1379. - "Umrzeć, żeby żyć"

źr. zdjęcia na tło: roozaneh.net

"Umrzeć, żeby żyć"

Krzysztof Malinowski

Wydanie: I

Data premery: 1.09.2022 r.

Ilość stron: 406

Wymiary: 205 × 145 mm

Okładka: miękka

ISBN 978-83-67139-22-9

Rodzaj publikacji: Ebook, Książka drukowana

Format ebooka: EPUB, MOBI, PDF

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 4/6

„Dobrzy ludzie zazwyczaj mają pod górkę, ale zawsze zwyciężają.”

Miłość to chyba najbardziej tolerancyjne uczucie na świecie, opisywanie w powieściach i filmach na wiele sposobów, ale jeszcze nie spotkałam się z takim podejściem, jakie przedstawił autor książki „Umrzeć, żeby żyć”.

Jej bohater, Szymon Grzegorzewski od najmłodszych lat czuł, że jest inny. Poznajemy go, gdy ma 6 lat i idzie właśnie ze swoją mamą do postoju taksówek drogą prowadzącą przez park. Odkąd pamięta zawsze obracał się wśród starszych kobiet, najczęściej nauczycielek, bo taki zawód wykonywała jego mama, dlatego nigdy nie był zafascynowany koleżankami w swoim wieku, lecz o wiele starszymi. Już będąc w szkole zwracał uwagę na uczące go nauczycielki, ale dopiero będąc w siódmej klasie spotkał tę, w której prawdziwie się zakochał i to uczucie naznaczyło jego życie na wszystkie lata.

Książka nie od razu mnie wciągnęła, gdyż z początku bohater opowiada nam o swoich preferencjach, latach dzieciństwa, czasach szkolnych i licealnych, więc obecne są dosyć obszerne opisy. Do tego bohater dosyć długo ukrywa swoje imię oraz unika nazywania pozostałych osób. Stosuje określenia typu „nauczycielka historii”, czy „moja nauczycielka”. Nie podaje też dokładnie jej wieku, a tylko zaznacza, jaka duża różnica ich dzieli. Trudno również określić, kiedy dzieje się akcja powieści, ale zaznacza, że były to czasy, gdy nie było komórek czy Internetu, więc można domyślić się, że autor zabrał nas kilkadziesiąt lat wstecz, do XX wieku. Tego rodzaju informacje zaczynają pojawiać się nieco później, stopniowo, począwszy od zdradzenia nam imienia ukochanej aż po określenie czasu wydarzeń, ale nie wprost. Mają one miejsce na dosyć rozległej przestrzeni czasowej, gdyż obserwujemy życie bohatera i jego perypetie uczuciowe od okresu dzieciństwa, aż po dorosłość. Nie brakuje niej typowo obyczajowych wątków, ale pojawiają się też bardziej dynamiczne w postaci osobistych dramatów, sensacyjnych sytuacji a nawet kryminalnych i psychologicznych elementów.

„Umrzeć, żeby żyć" to przede wszystkim opowieść o młodym człowieku, który pragnie być szczęśliwy, jednak droga do niego nie zawsze jest łatwa i trudna. Jej fabuła rozkręca się powoli, ale dosyć szybko wsiąknęłam w jej tempo, które biegło z różnym natężeniem. Nie brakuje w niej emocjonalnych sytuacji, smutnych nastrojów, refleksji, mądrych spostrzeżeń, więc przeczytałam ją z ciekawością. Bohater opowiada nam o sobie w narracji pierwszoosobowej, co dodatkowo wzmacnia przekazywane wrażenia. Jego perypetie związane są głównie z miłością do starszej od siebie kobiety. I nie chodzi tu o kilkuletnią różnicę wieku, ale, o co najmniej dwudziestoletnią. Tym samym autor porusza trudne zagadnienie związane z akceptacją społeczną tego rodzaju związku, który zawsze wzbudza sensację i powoduje często zdziwienie, a nawet spotyka się z potępieniem.

Pan Krzysztof Malinowski napisał bardzo przyjemną w czytaniu opowieść zwracając uwagę na piękno tkwiące w człowieku. Dla bohatera nie ma znaczenia wiek, lecz osobowość i piękno, jakie ukochana osoba nosi w sobie. To urocza historia miłości, ale też o radzeniu sobie ze stratą, tęsknotą, ludzką niechęcią, wzlotach i upadkach, radościach i nadziejach, ale też o niepoddawaniu się przeciwnościom losu i podążaniem za głosem serca.

Książkę przeczytałam, w formacie e-booka, 

dzięki Klubowi Recenzenta wydawnictwa Sorus

1359. - "Gra o miłość. Tajemnice Bereniki.” Tom V

„Gra o miłość. Tajemnice Bereniki.”

Cykl „Seria Uczuć”

Tom piąty

Katarzyna Droga

Wydanie: II

Data premiery: 11.01.2023r.

Liczba stron: 320

Wymiary: 145 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8132-441-0

Wydawnictwo: Zwierciadło

Moja ocena: 6/6

„nic nie jest proste, 

a już na pewno nie sprawy uczuć”

Wierzenia i kultura słowiańska to temat, który znajduje się w kręgu moich zainteresowań. Ten motyw zachęcił mnie do sięgnięcia po książkę pt.: „Gra o miłość. Tajemnice Bereniki”, która zalicza się do cyklu „Seria uczuć”, w którym przeszłość splata się z teraźniejszością, a dzięki temu bohaterki odkrywają to, co w ich życiu jest ważne.

Do tej pory ukazały się cztery tomy „Cień róży. Katia i sekrety prababki.”, „Szepty starych kamienic. Prawo Julii.”, „Noce nad Biebrzą. Lilka, bagna i ptaki” i „Mgły nad Narwią. Anna i krąg kobiet.” Od razu muszę zaznaczyć, że książka „Gra o miłość. Tajemnice Bereniki” była moim pierwszym spotkaniem z tym cyklem i nie miałam problemów z poznawaniem tej części. Każda z dotychczasowych powieści „Serii uczuć” ma swoich odrębnych bohaterów i bohaterki, więc stanowi osobną historię, opowiedzianą od początku do końca. Przede wszystkim opowiada o kobietach mających swoje pasje, pracę, marzenia, pragnących miłości, przyjaźni i szczęścia, do którego muszą odnaleźć własną drogę.

