[94/25] - 1807. - "Nie myśląc o jutrze" - Tom II

"Nie myśląc o jutrze"

Seria: Do zobaczenia jutro

Tom drugi

Kinga Boruczkowska

„Ze śmiercią nie można wygrać, to ona wygrywa z nami,

a zasady jej gry mają tylko zmylić przeciwnika

i dać złudne poczucie przewagi.”

Po tym, jak zakończył się tom pierwszy dylogii „Do zobaczenia jutro” pozostało moc emocji i wiele pytań, co się właściwie stało. Zaznaczam tylko tyle ile zawiera blurb książki „Nie myśląc o jutrze”, w którym możemy przeczytać, że:

Leah Carnahan wydaje się, że jej życie nabiera spokojniejszego wyrazu, ale nie trwa to długo, bo dziewczyna jest nękana głuchymi telefonami, dziwnymi SMS-ami, a ktoś ciągle przesyła jej do domu bukiet ulubionych kwiatów zmarłej siostry. Policja ignoruje zgłoszenia, nie widząc zagrożenia, a Leah coraz bardziej czuje się niepewnie i nie wie, komu może zaufać. Jej sprzymierzeńcem i wsparciem jest Nick Evans, przyjaciel Noaha Dawsona, co się z nim stało - tego nie napiszę, jak też nie będę się dłużej rozpisywać o fabule, nawet nie ujawnię początku, bo trudno jest coś napisać, by niczego ważnego nie zdradzić. 

Od wydania I tomu minęło kilka miesięcy, ale ja wciąż pamiętam emocje, jakie towarzyszyły mi podczas jego czytania, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach. Leah przeżyła koszmar, który pozostawił po sobie traumatyczne wspomnienia i ciągły ból po starcie swojej ukochanej siostry, ale też wiele bliskich kolegów i koleżanek ze szkoły. Część pierwsza tej historii rozwijała się powoli, dużo było w niej psychologicznych odniesień, gdyż dziewczyna uczęszczała na terapię do Noaha Dawsona, psychoterapeuty, który jako jedyny zdołał dotrzeć do najskrytszych zakamarków jej duszy. 

W drugiej odsłonie dylogii fabuła od razu budzi emocje i wzrasta napięcie. To jedna z tych książek, którą odczuwa się każdą komórką naszych zmysłów. Autorka idealnie dobrała słownictwo, którym przekazuje wszystko to, co dzieje się w umysłach bohaterów i wokół nich. Doskonale buduje dramaturgię, która towarzyszy nam przez całą lekturę. Nawet w ostatnich epizodach, gdy wydaje się, że już wszystko wiadomo, wciąż czuć niepokój. 

Pani Kinga Boruczkowska ponownie rozłożyła mnie emocjonalnie i niejednokrotnie zaskoczyła rozwojem sytuacji, z których nie wszystkie mi odpowiadały, ale nie jest to wada, lecz raczej to, że oczekiwałam innego zwrotu akcji. Do tego pobrzmiewają wydarzenia, którym blisko do thrillera, które dodatkowo wzbogacają fabułę, sprawiając, że czyta się tę książkę z ciekawością do samego końca. 

Śledzimy perypetie bohaterów  z kilku perspektyw, więc obraz tego, co się dzieje wokół Leah jest coraz pełniejszy. W tej części poznajemy lepiej Nicka, który też ma swoje sekrety, a jego postać ma niedokończoną historię, więc mam nadzieję, że ten bohater otrzyma szansę, by o sobie dokładniej opowiedzieć w osobnej książce. 

„Nie myśląc o jutrze” jest bowiem dylogią, wiec wiele wątków znalazło swoje rozwiązania i finał, ale Nick pozostał z pewnym  niedokończonym motywem. Pani Boruczkowska napisała przejmującą, burzą spokój, wciągającą i emocjonalną opowieść, w której wysuwa się na pierwszy plan wątek spraw z przeszłości, którą poznajemy coraz dokładniej. I tak jak zostało napisane na skrzydełku okładki: "Ta historia nieubłaganie zbliża się do końca, który wywróci wasz świat do góry nogami" i tak faktycznie się dzieje. Jest w niej wiele bólu, cierpienia, nieprzepracowanych traum, ale też przemyśleń o starcie i niepewności jutra. Autorka uświadamia nam, że dla niektórych jutro czasami może nie nadejść,  najważniejsze, by uporządkować swoje sprawy tu i teraz, by można patrzeć z nadzieją w przyszłość.

 

Recenzja tomu I "Do zobaczenia jutro"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 16.04.2025r

Ilość stron: 320

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-23-2

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[93/25] - 1806. - "Dom Astrologiczny"

"Dom Astrologiczny"

Carinn Jade

„Życie składa się z serii konkretnych wyborów”

Piękne widoki, kojąca zieleń otaczająca wiktoriańską posiadłość nad brzegiem oceanu oraz wszechobecna cisza tworzą idealne warunki, by ukoić nerwy, uwolnić się od stresu i na chwilę zapomnieć o codziennych troskach. Z takim nastawieniem do Stars Harbor Astrological Retreat przybywa grupa zamożnych mieszkańców Manhattanu, którzy są bohaterami powieści „Dom Astrologiczny”.

Wśród nich jest Margot, która desperacko potrzebuje chwili spokoju. Codzienne życie ją przytłacza—pracuje niemal bez wytchnienia jako świeżo upieczona partnerka w kancelarii prawnej, jej relacja z bratem jest coraz bardziej napięta, a największe pragnienie, by zajść w ciążę, pozostaje niespełnione mimo lat starań. Towarzyszy jej mąż Ted, z którym tworzą małżeństwo od dziesięciu lat. Margot wierzy, że Rini, gospodyni pensjonatu i astrolog, odnajdzie w jej horoskopie odpowiedzi, których tak bardzo potrzebuje.

