styl pisarski autorki, który wyróżnia się określonym ułożeniem wyrazów, zwłaszcza czasowników umieszczanych na końcu zdania. To sprawia, że tekst ma swój specyficzny rytm, momentami przypominający rymowankę. 

Motywem przewijającym się przez całą fabułę jest poszukiwanie własnej drogi, odkrywanie siebie i dążenie do spełnienia marzeń. Autorka pokazuje nam świat z zupełnie innej perspektywy, pokazując, że każde nasze doświadczenie, wybór czy emocja ma wpływ na to, co czuje nasza Dusza. Uświadamia, że istnieją światy, które istnieją poza naszymi fizycznymi zmysłami i możemy je dostrzec swoim sercem, jeżeli kierujemy się miłością. Przekazuje swoje postrzeganie rzeczywistości, wszechobecne prawa Wszechświata i wiedzę dotyczącą naszej duchowości. 

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu: 

467.- "Malarz"

Hovhaness Gevorgyan

Wydanie: I

Data premiery: 25.10.2018

Oprawa: miękka

Ilość stron: 108

Wymiary: 125 x 195 mm

Redakcja: Paulina Zyszczak

Korekta: Katarzyna Czapiewska - Urbaniak

Tłumaczenie: Jerzy Szokalski

Skład: Krzystof Radziszewski

Druk i oprawa: Elpil

                  

„na skalistym brzegu wykiełkują tylko mocne nasiona“

Nasze życie jest jak obraz: stwarzamy je sobie sami, decydując o kolejnych maźnięciach na płótnie naszego Istnienia. Nie raz nie wiemy co robić, gubimy w się w codziennych gonitwach po lepsze jutro i bywa tak, że to los decyduje o zmianie naszego kierunku tak jak w przypadku bohatera książki pt.: „Malarz“.

źr. zdjęcia: Facebook profil autora

O Hovhanessie Gevorgyanie nie znalazłam żadnych konkretnych informacji poza tą, że studiował na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II i Uniwersytecie Jagiellońskim. Mieszka w Krakowie. Historia, którą stworzył w „Malarzu“ świadczy o jego bogatym wnętrzu i mądrości życiowej. Jej fabuła osadzona została gdzieś w okolicach Vancouver ale wydarzenia wybiegają poza znane nam realia.

„długą drogę trudno przejść w pojedynkę, ale jeszcze trudniej ją przebyć razem z innymi, jeśli nie wszyscy idą od samego początku.“

Gdzieś w górach pewien mędrzec o imieniu Jahia, w obecności swojego Nauczyciela, posadził swoje ostatnie drzewo - dąb na skalistym brzegu nad rzeką. Wiedział, że kiedyś to drzewo przyda się komuś. „Dęby są silne, wyrośnie ich cała dolina. Pewnego dnia przekonasz się, że tu jest jego miejsce.“

Wiele lat później młody człowiek o imieniu Artur jedzie w góry, by w samotności odpocząć od codzienności. Jest zadowolony ze swego życia, pracuje w jednej z dobrze prosperujących firm w Vancouver, ma kilku zaufanych przyjaciół i ogólnie wiedzie mu się bardzo dobrze. Jednak czasami ma chęć uciec od zgiełku miasta i odpocząć na łonie natury. Nie ma dokładnego planu trasy - woli, by pokierował nim los. A los tym razem miał wobec niego nietypowe plany. Wystarczył moment nieuwagi a jego samochód stoczył się z drogi i zatrzymał na ogromnym dębie... 

Artur budzi się w tajemniczym leśnym domku, pełnym niespotykanych malowideł na ścianach i sufitach, ksiąg z dziwnym pismem i w towarzystwie olbrzymiego kota o ciemnozielonym spojrzeniu. Niezwykłą atmosferę podnosi zachowanie zwierzęcia, który zachowuje się jak człowiek i wydaje się, że rozumie każde słowo jakie się wypowiada. Wszystko jeszcze bardziej staje się magiczne i niecodzienne, gdy do pokoju wchodzi mężczyzna, który uratował młodzieńcowi życie. 

