[143/25] - 1856.: "Bridgertonowie" - Tom V - "Oświadczyny"

„Oświadczyny”

Cykl: Bridgertonowie

Tom piąty

Julia Quinn

„Nic się nie zyska, wybierając łatwą drogę”

Bardzo lubię romanse historyczne, dlatego z chęcią sięgam po kolejne tomy Bridgertonów. W pierwszych czterech poznaliśmy już trzech braci: Anthony’ego, Benedicta i Colina oraz ich siostrę Daphne, a teraz przyszła pora, by poznać lepiej Eloise, która jest główną bohaterką książki „Oświadczyny” – piątej księgi z cyklu „Bridgertonowie.”

Eloise zawsze uważała, że małżeństwo nie jest dla niej, o czym wiedzieliśmy już w momencie, gdy poznaliśmy ją w poprzednich częściach cyklu. Widoczne było, że nie wpisuje się w schematy. Dała się poznać jako niepokorna dusza, która nie zamierza podporządkować się konwenansom. Inteligentna, niezależna, z ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę to nie porażka, lecz wybór. W świecie, gdzie kobiety miały być ciche, posłuszne i gotowe do zamążpójścia, ona wyróżniała się błyskotliwością, ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę może być równie pełne i wartościowe. Nie szukała męża, nie marzyła o romantycznych uniesieniach. Odrzuca kolejne propozycje, wierząc, że lepiej być samotną niż być z kimś źle dobranym. Jednak gdy jej najbliższa przyjaciółka Penelope wychodzi za mąż — i to za brata Eloise, Colina— coś się w niej zmienia. Kolejnym elementem, który wywołuje szereg zdarzeń jest list od Phillipa Crane'a, do którego napisała słowa wyrażające współczucie po śmierci jego żony Mariny.

Sir Philip Crane, samotny ojciec bliźniaków, zamknięty w sobie, zmęczony życiem, z przeszłością pełną bólu i rozczarowań, nie spodziewał się, że korespondencja z nieznajomą kobietą obudzi w nim coś więcej niż uprzejme zainteresowanie. Gdy pewnego dnia Eloise niespodziewanie pojawiaj się w progu jego domu bez zapowiedzi, wszystko się zmienia. Nie jest gotowy na jej energię, śmiałość i nieprzewidywalność. Ona z kolei nie spodziewała się chaosu, który zastanie: dom nie przypomina romantycznej rezydencji z powieści — jest pełen chaosu, dzieci są dzikie i nieokiełznane, a gospodarz… nieokrzesany, zamknięty w sobie i wyraźnie zagubiony. Ich spotkanie to zderzenie dwóch światów: jej energii, spontaniczności i potrzeby działania z jego melancholią, powściągliwością i emocjonalnym dystansem.

W tej części nie znajdziemy artykułów z kroniki towarzyskiej Lady Whistledown, a szkoda. Brakowało mi jej uszczypliwości i komentarzy do bieżących wydarzeń. Były niejako wprowadzeniem lub podsumowaniem tego, o czym czytaliśmy w danym rozdziale. Znamy wprawdzie jej tożsamość, ale szkoda, że już nie zabiera głosu. Natomiast została zachowana konwencja rozpoczynania poszczególnych rozdziałów, bo teraz zamiast artykułów wprowadzają nas listy Eloise pisane do różnych osób z rodziny i przyjaciółki. Charakterystyczny jest też drugi epilog, który w każdym tomie kończy daną historię pokazując w skrócie dalsze losy niektórych bohaterów.

Julia Quinn z mistrzowską lekkością łączy humor, emocje i głębię psychologiczną, tworząc opowieść, która sprawia, że wnikamy w daną historię czując wszystko to, co dzieje się na kartach książki. Ma styl, który bardzo lubię, gdyż skupia się na wydarzeniach i osobach z nimi związanych, bez zbędnego rozwlekania tematu. Wszystko jest we właściwych proporcjach, bez męczących długich opisów, ale towarzyszące nam emocje są naznaczone romantyzmem i współgrają z przeżyciami bohaterów. Porusza przy okazji istotne kwestie, ale też pokazuje realia epoki i panujące obyczaje. Nie ułatwia bohaterom życie i dokonywania wyborów stawiając ich w trudnych sytuacjach balansujące na granicy skandalu i społecznego ostracyzmu,  przeciwko któremu w ten sposób protestuje. 

„Oświadczyny” to nie tylko kolejny tom serii Bridgertonów — to jedna z najbardziej poruszających i zaskakujących historii, jakie wyszły spod jej pióra. Bardzo byłam jej ciekawa, gdyż znacząco różni się od dotychczasowych opowieści tej serii. To nie jest klasyczna opowieść o miłości, lecz opowieść o uczuciach, które kształtują się powoli, ale skutecznie. Bohaterowie uczą się siebie nawzajem, borykają się ze swoimi wewnętrznymi dylematami, odczuciami i krok po kroku, z potknięciami, śmiechem i łzami coraz bardziej się do siebie zbliżają i to jest w tej historii najpiękniejsze. Pokazuje bowiem, że miłość rodzi się czasami niespodziewanie i potrafi uleczyć stare rany, rozjaśnić serce, dusze i życia. To uczucie nie zawsze przychodzi w idealnym momencie, ale zawsze może być dokładnie tym, czego oboje potrzebują. To historia o dojrzewaniu do miłości, o odwadze, by wyjść poza własne przekonania, i o tym, że czasem największe uczucia rodzą się w najbardziej nieoczekiwanych okolicznościach.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie I w tej edycji

Premiera wersji z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r

Premiera w miękkiej oprawie: 1 marca 2022 r.

Premiera angielska tej edycji: 4 lutego 2021r.