Jej brat Adam przyjeżdża do Stars Harbor wraz ze swoją żoną Aimee, znaną influencerką, która buduje idealny obraz swojego życia w mediach społecznościowych, ukrywając mroczne sekrety z przeszłości. Adam liczy na to, że pobyt w pensjonacie pomoże mu znaleźć inspirację do swojej nowej powieści, która ma być romansem. Ich przyjaciółka Farah, ceniona ginekolog-położnik, jest przekonana, że ma wszystko pod kontrolą—choć rzeczywistość stopniowo zaczyna przeczyć tej iluzji.Rini, to gospodyni pensjonatu, która także ma swoje sekrety, więc otacza ją aura tajemnicy. Jako astrolog i tarocistka zdaje się wiedzieć więcej niż inni. Sprawia wrażenie, że tylko ona wie, jak to się wszystko skończy, ma ona dobrze opracowany plan pobytu swoich gości, że nad wszystkim panuje, ale okazuje się, że nie wszystko można przewidzieć.

Każdego z gości poznajemy stopniowo, nie tylko poprzez ich relacje, ale także w kontekście astrologicznym. Astrościągawka, przygotowana przez Rini, zawiera podstawowe informacje o każdej osobie: znak zodiaku, księżycowy znak oraz ascendent. Dodatkowo wskazuje, jakie powiązania łączą gości, odsłaniając subtelne zależności między nimi.

Rini, tajemnicza gospodyni Stars Harbor, zdaje się wiedzieć więcej niż inni. Jako astrolog i tarocistka sprawia wrażenie, że ma wszystko pod kontrolą, a jej plan pobytu gości jest dokładnie przemyślany. Jednak szybko okazuje się, że nie wszystko da się przewidzieć. Niektóre rzeczy wymykają się spod jej kontroli, a sekrety, które miały pozostać ukryte, stopniowo wychodzą na światło dzienne.

„Dom astrologiczny” to debiut pani Carinn Jade, ale czytając, nie jest to wyczuwalne. Napisała powieść z oryginalną i równie niestandardowo poprowadzoną fabułą, z dobrze przemyślanym przebiegiem zdarzeń i porcją ogromnej wiedzy astrologicznej. Autorka zastosowała konstrukcję klamrową, rozpoczynając powieść od końca, czyli ostatniego dnia weekendu – niedzieli. Ten zabieg od razu budzi ciekawość i intryguje, ale czego dotyczy ten wstęp, dowiadujemy się na kolejnych stronach przenosząc się o dwa dni wstecz, do piątku, gdy bohaterowie przybywają do pensjonatu, nieświadomi tego, jak bardzo ten weekend odbiegnie od ich oczekiwań.

Początkowo fabuła biegnie jak w typowej obyczajowej powieści, jednak im dalej, tym atmosfera się zagęszcza. Poznajemy spore grono osób, więc można się pogubić w ich ilości i kto jest kim, więc dobrze jest po prostu sobie to wynotować. Wnikamy w poszczególne relacje, widzimy, kto kogo lubi, a z kim trudno znaleźć porozumienie. Jedno jest pewne - każda z osób ma jakieś problemy, z którymi się mierzy i chciałaby w jakiś sposób je rozwiązać. Gdy poznajemy każdą z par, nie wiemy, z czym się mierzą, gdyż ich zachowanie, które prezentują wśród innych ludzi, nie współgra z tym, co myślą i co dzieje się u nich naprawdę. Dowiadujemy się o tym sukcesywnie, stopniowo w bezpośredniej narracji każdego z uczestników, gdyż autorka zastosowała pierwszoplanową narrację prowadzoną z kilku perspektyw.

To książka, w której napięcie jest uśpione, ale daje o sobie znać niepokój, który jest jak pomruki nadchodzącej burzy. Pozornie jest spokojnie, sielsko, towarzystwo spędza miły czas, ale niektóre uwagi gospodyni pensjonatu lub też ostatnie zdania rozdziału zdradzają, że coś się wydarzy, co zepsuje ten wakacyjny nastrój. Umieszczenie akcji w jednym miejscu, w ograniczonej przestrzeni, jakim jest pensjonat na półwyspie North Fork na Long Island potęguje wrażenie zagrożenia. Pod pozorem beztroskiego relaksu kryją się tlące się urazy, skrywane sekrety i napięcia. I zanim weekend dobiegnie końca, nic już nie będzie takie samo, jak było w dniu przyjazdu.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 09.04.2025r.

Premiera wersji angielskiej: 16.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x200 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: The Astrology House

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

ISBN 978-83-68383-22-5

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 5/6

[77/25] - 1790. - "Hawajska miłość" #1

"Może to właśnie miłość"

Seria: Hawajska miłość

Tom pierwszy

Lilly Lucas

„Przyzwolenie na miłość 

nigdy nie jest kiepskim pomysłem.”

Do wakacyjnych, letnich dni pozostało jeszcze kilka tygodni, a wielu z nas już teraz tęskni za podróżami, słońcem i beztroskim czasem. Na szczęście już teraz możemy poczuć ten klimat, czytając – sięgając po książkę „Może to właśnie miłość.", która jest pierwszą częścią trylogii "Hawajska miłość".

Każda z części skupia się na innych bohaterach, ale ich wspólnym tłem są malownicze Hawaje. Główna bohaterka pierwszego tomu, Louisa Herzog-Riggs, to dwudziestojednoletnia mistrzyni niemieckiego tenisa, której karierę brutalnie przerywa kontuzja. Jej życie obraca się wokół tenisa i nie potrafi sobie wyobrazić, że mogłaby nie uprawiać tego sportu. Już jako nastolatka osiągnęła bardzo wiele, co podkreślają fragmenty artykułów zamieszczonych na początku książki, zamiast klasycznego prologu. To właśnie z nich dowiadujemy się, że podczas zawodów w Nowym Jorku młoda tenisistka straciła szansę na finał US Open, ponieważ doznała poważnej kontuzji. Aby wrócić do pełnej sprawności, zostaje zawieszona na rok i przechodzi rekonwalescencję. Za namową rodziców przyjeżdża na Hawaje, na wyspę O’ahu, gdzie jej matka chrzestna – Kay – prowadzi szkołę tenisa.