Bohaterką piątej części cyklu jest Berenika Kalinianka, a właściwie Beata Irena Kalina pochodząca z małej wioski o nazwie Krukowo, mającej w swoich dziejach słowiańskie korzenie. Berenika ma duszę artystki i potrafi pięknie malować, jednak ta pasja zniknęła w natłoku realnego życia. Swój talent wykorzystuje przy tworzeniu grafik do gier komputerowych pracując w zespole Game Starsów w Warszawie. Obecnie większość jej czasu zajmuje najnowszy projekt pod tytułem „Skarb Wieletów”, nad którym trwają prace od kilkunastu tygodni i teraz, po nowym roku plan wchodzi w nowy etap. Zgłosił się, bowiem wydawca Gran Play zainteresowany wydaniem gry. To oznacza sukces, przede wszystkim finansowy. Dla Bereniki  to niezwykle ważny czynnik, gdyż pomysł na fabułę gry należy do niej.  Jest tylko jeden warunek.: Gra ma on być gotowa w ciągu najbliższych siedmiu miesięcy, a to oznacza odcięcie się od świata zewnętrznego i całkowite poświęcenie projektowi. A przecież każda osoba z ekipy Starsów ma też swoje prywatne ważne sprawy. Berenika jest świadoma, że to oznacza dla jej związku z Maćkiem próbę dla ich uczuć. 

Powieść mnie wchłonęła stopniowo, by na końcu całkowicie mnie zaskoczyć. Spodziewałam się nieco innej historii opartej na magii, dawnych obrzędach i bogach splecionej z teraźniejszością. Autorka podeszła do tematu w zupełnie niespodziewany i oryginalny sposób. Wplotła jedynie niektóre elementy z wiary naszych przodków ujmując ją w formę gry komputerowej. Pojawiają się, więc słowiańskie klimaty stworzone przez grafików zajmujących się kreowaniem wirtualnego świata. Spotykamy oczywiście stwory, bogów, boginie demony,  zwyczaje i obrzędy, ale jednocześnie poznajemy kolejne etapy pracy nad powstawaniem gry. Widać, że pani Katarzyna Droga dobrze przygotowała się do pisania tej powieści, gdyż udało jej się stworzyć atmosferę panującą przy powstawaniu projektu, jak i pokazać niektóre zwyczaje i postacie wzięte z mitologii Słowian. 

Fabuła spleciona została z kilku wątków ukazanych w narracji trzecioosobowej, więc śledzimy nie tylko działania Bereniki, ale też innych postaci, także tych wirtualnych, chociaż tej pierwszej jest poświęcona większa część powieści. Ma to swoje uzasadnienie, gdyż nie wszystko zostaje nam ujawniane od razu, by w ten sposób zasiać w nas ciekawość i wrażenie tajemnicy. Śledzimy przede wszystkim pracę zespołową Starsów i życie poza budynkiem firmy, więc całkowitym zaskoczeniem było dla mnie wtargnięcie w tę uporządkowaną konstrukcję opowieści elementu sensacyjnego i dramatycznego, jaki zaznaczył się w finale dostarczając dodatkowych emocji. Z typowo obyczajowej historii z elementami romansu wyłonił się ekspresyjny, pełen napięcia i gwałtowny tok zdarzeń.

Przez większą część powieści pojawiają się głównie wydarzenia związane z pracą Bereniki przeplatane z opisami kolejnych etapów gry i dziejącej się w nich historii, ale tak, jakbyśmy w nią grali. Ukazana jest praca zespołowa na zasadzie tzw. "burzy mózgów", dzięki któremu tworzą się poszczególne sceny i epizody gry. Efekt tego zostaje nam przedstawiony w opisach wyszczególnionych kursywą, więc bez problemu odnajdujemy się w czasie i przestrzeni między światem realnym a wirtualnym. Ten wątek splata się z życiem poza firmą, ukazując to, co dzieje się u Maćka, narzeczonego Bereniki, któremu coraz trudniej znosić ciągłą nieobecność ukochanej. W tym momencie byłam po stronie Maćka, gdyż uważam, że Berenika przesadzała, mając pretensje do narzeczonego o niektóre zachowania, a tym czasem ona także nie była całkowicie  bez winy. Nie rozumiała, że bezpośrednią przyczyną zaistniałych sytuacji jest jej pracoholizm i ambicje zawodowe. Nie dziwiłam się postępowaniu Maćka, gdyż i tak wykazywał cały czas dużą tolerancję, lojalność i cierpliwość. Jednak, tak jak w przypadku balonu, wszystko ma swoje granice wytrzymałości. Nadmuchany zbyt mocno, pęka.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1175. - "Carpe diem" Tom I

"Carpe diem"

seria: Być kobietą

Tom pierwszy

Ewa Formella

Wydanie II

Rok pierwszego wydania: 2014

Data wydania II: 22.sierpnia 2022r.

Liczba stron: 222

Wymiary: 135 x 210 mm

Wydawnictwo: Oficynka

Moja ocena: 6/6

„szczęście jest na wyciągnięcie ręki, trzeba tylko umieć je złapać”

W codziennej pogodni za lepszym życiem, karierą, zajmowaniu się domowymi obowiązkami, wychowywaniem dzieci, dbaniu o nich i męża, zapominamy często o sobie, własnych marzeniach i potrzebach. Czasami budzi się chęć porzucenia wszystkiego i wyrwania się z rutynowych, codziennych zadań. Tak zrobiła bohaterka książki „Carpe diem”, która w pewnym momencie swego życia zapragnęła zrobić coś dla siebie.

Alina Zdrojewska jest w takiej fazie swego życia, w którym wydaje się jej, że najpiękniejsze lata pozostawiła już za sobą. Ma 52 lata, ustabilizowane życie będąc w trzydziestodwuletnim związku z Piotrem, trójkę dorosłych dzieci, ale mimo tego uświadamia sobie, że nie jest szczęśliwa. Czuje się zmęczona, samotna i opuszczona. Mąż dużo czasu spędza w pracy, dzieci mają już swoje sprawy i nie są już dla niej najważniejsze, a ona dostrzega, że coś jej umyka i przelatuje przez palce. Większość swojego rodzinnego życia poświęciła dla innych i pewnego dnia postanawia zrobić coś dla siebie.

Pakuje, więc walizkę, wsiada do pociągu i wyjeżdża do Sopotu. Tam wynajmuje pokój u pani Tereski w jej pięknym, starym domu z ogrodem położonym niedaleko morza. W tej samej kwaterze, co roku przebywa na wypoczynku pan Andrzej, a wkrótce dołącza do nich pełna szalonych pomysłów córka pani Tereni, Wanda wraz ze swoimi kumplami z motocyklowego bractwa. Nie są to wszystkie osoby występujące w tej historii, bo Alina niespodziewanie spotyka swoją dawną miłość, Zbyszka zwanego kiedyś Czarny. Wyjeżdżając do Trójmiasta kobieta nie spodziewała się, że będą to dla niej niezapomniane wakacje, a ona sama dostrzeże to, czego nie widziała wcześniej. Z kolei jej rodzina zrozumie, jak ważna jest każda z osób żyjących pod jednym dachem.