Kot chodzący na tylnych łapach, wiecznie żyjący Nauczyciel zwany Malarzem o mistycznych zdolnościach, cudowne napary przywracające zdrowie i siłę w jeden dzień to tylko niektóre elementy nadające opowiadaniu magicznego charakteru.

„Pomimo atmosfery niezmiernej życzliwości, którą czuło się w tym pokoju, wisiało tu jednak coś dziwnego, a zachowanie gospodarza jeszcze bardziej pogłębiało niepewność.“

Artur początkowo jest przerażony, nie wie gdzie jest i co to wszystko znaczy, gdyż to co widzi przekracza jego postrzeganie rzeczywistości. Wkrótce poznaje sekrety swego wybawiciela i pragnie lepiej poznać jego świat. Dostrzega, że wypadek był cudownym zrządzeniem losu i miał ogromne szczęście, że trafił w tak niezwykłe miejsce... 

Książka nie jest zbyt obszerna, gdyż liczy sobie tylko 108 stron. Także format jest mniejszy niż w przypadku tradycyjnych powieści. Jej wydanie jest skromne, bez dodatkowych ozdobników czy ilustracji. Treść została wydrukowana na ekologicznym, szarym papierze wyraźną czcionką i ma tylko dwie części. 

Moją uwagę zwróciła sentencja znajdująca się na okładce: „Jeśli lubisz światło, to sam odnajdziesz prawdę“. Miałam nadzieję, że czas spędzony przy jej czytaniu nie będzie czasem straconym a jej zawartość pozostawi po sobie niecodzienną atmosferę. I nie zawiodłam się, gdyż była to dla mnie  wspaniała, pełna subtelnego uroku, duchowa uczta. Historia w niej opowiedziana zapada głęboko w pamięć, sprawiając, że zaczynamy zastanawiać się nad sensem życia i dostrzegamy rzeczy, które umykają nam w codziennej gonitwie. Czytając wkraczamy w eteryczny świat i z każdym akapitem odkrywamy prawdy, które powinny być drogowskazem w naszej życiowej drodze.

"Przyjmij swój los takim, jaki jest. Jeśli zajdzie potrzeba, żebyś żył tysiąc lat, to będziesz żyć (...) Ale ważne jest nie to, ile lat pisane ci żyć na tym świecie, lecz to, czym te lata wypełnisz."

"Malarz" to piękna, metafizyczna opowieść zwracająca uwagę na ważne aspekty naszego życia. Pozostawia po sobie chwile zadumy i skłania do zatrzymania się, by przyjrzeć się własnemu Istnieniu. Głównym motywem są dary natury, piękno naszej planety i odkrywanie samego siebie na nowo. Nieziemską atmosferę stwarza z pewnością postać tytułowego Malarza - gospodarza leśnego domku, który posiada niecodzienne umiejętności, zna ludzkość od początku jej powstania, został stworzony w ósmym dniu powstawania świata i pamięta czasy Gilgamesza. Mówi, że „był naocznym świadkiem pierwszych kroków i decyzji ludzi“ i „jako świadek zawsze im się przyglądał“. Pamięta każde drzewo, które posadził i uważa je za swoje dzieci, dlatego z każdym ściętym drzewem przybywa mu siwych włosów a on sam traci siły witalne. Wie, że Artur jest wybrańcem a jego uratowanie nie jest jedynym zadaniem jakie wyznaczył mu Stwórca. Stopniowo odkrywa przed Arturem, ale i przed nami, świat jego i naszej duszy, by poczuł czym jest prawdziwa wolność.

Książka zwraca uwagę na współczesne zniewolenie człowieka zależnego od miast, cywilizacji, innych ludzi, norm społecznych, pieniędzy. Uświadamia jak daleko odeszliśmy od naszych naturalnych umiejętności i od Matki Natury. Zapomnieliśmy, że jesteśmy jej częścią a ona potrzebuje ludzkiej opieki. 