Na wyspie Louisa poznaje Vince’a Greenfielda – sympatycznego, przystojnego surfera. Wraz ze swoją siostrą Laurie mieszka w domu, który kiedyś pełnił rolę pensjonatu. Odziedziczyli go po poprzednim właścicielu, Jimie Kamakahi, który był bliskim przyjacielem ich rodziny. Teraz Vince próbuje przywrócić nowy blask budynkowi, planując wznowienie działalności pensjonatu. Niestety, nie wszystkim się to podoba – zwłaszcza Kay, która od początku budziła moją niechęć. Wykazuje się złośliwością, niezrozumieniem i gderliwością, sprawiając wrażenie osoby, która uprzykrza życie innym, zamiast ich wspierać.

Natomiast Vince coraz bardziej fascynuje Louisę i to z wzajemnością. Ogromną zaletą ich relacji jest umiejętność rozmawiania ze sobą, bez obrażania się, fochów i złości. Od razu wyjaśniają sobie nieporozumienia, próbują zrozumieć siebie nawzajem i daną sytuację. Louisa uczy się przy okazji innego stylu życia nakierowanego nie tylko na dyscyplinę, ale też podchodzenia z radością do tego, co się robi. Pojawia się jednak problem, który trudno im będzie rozwiązać: ona ma być na wyspie tylko 6 miesięcy, a potem musi wrócić do siebie, do Monachium na zawody US Open. A to oznacza rozłąkę i związek na odległość.

„Może to właśnie miłość” to jedna z tych powieści, które czyta się z uśmiechem i pozytywnym nastawieniem. Nie brakuje tu emocji, ale są one subtelne i rozwijają się stopniowo, bez nagłych zwrotów akcji. Autorka w pięknym stylu przedstawia romantyczną historię, podkreślając uroki życia na wyspie. Zestawia postać osoby, której jedynym celem jest osiąganie sukcesów, z kimś, kto po prostu czerpie radość z każdej chwili i spełnia swoje marzenia.

Opisy w książce sprawiają, że można poczuć się jak na wakacjach – niemal czuć bryzę oceanu, gorący piasek pod stopami i szum fal. To zasługa Lilly Lucas, której styl jest lekki i przyjemny w odbiorze. Autorka unika wulgaryzmów i odważnych scen erotycznych, zamiast tego z czułością i zachwytem maluje przed nami Hawaje, ich urok i piękno.

To niewątpliwie jeden z największych atutów tej powieści, w której obserwujemy rozwój wydarzeń z perspektywy Louisy. Dziewczyna nie potrafi się wyluzować nawet w tak cudownym otoczeniu, bo wciąż myśli o powrocie do gry i zawodach. Tymczasem Vince, choć charyzmatyczny i atrakcyjny, ma swoje tajemnice i dobrze wie, jak może skończyć się ślepe dążenie do kariery. Podobało mi się, że ich relacja rozwijała się w sposób naturalny, spokojny, bez przesadnej dramaturgii, choć nie brakowało wyzwań.

„Może to właśnie miłość” to lekka i przyjemna powieść w stylu romansu Young Adult, która przenosi nas na słoneczne Hawaje i oferuje romantyczną historię z nutą sportowych wyzwań. Można przy niej poczuć się jak na wakacjach, rozkoszować się pięknymi opisami białych plaż, wyobrazić sobie spektakularne zachody słońca i kibicować bohaterom w osiąganiu ich celów – a także w zdobywaniu odwagi, by być ze sobą. To otulająca ciepłem, przytulna historia o lecie, miłości, młodzieńczych marzeniach i odnajdywaniu własnej drogi. Idealna lektura nie tylko na wakacje, ale na każdą chwilę, gdy potrzebujemy romantycznej, pozytywnej historii z nutą sportowej pasji w tle.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Premiera niemiecka: 01.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68383-11-9

Tytuł oryginalny: This Could Be Love

Tłumacz: Anna Wziątek

Wydawca: Wydawnictwo Jaguar

Moja ocena: 6/6

[69/25] - 1782. - "Białe kłamstwa" - Tom I: "Chcę, żebyś wiedział"

"Chcę, żebyś wiedział"

Seria: Białe kłamstwa

Tom pierwszy

Aleksandra Muraszka

„Każdy ma jakieś tajemnice,

które nigdy nie ujrzą światła dziennego”

Gdy zaczęłam czytać książkę „Chcę, żebyś wiedział”, miałam wrażenie, że już znam tę historię. Przeszukałam swoje archiwum i oczywiście miałam rację – w 2022 roku Aleksandra Muraszka debiutowała tą powieścią. Niestety, nie było mi dane poznać jej kontynuacji, dlatego ogromnie się cieszę, że autorka postanowiła wrócić do tej historii, a Wydawnictwo Jaguar zdecydowało się na jej publikację. Mam nadzieję, że tym razem dane mi będzie poznać dalsze losy bohaterów, bo „Chcę, żebyś wiedział” to dopiero pierwsza z sześciu części opowieści zawartej w niej  historii. Z ciekawością ponownie wgłębiłam się w nią, by odświeżyć sobie wydarzenia tego tomu i być na bieżąco z tym, co działo się u bohaterów.