Ilość stron: 378

Okładka: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: To Sir Philip, With Love

Tłumaczenie: Anna Reszka, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8338-617-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[107/25] - 1820. - "Bridgertonowie" - Tom IV

"Miłosne tajemnice"

Cykl: Bridgertonowie

Tom czwarty

Julia Quinn

Jak donosi Lady Whistledown:

„Mamy córek na wydaniu promienieją – Colin Bridgerton 

powrócił z Grecji.”

Rodzina Bridgertonów fascynuje nie tylko swoich współczesnych, ale i kolejne pokolenia czytelników, czego dowodem jest popularność zarówno książek, jak i serialu Netflixa. Ja również uległam jej urokowi, ale tylko i wyłącznie w postaci książki, gdyż serial mnie zawiódł. Kilka lat temu poznałam ten cykl, gdy jeszcze miał on nieco skromniejsze wydanie. Teraz, w nowej, eleganckiej oprawie ponownie zanurzam się w świecie arystokracji XIX wieku i nadal jestem pod jej wrażeniem.  

W trzech pierwszych tomach poznaliśmy losy  Anthony’ego i Benedicta, a teraz, w czwartej części pt.: "Miłosne tajemnice", nadszedł czas na kolejnego z braci – Colina Bridgertona.  On od dawna zmaga się z wizerunkiem, jaki przez lata ukształtowało o nim otoczenie i przypięło mu łatkę beztroskiego uwodziciela bez większego celu. Po powrocie do Londynu dostrzega, że świat wokół niego się zmienił,  zwłaszcza Penelopę. Nie wie, że ona darzy go uczuciem od dawna, ale zawsze pozostawała w cieniu innych dziewcząt. Teraz jednak Colin nie potrafi zignorować emocji, jakie budzi w nim kobieta, którą dotąd traktował jedynie, jako przyjaciółkę swojej siostry. 

Penelope Featherington nigdy nie była dziewczyną która wzbudzała zainteresowanie w kawalerach na organizowanych w sezonie balach. Jej nieco zaokrąglona figura i źle dobrane przez jej matkę stroje wywołują z reguły współczucie i zgryźliwe uśmieszki otoczenia. Nikt nie wie, poza jej przyjaciółką Eloise, że od zawsze skrywa uczucia do Colina Bridgertona, choć nigdy nie miała odwagi się do nich przyznać. Jednak gdy pewnego dnia przypadkowo odkrywa prawdę, której nigdy się nie spodziewała, zaczyna dostrzegać, że Colin może być kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażała.

Akcja czwartej części serii toczy się w 1824 roku, ale na początku autorka przypomina krótko genezę znajomości Penelope i Colina, gdy ich ścieżki los splótł dwa lata wcześniej. To był moment, gdy dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci. Jednak ona doskonale wie, że Colin nie jest dla niej i nigdy ona nie zostanie jego żoną. W tym utwierdziło ją pewne zdarzenie, gdy kilka lat później usłyszała przypadkowo wypowiedź Colina wykluczającą możliwość ich małżeństwa, lecz zachowała godność i milczenie.

Czwarty tom opowieści o Bridgertonach miał swoją zagraniczną premierę w 2022 roku i szybko stała się bestsellerem New York Timesa, Apple Books, USA Today i Publishers Weekly. Na polskiej scenie wydawniczej po raz pierwszy czytelnicy poznali historię Colina i Penelope 01.09.2005 roku, jako „Miłosne pochody”, a kolejne kolejne wydanie wkrótce w wydawnictwie Amber 31.05.2016 roku i w 2021 roku, już jako Miłosne tajemnice, a następnie wydania podjęło się wydawnictwo Zysk i S-ka najpierw w miękkiej oprawie 16.11.2021 roku, po którym najnowsze edycja 29.04.2025 roku, która zachwyca wydaniem.

„Miłosne tajemnice” to prawdziwa mieszanka sekretów, plotek i intryg, ale przede wszystkim emocjonujących wątków miłosnych, które Julia Quinn kreśli z niezwykłą lekkością i wdziękiem. Julia Doskonale z elegancją i lekkością prowadzi narrację, łącząc przyjemny styl z subtelnym humorem i intrygującą fabułą. Dzięki trzecioosobowej narracji zyskujemy szeroki wgląd w wydarzenia, myśli i reakcję bohaterów, a całą historię pochłania się z fascynacją i ciekawością. Książka doskonale oddaje atmosferę XIX-wiecznej angielskiej arystokracji, jej obyczaje, stroje, ambicje i zasady społeczne, które ograniczają wolę głównie kobiet. Zwłaszcza młode panny muszą spełniać narzucone normy zachowania i obyczajów. Wszystkiemu przygląda się nieustannie obecna lady Whistledown, która ujawnia najbardziej intrygujące sekrety towarzyskie, ze szczególnym uwzględnieniem losów rodziny Bridgertonów.

Oczywiście wszystkich zastanawia, kto kryje się pod tym pseudonimem, więc jest to kolejna zagadka do rozwiązania także dla nas, czytelnika, ale też dla bohaterów. Wydaje się, że odkrycie tożsamości tajemniczej damy jest już bliski, gdy z pań, Lady Danbury, rzuca wyzwanie przeznaczając tysiąc funtów dla tego, kto zdemaskuje lady Whistledown.

„Miłosne tajemnice” to kolejna świetna powieść, którą czyta się lekko, nie raz z uśmiechem na twarzy, która od pierwszych stron szybko wciąga w wir wydarzeń. Razem z bohaterami brylujemy na salonach, przyglądamy się różnym scenom, które budują romantyczny nastrój, dając satysfakcję z poznawania kolejnych wydarzeń. Autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli portrety swoich bohaterów, ukazując ich emocje, rozterki i pragnienia. W tej historii nie brakuje sekretów, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, a uczucia rozwijają się wbrew wszelkim przeszkodom. Pani Julia Quinn mistrzowsko splata losy postaci, tworząc narrację pełną napięcia i romantycznej atmosfery. Kilkuwątkowa historia prowadzi do odkrycia, że miłość pojawia się nieoczekiwanie, nawet wówczas, gdy nie ma na nią szans. Miłość bowiem ma wiele odcieni, a czasem odkrywamy ją tam, gdzie najmniej się spodziewamy 

Powieści Julii Quinn nie tylko wciągają  od pierwszych stron, ale również skłaniają do refleksji nad tym, jak silne są uczucia i jak często muszą zmierzyć się z oczekiwaniami społecznymi. Ta opowieść to prawdziwa uczta dla wielbicieli emocjonujących romansów, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym pasji i tajemnic.