„Jesteśmy jak te konie, co biegają na torze wyścigowym, a płacą nam nasi dżokeje. Na żwawe koniki patrzą dobrym okiem, ale te, co są ostatnie na mecie, są wyrzucane za płot.“

Większość z nas uważa się za ludzi wolnych ale tak naprawdę jesteśmy więźniami stworzonej przez siebie rzeczywistości. Zamykamy się na świat, nie dostrzegamy jego piękna i zapominamy kim naprawdę jesteśmy.

Działamy jak zaprogramowani, funkcjonując w codziennym kieracie, wciąż szukając materialnych korzyści. Nie potrafimy żyć bez nowoczesnej technologii i nie zauważamy, że swoim postępowaniem dążymy do samozagłady. 

Powstają nowe fabryki, drogi, miasta ze szkodą dla przyrody i zwierząt. W miastach ludzie zamykają się w swoich domach ze swoimi lękami i emocjami. Gromadzą w nich swoje materialne zdobycze z przekonaniem, że to da im szczęście i wolność. Tymczasem, im więcej mają w swoim otoczeniu rzeczy, tym bardziej tracą wolność.

Prawdziwą wolność możemy odnaleźć, gdy ponownie odzyskamy łączność z naturą. Ziemia ma dla nas wspaniałe dary natury a my każdego dnia możemy coś zrobić dla dobra naszej planety, ludzi, zwierząt i dla siebie. Troska o nią jest naszym priorytetowym zadaniem, gdyż w przeciwnym razie sami się unicestwimy. Przyroda potrzebuje naszej opieki a my potrzebujemy jej obecności. 

„w wypełnianiu i ubogacaniu ziemi ludzie odgrywają bardzo ważną rolę“

Życie jest jak droga, na którą wkraczamy z chwilą narodzin. To szczególna podróż, w której spotykamy różnych ludzi, doświadczamy szczęśliwych lub dramatycznych chwil, wykonujemy powierzone zadania albo sami je sobie wytyczamy. Stwarza nam wciąż nowe okazje do tworzenia swojej rzeczywistości. od nas zależy jak ona będzie wyglądać, gdyż to my jesteśmy twórcami swojego życia. Mamy wszystko czego potrzebujemy, by czuć się spełnionym i cieszyć się szczęściem każdego dnia. Droga każdego z nas jest pełna niespodzianek i wyboistych ścieżek ale zawsze wiedzie do jakiegoś celu. Ważne jest byśmy wiedzieli dokąd chcemy dojść i co osiągnąć.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi:

Książkę można kupić m.in.:

415.- "Opowieści z Biura Duchów"

Prawdziwe historie osób, które zbliżyły się do nieznanego

Ada Edelman

          

„Śpieszmy się kochać ludzi....

Kochać? Śpieszmy się, żeby zdążyć powiedzieć o miłości.”

Śmierć przeraża wiele osób. Boimy się jej, mimo że wiemy iż każdy musi jej doświadczyć. Ten strach to efekt niewiedzy o tym, co dzieje się dalej po przejściu na Drugą Stronę. Ten niewidzialny, duchowy świat przybliża nam książka pt.: „Opowieści z Biura Duchów”napisanej przez Adę Edelman.

źr. zdjęcia:
biuro-duchow.pl

Ada Edelman – pisarka i autorka bloga „Biuro Duchów”. W wieku lat 17 przeżyła śmierć kliniczną i od tamtej pory stara się przekazywać informacje o „drugiej stronie”, biorąc udział w licznych konferencjach. Napisała książkę pt.: „Tarot Bułhakowa”, która została bardzo dobrze przyjęta w mediach ezoterycznych. Prywatnie jest żoną i mamą dwóch dziewczynek. Mówi o sobie, że jest „archiwistką zdarzeń niezwykłych”, co ma swoje potwierdzenie w niniejszej publikacji.