Ami od dwóch lat żyje w niepewności po tajemniczym zniknięciu jej ukochanego brata, Jasona. Oficjalnie uznano go za zmarłego w wypadku samochodowym, jednak w spalonym aucie nie znaleziono jego ciała. Śledztwo zostało zamknięte z powodu braku dowodów, a wydaje się, że sprawa nigdy nie zostanie wyjaśniona. Wszystko zmienia się, gdy nagle pojawia się informacja, że mężczyzna podobny do Jasona był widziany na stacji benzynowej w Miami. Ami, nie mogąc pogodzić się z niepewnością, postanawia działać. Z pomocą detektywa opuszcza Nowy Orlean, powierzając prowadzenie swojej firmy kierownikowi, i udaje się na poszukiwania brata. Gdy w końcu go odnajduje, sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej – jego powrót nie cieszy wszystkich.

"Chcę, żebyś wiedział" to historia z gatunku tych, czyta się je jednym tchem. Początkowe rozdziały wskazują raczej na opowieść o charakterze obyczajowym z wątkiem romansu i rodzinnymi tajemnicami, jednak im dalej podążałam za bohaterką, tym bardziej fabuła stawała się napięta, a pojawiające się zdarzenia zmieniały się dosyć szybko i dynamicznie. Początkowe rozdziały sugerują raczej powieść obyczajową z nutą romansu i tajemnic rodzinnych, jednak z każdą kolejną stroną fabuła nabiera tempa, a wydarzenia stają się coraz bardziej dynamiczne.

Fabuła powieści ma w sobie, nie jedną niespodziankę i kilka wątków, łącząc w sobie elementy obyczajowe, ale też sensacyjne, mafijne i subtelnego romansu. Te ostatnie są delikatne, nieprzesadzone i dozowane ostrożnie, gdyż autorka bardziej koncentruje się na emocjach bohaterów niż na fizyczności.

W nowej odsłonie widać pracę autorki nad tekstem, który uzyskał nowy, bardziej dopracowaną formę i lepszy styl. Różnice widać już na pierwszy rzut oka, gdyż nowe wydanie jest w trochę większym formacie, ma więcej stron, bo aż o ponad 140, więc widać, że autorka miała nowy pomysł na tę historię. Uważam, że uzupełnienia wypadły na korzyść. Powieść jest pełniejsza, spójna i bardziej wciągająca. Wprawdzie rozwija się stopniowo nakreślając nam sylwetkę bohaterki, je codzienność, by wydarzenia mogły nabrać tempa i trzymać nas w napięciu do końca i uderzając piorunującym finałem. Gdy dotarłam do ostatnich akapitów, musiałam przeczytać je kilkukrotnie, by w pełni zrozumieć, co właśnie się wydarzyło. To zakończenie pokazuje, że życie doświadcza nas na różne sposoby – mniej lub bardziej dramatyczne – a każde z tych przeżyć kształtuje nas i pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile.

Aleksandra Muraszka zdobyła serca czytelników trylogią „Swallow”, która pokazała jej pisarski kunszt. Wznowienie debiutanckiej powieści okazało się bardzo dobrym pomysłem. Mimo, że znałam już tę historię, była ona dla mnie niezwykłym zaskoczeniem i czytałam ją w jeszcze bardziej zaangażowany sposób. Powieść mnie usatysfakcjonowała i wciągnęła, więc z niecierpliwością będę czekała na kontynuację.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Premiera: 12.03.2025r.

Liczba stron: 528

Wymiary: 145 x 215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-08-9

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[40/25] -1753. - "The Tearful Girl" - Tom II

"The Tearful Girl"

Seria: The Mysterious Hunk

Tom drugi

Kornelia Pierz

„kiedy jesteś pod ścianą, możesz robić rzeczy,

o które ktoś by cię nie podejrzewał”

Na nasze życie i to, w jakiej jesteśmy sytuacji wpływa wiele czynników, a jednym z nich są decyzje i wybory, jakich dokonujemy. Czy są one dobre, czy nie, okazuje się najczęściej po jakimś czasie, ale zawsze zbieramy ich konsekwencje. I w takiej sytuacji znalazła się bohaterka książki „The Tearful Girl”, która w pierwszej odsłonie tej historii zawartej w „The Mysterious Hunk” popełniła kilka błędów, z których największym był ten, który doprowadził do stanu, w którym ona jest teraz.

Haley Moore już zaczynała wychodzić ze swojej skorupy i powoli nabierała pewności siebie, bo zaczęła być unoszona na skrzydłach miłości. Niestety, nie wzleciała na nich zbyt wysoko, a upadek był dla niej bolesny. To, co zrobiła w finałowych epizodach pierwszego tomu serii, było szokiem nie tylko dla Camerona Sanders i ich przyjaciół, ale dla mnie również. Kompletnie jej nie rozumiałam i nie raz mnie irytowała swoim zachowaniem. Nie będę rozpisywać się o fabule, gdyż jej wydarzenia łączą się z tym, co zaistniało w pierwszej odsłonie tej historii. Wspomnę jedynie, że teraz serce Haley jest roztrzaskane, łzom nie ma końca, a gdy już ich brakuje, dziewczyna postanawia odzyskać to, co straciła.

Pierwszy tom „The Mysterious Hunk” przebiegał pod hasłem „ucieczka”, gdyż Haley wciąż unikała konfrontacji z rzeczywistością, bała się właściwie wszystkiego, a najbardziej obawiała się własnych uczuć. Była osobą, którą łatwo manipulować i przestraszyć. Motywem przewodnim „The Tearful Girl” jest przyjaźń, ale też różne aspekty miłości, które pokazują, jak te relacje mogą wspierać w trudnych chwilach, ale także jak mogą być źródłem konfliktów i wyzwań. Ten wątek przewija się pomiędzy innymi motywami i głównym tematem książki, jakim jest relacja między Haley i Cameron. Dziewczyna w trakcie swojej drogi do miłości odkrywa, kto jest szczery, na kim można polegać, a kto nie jest wart uwagi i nie zasługuje na głębsze więzi. 