Recenzja tomu pierwszego "Mój książę" 

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Premiera z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r
Premiera angielska tej edycji: 24 listopada 2015 r.
Ilość stron: 464
Okładka: twarda
Wymiary: 140x205 mm
Tytuł oryginalny: Romancing Mister Bridgerton
Tłumaczenie: Aleksandra Jagiełowicz, Katarzyna Krawczyk
ISBN: 978-83-8335-538-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[82/25] - 1795. - "Bridgertonowie" - Tom III

"Propozycja dżentelmena"

seria: Bridgertonowie

Tom trzeci

Julia Quinn

„Nigdy nie jest łatwo odszukać kogoś, 

kto nie chce być znaleziony”

Czasami szukamy czegoś daleko, nie zdając sobie sprawy, że to, czego pragniemy, jest tuż obok. Jednak to właśnie wtedy najtrudniej dostrzec to, co mamy na wyciągnięcie ręki – o czym przekonał się bohater trzeciego tomu serii „Bridgertonowie”, zatytułowanego „Propozycja dżentelmena”.

Sophie Beckett zawsze wiedziała, gdzie jesj jej miejsce w społeczeństwie. Choć była córką hrabiego Richarda Gummingwortha, przyszła na świat jako owoc związku z kobietą spoza arystokracji. Jako nieślubne dziecko nie miała szans na lepsze życie. Mimo to hrabia postanowił się nią zaopiekować, tłumacząc służbie, że Sophie to osierocona córka jego dawnego przyjaciela. Dziewczynka miała dach nad głową, ciepły posiłek i ludzi, którzy darzyli ją sympatią. Wszystko zmieniło się, gdy hrabia poślubił Aramintę Reiling. Nowa hrabina wprowadziła się do posiadłości Penwood Park wraz ze swoimi córkami, Rosamundą i Posy. Po śmierci hrabiego los Sophie został oddany w ręce jego żony – a to nie wróżyło niczego dobrego.

Kilka lat później, jako dwudziestojednoletnia kobieta, Sophie doskonale zdaje sobie sprawę, że świat arystokracji pozostanie dla niej zamknięty. Bale maskowe to przywilej tych, którzy mają odpowiednie nazwisko i pozycję – a ona ich nie posiada. Mimo to marzy, by choć przez jedną noc poczuć się jak księżniczka. Dzięki życzliwości służby jej pragnienie się spełnia.

Tego wieczoru wszystko się zmienia – gdy w wirze tańca spotyka Benedicta Bridgertona. Od pierwszej chwili ich spojrzenia się spotykają, a Benedict jest oczarowany tajemniczą damą w srebrnej sukni. Jednak, podobnie jak w baśni o Kopciuszku, czar pryska, gdy zegar wybija północ. Sophie musi uciekać, zostawiając za sobą nie tylko marzenia, lecz także jedyną pamiątkę – rękawiczkę z monogramem i herbem, którą Benedict zachowuje jako ślad tej magicznej nocy.

Od tej chwili wciąż prześladuje go wizja pięknej nieznajomej, której nie udaje mu się odnaleźć przez kolejne dwa lata i powoli traci na to nadzieję. Żadna inna kobieta nie wydaje się już równie pociągająca, aż do chwili, gdy spotyka Sophię. Jednak w skromnej służącej nie dostrzega damy z balu.

A wszystko to dzieje się pod czujnym okiem lady Whistledown, której Kronika Towarzyska dostarcza zarówno bohaterom, jak i nam interesujących informacji. Jej artykuły rozpoczynają każdy rozdział, podając daty publikacji, co pozwala dokładnie śledzić bieg wydarzeń.

„Propozycja dżentelmena”, podobnie jak wcześniejsze jej powieści, zawiera wszystko, czego można oczekiwać od dobrego romansu: wartką akcję, tajemnice, intrygi, humor, piękne tło historyczne i dialogi pełne emocji. Doskonale przedstawia wewnętrzne rozterki bohaterów dzięki narracji trzecioosobowej, ukazując ich myśli i uczucia w sposób niezwykle sugestywny. Zręcznie czerpie inspirację z klasycznej baśni o Kopciuszku, ale nadaje jej nową, bardziej realistyczną i emocjonalnie złożoną odsłonę. Zamiast prostego „żyli długo i szczęśliwie”, mamy historię pełną trudnych decyzji, społecznych ograniczeń i osobistej walki o lepsze życie.

Spotkałam się z opinią, że Benedict w serialu jest inny niż w książce, co dla wielu okazało się rozczarowujące. Niektórzy sugerowali, że to Julia Quinn zmieniła charakter bohatera, jednak prawda jest odwrotna – to twórcy serialu dokonali tych modyfikacji. Powieść miała swoją premierę w 2001 roku, a serial ukazał się dopiero w 2020 roku. Według mnie ingerencja była zbyt duża, a po zapoznaniu się ze zmianami i zobaczeniu zapowiedzi ekranizacji straciłam ochotę na oglądanie serialowej wersji tej historii.