Ogromny plus należy się autorce za to, że wybrała na główną bohaterkę kobietę dojrzałą Ostatnio można poczuć przesyć historiami, w których prym wiodą młode osoby szukające dopiero swojego miejsca na ziemi i kogoś, z kim spędzą życie. Pani Ewa Formella pokazała, że osoby 50+ to nie tylko zniszczone życiem ludzie, bez planów na przyszłość, lecz także pełne werwy, marzeń, woli działania osoby gotowe na realizowanie śmiałych pomysłów i pasji. Alina jest z zawodu przewodnikiem turystycznym, ale nigdy nie pracowała, zajmując się domem i rodziną. Tak najczęściej postrzega się rolę kobiety, ale też wiele z nich w ten sposób planuje swoje życie, pragnąc spędzić je z ukochanym mężczyzną i z nim wspólnie wychowując swoje dzieci. W tym widzą sens swojej roli, jako matki i żony. Gdy dzieci dorastają, zaczynają żyć swoim życiem, okazuje się, że pozostaje pustka i tęsknota za czymś, co się utraciło.

Osoby po pięćdziesiątce uważane są bowiem w społeczeństwie za grupę wiekową, która ma już określone, ułożone i ustatkowane życie oraz lata młodości za sobą. Często ich wygląd nadszarpnięty czasem lub też chorobami czy zaniedbaniem nie wzbudza miłych odczuć. Tymczasem w powieści spotykają się różne pokolenia, które potrafią ze sobą współpracować i doskonale się dogadywać. Tym samym autorka stworzyła galerię barwnych postaci, które są zaprzeczeniem postrzegania wieku dojrzałego i określonego zachowania. Obok bowiem Aliny, jako głównej postaci występuje kilkanaście osób tzw. dojrzałych, które są zaprzeczeniem standardowego postrzegania upływu czasu. Niezwykle pozytywną postacią wśród nich jest Wanda, która zarówno wizerunkiem, jak i sposobem bycia nie przypomina statecznej kobiety po pięćdziesiątce. Wręcz przeciwnie, jest atrakcyjną, zadbaną i pełną energii kobietą, która uświadamia Alinie, że można żyć inaczej, łapiąc każdą chwilę. Pojęcie carpe diem ma w tej powieści kilka znaczeń i ujęte zostało w różnych sytuacjach życiowych.

Książka „Carpe diem” jest wznowieniem powieści wydanej w 2014r, jako self publishing i teraz, wraz z wydaniem drugim rozpoczyna serię „Być kobietą”, więc mam nadzieję spotkać się jeszcze z bohaterami tej powieści, która całkowicie mnie zaskoczyła. Pierwsze rozdziały mają charakter obyczajowo-refleksyjny z delikatną domieszką psychologiczną. Sądziłam, że fabuła skupi się na ukazaniu kobiety z bagażem doświadczeń wraz z jej przemyśleniami, a tymczasem akcja zaczęła w pewnym momencie przyspieszać, a jej wątki niespodziewania pobiegły w zupełnie odmiennym kierunku z sensacyjną domieszką. Dzięki temu lektura tej książki dała mi ogromnie dużo satysfakcji, emocji i zwrotów sytuacyjnych, które uczyniły tę historię nietuzinkową i dynamiczną. Całość kończy się również nietypowo a niektóre wątki nie wybrzmiały do końca, więc jestem ciekawa dalszych losów poznanych bohaterów w kolejnym tomie.

Gdy Horacy w swojej poezji napisał słowa: „Chwytaj dzień, bo przecież nikt się nie dowie, jaką nam przyszłość zgotują bogowie…” z pewnością miał na myśli, by żyć chwilą i cieszyć się każdym momentem w naszej doczesnej drodze. Pani Ewa Formella doskonale ujęła to pojęcie, ukazując je w różnych aspektach i sięgając głębiej w sens tych słów. Jednocześnie pokazuje, że wiek to stan umysłu i od nas zależy, w jaki sposób chcemy postrzegać siebie.

źr. zdjęcia: ewaformella.pl

Ewa Formella jest zodiakalną Wagą, urodzoną w 1961 roku na Górnym Śląsku, w Chorzowie, ale ponad 40 lat mieszka w Trójmieście. Z wykształcenia jest technikiem administracji oraz opiekunem medycznym. Przez 20 lat pracowała w jednym z gdyńskich przedszkoli na stanowisku administracyjnym, a obecnie zajmuje się opieką osób starszych i niepełnosprawnych. Jako pisarka zadebiutowała w 2010 roku książką „Leśniczówka”. Swoje pierwsze książki wydała, jako self-publishing. Jest pasjonatką czytania, namiętnie zbiera książki, z którymi nie lubi się rozstawać, więc zajmują one w jej domu dosyć dużo miejsca. Jako autorka książek w blogosferze została wybrana Literatem Czerwca 2013. Na swoim koncie ma kilkanaście tytułów powieści, głównie obyczajowych, którymi ujęła już duże grono czytelników. Poza czytaniem i pisaniem książek uwielbia spędzać czas w ogrodzie, słuchać muzyki klasycznej i szumu morskich fal. Jest szczęśliwą mamą dwójki dorosłych dzieci i szczęśliwą babcią, oraz właścicielką dwóch szalonych psów. - opis na podstawie notki biograficznej zamieszczonej na stronie autorki www.ewaformella.pl

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu

1142. - "Sonder"

"Sonder"

Tina Berk

Wydanie: I

Data premiery: 13 lipca 2022 r.

Liczba stron: 318

Format: 121x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

"Szczęście nie rośnie wraz ze zdobytą wiedzą, bo na świecie jest za dużo pytań i zdecydowanie zbyt mało odpowiedzi, by zajmować sobie nimi głowę i czasu, który możemy poświęcić na czerpanie radości z tego jak jest, niż zamartwiać się jak mogłoby być."

Słowo sonder ma kilka znaczeń, a jednym z nich jest stan, w którym uświadamiamy sobie, że inne osoby, które mijamy każdego dnia na swojej drodze, mają także wiele własnych problemów, zatopieni w swoich myślach, nie zauważają innych pozostając sami ze sobą ze swoim bólem czy cierpieniem. To szczególne uczucie, gdy dociera do nas fakt, że podczas gdy my tkwimy w jakimś smutku, rozżaleniu czy cierpieniu, świat wokół nas toczy się dalej i wówczas uświadamiamy sobie, że każdy człowiek ma swoją historię, którą mógłby opowiedzieć. Innym znaczeniem słowa sonder  z tłumaczenia z języka afrykańskiego oznacza „bez” i o tym jest historia bohaterki książki „Sonder”.