Podobnie jak w pierwszym tomie,  poznajemy podejście i przeżycia osób w narracji pierwszoplanowej w nietypowy sposób. Punkt widzenia Haley przedstawiony jest w rozdziałach o pełnym numerze, natomiast innych osób, w rozdziałach połówkowych, czyli np. rozdział 12, a po nim następuje rozdział 12,5. Nie wszystkie mają swoje połówki, jednak  niewątpliwe jest to ciekawy zabieg, który poszerza naszą perspektywę, a to z kolei wyróżnia tę powieść na tle innych, gdyż pierwszy raz spotkałam się z taką formą. Moje zastrzeżenie dotyczy jedynie braku oznaczenia na początku połówkowych rozdziałów, kto w danym momencie przedstawia nam swoją wersję. To z pewnością zamierzony zabieg literacki, który nadaje fabule wielowymiarowości, co wzmacnia całość emocjonalnie. Jednak dla mnie nieoznaczenie narratora wprowadzało zamieszanie. Wiadomym jest, że pełne rozdziały należą do Haley, ale w przypadku połówek, nie zawsze jest to jasne. Wynika to nieraz z tekstu, ale dla mnie było to frustrujące i wybijało z rytmu czytania.

Autorka doskonale wnika  psychikę poszczególnych postaci poprzez szczegółowe, emocjonalne opisy, które pozwalają poczuć to, co czują poszczególne osoby.  Porusza w niej różne tematy, które są obecne wśród młodzieży, chociażby takie jak: rywalizacja między sobą, sympatie i antypatie, nękanie słabszych, pochopne wyciąganie wniosków i ocenianie, uzależnienia, depresja, ale też typowe zagadnienia związane z dojrzewaniem, akceptacją, także samych siebie i pierwszą miłością. Stworzyła przy tym intrygujący klimat, z delikatnym, ale wyraźnym napięciem, dzięki czemu od pierwszych stron przykuwa naszą uwagę. Stanowi to mocno wartość dodaną, gdyż nie jest to typowy romans Young Adult, lecz też obyczajowa opowieść z psychologicznym charakterem dotycząca dojrzewania, radzenia sobie ze swoimi lękami, fobiami, przyzwyczajeniami, ale też pokazuje, jak łatwo można komuś zrobić krzywdę, zbyt pochopnie go osądzając. 

Pokazuje przy tym, w jaki sposób różnice istniejące w środowisku nastoletniego grona mogą zarówno dzielić, jak i łączyć. Jest to zatem opowieść zarówno o zewnętrznych konfliktach, jak i wewnętrznych dylematach bohaterów. Zmagają się oni z typowymi problemami młodych ludzi stojącymi u progu dorosłości. Są tacy, którzy wiedzą co będą w przyszłości robić, mają swój własny scenariusz na życie, ale są też tacy, którzy poszukują celu, próbują określić siebie, wpasować się w obecne realia i określić, kim są.

To dobrze napisana powieść, w której żaden wątek nie został pominięty, więc pani Kornelia Pierz poradziła sobie z nimi rewelacyjnie. Wszystko zostało doprowadzone do końca, co świadczy o dobrym zaplanowaniu całości przez pisarkę, jak i umiejętności łączenia kilu motywów w jednej historii. To przejmująca opowieść o miłości, która daje spokój, poczucie bezpieczeństwa i wolność od traum z przeszłości, ale czasami wiedzie do nie bardzo trudna droga. Poszczególne epizody i motywy zgrabnie składają się na dylogię o charakterze młodzieżowym, której postacie i historia z pewnością będzie rezonowała z nie jedną osobą, która dojrzy w postaciach siebie i odbicie swoich problemów.

Recenzja tomu I "The Mysterious Hunk" 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 12.02.2025r.

Ilość stron: 543

Wymiary: 135x215 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-68383-04-1

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[36/25] -1749. - "The Mysterious Hunk" - Tom I

"The Mysterious Hunk"

Seria: The Mysterious Hunk

Tom pierwszy

Kornelia Pierz

„To sztuka umieć przyznać się przed samym sobą, 

że coś jest ponad nasze siły.”

Wiadomo, że, gdy mamy naście lat, nie zawsze jesteśmy duszą towarzystwa i nie mamy pewności, czy postępujemy słusznie, przejmujemy się oceną rówieśników, chcemy być akceptowani i lubiani. Z pewnością każdy z nas znał w szkole taką osobę, która odstawała od innych, albo była nielubiana, czy wręcz przeciwnie, potrafiła wywyższać się ponad innych uczniów. W środowisku szkolnym możemy odnaleźć ogromną paletę osobowości, które doskonale odwzorowała autorka w swojej debiutanckiej książce: „The Mysterious Hunk”. Jednak tak nieśmiałej bohaterki nie spotkałam dotąd w żadnej powieści.

Haley Moore to najcichsza, najbardziej anonimowa i najmniej widoczna osoba w liceum. Nic dziwnego, skoro boi się nawet własnego cienia. Wciąż tkwi w książkach, interesuje się tylko i wyłącznie nauką. Jest tak niepewna siebie, nieśmiała, nieporadna, że aż nie raz byłam na nią zła za takie reakcje. Do tego nie lubi wielu rzeczy nawet dotykania, więc najczęściej przesiaduje w wolnym czasie w bibliotece. Mieszka razem z ciotką w Amberville, niewielkim miasteczku położonym niedaleko Filadelfii. Tu muszę dodać, że ciotka Penelopa jest tak wspaniałą osobą, którą każdy z pewnością chciałby mieć obok siebie.