To, co wyróżnia „Propozycję dżentelmena” to nie tylko romantyczny wątek, ale także sposób, w jaki pani Quinn rozwija relacje między bohaterami. Sophie nie jest bierną, czekającą na ratunek dziewczyną, ale stara się zmienić swój los. Okazuje się silną osobowością, znającą swoją wartość i mającą odwagę, by zawalczyć o własne szczęście, mimo przeciwności znajduje w sobie odwagę. Z kolei Benedict nie jest typowym „książę z bajki”, lecz mężczyzną szukającym swojej miłości, która mimo upływu czasu, wciąż jest w jego sercu. Pragnie, by w końcu ktoś dostrzegł w nim jego osobowość, a nie to kim jest dla społeczeństwa, które uważa go za odpowiedniego kandydata na męża tylko dlatego, że pochodzi z bogatej i znanej rodziny.

„Propozycja dżentelmena” to wciągająca, świetnie napisana opowieść romantyczna, którą czytałam z dużym zaangażowaniem. Szczególnie przejęłam się losem Sophie, która została potraktowana niesprawiedliwie tylko ze względu na swoje pochodzenie. Dziś trudno sobie wyobrazić, by ktoś był poniżany z powodu urodzenia się poza małżeństwem, ale 200 lat temu społeczeństwo surowo przestrzegało tych zasad.

Fabuła łączy w sobie elementy romansu, humoru i emocji, co czyni ją wciągającą lekturą dla fanów literatury obyczajowej i romansów historycznych. Niesamowitą osobą jest matka Benedicta, Violetta, która pokazała w tej części, że jest niesamowitą, mądrą, dobrą i wrażliwą kobietą potrafiącą stanąć po właściwej stronie i bronić swoich najbliższych

Całość tworzy zgrabną mieszankę romantyzmu, humoru i refleksji nad społecznymi różnicami. Historie pełne miłości, emocji i przemian mają w sobie coś niezwykłego – potrafią zarówno wzruszać, jak i inspirować. Seria „Bridgertonowie” ze swoim baśniowym klimatem idealnie wpisuje się w ten schemat, oferując czytelnikom chwilę oderwania od rzeczywistości, a jednocześnie poruszając ważne tematy, aktualne do dziś.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie II

Data premiery z barwionymi brzegami: 06.04.2025r.

Inne wydania: 03.02.2011r. (Amber), 01.01. 2014r. (Amber), 18.05.2014 (Zysk i S-ka)

Data pierwszej premiery angielskiej: 2001r.

Ilość stron: 460

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny:

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-529-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[71/25] - 1784. - "Martwa natura"

"Martwa natura"

Sarah Winman

„Są w życiu takie momenty tak podniosłe i ważne, że nie da się ich przywołać z pamięci bez ściśniętego gardła i drżącego serca.”

Jest ostatni rok wojny, gdy zaczynamy poznawać historię zawartą w książce „Martwa natura”. Akcja rozpoczyna się w Toskanii, następnie przenosi się do powojennego Londynu, by po jakimś czasie ponownie wrócić do Włoch. Powieść była wielokrotnie nagradzana – zdobyła m.in. . Nagrodę Literacką InWords, stała się bestsellerem Sunday Timesa i została uznana za jedną z najlepszych książek 2021 roku przez The Guardian.

Najpierw poznajemy Evelyn Skinner i jej przyjaciółkę Margaret, którą autorka traktuje dość lekceważąco, określając ją jako „Margaret Jakaśtam”, jakby była postacią bez istotnej roli. Jest 2 sierpnia 1944 roku, wojna wciąż trwa, a starsze panie siedzą na tarasie pensjonatu w górach Toskanii, rozmawiając o życiu i sztuce. Przyjechały z Rzymu do Cortony, aby ocenić zniszczenia obrazu Francesco di Giorgio i czekają na przedstawiciela Sekcji Zabytków, który ma oszacować straty. Evelyn jako historyczka sztuki stara się ocalić dzieła przed grabieżą i wywiezieniem do Rzeszy.

Tymczasem w pobliskim lesie, między Staggia Senese a Poggibonsi, młody brytyjski żołnierz Ulysses Temper wraz ze swoim oddziałem czeka na wkroczenie do Florencji. Wojna rozdzieliła go z przyjaciółmi i żoną, którzy pozostali w Anglii.

Drogi Evelyn i Ulyssesa wkrótce się przecinają, a ich spotkanie pozostaje w pamięci żołnierza na długie lata. Starsza kobieta przekazuje mu swoją pasję do sztuki, uczy, że ma ona moc uzdrawiania i kształtowania rzeczywistości.

„Martwa natura” to subtelna, refleksyjna powieść o miłości, przyjaźni, sztuce, ale też o naturze człowieka. Równie subtelna jest okładka i całe wydanie książki. Gdy dotarła ona do moich rąk, byłam zaskoczona i zachwycona jej wydaniem, bo nie spodziewałam się tak ładnej, eleganckiej oprawy, z delikatną grafiką na twardej okładce. Szczególną uwagę przyciąga motyw roślinny wydrukowany na krawędziach stron, przypominający wzór z płytek azulejos, co nadaje książce wyjątkowy wygląd. Jej estetyczna szata graficzna intryguje, jednak trudno na pierwszy rzut oka określić, czego można się spodziewać po historii stworzonej przez Sarah Winman. Opis redakcyjny jest lakoniczny i nie zdradza zbyt wiele na temat fabuły. Zaciekawiona, sięgnęłam po lekturę i choć zachwycił mnie ogólny wygląd książki, treść nie w pełni spełniła moje oczekiwania.

Autorka stopniowo odsłania kolejne epizody z życia Ulyssesa i jego bliskich, jednak lektura nie pochłonęła mnie od razu. Pierwsze rozdziały są powolne, wymagające cierpliwości i uważności, a zaangażowanie przyszło dopiero, gdy akcja przeniosła się do Londynu. Brak dynamicznych zwrotów akcji sprawia, że książka rozwija się spokojnie, a niektóre sceny, choć istotne, nie wywołują głębszych emocji. Styl narracji jest miejscami zbyt beznamiętny, co odbiera dramatyzm niektórym wydarzeniom.

Jednym z największych atutów powieści są bohaterowie. Sarah Winman stworzyła galerię wyrazistych, barwnych postaci. Evelyn, Ulysses, Cress, Ginny, nawet papuga Claude – każda z nich wnosi coś unikalnego do historii. Ich losy splatają się przez dziesięciolecia, ukazując, jak przypadkowe spotkania mogą odmienić życie. Istotną rolę ogrywa sztuka, która jest tłem, tematem rozmów, przemyśleń ale i istotnym elementem refleksji.

Tytuł „Martwa natura” odnosi się zarówno do sztuki, jak i do kluczowych motywów powieści. W malarstwie martwa natura to kompozycja przedstawiająca nieruchome obiekty – kwiaty, owoce, przedmioty codziennego użytku – symbolizujące przemijanie, piękno chwili i refleksję nad życiem. W książce sztuka odgrywa istotną rolę, a jej znaczenie w życiu bohaterów jest podkreślane poprzez postać Evelyn Skinner oraz Ulyssesa, który poprzez sztukę odkrywa sens istnienia.

„Martwa natura” to fikcja historyczna, ale można w niej dostrzec prawdziwe wydarzenia, miejsca i dzieła sztuki. Poruszane są życiowe zagadnienia, skłaniające do refleksji nad człowiekiem i jego doświadczeniem. Pani Sarah Winman dosłownie snuje opowieść o ludziach układających swoje życie po wojnie, odkrywających piękno w codzienności i złożoności ludzkiego losu. Nie ma tu dramatycznych zwrotów akcji ani jednego wyraźnego wątku, ale zamiast tego pojawia się spokojne, refleksyjne ukazywanie kolejnych epizodów z życia bohaterów, którzy w powojennej rzeczywistości próbują odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Podkreśla też pamięć o tych, co odeszli, którzy żyją tak długo, dopóki o nich pamiętamy.

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 12.03.2025r.

Data premiery angielskiej: 01.06.2021r.

Liczba stron: 480

Wymiary: 150 x 230 mm

Oprawa: twarda, barwione brzegi

Tłumaczenie: Anna Cichowicz

Tytuł oryginału: Still Life

ISBN: 978-83-213-5299-2

Wydawnictwo: Arkady

Moja ocena: 4/6

[56/25] -1769. -"Maple Hills" Tom III: - "Daydream"

"Daydream"

Seria: Maple Hills

Tom trzeci

Hannah Grace

„to jak się postrzegamy, różni się od tego, 

kim naprawdę jesteśmy”

Wśród nas żyją osoby, które na pierwszy rzut oka nie wyróżniają się niczym szczególnym. Sprawiają wrażenie ludzi doskonale radzących sobie w kontaktach z innymi – zarówno w sferze koleżeńskiej, jak i w bliskich relacjach. Są jednak i tacy, którzy mają wyjątkowe podejście do życia, widzą świat inaczej, a najprostsze sprawy bywają dla nich dużym wyzwaniem. Do takich osób należy Henry Turner, jeden z bohaterów książki „Daydream” – trzeciej części cyklu „Maple Hills”. W ramach tej serii poznaliśmy już Nathana Hawkinsa i Russa Callaghana, a teraz nadszedł czas na najbardziej nietypowego zawodnika kapitana drużyny hokejowej Uniwersytetu Kalifornijskiego,  – Henry’ego Turnera.

Henry pojawił się już w pierwszym tomie serii „Maple Hills” pt. „Icebreaker” i od razu przyciągnął uwagę, mimo że był postacią drugoplanową. Poznaliśmy go jako zawodnika drużyny hokejowej, studenta drugiego roku i obiekt zainteresowania płci pięknej. W rzeczywistości okazał się jednak osobą o wrażliwej, artystycznej i introwertycznej duszy. Nie potrafi odczytywać motywów, jakimi kierują się inni ludzie, a często ma również trudności w zrozumieniu własnych reakcji. Z tego powodu bywa traktowany przez otoczenie jak dziwak. Jego osobowość, jako introwertyka zmagającego się z neuroodmiennością, została przez autorkę nakreślona w sposób wyjątkowo autentyczny.

W słowach wprowadzających do tej części „Maple Hills” autorka zdradza, że sposób postrzegania świata przez Turnera został zainspirowany jej własnymi doświadczeniami. Podobnie jak on, wielokrotnie czuła frustrację z powodu świadomości, że jej „mózg nie pracuje tak, jak powinien”. Ukazuje, że społeczeństwo często nie jest gotowe na osoby, które mówią prawdę wprost, bez zbędnych ozdobników i konwenansów.

Prawdziwe zrozumienie i akceptację Henry odnajduje dopiero w relacji z Halle Jacobs. Ona również zmaga się z własnymi trudnościami, jest niepewna swego postępowania, więc sprawia wrażenie osoby wycofanej. Często za wszystko przeprasza, nie chcąc nikogo urazić. Ma ogromnie silną potrzebę bliskości i przynależności do jakiejś grupy, a ten lęk przed samotnością sprawia, że często stawia potrzeby innych ponad swoimi. Halle jednak uczy się odkrywać własną wartość, dostrzega swoje zalety i wyjątkowość, a także uczy się asertywności, zaczynając postrzegać siebie w nowy sposób oraz realizować marzenia. Jednym z nich jest pisanie książek, więc gdy nadarza się okazja wziąć udział w konkursie literackim, postanawia spróbować swoich sił. Niestety, jest jeden problem – brakuje jej doświadczenia w sferze uczuciowej, bo te, które miała do tej pory, nie wniosły do jej życia niczego wartościowego.

Hannah Grace ponownie mnie nie zawiodła, opowiadając o kolejnym zawodniku drużyny z Maple Hills. Biorąc pod uwagę, że ta seria jest jej debiutem, jestem pod wrażeniem harmonijnego i logicznego połączenia wielu wątków i licznych postaci w jedną wciągającą opowieść o grupie przyjaciół.