Siedemnastoletnia Sophie Jones razem z przyjaciółkami idzie na imprezę organizowaną przez Declana Campella, z którym od kilku miesięcy tworzy parę. Niestety okazuje się wkrótce, że to spotkanie na przyjęciu będzie ich ostatnim, gdyż na drugi dzień dziewczyna dowiaduje się, że po Declanie ślad zaginął.

„Sonder” to powieść ze spokojnym przebiegiem akcji, mimo że jej główny motyw dotyczy zaginięcia Declana. Jednak mimo tej zagadkowej sprawy nie jest to kryminał, którego moglibyśmy się spodziewać czytając opis na końcu książki. Bardziej przypomina analizę tego, co przeżywają bohaterowie i to zarówno pierwszoplanowi, jak i będący współuczestnikami tej historii. W większości rozważania bohaterki dotyczą jej prób odpowiedzenia na pytanie, co stało się z jej chłopakiem, a przy okazji poznajemy bliżej relacje międzyludzkie przede wszystkim w środowisku młodych ludzi i z tego względu książka została zaliczona do New Adult. Uczestniczymy w życiu szkoły, jej atmosferze, przyglądamy się uczniowskim problemom, warunkom nauki, pasjom, sympatiom i antypatiom.

„Ludzki historie są jak rzeki, które płyną tylko sobie znanym nurtem.”

Autorka ujęła fabułę w dwóch częściach, które toczą się wokół głównej bohaterki, ale też ukazuje nam stan umysłu i spojrzenie innych osób, gdyż większość tej historii nakreślona została w narracji trzecioosobowej. To pozwala poznawać jakiś epizod z kilku stron, pokazując, że często zbyt szybko oceniamy drugą osobę, interpretujemy po swojemu jej zachowanie, wydajemy o kimś jakąś opinię lub też przypinamy jakąś „łatkę” nie znając tego, z czym dana osoba się mierzy, czego doświadcza i dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Zostało to doskonale pokazane na przykładzie Williego Lancastera, którego każdy postrzega, jako dziwaka, a przebywanie w jego towarzystwie spotyka się z pogardą otoczenia. Innym przykładem jest Elodie z zespołu tanecznego, która nie może znieść widoku Sophie i  nie rozumie, co Decklan w niej widział. Ona też ma swój świat, dylematy i ambicje. Podobnie jest z innymi osobami, które tworzą tło dla głównego wątku, jakim jest zaginiecie chłopaka Sophie. 

To tylko niektóre z poruszanych zagadnień w tej powieści, która nie jest zbyt obszerna, ale za to wypełniają ją różne wątki, tworzące siatkę charakterów i wydarzeń. Całość czyta się dosyć szybko ze względu na przystępny styl autorki, ale też, dlatego, że zagadka zaginięcia Declana intryguje. O ile podążanie tropem myślenia Sophie zachęcały do podążania ku końcowi tej powieści, to samo wyjaśnienie zagadki nie było dla mnie ekscytujące. Spodziewałam się nieco innych wyjaśnień i rozwiązania tego wątku. Nie mniej jest to książka, która skłania do zastanowienia się nad naszą obecnością wśród innych i dostrzeżenie, że stanowimy jedno z ogniw łańcucha zdarzeń w dziejach społeczności, w którym żyjemy. 

Nie bez znaczenia są też w tej powieści ptaki, które ozdabiają okładkę utrzymanej w bardzo minimalistycznej grafice i kolorystyce. Pojawiają się one w szczególnych momentach w życiu Sophie, ale też w jej snach. Przy okazji poznajemy ich symbolikę, czego znawczynią jest Delilah, która pracuje w kawiarni państwa Jones. Ciekawym dodatkiem ilustrującym wydarzenia są piosenki dopasowane do tego, co dzieje się w danym momencie. W tekście zostały umieszczone tytuły utworu i jego wykonawca, natomiast na pierwszej stronie książki widnieje kod, który można zeskanować, by uzyskać dostęp do playlisty.

Jest też w konstrukcji fabuły pewien dziwny motyw, w którym jesteśmy świadkami rozmów między dwoma osobami, których tożsamość pozostaje ukryta niemal do końca. Ten epizod przedstawiony jest z punktu widzenia osoby, która pełni tu rolę narratora i formułuje swoje słowa  w drugiej osobie kierując je do kobiety. Innym elementem przewijającym się przez całą powieść są wtrącenia na temat kawy, gdyż Sophie w stresujących sytuacjach myśli o kawie, przypominając sobie informacje na jej temat. Pierwszy raz spotkałam się z takim sposobem uspokajania myśli, który wprawdzie nie ma znaczenia dla fabuły, ale dostarcza nam wiedzy o aromatycznych ziarnach.

Każdy z nas żyje w jakimś określonym świecie, swojej życiowej bańce, w której doświadcza wielu sytuacji, z którymi musi mierzyć się sam. Autorka uświadamia, że to, co dla nas jest dramatem, dla innych nie ma to znaczenia, gdyż jesteśmy dla obcych osób tylko chwilą. Gdy nam wali się wszystko, jak domek z kart, wokół wszystko toczy się bez zmian. Mijają nas ludzie zajęci swoimi sprawami, a my stanowimy jedynie drobny element w społeczeństwie. Nie raz zwierzamy się komuś ze swoich kłopotów, zmartwień, ale nikt tak naprawdę nie jest w stanie ukoić bólu naszego serca. Chcąc lub nie, pozostajemy sami ze swoimi myślami, podczas gdy dookoła nas toczy się zwykłe życie.

Tina Berk to pisarka młodego pokolenia urodzona w 2001 roku w Rypinie, ale wychowała się we Włocławku, moim rodzinnym mieście. Obecnie studiuje na Uniwersytecie Wrocławskim, na kierunku kultura i praktyka tekstu: twórcze pisanie i edytorstwo. Zadebiutowała w 2019 roku powieścią „Ta jedna gwiazda”. W wolnych chwilach gra na pianinie. Interesuje się gotowaniem i muzyką, zwłaszcza rockiem klasycznym.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1075. - "Krwawy bursztyn"

Krwawy bursztyn

Marek Boszko-Rudnicki

Numer wydania: I

Data wydania polskiego: 17 stycznia 2022 r.

Liczba stron: 488

Wymiary: 130x210 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wydawnictwo: Novae Res

Ocena: 4/6

„Iluzje są po to, by je podtrzymywać. 

W przeciwnym razie życie stałoby się nie do zniesienia.”

Bursztyn nazywany też jantarem albo amberem zachwyca każdego swoją piękną barwą i różnorodnością. Istnieje wiele miejsc na świecie, gdzie występuje on w dosyć bogatych złożach, ale największe znane pokłady bursztynów, szacowane na 90% całych zasobów światowych, zlokalizowane są w obwodzie kaliningradzkim w Rosji, dlatego nic dziwnego, że autor osadził tam fabułę swojej książki „Krwawy bursztyn.”