Cameron Sanders jest kapitanem szkolnej drużyny koszykówki i całkowitym przeciwieństwem Haley. Do przystojnego chłopaka wzdycha większość uczennic, ale on sprawia wrażenie, jakby tego nie widział i w ogóle nie był tym zainteresowany. Każdy postrzega go, jako pewnego siebie, aroganckiego, mrukliwego przystojniaka, o którym niewiele osób wie, jaki jest naprawdę. Tymczasem w trakcie poznawania kolejnych rozdziałów książki, nabieramy pewności, że jego postawa to tylko przykrywka tego, co skrywa w sobie. Autorka skutecznie trzyma naszą ciekawość niemal do ostatnich rozdziałów, pokazując jedynie  niektóre scenki z życia Camerona.

Haley też przez dłuższy czas nie zwracała na niego uwagi i nadal by tak było, gdyby nie dwie przyjaciółki, które postanawiają się zemścić na Sandersie za to, jak potraktował jedną z nich. Wkrótce przekonują się, że zemsta nie zawsze jest słodka, ale tylko Haley zbiera jej gorzkie owoce.

Większość fabuły obserwujemy oczami Haley, ale od czasu do czasu pojawiają się też inne narracje, które zaznaczone są, jako połówki rozdziałów. Np. 11,5. Uważam, że ten zabieg jest ciekawą formą zmian narracji, ale pod warunkiem, że autorka oznaczałaby, kto jest tym, kto w danym momencie opowiada nam jakiś epizod, bo nie zawsze jest to Cameron. Czasami nie wiadomo, kto nim jest, bo nie ma nawet imienia, a opisywana sytuacja nie jest całkowicie jasna. Poza tym elementem całość jest klarowna i w sumie dałam się ponieść tej historii.

Autorka umiejętnie wchodzi w psychikę bohaterów, głównie Haley, której sposób bycia byłby mało zrozumiały, gdybyśmy nie znali jej toku myślenia i podchodzenia do wielu sytuacji. Ta dziewczyna to chodzące nieszczęście.  Wciąż chodzi zestresowana, tchórzliwa, niepewna siebie i mało odważna. Ma w sobie duże pokłady empatii, ale też niskiej samooceny i naiwności. Chociaż kilka razy mnie zaskoczyła, to jednak nie do końca potrafiła stawiać na swoim. Haley wciąż wpada w kłopoty przez swoje niezbyt mądre decyzje i nieumiejętność odmowy oraz stawiania granic.

Szczególną uwagę przykuwa postać Camerona Sandersa, wokół którego jest wiele niewiadomych, a jego powściągliwe, ale spokojne, niemal stoickie zachowanie, powoli cedzone słowa i wnikliwe spojrzenie sprawia, że otacza go aura tajemniczości. Swoją osobowością i sposobem bycia staje się postacią intrygującą, która przyciąga uwagę bardziej, niż główna bohaterka.

"The Mysterious Hunk" to powieść o charakterze młodzieżowym, w której wyłaniają się zagadnienia natury obyczajowej, ale też psychologicznej. Pani Kornelia Pierz porusza w niej wiele ważnych, życiowych i wciąż aktualnych spraw, z którymi borykają się młodzi ludzie w szkolnych środowiskach. Zawiść, zazdrość, złośliwość, a nawet nienawiść, ale też przyjaźń, budowanie relacji międzyludzkich, akceptacja siebie, pierwsze porywy serca, dojrzewanie, czy radzenie sobie z emocjami, to tylko niektóre z aspektów wziętych z życia nastoletnich ludzi. Są one zgrabnie wplecione w fabułę, ukazując charakterystyczne cechy młodzieżowego świata pełnego rozterek i trudności. Nic dziwnego, że ta powieść miała 4 miliony odsłon na Wattpadzie, gdyż ja również uległam jej urokowi, mimo że już dawno nie mam nastu lat.

W trakcie poznawania tej historii jesteśmy świadkami transformacji głównych postaci, którzy zaczynają zmieniać swoje postrzeganie siebie nawzajem, ale następuje to stopniowo i cały czas brakuje bardziej dojrzałego zachowania, zwłaszcza u Haley. Dziewczyna powoli wychodzi ze swojej skorupy i osobistej strefy komfortu, a Sanders uczy się ufności i otwartości. 

Jednak jest to dopiero początek ich drogi do siebie i pierwszy tom ich historii, więc nie wszystko jest tak, jak być powinno. Jeszcze dużo muszą się oboje nauczyć, tym bardziej, że funkcjonują w społeczeństwie rówieśników, którzy pilnie śledzą każdy ich krok i zawsze są gotowi zrobić sensację z najdrobniejszej pomyłki. Jak to bywa w takich środowiskach młodych ludzi, zawsze jest ktoś, komu solą w oku są sukcesy innych i z takimi najtrudniej Haley walczyć.  Jej błędne  nieprzemyślane decyzje sprawiają, że pierwszy tom kończy się tak, jak się kończy,  pozostawiając nas z pytaniem, co tu się właściwie stało? Na szczęście drugi tom jest już w mojej biblioteczce, więc mam nadzieję otrzymać odpowiedzi na wszystkie moje wątpliwości.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 11.10.2023r.
Ilość stron: 496
Wymiary: 135x215 mm
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8266-321-1
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 5/6

[191./24]. 1706. - "25 grudnia"

"25 grudnia"

K.K. Smiths

„W święta możemy poczuć się jak dzieci.”

Pięć dni to niewiele, by zdarzyło się coś wielkiego, zwłaszcza w sytuacji, gdy są one tuż przed świętami, i  niemal każdy myśli jak najlepszym zaplanowaniu tych grudniowych dni. Historia zawarta w książce „25 grudnia” udowadnia, że to bardzo dużo czasu, by mogło zmienić się wszystko. Spotkało się w tej powieści dwoje ludzi, którzy reprezentują różne podejście do świąt Bożego Narodzenia i związanej z nimi atmosfery. 