„Biuro Duchów” to popularny blog prowadzony od ponad czterech lat przez autorkę. Główną tematyką bloga jest śmierć kliniczna, relacje między światem duchowym a fizycznym i parapsychologia. Autorka założyła ten blog, by udokumentować relacje osób, które doświadczyły niezwykłych zdarzeń, kontaktów z nieznanym, śmierci klinicznej i przebywania poza ciałem. Ukazują one świat, którego nie widzimy, mało o nim wiemy a wiele osób podchodzi do niego bardzo sceptycznie. Pomagają nam też zrozumieć nasze ziemskie przeżycia i spotykające nas sytuacje.

„wracamy do takiego świata, jaki sami dzisiaj tworzymy.” 

Treść książki autorka ułożyła tak, by pokazać kolejne etapy naszej transformacji. Składa się na nią pięć rozdziałów, z których każdy ma osobny wstęp wprowadzający w tematykę danej części. Historie opatrzone są komentarzem pozwalającym dostrzec istotne kwestie opowiadanej sytuacji.

Poznajemy relacje osób, które pamiętają swoje narodziny, historie świadczące o obecności naszych bliskich zmarłych, opowieści o zjawisku NDE czyli doświadczeniu śmierci, reinkarnacji i momentu opuszczania ciała przez duszę.

Przybliżają one nam proces przyjścia na świat każdego z nas, pokazują, że nasi bliscy zmarli są z nami, by otaczać nas opieką, ukazują związek między ciałem a duszą i są świadectwem, że nasi bliscy zmarli otaczają nas opieką, ostrzegają przed niebezpieczeństwami, pojawiają się w naszych snach lub wizjach, używają kodów i symboli, by dodać nam otuchy i pomóc pogodzić się ze stratą bliskiej nam osoby.

„Jesteśmy składową wszystkich wydarzeń w równym stopniu tych świadomie zakodowanych, jak nieświadomie wypartych.”

Książka niesie bardzo pozytywny przekaz, mimo że tytuł „Biuro Duchów” może kojarzyć się z opowieściami wzbudzającymi lęk. Tymczasem ma ona zupełnie odmienny charakter. Jest świadectwem na istnienie życia po śmierci i ukazuje obraz tego, co dzieje się po Drugiej Stronie. 

„Nad kim płaczesz?

Nad tymi, co umarli czy nad sobą?

Nad sobą. Opłakując ich śmierć opłakujesz własne osamotnienie.”

Przedstawione historie dodają otuchy, niosą zrozumienie tego, czego doświadczamy jako istoty fizyczne na Ziemi, dając nadzieję i ukojenie. Z pewnością są warte przemyślenia i refleksji nad swoim życiem motywując do wprowadzenia pozytywnych zmian w naszym zachowaniu czy myśleniu. To „dar wiedzy i prawdy, którego nie sposób zignorować i podważyć.”

„Umieranie jest łatwe.”

Z chwilą narodzin zaczyna się nasza wędrówka ku nieuchronnemu końcowi naszego istnienia na Ziemi. Śmierć jest doświadczeniem, którego obawia się wiele osób, gdyż nie wiadomo co czeka nas po Drugiej Stronie. Historie przedstawione w książce są świadectwem, że po dotarciu do końca życia nadal funkcjonujemy lecz w zupełnie innym wymiarze i okolicznościach. Relacje osób, które doświadczyły kontaktu z zaświatami uświadamiają, że jest to proces nieunikniony i nie jest możliwe go pominąć. To, co możemy zmienić to własne nastawienie do ludzi, świata, do siebie i do sytuacji, które pojawiają się w naszym życiu.

Książkę można kupić w sklepie:

Wydanie: I

Rok wydania: 2018

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Ilość stron: 288

Wymiary: 13,5 x 20,5 cm

Redaktor prowadząca: Aneta Bujno Redakcja, 

Korekta, opracowanie graficzne: cała jaskrawość, www.calajaskrawosc.pl 

Projekt okładki: Łukasz Werpachowski 

Zdjęcie na okładce: © swyz (iStock.com) 

Wydawnictwo: Samsara