Właśnie w tym regionie, prowadzone są wykopaliska prowadzone przez profesora Anatolija Kasjanowa. Towarzyszą mu Peter – dziennikarz i Krzemo – oficjalnie koordynator do spraw zabytków komendy wojewódzkiej policji w Szczecinie, w której pełni funkcję rzecznika prasowego. Można ich było już poznać w dwóch pierwszych książkach autora: „Szpony diabła” i „Remedium 111”. Nie czytałam tych dwóch części, ale każdy z nich to osobna historia, więc nie ma problemów z poznawaniem najnowszych przygód Petera i jego kompanów.

To tylko jedni z wielu bohaterów tej historii, którzy pełnią w niej jedną z głównych ról. Zastajemy ich, gdy ciało profesora Kasjanowa zostaje zabrane przez ratowników z miejsca wypadku samochodowego. Jednak ci, którzy znali profesora, wiedzą, że nie jeździł on brawurowo, a ślady na miejscu tragedii wskazują na szybką jazdę. Do ekipy archeologów dołącza wkrótce córka Kasjanowa, Aušra, która nie może pogodzić się ze startą ojca. Okazuje się, że badania Kasjanowa stanowią zagrożenie dla odkrycia tajemnic tajnych, rosyjskich służb, więc wokół ekipy archeologów robi się niebezpiecznie.

Wydarzenia osadzone współcześnie poprzedza prolog umiejscowiony w 55 roku n.e. w Sambii. Nie każdy wie, co to za kraina, więc dobrze by było ująć jej położenie geograficzne w kilku zdaniach u dołu strony, a tego autor nie uczynił. Sambia zwana z niemieckiego Samland była to kraina historyczna w Prusach, zamieszkana przez jedno z plemion pruskich. W X wieku stanowiła ważne centrum handlowe Prus, właśnie ze względu na bursztyn. Gdy zaglądamy tam w 55 roku n.e. ma właśnie miejsce tsunami, nazywane przez ówczesnych mieszkańców krainy Niedźwiedziem Morskim, który uderzył łapą w morze. Arcykapłan Widewuto wraz z ludem muszą uciekać. W wyniku trzęsienia ziemi w miejscu, gdzie był święty gaj pojawia się głęboka czeluść. Gdy w jej ciemność opuszczono jednego ze śmiałków, okazało się, że na dnie znajdują się ogromne ilości słonecznego kamienia. Gdy chłopak zostaje wyciągnięty na powierzchnię, ma ze sobą dziwny pakunek, którym okazuje się truchło jakiegoś nieznanego zwierzęcia.

Po zapoznaniu się z opisem oraz są wnioskując po okładce, spodziewałam się sensacyjnej, pełnej zwrotów akcji fabuły, co najmniej jak u mistrza Ludluma. I owszem, odnalazłam te elementy, ale nieco spowolnione przez wielość postaci, które mają często podobnie brzmiące, rosyjskie nazwiska, a do tego autor uraczył nas różnymi nazwami kilku służb wywiadowczych i nie tylko, które są w formie nic niemówiących skrótów. Zabrakło mi ich wyjaśnień, jak też innych nazw, chociażby przybliżenia miejsca zdarzenia sprzed wielu wieków, które rozpoczyna powieść.  Widać, że autor ma ogromną wiedzę historyczną, dotyczącą archeologii, ale też spraw politycznych Rosji i nie tylko. Stworzył fikcję literacką, która sprawia wrażenie prawdziwych wydarzeń. Do tego dodał charakterystyczne postacie, zarówno główne, jak i drugoplanowe, umiejętnie tworząc poczucie zagrożenia, napięcia i tajemniczości. 

"Krwawy bursztyn" to książka, wymagająca nieco więcej skupienia, by nie pogubić się w ilości wątków i postaci, ale z czasem okazuje się wciągającą w swoją akcję powieścią. Przyznam, że z początku gubiłam się w ilości występujących osób, rozeznaniu się, kto jest, kim i komu służy, ale w efekcie czytało mi się ją z dosyć dużym zainteresowaniem, gdyż intrygowały mnie efekty wykopalisk i przyczyna śmierci jednego z archeologów. Plusem są też dialogi, która stanowią doskonałe uzupełnienie opisywanych sytuacji. W niektórych przypadkach pojawiało się zbyt dużo szczegółów, więc by się w nich nie pogubić, robiłam sobie notatki, dzięki czemu szybko odnajdywałam sens w tym, co czytam. Jeżeli nie zniechęcicie się po pierwszych rozdziałach, wówczas czeka Was nagroda w postaci nietuzinkowej opowieści.

Marek Boszko-Rudnicki jest dziennikarzem i redaktorem kilku tytułów prasowych, laureat nagród dziennikarskich SDP, SDRP oraz BBC. Z wykształcenia - informatyk, pasjonat historii, paleoastronautyki i gór. Autor wielu publikacji dotyczących tajemnic historii i odkryć z pogranicza nauki nieakademickiej.

źr. zdjęcia: nakanapie.pl

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

1025. - "Terapeuta strachu"

Terapeuta strachu

Sabina Sowińska

Wydanie: I

Data premiery: 2022-02-16

Liczba stron: 430

Format: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8219-603-0

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Nie wolno rezygnować, bo inaczej nigdy w życiu nie osiągniesz tego, o czym marzysz”.

Do sięgnięcia po książkę „Terapeuta strachu” skłoniła mnie piękna okładka, na której widzimy rudowłosą kobietę stojącą w otoczeniu bluszczu i patrzącą na ogród. W dłoni trzyma kartkę ze złowieszczym napisem „Zginiesz”. U dołu strony widnieje kolczasty drut. Te dwa elementy, wzbudzają grozę, ale w efekcie nie jest tak strasznie jak mogłoby się wydawać.

Po tajemniczym, wywołującym lekki dreszczyk niepokoju, prologu następuje szereg rozdziałów, w której fabuła toczy się już spokojniej, przybierając charakter obyczajowy, z lekką nutką psychologiczną, a nawet pojawia się wątek kryminalny. Ta część bardziej przypomina romans niż thriller, ale w moim przypadku w ogóle mi to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, gdyż patrząc na okładkę, miałam nadzieję na tego rodzaju wrażenia.