„Daydream” wyróżnia się spośród poprzednich tomów delikatnym, realistycznym podejściem do relacji, opartym na szczerości, rozmowie i łagodności. To pokazuje, że można stworzyć absorbującą historię, w której empatyczne i spokojne budowanie porozumienia odgrywa kluczową rolę. Hannah Grace umiejętnie łączy wątki romantyczne z tematami samorozwoju, presji społecznej i akceptacji siebie, przenosząc czytelnika do świata pełnego emocji, relacji i osobistych wyzwań. Doskonale uchwyciła różnorodność charakterów swoich bohaterów, ukazując zarówno ich podobieństwa, jak i różnice, co nadaje książce dodatkowego wymiaru.

Bardzo podobał mi się rozwój relacji Henry’ego i Halle, opartej na szczerości, rozmowach, próbach wzajemnego zrozumienia oraz wyjaśniania swojego sposobu widzenia świata. Urocze są ich spokojne rozmowy. Jest spokojnie, ale nie nudno. Żeby nie było zbyt monotonnie, pojawiają się bardziej emocjonalne zdarzenia, które stanowią dla nich sprawdzian.

W tego typu literaturze, jak seria „Maple Hills”, relacje bohaterów często opierają się na gwałtownych konfliktach, ostrej wymianie zdań i archetypowych schematach – takich jak arogancki mężczyzna i zadziorna kobieta. Często dominuje złość, buta i burzliwa dynamika. W przypadku Henry’ego i Halle jest jednak inaczej – spokojniej i bardziej refleksyjnie. Chociaż pojawiają się nieporozumienia, są one szybko wyjaśniane, a bohaterowie starają się zrozumieć wzajemne motywy.

Ujmujące tło powieści tworzą przyjaciele Henry’ego, którzy odgrywają istotną rolę w fabule. Ich lojalność i otwartość budują przyjazne, wspierające otoczenie, co dodatkowo wzbogaca książkę. Zasada „Twoi przyjaciele są naszymi przyjaciółmi” doskonale oddaje wartość ich relacji opartych na wzajemnym szacunku. Powroty postaci z poprzednich tomów serii „Maple Hills” pozwalają czytelnikom śledzić dalsze losy ulubionych bohaterów i dodają głębi całemu uniwersum.

Z męskich bohaterów najbardziej wyróżniają się Henry i Russ. Obaj są postaciami wielowymiarowymi – Henry ze swoimi wewnętrznymi zmaganiami oraz Russ, który wnosi humor i lekkość. To tylko potwierdza, że Hannah Grace ma wyjątkowy talent do kreowania interesujących postaci, zarówno męskich, jak i żeńskich. Potrafi wciągnąć czytelnika w ich świat, pełen emocji i introspekcji.

„Daydream” to niezwykle absorbująca historia, która odbiega od typowych romansów ze sporem w tle. Opowiada o miłości, w której liczą się szczerość i zaufanie, wyłaniające się z przyjaźni opartej na wzajemnym poznawaniu, trosce i zrozumieniu. Styl Hannah Grace jest lekki, zabawny i przystępny, a jednocześnie wspaniale oddaje szeroką gamę emocji. Autorka sprytnie wkomponowała w fabułę schemat udawanego związku, ale ujęła go w zupełnie innej oprawie. W jakiej – to pozostawiam do odkrycia przez każdego czytelnika indywidualnie. Po mistrzowsku połączyła subtelne wątki romantyczne z psychologicznymi aspektami, przedstawiając charakterystyczne cechy osób zmagających się z neuroodmiennością. To wszystko sprawia, że książkę czyta się z ogromnym zaangażowaniem, uśmiechem i przyjemnością.

Recenzja tomu I "Icebreaker"

Recenzja tomu II "Wildfire"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 25.03.2025 r.
data premiery angielskiej: 01.06.2024r.
Ilość stron: 450
Wymiary: 140x205 mm
Oprawa: zintegrowana
ISBN 978-83-8335-482-8
Tłumaczenie: Paulina Surniak
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Moja ocena: 6/6

książka wydana w dwóch wersjach

[14./25] -1727. - "Bridgertonowie" Tom II

"Ktoś mnie pokochał"

cykl: Bridgertonowie

Tom drugi

Julia Quinn

"Żyj każdą chwilą tak, jakby miała być twoją ostatnią, a każdym dniem, jakbyś był nieśmiertelny"

W pierwszym tomie cyklu o rodzinie Bridgertonów poznaliśmy wszystkich członków tego rodu, a najbliżej Daphne, której był poświęcona część pt.: „Mój książę”, ale zawsze gdzieś wokół niej byli bracia, spośród których Anthony wzbudził u mnie najmniej sympatii swoją nadopiekuńczością wobec siostry. Jego wizerunek w moich oczach nieco złagodniał wskutek historii, którą poznałam w drugim tomie cyklu „Bridgertonowie”, noszącego tytuł: „Ktoś mnie pokochał”. Niezawodna lady Whistledown w swojej „Kronice Towarzyskiej” napisała o nim, że „Antonhy Bridgerton jest Rozpustnikiem”, a są dwa rodzaje rozpustników. Według niej są rozpustnicy i Rozpustnicy, więc najstarszy z rodzeństwa Bridgertonów należy do tego drugiego rodzaju, a to oznacza, że „Rozpustnik wie, że stanowi zagrożenie dla kobiet”.

Jest 1814 rok i właśnie zaczyna się nowy sezon, który dla wolnych panien oznacza szansę na znalezienie męża. Do granicy staropanieństwa (21 lat!) zbliża się Kate Sheffield, jednak nie za bardzo zależy jej na zamążpójściu. Natomiast duże szanse w tym kierunku ma jej piękna młodsza siostra Edwina, której często towarzyszą liczni adoratorzy. Sława o jej urodzie dociera do zatwardziałego kawalera Anthony’ego Bridgertone’a. Dojrzał on do tego, że powinien znaleźć sobie odpowiednią żonę, która będzie miała określone cechy.

Najważniejszą z nich jest, by przyszła partnerka życiowa nie zakochała się w nim a on w niej. Wicehrabia jest bowiem przekonany, że umrze młodo, tak jak jego ojciec, i nie chce pozostawiać po sobie żalu. Edwina wydaje się doskonałą kandydatką. Jest wprawdzie uroczą, zgrabną i śliczną dziewczyną ale Anthony nie czuje do niej głębszych uczuć. Na drodze do zrealizowania jego planów stoi Kate Sheffield, z której zdaniem liczy się Edwina w każdej kwestii. A Kate wie, że wicehrabia nie jest dobrym kandydatem na męża ze względu na jego niepochlebną opinię hulaki i rozpustnika.

Książka „Ktoś mnie pokochał” to powieść, która ma wszelkie atuty dobrego romansu historycznego, gdzie dosłownie możemy zintegrować się z postaciami, światem, w którym żyją, zwyczajami, obyczajami, kulinarnymi smakami, modą a nawet grami towarzyskimi. Pewną ważną rolę odgrywa tu jedna z nich zwana Pall Mall, w którą namiętnie grywają Bridgertonowie każdego roku, traktując ją jako okazję do rodzinnych spotkań i wzajemnej rywalizacji.

Konwencja tej części przypomina pierwszy tom, gdyż każdy z rozdziałów poprzedza artykuł zamieszczony w „Kronice Towarzyskiej”, w której lady Whistledown pisze o bieżących ciekawostkach i plotkach. Nadal jej prawdziwa tożsamość pozostaje w cieniu i nikt nie wie, kim jest ta dobrze poinformowana dama, nikt nie wie, ale nawet ona nie była w stanie przewidzieć rozwoju wydarzeń związanych z wicehrabią Anthonym Bridgertonem i Kate Sheffield.

Druga część z serii "Bridgertonowie" to wspaniała gra uczuć, emocji, eterycznej chemii, drżenia serc i wzajemnej fascynacji. Mieszanka humoru, różnorodnych emocji i wartka akcja tworzy niezwykle urozmaicony koktajl literacki osadzony na początku XIX wieku. Jak na rasowy romans przystało, nie brakuje w niej scen erotycznych ale jest ich niewiele i zostały przedstawione delikatnie, z finezją i smakiem, bez wulgaryzmów czy beznamiętnych szczegółów anatomicznych.

Fabuła została zbudowana na schemacie dwóch przeciwieństw i początkowej, wzajemnej niechęci bohaterów, która przeradza się w fascynację i głębsze uczucie z przewidywalnym zakończeniem. Lekkie pióro Julii Quinn sprawia, że przez kolejne rozdziały płynie się niczym nurtem wartkiej rzeki, który niesie nas poprzez spójnie skonstruowaną intrygę. Sposób prowadzenia uwagi czytelnika i opisywania tego, co dzieje się w umysłach, ciele i duszy bohaterów pozwala zatracić się w ich świecie, niemal namacalnie dotknąć dziewiętnastowiecznych realiów i z podekscytowaniem śledzić perypetie zakochanych. Subtelność, ale i namiętność, pożądanie, fascynacja ale też zabawne sytuacje i dialogi tworzą niezwykle barwną a jednocześnie delikatną sieć wątków i niespodziewanych wydarzeń.

Julia Quinn udowodniła, że doskonale zna oczekiwania swoich czytelników, niczym lady Whistledown, która wie, co interesuje czytelników i do tego, jak ważne jest dobre zakończenie jakiejś historii. Czasami bowiem zdarza się, że w niektórych książkach nie jest ono satysfakcjonujące albo jesteśmy ciekawi, dalszych losów poznanych i polubionych postaci. Dlatego na końcu powieści "Ktoś mnie pokochał" także czekają na nas dwa epilogi, podobnie jak w pierwszym tomie. Autorka pokazała, że dla miłości nie ma rzeczy niemożliwych i jeżeli ktoś jest sobie przeznaczony, to miłość znajdzie drogę do ich serc.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery z barwionymi brzegami: 03.12. 2024r.

Data premiery w miękkiej oprawie: 9 marca 2021

Data pierwszej premiery angielskiej: 05.12.2000r.

Ilość stron: 480

Oprawa: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: Viscount who loved me

Tłumaczenie: Agnieszka Kowalska, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8335-415-6

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

"Bridgertonowie" w nowej oprawie - zapowiedź recenzji

Niesamowicie się cieszę z faktu posiadania na mojej półce nowego wydania dwóch pierwszych tomów cyklu "Bridgertonowie". 

Tom I "Mój książę" po raz pierwszy w Polsce  ukazał się 01.12.2000r.

Tom II "Ktoś mnie pokochał" ukazał się w Polsce po raz pierwszy 01.08.2001r.

Te dwie książki są już na mojej półce, ale w piękniejszej, niż wszystkie inne wydania do tej pory, oprawie!

"Bridgertonowie" to cykl składający się z ośmiu książek autorstwa Julii Quinn. To ponadczasowe romanse historyczne, osadzone w okresie brytyjskiej regencji. Pierwsze wydanie w Polsce miało miejsce w latach 2000-2006 i doczekało się kilku wznowień. a w zeszłym roku wydawnictwo Zysk i S-ka wydało  go w urokliwych,  ale miękkich okładkach. Teraz ponownie został ten cykl wydany, lecz tym razem w wyjątkowej oprawie. 

Z tą serią spotkałam się już jakiś czas temu, gdy jeszcze nie było filmowej adaptacji. Wówczas miałam inne wyobrażenia poszczególnych postaci. Na podstawie serii powstał serial pod tym samym tytułem i z pewnością ten fakt przyniósł tym historiom popularność. Przyznam się, że serialu nie widziałam, gdyż nie podobał mi się po prostu dobór aktorów, których widziałam w zapowiedziach. 

Teraz, gdy pojawiła się edycja z barwionymi brzegami i twardą okładką, postanowiłam, że chętnie odświeżę sobie historie zawarte w poszczególnych księgach.

Kolejność tytułów "Bridgertonowie"

"Mój książę"

"Ktoś mnie pokochał"

"Propozycja dżentelmena"

"Miłosne tajemnice"

"Oświadczyny"

"Grzesznik nawrócony"

"Magia pocałunku"

"Ślubny skandal"

[183./24]. 1698. - "Maple Hills" Tom II: "Wildfire"

"Wildfire"

Seria: Maple Hills

Tom drugi

Hannah Grace

"Wybaczanie ludziom, którzy cię zawodzą, jest jak ciągłe wkładanie ręki do ognia w nadziei, że za którymś razem się nie poparzysz."

W pierwszym tomie serii „Maple Hills” zatytułowanym „Icebreaker” główni bohaterowie, czyli Anastasia Allen i Nathan Hawkins opowiadali nam o swoich perypetiach i przy okazji przybliżali ludzi ze swojego otoczenia. Tytuł serii wiąże się z nazwą miejscowości, w której mieści się Uniwersytet Kalifornijski. Spośród uczęszczających do tej uczelni poznaliśmy kilkoro ciekawych osobowości, a jednym z nich był Russ Callaghan. Byłam trochę zaskoczona, że to właśnie on jest jednym z głównych bohaterów drugiej odsłony serii „Maple Hills” pt.: „Wildfire”. Bardziej liczyłam na historię o Robbiem i Loli, ale Russ też jest postacią intrygującą, o której niewiele było wiadomo.

Russ Callaghan mógłby mieć niemal każdą dziewczynę, gdyż jego wygląd zwraca uwagę płci pięknej. Jednak tak nie jest, bo Russ to nieśmiały facet, który nie jest typem macho, więc ma problem z komunikacją z drugim człowiekiem. Zwłaszcza kobiety go onieśmielają, mimo że robi na nich duże wrażenie, to jednak nie potrafi tego wykorzystać. Takie podejście, to efekt tego, czego doświadczył w przeszłości ze strony ojca. To z jego winy Russ uważa siebie za kogoś gorszego od innych i niewartego uwagi.

Natomiast Aurora Roberts zawsze lubi łamać zasady, jest niepokorna, odważna, pełna energii. Do tej pory miała do czynienia z przebojowymi mężczyznami, a tacy jak Russ, w ogóle nie byli w kręgu jej zainteresowań. Poza tym nie spotkała jeszcze nikogo, z kim chciałaby stworzyć stały związek, bo nie potrafi zaufać i boi się zranienia. Całe życie walczyła o uwagę ojca, ale bezskutecznie. Nieoczekiwane zwieńczenie pewnej imprezy pozostawiło u niej zaskakujące wrażenie.

„Wildfire” to romans rozwijający się dosyć niekonwencjonalnie, mimo że można dostrzec znane schematy. Czytając opis, w którym jest mowa o skutkach jednej nocy, z reguły mamy określone wyobrażenia. Teraz też ten motyw jest początkiem znajomości Aurory i Russa, ale ich pierwsze upojne chwile kończą się w sposób nieoczekiwany. Każdy z innych powodów sądzi, że to jednorazowy epizod i na tym kończą się podobieństwa w standardowym ujęciu tego wątku. Można było przewidzieć, że spotkają się ponownie i, tak jak jest w opisie, ich drogi łączą się na obozie letnim, na którym obowiązują surowe zasady regulaminu. Na szczęście Aurora jest typem kobiety, która uważa, że zasady są po to, żeby je łamać i dzięki temu przekonała się, że nie warto ocenić kogoś powierzchownie bazując na utartych przekonaniach. 

Bardzo fajnie czytało mi się tę historię. O wiele lepiej, niż „Icebreaker”, gdyż fabuła była bardziej skupiona na problemach głównych bohaterów i ich emocjach. Oboje są niczym dwa różne bieguny, ale okazuje się, że łączy ich więcej, niż się spodziewali. Podobało mi się ich podejście do siebie, chociaż nie od razu zaiskrzyło między nimi, a nawet wydawało się, że nic z tej znajomości nie będzie. Aurora od razu wyrobiła sobie zdanie o Russie, po tym, co wydarzyło się po ich pierwszej wspólnej nocy. Okazało się, że wyciągała błędne wnioski, o czym wkrótce się przekonała.

Drugi tom serii „Maple Hills” okazał się romantyczną, ujmującą historią z odrobiną pikanterii, sympatycznymi bohaterami. Przejmująco robi się, gdy poznajemy przeszłość Russa i Aurory, a to pozwala lepiej zrozumieć ich sposób funkcjonowania i myślenia. Przez większą część fabuła powieści dzieje się w okresie wakacyjnym w środowisku wychowawców dzieci na obozie letnim, więc można poczuć atmosferę takich ciepłych dni. Nie brakuje też osób, które poznaliśmy w pierwszym tomie, więc jest to doskonałe uzupełnienie tego, co dzieje się w „Wildfire”. Myślę, że warto wspomnieć o tym, że książka została wydana z barwionymi brzegami kartek i zszywanym grzbietem, podobnie jak pierwszy tom, więc to z pewnością nie lada gratka dla kolekcjonerów takich egzemplarzy.

Recenzja tomu I "Icebreaker"

Recenzja tomu III "Daydream"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 03.09.2024r.
Data premiery z barwionymi brzegami: .2024r.
Data premiery angielskiej edycja I: 03.10.2023r.
Wymiary: 140x205 mm
Oprawa: zintegrowana
Tłumacz: Paulina Surniak
ISBN 978-83-8335-387-6
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Moja ocena: 6/6