Ona, Malia Taylor, nie lubi świąt, wręcz ich nie znosi. Już kilka dni przed 25 grudnia jest dla niej ponurych, trudnych do zaakceptowania, celebrowania, a wszelka radość widoczna na ulicach, w sposobie bycia mijających ją ludzi przyprawia ją o niekontrolowany napad paniki i złości. Wówczas nie ma jej dla nikogo, nawet dla rodziny. Do tej pory zawsze znajdowała powód, by nie uczestniczyć w wigilijnej kolacji i podczas świątecznych dni wśród bliskich. Najchętniej wówczas zaszywa się w swoim mieszkaniu oglądając ulubiony film „Pretty Woman” z butelką ulubionego wina. Ma też swój coroczny rytuał celebrowany na moście londyńskim, który w jakiś sposób łączy się z tym, co wydarzyło się u niej w przeszłości, ale tego dowiadujemy się znacznie później. Dramatyczne wydarzenia z dzieciństwa Mali odsłaniane są stopniowo w rozdziałach, które zabierają nas kilka lat wstecz. Wraz z kolejnymi odsłonami, coraz bardziej zmieniało się moje podejście do tej bohaterki. Z początku, bowiem jej nie lubiłam za jej opryskliwość, gwałtowne reakcje na ozdoby świąteczne, na typową ludzką radość z nadchodzących, świątecznych dni. Dopiero poznając powód jej niechęci do Bożego Narodzenia, moje odczucia wobec Mali mocno się zmieniły na plus.

Zupełnie inne nastawienie do świąt ma Cameron Rennet, który niedawno wprowadził się do tej samej kamienicy, w której mieszka Malia. On uwielbia święta, co widać w jego mieszkaniu, w którym wiszą lśniące ozdoby, światełka, bombki, stoi imponująca, pięknie przystrojona choinka, a wszystko otulają dźwięki świątecznych piosenek. To ogromnie irytuje Malię, która nie może spokojnie topić swoich smutków w alkoholu i ciszy, więc w charakterystyczny dla siebie sposób robi awanturę swemu sąsiadowi. Nie wie o tym, że jego dobry nastrój jest tylko przykrywką dla niezbyt miłych zdarzeń w jego życiu. On też ma powody, by utyskiwać na swój los, ale tego nie robi. Ma pogodną, sympatyczną i optymistyczną naturę, co sprawiło, że polubiłam go od razu. Tych dwoje nie spodziewa się, że los potrafi łączyć dwoje ludzi nie raz w bardzo pokręcony sposób. Pokazuje, że jeżeli ktoś ma się spotkać, to prędzej lub później to nastąpi. A w przypadku Mali i Canerona  okazuje się, że ich drogi już kiedyś się złączyły…

Nie znam chyba nikogo, kto by nie lubił świąt Bożego Narodzenia. Ja zaliczam się do takich właśnie osób cieszących się z tego okresu, który uważam za jedno z piękniejszych chwil w całym roku. To taki bardzo jasny, emanujący magicznym klimatem punkt w grudniowym, zimnym czasie, dający nadzieję, że już za chwilę będą dłuższe dni i coraz bliżej z każdym dniem do wiosny.

„Święta to nie tylko przepych wystroju, atmosfera wirującego śniegu (…) i piosenki otaczające nas ze wszystkich stron. To kilka dni, które pozwalają nam zatrzymać się w miejscu na przekór tak nieubłagalnie pędzącemu czasowi.”

Wszystko wskazuje na to, że książka „25 grudnia” jest debiutem pani K.K. Smiths, czego w ogóle nie można wyczuć w trakcie czytania. Napisała bardzo wciągającą historię, która ma wprawdzie w tle świąteczne tło, ale ono nie jest w niej najważniejszym wątkiem. To opowieść o tym, że są wśród nas ludzie, którzy czują się samotni wśród tłumów, zamknięci w swoim bólu, cierpieniu i psychicznym dołku. Autorka zestawiła dwie różne osobowości reprezentujące zupełnie odmienne podejście do przykrych sytuacji, jakie zdarzają się każdemu z nas. Jednak dużo zależy od tego, jakiego kalibru one były, jak potrafimy sobie z nimi radzić i czy są one w stanie wpłynąć na nasze obecne życie. Zwraca też uwagę, że coraz bardziej czas świąt nabiera charakteru zdarzenia marketingowego, gdy coraz więcej ludzi zwraca uwagę na materialną stronę tego okresu, niż na jego duchowe przesłania. Nie chodzi tu o religijne znaczenie świąt, ale przede wszystkim o poczucie bliskości z osobami, które kochamy, które dają nam spokój, szczęście i bezpieczeństwo poprzez dobre relacje i wzajemne wsparcie.

Autorka ukazała to bardzo mocno, wyraźnie i dogłębnie, prowadząc nas przez kolejne epizody fundując nam ogrom emocji, które swoje apogeum osiągają w ostatnich rozdziałach. Dosadnie i wnikliwie opisała stan umysłu takiej osoby, jak Malia. Opisy są bardzo sugestywne, barwnie, pozwalające zajrzeć do duszy bohaterki, by dostrzec jej wewnętrzne dziecko, które zostało kiedyś zranione. Obserwujemy wydarzenia tylko perspektywy Mali, więc tym bardziej ta historia porusza czułe struny czytelniczego serca, zasmuca i budzi współczucie. Momentami chciałoby się przytulić kobietę, pocieszyć, dać wsparcie i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. To pokazuje, jak mocno tkwią w naszych wspomnieniach doświadczenia z dzieciństwa, o których trudno zapomnieć i z nimi pogodzić, mimo upływu wielu lat.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 6.11.2024 r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8266-494-2

Wydawnictwo: Jaguar

Moja ocena: 6/6

[175./24]. 1690. -"Swallow" Tom III

"Nadzieja na lepsze jutro"

seria: "Swallow"

Tom trzeci

Aleksandra Muraszka

„Kiedy świat wali ci się na głowę, 

wszystko maluje się w ciemnych barwach.”

W drugim tomie trylogii pt.: „Swallow” wiele się wyjaśniło, więc kończąc ją pół roku temu, z niecierpliwością oczekiwałam trzeciej, ostatniej części. Zżerała mnie ciekawość, co jeszcze może spotkać bohaterów, tym bardziej, że „Nadzieja matką głupich” zakończyła się niepokojąco. Finałowy tom tej trylogii nosi tytuł „Nadzieja na lepsze jutro” i został oprawiony w piękną żółtobrązową okładkę z motywem nawiązującym do poprzednich tomów.

Zgodnie z prośbą wyrażoną przez autorkę na pierwszej stronie tej powieści, nie zamierzam zdradzać fabuły. Pozostawiam satysfakcję z odkrywania jej kolejnych epizodów każdemu, kto sięgnie po tę serię i chciałby ją poznać od początku, czyli od tomu „Nadzieja umiera ostatnia". Jednak ostrzegam, że czytanie „Swallow” to jak wejście do kolejki bez możliwości zahamowania. Sięgając po poszczególne tomy, trzeba przygotować się na emocjonalną bombę i dynamiczną, barwną, niesamowitą, pełną zwrotów jazdę bez trzymanki. Do tego dochodzi poczucie zagrożenia, wrażenie, że za chwilę coś się stanie i to utrzymuje się niemal do końca.

Zdradzę jedynie tyle, że najbardziej zawiodły mnie dziewczyny, czyli Haelyn i Minnie, które unosząc się dumą i brakiem zrozumienia, tryskały gniewem, wrzały, pokazały, że przyjaźń dla nich ma pewne warunki istnienia. Po prostu nie zdały egzaminu, w przeciwieństwie do Riona, który też czuł się urażony, ale potrafił być ponad swoje egoistyczne ambicje. Ujął mnie swoją postawą i dosłownie rozczulił mówiąc: „Jesteś moim przyjacielem i nie zostawię cię z tym samego”.

Dziewczyny zbyt wyolbrzymiały to, co się stało. Natomiast Jamesa było mi ogromnie żal, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie i doskonale rozumiałam jego postawę i decyzje. Do tzw. „białej gorączki” doprowadzała mnie Minnie. Ona straciła w moich oczach najbardziej, zachowując się jak małe dziecko, zamiast po prostu szczerze porozmawiać.

Wniosek: męska przyjaźń potrafi przetrwać największą burzę, natomiast damsko-męska już nie w każdym przypadku, a prawdziwą miłość, opartą na solidnych fundamentach, nic nie jest w stanie zburzyć.

Niewątpliwie przeszłam z bohaterami fascynującą drogę pełną zwrotów akcji, wypełnionych wieloma niebezpiecznymi sytuacjami, pełnych emocji i napięć. Kończąc tę część serii „Swallow” zostałam zaskoczona rozwojem losów bohaterów, których jest w niej kilkoro. Nie jest tajemnicą, że poza Haelyn i Rionem śledzimy też relację Jamesa i Miley nazywaną przez przyjaciół Minnie. To ta czwórka wiedzie prym w całej trylogii i z każdą częścią poznajemy ich coraz lepiej. 

„Dałaś mi nadzieję, Jaskółko. Stałaś się moją nadzieją. Dzięki tobie przetrwałem najgorszy okres w moim życiu, a teraz również dzięki tobie przeżywam najlepszy.”

Jestem pełna uznania dla umiejętności pani Aleksandry Muraszki, która umiejętnie połączyła wszystkie wątki, doprowadzając całość do logicznego, pasjonującego końca. Do tego ma szczególny dar ujmowania w słowa wszelkich emocji, reakcji na jakaś sytuację,  wgłębiania się w psychikę, oddając to wszystko w bardzo sugestywny sposób, więc nie ma problemów z ich przeżywaniem razem z bohaterami. To ogromna trylogia, razem licząca sobie 1339 stron samego tekstu, w tym trzeci tom jest najobszerniejszy, bo liczy sobie aż 749 stron! I to naprawdę robi wrażenie! Być może dałoby się ją odchudzić, gdyby nie nadmiar szczegółów i czasami powtarzanie tych samych dialogów. Naprzemienna narracja została poprowadzona tak, że każdy z bohaterów przedstawia nam swoją wersję tych samych wydarzeń, więc są jeszcze raz te same rozmowy i sytuacje, ale z innej perspektywy. 

Trylogia „Swallow” to niesamowita historia o podnoszeniu się po trudnych przeżycia, o błędach, jakie każdy popełnia, ale też o wybaczaniu, zrozumieniu, zaufaniu, walce o siebie i o swoją miłość. Pani Aleksandra Muraszka nie daje swoim bohaterom spokoju. Dzieje się bowiem coś, co zaburza poczucie szczęścia i pozostaje jedynie nadzieja tak długo, dopóki się w nią wierzy. 

Pierwszy tom naznaczony był lękiem spowodowanym wydarzeniami z przeszłości, o których niewiele wtedy wiedzieliśmy. To wówczas pojawiła się nadzieja, że w życiu Haelyn i Riona wszystko powoli będzie zmierzać ku lepszemu. Drugi tom wskazywał, że nadzieja nie jest jednak czymś złudnym i trzymając się jej, można przetrzymać wiele trudnych sytuacji. Jednak teraz, w trzeciej części można mieć wrażenie, że nadzieja faktycznie umiera ostatnia. 

W swoim posłowiu autorka zaznaczyła, że to koniec tej historii, ale jednocześnie ostatnie zdanie na końcu epilogu jest zapowiedzią kolejnej opowieści, w której, być może spotkamy jeszcze Haelyn, Riona, Jamesa i Minnie, ale z pewnością będzie to już zupełnie inna historia…

Recenzja Swallow I

Recenzja Swallow II 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem JAGUAR

Wydanie: I
Data premiery:  23.10.2024 r.
Ilość stron: 752
Wymiary: 145x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-8266-440-9
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6