Skye Woodrow to niezwykle ambitna, odnosząca sukcesy projektantka ogrodów, prowadząca uporządkowane życie, które biegnie według ustalonych schematów. Jest kobietą, która nie lubi frazesów, gierek, hipokryzji, marnowania czasu, stąpająca twardo po ziemi. Uwielbia swoją pracę, której oddaje się całkowicie, uważając, że dobra praca obroni się sama. Poza kreowaniem przestrzeni uczy języka francuskiego w High School Communication. Jedną z uczestniczek jest Mira Coran, która proponuje jej przearanżowanie ogrodu w rezydencji swojej matki, znanej miliarderki, Claire Coran. Ta propozycja to dla Skye spełnienie marzeń, więc po zapoznaniu się z warunkami umowy, przyjmuje to zlecenie bez wahania. Od tego momentu jej życie wchodzi na wyższe obroty, a to za sprawią brata Miry, Nohlana, którego poznaje podczas wizyty u Coranów. Do tego realizację swego planu rozpoczyna psychopatyczny obserwator, który obrał sobie Skye za kolejny obiekt wymagający szczególnej terapii.

Drugim ważnym motywem jest śmierć znanego pisarza thrillerów Stephena Corana, który spisał swoją autobiografię i teraz jest ona przedmiotem rywalizacji między wydawnictwem „Best Edition House” prowadzonym przez Chance’a Godwella i wydawnictwem „Illuminated Publishing House”, której właścicielką jest Rose Illuminati. Prawo do publikacji autobiografii zdobywa Rose robiąc to w niezbyt uczciwy sposób. Jest to, bowiem kobieta, która nie ma skrupułów i dąży do celu nie oglądając się za siebie.

Obserwujemy wszystko w narracji trzecioosobowej, dzięki czemu mamy wgląd w działania występujących w niej postaci i możliwość wyrobienia własnego zdania na ich temat. To daje też okazję do wysnuwania wniosków, co do osoby, która zagraża głównej bohaterce. Stworzenie szerszej perspektywy nie ułatwia nam sprawy w rozszyfrowaniu, kim jest psychopatyczny prześladowca. Większość sytuacji obserwujemy poprzez to, co dzieje się u Skye, poznając jej przeszłość, ambicje, charakter, otoczenie i dylematy związane z propozycją projektu ogrodu w rezydencji Cortonów. W odpowiednich momentach poznajemy też spojrzenie innych osób, które są powiązane tym, co dzieje się w kolejnych epizodach.

„Terapeuta strachu” to powieść, która bardziej usatysfakcjonuje wielbicieli romansu, niż thrillera. Pasjonaci tego drugiego gatunku mogą być nieco zawiedzeni, jeżeli oczekują bardziej mrocznych klimatów. Czy będzie to satysfakcjonująca lektura, to zależy, czego spodziewamy sięgając po dany tytuł. Moje oczekiwania zostały spełnione, więc w sumie przeczytałam tę historię z przyjemnością. Jedynymi elementami, które, spowalniały trochę akcję były, jak to bywa w debiutach często, zbyt długie opisy, w których bohaterka wszystko dokładnie analizuje. 

Nie jest to typowy thriller, w którym krew się leje, lub też cały czas jesteśmy trzymani w napięciu, lecz raczej w większości przypomina ona powieść obyczajową z wątkiem romansu, w którą ukradkiem, stopniowo, wkrada się dreszczyk emocji. Podobało mi się, że autorka nie epatowała makabrycznymi czy krwawymi scenami, a wplotła w nią też perypetie miłosne, intrygę, tajemnice i ukazała różne relacje międzyludzkie, zarówno w obrębie rodziny, jak i przyjaciół.   Z tego względu książka przypadła mi do gustu, gdyż nie jestem zwolenniczką poczucia ciągłego strachu. Przeczytałam ją z zainteresowaniem, coraz bardziej czując podekscytowanie dziejącymi się zdarzeniami. Poprowadzona wielowątkowo fabuła daje szerszy obraz całości, ale i tak nie wiemy wszystkiego, gdyż najważniejsze kwestie pozostają w ukryciu do samego końca. Połączenie kilku gatunków w jednym uważam za dobry zabieg, gdyż to sprawia, że fabuła nie jest jednolita i biegnie w kilku warstwach sytuacyjnych. Stworzyła przy tym dosyć bogatą galerię postaci, z konkretnymi charakterami, ambicjami, pokazując ich tak, że nie każdy wzbudza sympatię, a co do niektórych można mieć ograniczone zaufanie i w efekcie każdy mógłby być tym, który prześladuje główną bohaterkę. 

Autorka zwraca przy okazji w niej uwagę na różne życiowe kwestie, chociażby obawy przed zmianami, czy też na to, że często wysnuwamy za szybko wnioski z tego, co się wokół nas dzieje. Nie raz jeden fakt może zburzyć dotychczasowy spokój i wywrócić wszystko do góry nogami. Dotarcie do końca powieści nie oznacza, że wszystko już wiemy, chociaż główne wątki znalazły swoje rozwiązanie, ale zakończenie pobudza wyobraźnię. Kończąc w tak intrygujący sposób, swoją debiutancką książkę, autorka zasiewa w naszych sercach niepokój, pozostawiając nas w punkcie, z którego można pójść w kolejną historię opisującą dalsze losy poznanych bohaterów.  

Sabina Sowińska jest z wykształcenia romanistką. Przez długi czas była lektorem języka francuskiego w dużych krakowskich firmach. Obecnie pracuje w międzynarodowej korporacji. Pasjonuje się musicalami, językiem francuskim oraz dalekimi podróżami na czterech kółkach. Uwielbia puchate omlety, życiowe żale popija gorącą herbatą z dużą ilością ostrego imbiru, a sukcesy wzmacnia kieliszkiem włoskiego Limoncello. Jest fanką twórczości amerykańskiej pisarki Eriki Spindler. Pisze od dawna, a swoje utwory publikuje w Internecie, pod pseudonimem Lena van Orthon. Wierzy, że szklanka pasji z łyżką determinacji i szczyptą szczęścia jest przepisem na realizację wszystkich marzeń. Jej motto życiowe to: „warto przytyć szczęściem chwili”.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

997. - "Rezonans czasu"

Rezonans czasu

Anna Partyka-Judge

Wydanie: I

Premier: 16  listopada 2021 r.

Liczba  stron: 282

Wymiary:

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wydawca: Wydawnictwo Feniks

"Cząsteczki, jak ludzie różnią się, a w każdej co innego się dzieje."

Inowłódz to wprawdzie niewielka wieś, ale z  pięknymi krajobrazowymi atrakcjami oraz ciekawymi zabytkami, wśród których przede wszystkim znajdują się częściowo odrestaurowane ruiny zamku z XIV wieku, kościół św. Idziego i  starym poniemiecki cmentarz z czasów I wojny światowej. W tej uroczej miejscowości mieszka bohaterka książki "Rezonans czasu" Zuzanna Tomaszek.

Anna Partyka - Judge urodziła sie i wychowała w Świnoujściu. Jest absolwentką Studium Nauczycielskiego w Szczecinie oraz Akademii Muzycznej w Poznaniu z filią w Szczecinie. Od 1988r. przez szereg lat pełniła funkcję prezesa Klubu Literackiego "Na Wyspie". W 1977 roku zadebiutowała ze swoją poezją w tygodniku "Spojrzenia". Jej wiersze publikowane były w Polskim Radiu Szczecin i prasie szczecińskiej. Kilkanaście utworów znalazło sie w almanachach "W cieniu morza" (1980), "Wewnętrzne mrze" (1997), "W ciepłym piasku poezji" ( 2002), "Poławiacze wzruszeń" ( 2010), "Poezja jest w nas" ( 2012), wydala tomik wierszy "Tyle ci dam" ( 1999 ).

"Rezonans czasu" to powieść, która zaczyna się bardzo tajemniczo, gdyż prolog zabiera nas do 1563 roku, do miasta Majów, Tulum. Poznajemy księżniczkę Abejas, która wydaje na świat córeczkę. Jednak nie dane jest cieszyć się rolą matki,  gdyż dziecku, grozi niebezpieczeństwo. Nakazuje swemu mężowi, Jorge de la Vedze uciekać razem z noworodkiem, szkatułką i złotym medalionem, by mogła wypełnić się przepowiednia. Po tych emocjonalnych zdarzeniach przenosimy się do naszych czasów, ale dokładnie autorka nie określa roku. Można  tylko domniemywać, że jest to XXI wiek i tutaj dramaturgia całkowicie spada, gdyż zaczynamy poznawać głównych bohaterów. 

Zuzanna Tomaszek to ogromnie wrażliwa dziewczyna, która od dzieciństwa odczuwa dziwne wibracje w swoim ciele oraz pogarszające się samopoczucie, gdy tylko zbliży się do starego cmentarza. Nie rozumie tego, co odczuwa, dlatego zaczyna studiować biofizykę, a także zaprzyjaźnia się z miejscowym księdzem, Ryszardem, z którym omawia swoje wrażenia i teorie. Byłam mile zaskoczona postacią kapłana, który podchodzi do jej niewytłumaczalnych odczuć w tak tolerancyjny i bezkrytyczny sposób, próbując pomóc dziewczynie odnaleźć odpowiedzi na jej pytania ale też pokazać ścieżkę rozwoju, wspierając ją w jej wyborach. Poza poznawaniem własnej natury, Zuzanna bada też swoje rodzinne korzenie, pragnąc dowiedzieć się kim jest i skąd pochodzą jej przodkowie, a to za sprawą przepięknego medalionu Majów, który pewnego dnia dziewczyna znajduje na strychu w kuferku zmarłej babci. 

"Każdy z nas ma swoją drogę przeznaczenia wytyczoną specyficznym układem czasoprzestrzeni, ułożeniem planet i współbrzmieniem z całym kosmosem. Jesteśmy przecież jego częścią."

Adam Piotrowski jest astrofizykiem, który odkrył swoją pasję, dzięki wspaniałemu nauczycielowi fizyki. Umiejętne przedstawienie zagadnień przedmiotu wzbudziło w małym Adasiu ciekawość, która kreśli jego karierę w dorosłym życiu jako naukowca i pisarza. Na jego przykładzie autorka pokazuje, jak ważna jest odpowiednia edukacja, mądre podejście do nauki i jej przedstawianie. Nie chodzi tu tylko o fizykę, ale też o inne przedmioty, które poznajemy w szkole. Często, bowiem wiele z nich jest źle przekazywanych, zbyt sztywno, bez pasji i powierzchownie, dlatego najczęściej można zaobserwować brak zainteresowania ze strony uczniów. 

Pewnego dnia ich ścieżki Zuzu i Adama łączą się, gdy jadą tym samym pociągiem. On jedzie się do Berlina na sympozjum, a ona wraca do rodzinnego miasteczka z Warszawy, w której studiuje. Jednak wówczas, pomimo wyczuwalnej wzajemnej fascynacji, nie dochodzi do rozwoju ich relacji. W tym momencie autorka zaczyna opisywać najpierw dzieciństwo i młodzieńcze lata  Zuzanny, a potem Adama. Tym dwóm wątkom autorka poświeciła dosyć dużo miejsca, opisując to, co działo się w przeszłości u Zuzanny, a  potem u Adama,  a to, niestety, odbiło się na tempie pojawiania się kolejnych wydarzeń.  

"Miej odwagę podążać za sercem i intuicją. One już wiedzą, kim naprawdę chcesz się stać."

Moją uwagę przykuła pięknie ilustrowana okładka, sprawiająca wrażenie magicznej i tajemniczej. Znalazłam informację, że powstała ona według pomysłu pana Andrzeja Konefała, mimo że w metryczce okładki nie ma jego nazwiska. Drugim czynnikiem mającym wpływ na mój wybór, był opis, obiecujący historię pełną wydarzeń, sensacji, przygód i odkrywania niesamowitych sekretów. Szczególnie zainteresował mnie motyw medalionu Majów, z którym wiązałam szczególną nadzieję na fascynującą lekturę.

Niestety, po początkowych wydarzeniach, temat medalionu Majów, i jego tajemnicy odchodzi na dalszy plan, a wraz z nim spada tempo akcji. I tu, niestety byłam nieco zawiedziona, gdyż spodziewałam się bardziej sensacyjnej fabuły z zagadkami, przygodami i rozwiązywaniem sekretów. Owszem, jest tu element ezoteryczny w postaci paranormalnych zdolności głównej bohaterki i jej poszukiwań własnych rodzinnych korzeni, jednak zabrakło mi bardziej dynamicznego rozwoju sytuacji, chociażby w takim tempie, jaki zaistniał w ostatnich rozdziałach. Bardzo też oszczędnie autorka potraktowała rozwój relacji między Zuzanną i Adamem.  Czekałam i czekałam na rozwinięcie tego wątku, mając nadzieję na poświęcenie mu więcej uwagi i szkoda, że nie wypłynął on bardziej wyraźnie.  Na uznanie zasługuje natomiast przybliżenie atrakcji wsi Inowłódz oraz zagadnień z dziedzin, którymi pasjonują się i badają Zuza i Adam. 

To powieść złożona z kilku wątków, spośród których wybija się na plan pierwszy charakter obyczajowy, spychając na dalszy plan  aspekt sensacyjny stworzonej historii, przynajmniej w większej części fabuły.  Czasami miałam uczucie chaosu, gdyż nie ma wyraźnego wyróżnika, kogo dotyczy jakiś epizod ani w jakim czasie dzieje się dana sytuacja. Dopiero wynikało to z dalszego tekstu, a to utrudniało mi płynne poznawanie tej historii. Bardziej ekscytująco zrobiło się w ostatnich kilku rozdziałach, które śledziłam z zapartym tchem, ale wszystko popsuł epilog, który był  dla mnie zupełnie nie do przyjęcia. Gdy dotarłam do końca, nie mogłam uwierzyć w to, co przeczytałam tak bardzo, że ponownie prześledziłam finałowe akapity. Z jednej strony rozumiem takie rozstrzygnięcie, z drugiej - liczyłam na nieco inne rozwiązanie tej historii. Pomimo moich kilku zastrzeżeń, to powieść, która może zainteresować czytelników lubiących powieści z nutką tajemnicy splecioną z wątkami obyczajowymi, historycznymi i metafizycznymi. 

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

926. - "Zakręt" Tom I

"Zakręt"

seria z Joanną Grabowską

Tom pierwszy

Sandra Cicha

Wydanie: I

Premiera: 20 października 2021r

Format: 130 x 205 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 320

Wydawca: Wydawnictwo Muza

Moja ocena: 5/6

„Żeby było lepiej, najpierw przez chwilę musi być trochę gorzej”

Jedno z przysłów mówi, że dopóki dzban wodę nosi, dopóty mu się ucho nie urwie. Pasuje ono idealnie do tego, co wydarzyło się w życiu bohaterki książki „Zakręt”, która żyła w świecie, który tylko na pozór był udany. Zajęta codziennymi zadaniami i obowiązkami cierpliwie znosiła tę sytuację, ale jak to zwykle bywa, wszystko jest do czasu.

Sandra Cicha to mieszkanka Chojnic, lokalna patriotka. Prowadzi ustabilizowane życie osobiste i zawodowe. Praca jest jej pasją. Uwielbia włoskie jedzenie, chorwackie plaże i czeskie piwo. Nie zaśnie bez przeczytania choćby jednej strony książki.

Joanna Grabowska ma na pozór wszystko, by czuć się szczęśliwą i spełnioną. Pracuje, jako kurator sądowy, czując się w niej jak ryba w wodzie, ma piękny dom, trójkę wspaniałych dzieci i przystojnego męża, Michała. Zauważa, że coraz bardziej oddalają się od siebie, coraz mniej rozmawiają a on wciąż wraca późno do domu, tłumacząc się nawałem różnych zadań w firmie. Bezskutecznie stara się przywrócić dawny żar i na nowo obudzić uczucia.

Gdyby nie jej szalona i energiczna przyjaciółka Anna, nigdy nie poznałaby prawdy, nie wyszłaby ze swej strefy komfortu, a tym samym nie poznała Pawła Karpiniuka na integracyjnym, służbowym wyjeździe. Joanna jest wierna swoim ustalonym zasadom, dlatego nie wdaje się w romans, mimo że nowo poznany kolega bardzo jej się podoba. Wkrótce odkrywa, że jej mąż ma kochankę, dużo młodszą od niej. I tu muszę przyznać, że w rozwiązaniu tego problemu Joanna pokazała swoją ogromną klasę. Natomiast irytowała mnie lekceważącym podejściem do pojawiających się sygnałów, dających jej jasno do zrozumienia, że coś jej grozi. Nie raz sama prosi się o nieszczęście, tym bardziej, że jej praca wymaga przebywania w trudnych, często patologicznych środowiskach, do których udaje się sama.

Poznajemy ją, gdy jest maj 2020 roku a Joanna siedzi w ogrodzie na huśtawce i podziwia zachód słońca rozmyśla o swoim życiu, delektując się kieliszkiem wina. Wraca myślami do wydarzeń sprzed pół roku, a my razem z nią, do listopada 2019 roku, kiedy wszystko się zaczęło, po czym docieramy do punktu, z prologu, by śledzić dalsze wydarzenia biegnące dosyć szybko i kończące się bardzo ekspresyjnie. 

Biorąc tę książkę do ręki nie przypuszczałam, że dostarczy mi ona tylu wrażeń, gdyż patrząc na okładkę spodziewałam się raczej typowej historii o miłości z romantycznym podtekstem. Tymczasem okazało się, że autorka zaserwowała mi zgrabną mieszankę kilku gatunków, dzięki czemu nie brakuje w tej historii różnorodnych emocji.

„Zakręt” to bardzo dobrze napisana powieść, która całkowicie zasługuje na miano udanego debiutu. Zwraca uwagę na sytuację kobiet, którego odzwierciedleniem jest bohaterka książki, która potrafi pomagać innym, doradzać i znajdować rozwiązanie, a jednocześnie nie jest w stanie poradzić sobie ze swoimi problemami. Zapętlona w codziennych zadaniach zarówno na polu zawodowym i prywatnym, próbuje pogodzić te dwie sfery, pełniąc rolę przykładnej Matki Polski, nie zauważając, że traci to, co najważniejsze, swoje życie. Gdy nagle zostaje postawiona przed faktem dokonanym, wówczas dopiero dociera, że właśnie wchodzi ono w życiowy zakręt. Niestety, czasami jest już za późno, by się z niego wycofać.

To wciągająca, bardzo życiowa i emocjonalna opowieść o budowaniu swego życia na nowo, przyjaźni i miłości, która wkracza ostrożnie i czeka na swoją okazję, by zaistnieć w sercach osób sobie przeznaczonych. Jedyne, co mnie nieco irytowało, to opisy wykonywanych kolejnych czynności, na przykład przy makijażu czy przedstawianie wystroju jakiegoś pomieszczenia, które nie mają aż takiego dużego znaczenia dla fabuły.

Powieść rozkręca się powoli i z początku ma charakter typowej obyczajówki, jednak dosyć szybko dochodzą w niej elementy kryminalne, odrobina dreszczyku i romansu, w której nie brakuje nagłych zwrotów akcji i napięcia. Nie wszystko wiemy od razu, gdyż śledzimy jedynie działania Joanny w narracji, pierwszoosobowej. Razem z nią przeżywamy jej rozterki, dociekamy, kto może jej zagrażać, gdy zaczyna otrzymywać groźby, ostrzeżenia w postaci symbolicznych znaków i kiedy jest atakowana. Wprawdzie w pewnym momencie nie miałam problemu z domyśleniem się, kto zagraża Joannie, ale to dawało dodatkowego smaczku i byłam ciekawa, jak cała historia się potoczy.

Fabuła przedstawiona przez panią Sandrę Cichą stanowi zamkniętą całość. Wyjaśnione są wszystkie wątki, i udzielone odpowiedzi na wszystkie pytania. I gdy już oddychamy z ulgą, nagle, wraz z ostatnim zdaniem, w sposób nietypowy, autorka poinformowała czytelników, że to jednak jeszcze nie koniec tej historii, mimo że zagadka kryminalna została rozwiązana i wszystko wydaje się jasne. Będę, zatem oczekiwała z podekscytowaniem na kontynuację.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: