[132/25] - 1845. - "Szalone Porto"

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Premiera 06.08.2025r

źródło zdjęcia: wikipedia.org

„Szalone Porto”

Jolanta Kosowska

"Wszystko w naszym życiu dzieje się dla czegoś. 

Nic nie dzieje się niepotrzebnie. 

Wszystko ma swój sens"

W każdej ze swoich powieści Jolanta Kosowska zabiera nas w pełną emocji podróż, osadzoną w malowniczych zakątkach świata. Tym razem kierunek wyprawy to Portugalia, a konkretnie tajemnicze, pełne kontrastów Porto — miasto, które w powieści „Szalonym Porto” staje się nie tylko tłem wydarzeń, ale ich pełnoprawnym bohaterem.

Martyna Zwolińska planowała podróż poślubną do Porto ze swoim narzeczonym Michałem. Od roku przygotowywała się do tej wyprawy, ucząc się języka portugalskiego u Clary Any Pirery Rocco Jabłońskiej, która od ponad pięćdziesięciu lat mieszka w Krakowie i z pasją przekazuje wiedzę o kulturze i języku swojej ojczyzny.

W dniu, w którym poznajemy obie kobiety, Martyna oznajmia, że nie będzie już uczęszczać na lekcje, gdyż ślub został odwołany, a wyjazd — anulowany. Michał zawiódł bowiem jej zaufanie, więc wszystkie wspólne plany legły w gruzach, a Martyna musi zmierzyć się z bolesną rzeczywistością. Ulegając jednak namowom Clary i przyjaciółki, niedoszła panna młoda decyduje się na samotną wyprawę do Porto, by tam uleczyć swoje serce.

Clara udostępnia jej swoje mieszkanie w Porto, a Martyna wkrótce po przyjeździe zaczyna dostrzegać w mieście coś więcej niż turystyczne piękno. Spacerując, zauważa ślady obecności nieznajomego mężczyzny, którego identyfikują jako wnuka Clary, Davida. Wkrótce spotyka tajemniczego bezdomnego, którego nietypowy wygląd ją intryguje. To Gaspar David Pereira Pinto — postać, która szybko odegra kluczową rolę w jej życiu.

Porto okazuje się miastem pełnym kontrastów. Na tle narastającego niepokoju i tajemniczych wydarzeń, Martyna odkrywa, że Gaspar wcale nie jest tym, za kogo go uważała — a cała historia jest grą pozorów, której prawdziwe znaczenie objawia się dopiero pod koniec powieści. Niepozorna, pełna emocji podróż bohaterki do Porto staje się dla niej nie tylko próbą ucieczki od przeszłości, lecz także doświadczeniem, które zmienia postrzeganie ludzi, miasta i samej siebie.

„Szalone Porto” to opowieść, która zaskakuje zwrotami akcji, głębią emocji i nieoczywistym obrazem portugalskiej metropolii, takiego, jakiego nie znajdziemy w przewodnikach turystycznych. To powieść, która wciąga nie tyle wydarzeniami, co atmosferą, przesłaniem i siłą drobnych gestów.

Porto nie jest w tej powieści jedynie tłem. To żywe, emocjonalne miejsce, które pulsuje kontrastami: zabytki obok slumsów, bezdomność tuż przy turystycznych atrakcjach. Historię wyróżnia sposób pokazania miasta Porto i okolic. Autorka nie skupia się tylko na zabytkach, znanych miejscach, o jakich można przeczytać w folderach turystycznych, ale prowadzi nas w nieznane zakamarki miasta, pokazując ludzi, życie w mieście, smaki, obyczaje, jej ciemne i dobre strony. To jest niewątpliwie ogromny atut powieści „Szalone Porto”, w której poznajemy miasto z perspektywy nieznanej turystom, docieramy do miejsc, które nie trafiają na foldery promocyjne, ale oddają jego prawdziwy, często bolesny rytm. To właśnie dzięki temu powieść nabiera głębi i autentyczności, czyniąc z Porto bohatera drugiego planu, który tka emocjonalne tło dla całej historii. 

„Szalone Porto” to nie tylko opowieść o uzdrawiającej sile podróży, ale też historia z wyraźnym przesłaniem społecznym. Porusza temat bezdomności, samotności, miłości i nadziei – wszystko w oprawie pulsującego, nieoczywistego Porto. Autorka znakomicie ukazuje kontrasty Porto, miasta pełnego sprzeczności, czasami niebezpieczne, czasami nieodgadnione, ale mające w sobie magię, która do niego przyciąga.

Powieść zdecydowanie wyróżnia się spośród twórczości autorki i może śmiało zostać zaliczona do lekkiego thrillera z nutą obyczajowej głębi. Narrację uzupełniają losy osób, które Martyna spotyka po drodze: Francisco, Sara, Manuela… Każda z tych postaci wnosi do fabuły swoją własną historię, a wspólnie tworzą poruszający obraz ludzkich doświadczeń, które przywiodły ich do obecnego miejsca. Choć nie wszystkie są osobami bezdomnymi, ich losy splatają się z głównym tematem marginalizacji i samotności. To ważna lekcja, by nie patrzeć powierzchownie na drugiego człowieka, bo w każdym z nich kryje się jakaś opowieść.

„Szalone Porto” to nie tylko opowieść o miłości i tajemnicy, ale także głęboka refleksja nad ludzką kondycją. Autorka pokazuje, jak niewiele potrzeba, by dostrzec człowieka w drugim człowieku, by zareagować na czyjeś nieszczęście, wyciągnąć pomocną dłoń. Przestrzega przed ocenianiem innych powierzchownie, przypominając, że każdy ma swoją historię, swoje traumy i powody, dla których znalazł się w takim, a nie innym miejscu. To ważne przesłanie, które wybrzmiewa z każdej strony tej powieści.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 06.08.2025r.

Ilość stron: 286

Wymiary: 130x210mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-010-7

Wydawca: Zaczytani

Moja ocena: 6/6

źródło zdjęcia: wikimedia.org

[33/25] -1746. - "Złodziejski spadek"

"Złodziejski spadek"

Bożena Mazalik

„Chwila, gdy szukający wejdzie na właściwą ścieżkę i trafi na ślad, nie zawsze jest uchwytna, często w ogóle niezauważalna.”

Każdy ma za sobą jakieś doświadczenia, bardziej lub mniej miłe przeżycia, po których pozostają wspomnienia. Do tych radosnych lubimy wracać, ale nie zawsze są sprawy, które są warte pamięci i najchętniej byśmy o nich zapomnieli. Próbowała tak zrobić przez wiele lat jedna z bohaterek książki „Złodziejski spadek”, ale niestety, przekonała się, że niechlubna przeszłość wejdzie w jej obecne życie z takim przytupem.

Gdy siedemdziesięciopięcioletnia Hilda Mainwolf przyjmowała tego dnia odznaczenie krzyżem maltańskim za swoją działalność, jako zastępca burmistrza miasteczka Rastel, nie spodziewała się, że jej koszmarny sen się ziści właśnie teraz. Wprawdzie wśród gości mignęła dawno niewidziana twarz, ale była przekonana, że w tłumie nic jej nie grozi. Myliła się. Hilda znika nagle i nikt nie wie, kiedy to się stało, jak i dlaczego. 

Lars Stein od ponad roku ściga mordercę swojej ukochanej siostrzyczki. Jest dziennikarzem śledczym, ale tutaj, w Rastel, znany jest jako ratownik pracujący w górskim pogotowiu ratunkowym, oraz jako barman w dwóch różnych restauracjach. Na drugi dzień po zginięciu Hildy, natrafia na ślady na śniegu po samochodach, z których jeden wyraźnie prowadzi w przepaść. Gdy schodzi poniżej drogi, dostrzega samochód córki zaginionej burmistrzyni,  Elke, z którą jest też babcia Klara.

O zaginięciu ukochanej Hildy dowiaduje się Clara Lange, która pracuje, jako asystentka pisarki Marii Belojannis. Obie kobiety połączyła nie tylko praca, ale też przyjaźń. Mieszkają na niewielkiej wyspie na Morzu Jońskim, Kefalonii. Carla jest policjantką na emeryturze, pomimo młodego wieku. Musiała skorzystać z wcześniejszej emerytury po traumie, jaką przeżyła w czasie jednej ze swojej policyjnej akcji. Mieszkała wówczas w Katowicach, razem z mężem, z którym teraz jest na etapie rozwodu. Teraz, gdy dowiaduje się o zniknięciu Hildy, wyrusza do Rastel, by na własną rękę przyjrzeć się sprawie. Niespodziewanie los styka ją z dawną miłością, Larsem, z którym nie miała kontaktu od 20 lat.

Okładka książki zachęca swoją zimową scenerią, na której widać jedno ze zdarzeń, mające znaczenie w toku tego, co dzieje się wokół Hildy. Jedyną trudnością na początku było dla mnie połapanie się, kto jest kim i jakie mają wzajemne powiązania. Autorka często używa niemieckojęzycznych form, takich jak „oma”, czy „alma”, nie wyjaśniając, co one oznaczają. Można, oczywiście tego się domyślić, ale wyjaśnienie tego czytelnikom dawałoby lepsze rozeznanie.

Fabuła zaczyna się właściwie już w toku wydarzeń, gdy wiemy, że Hilda kiedyś miała na imię Lili, a za sobą ma  niezbyt chlubną przeszłość. Wyraźnie czegoś się obawia od ponad 30 lat. Rozwój wydarzeń jest nieprzewidywalny, mimo że wiemy dosyć dużo już od początku, gdyż autorka ujawnia nam to w naprzemiennej, trzecioosobowej narracji z perspektywy Lili, Larsa i Carli.

„Złodziejski spadek” to książka z klimatem zimowym, pozornym spokojem, ale przy tym towarzyszy nam poczucie zagrożenia. Wyczuwalna jest małomiasteczkowa atmosfera, gdzie wszyscy niby się znają, ale okazuje się, że nie o każdym mieszkańcu wszystko wiadomo. W sensacyjny klimat wpleciony jest wątek romansu, więc nie jest to tylko i wyłącznie jednostronna opowieść kryminalna.

Fabuła obfituje w wiele wydarzeń, a tym samym dosyć dużą ilość osób i kilka wątków, co sprawia, że można mieć początkowo mętlik umysłowy, ale mimo to szybko wniknęłam w treść, śledząc kolejne zwroty akcji. Nie ma w niej brutalnych scen, czy makabrycznych opisów, ale i tak niektóre sceny są bardzo emocjonalne, zwłaszcza, jeżeli chodzi o Lili. Opisy tego, co bohaterowie czują nakreślone zostały wyraziście, więc można wczuć się w ich stan umysłu i fizycznych odczuć.

Są oczywiście dłuższe partie tekstu opisowego, odnoszące się do przeszłości poszczególnych osób, przedstawienia ich charakteru, obecnej sytuacji, oraz przemyśleń, ale one dają nam możliwość poznania ich lepiej. Tempo jest zmienne, gdyż sytuacje nie następują jeden po drugim nagle i szybko, lecz oddzielone są opisami, które mają znaczenie dla kolejnych wydarzeń. Bardziej dynamicznie jest w drugiej połowie książki, gdy wiemy coraz więcej, a wówczas napięcie i adrenalina wzrasta.

Autorka świetnie buduje poszczególne epizody i związane z nimi postacie, skrzętnie ukrywając niektóre fakty. Wiemy, co się dzieje u poszczególnych postaci, gdzie przebywają i co przeżywają. Tajemnicą jest przeszłość i to, co wydarzyło się kilkadziesiąt lat temu w życiu Hildy oraz niemal do końca nieznana jest osoba niebezpiecznego, psychopatycznego mordercy. Spędzamy w takiej atmosferze kilka marcowych dni, a konkretnie od 16 do 23 marca 2022 roku, co okazuje się być wystarczającym czasem, by wydarzyło się tak wiele.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 21.01.2025r.

Ilość stron: 384

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

ISBN: 978-83-8335-244-2

Moja ocena: 6/6

[23.] 1538. - "Tajemnica siódmej księgi" Tom II

"Tajemnica siódmej księgi"

Seria: Siódma księga

Tom drugi

Izabela Szylko

Wydanie: I

Data premiery: 22.09.2023r

Ilość stron: 319

Wymiary: 200 x 140 mm

Okładka: miękka

E-book rozmiar 2,5 MB

ISBN: 978-83-967164-4-6

Wydawnictwo: Studio O’Rety

Moja ocena: 5/6

„Czasami nie warto robić wokół siebie zbyt wiele szumu i dawać do zrozumienia, że bardzo nam na czymś zależy.”

Pani Izabela Szylko dała się poznać jako wszechstronna pisarka, świetnie poruszająca się na różnych literackich polach. Mogłam się o tym przekonać, czytając jej kryminał „Dama z blizną” ale ma też na swoim koncie powieści w których nie brakuje sensacyjno-kryminalnych elementów oraz humoru, co również można odnaleźć w serii o siódmej księdze Mikołaja Kopernika.

W pierwszej odsłonie przygód Alicji i Jerzego pt. „Poszukiwacze siódmej księgi”, działo się wiele ekscytujących wydarzeń, a pożegnaliśmy się z nimi w momencie, gdy Jerzy doszedł w swojej opowieści do chwili, gdy jest w apartamencie wujka Alicji na Florydzie. Według jej zaleceń zaczął spisywać wszystko to, co przytrafiło się im do tego momentu i to poznaliśmy w części pierwszej. Teraz możemy poznać ich dalsze losy w tomie pt. „Tajemnice siódmej księgi”.

Teraz Alicja próbuje dotrzeć do Jerzego, ale nie jest to takie proste, gdyż musi uniknąć spotkania z ludźmi pewnego miliardera, który jest obecnie w posiadaniu rękopisu siódmej księgi Mikołaja Kopernika De revolutionibus. Radość jego nie jest pełna, gdyż tekst zawiera zagadkowe wersy, które tylko Ma on swoich ludzi, którzy za wszelką cenę chcą dotrzeć do dziewczyny, gdyż tylko ona może pomóc im odszyfrować tajemniczy tekst.

Od pierwszych stron widać różnicę, gdyż teraz akcja dzieje się poza granicami Polski, a konkretnie w Meksyku, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Poza tym autorka zastosowała nieco inny sposób przedstawienia dalszych osób bohaterów. W pierwszej części głównym naratorem był Jerzy Adams, którego los zetknął z niezwykła dziewczyną, jaką jest Alicja. Teraz dowiadujemy się, kim jest osoba, u której teraz znajduje się manuskrypt.

Kolejne przygody bohaterów są równie fascynujące, jak w pierwszym tomie. Akcja biegnie dosyć szybko zabierając nas do Meksyku, skąd Alicja chce przedostać się do Stanów, by spotkać się z Jerzym. Teraz fabuła, od pierwszych stron prowadzi nas przez kilkadziesiąt rozdziałów do momentu, w którym zakończyliśmy pierwszy tom tej historii, czyli docieramy do punktu, w którym Adams cierpliwie czeka na Alicję. Od tej chwili pozostała część biegnie już w dwóch perspektywach, z których wrażenia Jerzego są z jego punktu widzenia, natomiast pozostałe przygody w narracji trzecioosobowej. Od tego momentu akcja jeszcze bardziej przyspiesza i nie raz zaskakuje swoimi zdarzeniami. Pod tym względem pierwsza część była bardziej dynamiczna i zagadkowa, chociaż i tutaj nie brakuje szybkich splotów zdarzeń przyprawiających o szybsze bicie serca, tym bardziej, że wiele scen kończy się zawsze w najmniej oczekiwanym momencie. Spowalniaczami są na przykład opis historii rodziny miliardera Victora McArsky’ego, jego droga do obecnego swojego statusu, ale też osób, które z nim współpracują. Czasami zbyt dokładnie opowiada o ich przeszłości, powiązaniach, co akurat nie ma aż takiego znaczenia i niepotrzebnie odciągają uwagę od głównych wydarzeń.

„Tajemnice siódmej księgi” to niesamowita mieszanka przygody z historycznymi wątkami, ze szczyptą humoru, a wśród których pojawia się nawet wątek romansu, więc z pewność jest udaną kontynuacją książki pt.: „Poszukiwacze siódmej księgi”. Obie są wciągające, napisane lekkim stylem, a za każdy rozdziałem kryje się jakieś niespodziewane zdarzenie, ale też wyłaniają się sekrety i zagadki związane z zaszyfrowanym tekstem manuskryptu. Do tego autorka wprowadziła w tekst trochę ciekawostek astronomicznych, historycznych, zwłaszcza te dotyczące Mikołaja Kopernika, ale też dotyczących miejsca, w którym przebywają bohaterowie. To wszystko uświadomiło mi, jak mało wiemy o znanych postaciach, o których uczymy się w szkolnych ławach.

Recenzja tomu pierwszego TUTAJ

Książkę przeczytałam dzięki wydawnictwu Studio O,Rety

i autorce

1363. "Poszukiwcze siódmej księgi" Tom I

źr. zdjęcia na tło: rmfclassic.pl

"Poszukiwcze siódmej księgi"

seria: Siódma księga

Tom pierwszy

Izabela Szylko

Wydanie: I

Data premiery: 20.04.2023r.

Liczba stron: 348

Wymiary: 140x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-941369-9-4

Wydawnictwo: Studio O'Rety

Moja ocena: 6/6

„Prawda jest zapisana w gwiazdach, ale nawet, gdy wypijesz kielich do dna, nie poznasz, gdzie są jej granice.”

Czasami jedno niewielkie zdarzenie, które nie ma na ogół większego znaczenia, gdyż stanowi naszą codzienność, może całkowicie zburzyć nam dotychczasowy spokój. Dla bohatera książki „Poszukiwacze siódmej księgi” takim czynnikiem zapalnym był pewien telefon, który zabrzmiał w jego gabinecie. Wraz z przypadkowym spotkaniem w samolocie spowodowało to istny huragan, jaki przeszedł przez życie Jerry'ego Adamsa.

Jerry Adams, a właściwie Jerzy Stanisław Adams jest londyńskim prawnikiem zatrudnionym w kancelarii Ernst & Young. Urodził się w Londynie i w tym mieście spędził swoich pierwszych ponad 30 lat życia. Jego związki z krajem matki, czyli z Polską są niewielkie, ale pewnego dnia dają one o sobie znać, gdyż umiera babka Izabela pozostawiając po sobie spadek wart miliony funtów. Jerry nie ma ochoty brać udziału w pogrzebie i spadkowych procedurach, ale okazuje się, że jest jedynym krewnym, który pozostał z jego polskiej rodziny. W samolocie los styka go z Alicją, która od razu zwróciła jego uwagę. Jerry ma jedną cechę, która już nie raz przysporzyła mu zmartwień – szybko się zakochuje. Nie ominęło go to i tym razem, gdyż Alicja jest ładną kobietą, ale mimo nawiązania sympatycznej rozmowy nie udaje mu się wzbudzić w dziewczynie większego sobą zainteresowania.

Wkrótce jednak los ponownie ich ze sobą łączy, gdyż w kamienicy, która należała do jego babki poznaje Czesławę Paciorek, nazywaną potem Czesiuchną, która okazuje się, że zna Alicję i jej kłopoty. Z każdym kolejnym wydarzeniem, informacją i pojawiającymi się dziwnymi zbiegami okoliczności robi się coraz bardziej niebezpiecznie. Alicja jest z zawodu astrofizykiem i od jakiegoś czasu bada sprawę związaną z dziełami napisanymi przez Mikołaja Kopernika, zwłaszcza dotyczącą zaginionego rękopisu. Okazuje się, że interesuje on nie tylko Alicję, a wkrótce też Jerry'ego. Ich tropem podążają niebezpieczni ludzie gotowi na wszystko, by otrzymać to, czego pragną.

Miałam już możliwość zetknąć się z pisarstwem pani Izabeli Szylko przy lekturze książki pt.: „Dama z blizną”, o której napisałam, że jest to powieść z oryginalnym pomysłem, którą czyta się bardzo szybko. Podobnie mogłabym ująć moje wrażenia w przypadku jej najnowszej książki „Poszukiwacze siódmej księgi”, w której pokazała, że świetnie odnajduje się zarówno w powieściach kryminalnych, jak i sensacyjno-przygodowych. Do tego doskonale porusza się w historycznych faktach, które umiejętnie wplata w fabułę.

Pomysł na książkę „Poszukiwacze siódmej księgi” przyszedł jej, gdy natknęła się wiele lat temu na informację, że nasz sławny astronom podzielił dzieło swego życia na osiem ksiąg, a potem na siedem, natomiast do druku przekazał tylko sześć. Pojawiło się pytanie, co stało się z siódmą księgą „De revolutionibus” i co w niej było takiego, że nie została ona opublikowana? To stało się dla autorki na tyle intrygujące, że stworzyła wokół tego fikcyjną historię snując w niej własną wersję wydarzeń, które nie wydają się całkiem niemożliwe, gdyż niektóre jej domysły znalazły swoje potwierdzenie w źródłach historycznych. Jednak w końcowym słowie podkreśla, że opowiedziana historia jest całkowicie wytworem jej wyobraźni i prywatnego śledztwa.

Powstała w efekcie bardzo ekspresyjna powieść, którą czyta się z lekkością, zainteresowaniem i ekscytacją, gdyż wciąż w niej coś się dzieje, pojawia się szereg ciekawych postaci oraz sekretów. Przy tym otrzymujemy nie tylko pełne napięcia zwroty akcji, ale też sporą dawkę wiedzy o Koperniku, jego dziełach, czasach, w których żył, ale też o astrologii, astronomii i powiązanych z nimi zagadnieniach. Te opisy są wplecione w tok wydarzeń i przekazane w przystępnej formie, najczęściej w rozmowach między bohaterami. Docierając dosyć szybko do ostatniej strony powieści, okazało się, że to dopiero początek tej przygody, na którą przyjdzie niestety poczekać, gdyż w tej części poznajemy tylko wydarzenia do pewnego momentu i w najbardziej niespodziewanej chwili autorka postanawia przerwać opowieść, wystawiając naszą cierpliwość na próbę.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi:

1247. - "Nigdy więcej morza"

"Nigdy więcej morza"

Włodzimierz Pacek

Gatunek: powieść sensacyjna

Data wydania: 21.07.2022r.

Numer wydania: I

Liczba stron: 254

Wymiary: 148 x210 mm

Oprawa: miękka

ISBN 978-83-963005-3-9

Wydawnictwo: Agencja Wydawnicza Gajus

Ocena: 6/6

„możesz przestrzegać wszelakich przepisów, 

a jeden głupi, nieodpowiedzialny czyn zniweczy wszystko”

Gdy w ofercie serwisu Sztukater zobaczyłam okładkę książki „Nigdy więcej morza”, nie spodziewałam się tak emocjonalnej lektury, jaką zaserwował mi jej autor Włodzimierz Pacek. Porywający tok wydarzeń, wiele emocjonalnych i niebezpiecznych sytuacji, odpowiednio budowane napięcie sprawiły, że spędziłam z nią bardzo intensywne pod względem przeżyć chwile.

Sławomir Muras, który służy, jako starszy oficer u amerykańskiego armatora na statku towarowym m/v Victory. Jego kompanem w czasie rejsu i jednocześnie najlepszym przyjacielem jest Piotr Stefaniuk, który służy na statku, jako drugi mechanik. Ich rodziny spędzają ze sobą często czas, gdy obydwaj są akurat w Polsce.

Sławek od kilku lat jest w związku z Anną, z którą razem wychowują córkę Kasię. Ich wspólne życie to ciągłe rozstania i powroty, więc powoli oboje mają dość takiej huśtawki emocjonalnej. Poznajemy ich w momencie, gdy Sławek wylatuje do Miami i po raz ostatni zamierza popłynąć w rejs, by wypełnić do końca kontrakt. Obiecuje żonie, że po powrocie zaczną realizować swoje marzenie związane z otwarciem kawiarni. Nie wie, że dotrzymanie tego słowa będzie go kosztowało sporo wysiłku i determinacji, gdyż swoje plany wobec niego ma narkotykowy kartel, ale też amerykańska agencja rządowa, w skrócie DEA. Komisarz Mike Springfield został oddelegowany do tej organizacji, by zająć się przemytem narkotyków drogą morską z Jamajki do Miami. Razem ze swoim przyjacielem prowadzi śledztwo pod kryptonimem „Karaiby”.

Zaglądamy też do drugiej strony tej historii, czyli poznajemy niejakiego Samuela Pereza, bossa gangu narkotykowego, który jest człowiekiem bezwzględnym, tak jak jego ludzie. Wśród nich jest były żołnierz Korpusu Piechoty Morskiej Dick i Adam Zwolan zwany „Ojczulkiem”. Tego ostatniego Sławek poznaj na pokładzie samolotu. „Ojczulek” wzbudza zaufanie widniejącą przy kołnierzyku koloratką. Niczego nieświadomy Sławek prowadzi z nim swobodną rozmowę, nie wiedząc, że ten sympatyczny pan, jest brutalnym przebiegłym i bezdusznym zabójcą, który od jakiegoś czasu obserwuje jego rodzinę.

Wszystko zaczyna się spokojnie, ale z każdym kolejną kartą dzieje się coraz więcej, tempo przyspiesza dając mnóstwo okazji do podnoszenia adrenaliny w czytelniczych organizmach. Początkowa mnogość postaci ułożyła się w uporządkowaną fabułę i nie miałam problemów z rozpoznawaniem, kto jest, kim. Wyglądało to tak, jakby autor zaczął niepewnie, trochę sztucznie, sztywno, ale potem jego styl zaczął się rozwijać, nabierać koloru, swobodnego przedstawiania wydarzeń, które często są naznaczone napięciem i wieloma zwrotami akcji.

Fabuła złożona została z kilku wątków, które wzajemnie się przeplatają, zazębiają i mijają, tworząc spójną całość.  Narracja w osobie trzeciej pozwala nam śledzić każdy z nich, a dzięki temu wiemy znacznie więcej, niż poszczególne osoby tej historii. Autor nie raz stosuje znane triki w postaci zawieszenia sytuacji, bądź niedopowiedzenia, by spowodować nasze większe zainteresowanie.

„Nigdy więcej morza” to lektura, którą przeczytałam z narastającym zainteresowaniem, Książka nie jest zbyt gruba i to jest jej zaletą, ale też nie za szczupła, więc czytanie przebiegało mi w miarę szybko. Jedyny minus to mała czcionka, która może sprawiać problem z czytaniem dla osób słabiej widzących. Sięgając po tę powieść nie przypuszczałam, że dostarczy mi ona tak emocjonalnej lektury, którą przeczytałam w ciągu jednego wieczora. Nie znalazłam żadnych innych książek tego autora, więc domyślam się, że to jego debiut. I to naprawdę dobry, gdyż poza pierwszym, nieco nudnawym rozdziałem, jak i nieco zawile przedstawionej akcji, wszystko rusza z impetem i staje się bardziej klarowne.

Mam nadzieję, że jeszcze będę miała okazję poznać inne książki pana Włodzimierza Packa, gdyż zakończenie tej książki daje pewną możliwość kontynuacji, mimo że sprawa zostaje rozwiązana. Jednak stworzone postacie dają świetny wątek do kolejnej przygody z ich udziałem. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1213. - "Córka prezydenta"

"Córka prezydenta"

Bill Clinton

James Patterson

Gatunek: powieść sensacyjna

Numer wydania: I

Liczba stron: 544

Data wydania polskiego: 23.08.2022r.

Data wydania amerykańskiego: 7.06.2021r.

ISBN 978-83-8188-568-3

Wymiary: 135 x 215 mm

Oprawa: miękka 

Tytuł oryginału: The President's Daughter

Tłumaczenie: Magdalena Hermanowska

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis

Ocena: 6/6

„polityka jest sztuką kompromisów”

Moją uwagę przykuł tytuł powieści „Córka prezydenta” i krótki opis, ale szczególnie nazwisko jednego z autorów, którym jest Bill Clinton. Tak, TEN Bill Clinton, były prezydent Stanów Zjednoczonych, który pełnił tę funkcję od 1993 roku do 2001 roku. Jego osoba gwarantuje rzetelne podejście do wątku związanego z życiem prezydenta i jego profesją. Razem z Jamesem Pattersonem napisał już wspólnie powieść „Gdzie jest prezydent?”, która w 2018 roku stała się bestsellerem „New York Timesa” i cieszyła się ogromną popularnością.

Gdy zaczynamy przygodę z ich najnowszą powieścią, jej bohater: Matthew Keating jest byłym komandosem i aktualnie od sześciu miesięcy pełniącym obowiązki prezydenta Stanów Zjednoczonych, po tym jak jego poprzednik Martin Lovering nagle umiera. Pierwsza dama USA Samantha Lowell Keating jest archeologiem i między innymi pisze artykuły do czasopisma archeologicznego. Natomiast siedemnastoletnia córka Melanie uczęszcza do szkoły Sidwell Friends. 

Od razu wkraczamy w akcję pełną dynamiki, która ukazuje misję mającą na celu zlikwidowanie groźnego terrorysty Asima Al.-Aszida, który ukrywa się na terenie Libii. Niestety, kończy się ona niepowodzeniem, a do tego ginie żona i dziecko bandyty. Te zdarzenia powodują, że Keating traci stanowisko głowy państwa i razem z córką Melanią, zaszywa się w ulubionym, zacisznym miejscu nad jeziorem, gdzie ma nadzieję spędzić resztę życia korzystając z uroków przyrody. 

Dwa lata później sytuacja wokół byłego prezydenta sytuacja się uspokaja, a on spędza czas nad jeziorem Marie w New Hampshire. Samantha przebywa w tym czasie w Bostonie, gdzie otrzymała etat na wydziale archeologii. Natomiast córka wybiera się ze swoim przyjacielem, Timem na wycieczkę w góry Mount Rollins Szlakiem Myśliwych. Niestety ta wyprawa kończy się dla nich nieoczekiwanie i dramatycznie. Świat obiega informacja o porwaniu przez terrorystów córki byłego prezydenta, a  Matthew Keating nie potrafi spokojnie przyglądać się temu dramatowi, więc zbiera własną, specjalną ekipę ratunkową i wyrusza na misję, która będzie  wymagać od niego wytrzymałości, determinacji, odwagi, sprytu i siły, by odnaleźć córkę całą i zdrową.

To zaledwie początek tego, co dzieje się na ponad 500 stronach, których tak naprawdę się nie zauważa, gdyż szybko przemykające zdarzenia odciągają uwagę o liczenia ile już mamy kartek za sobą. Opis na końcu książki czy też na stronie wydawnictwa nie oddaje charakteru powieści i emocji, jaki kryje się za nieco mroczną okładką. Napięcie towarzyszy niemal przez cały czas i nie sposób oderwać się od tej historii. Za każdym razem, gdy chciałam odłożyć książkę, by dać sobie wytchnienie, ciągle kusiło mnie, by przeczytać jeszcze jeden rozdział i nawet nie wiadomo, kiedy dotarłam do końca. Tempo akcji jest momentami zawrotne, pędzące z szybkością rollercoastera, ale nie przez cały czas. Nie brakuje w niej niebezpieczeństw, intryg, mocnych akcentów związanych z działaniami wojskowymi i prowadzoną misją.

„Córka prezydenta” to powieść w typowym amerykańskim stylu, w której obok sensacyjnych wątków zaznaczają się elementy patriotyczne dające nadzieję i wiarę w siłę państwa, które poradzi sobie z każdym zagrożeniem. Autorzy ujęli fabułę w czterech częściach z kilkudziesięcioma krótkimi rozdziałami i w narracji trzecioosobowej, poza postacią główną. Kwestia Keatinga opowiedziana została z perspektywy pierwszej osoby. Trochę ten zabieg był dla mnie niezrozumiały, gdyż nie dostrzegłam potrzeby takiego podziału, który nie ma znaczenia dla przebiegu zdarzeń. 

Powieść przyprawia o wiele emocji i prowadzona jest tak, że bez trudu identyfikowałam się z bohaterami. Ma także dodatkową zaletę, gdyż możemy zajrzeć za kulisy prezydentury, poznać charakter tej funkcji, związane z nią problemy i zadania, przekroczyć progi Białego Domu, ale też wniknąć w struktury amerykańskiej polityki. Osoba Billa Clintona jest gwarancją autentyczności związanej z procedurami państwowymi, urzędowymi, ale i prywatnym życiem ludzi piastujących wysokie stanowiska. Zaczynając tę powieść nie spodziewałam się, że mam przed sobą tak dobrze napisaną historię, z kilkoma wątkami, wartką akcją, ciekawymi postaciami i mnóstwem sytuacji przyprawiających o dreszczyk emocji. Z pewnością zadowoli ona wszystkich tych, którzy lubią sensacyjne powieści w stylu Roberta Ludluma, bo z tym autorem najbardziej kojarzy mi się charakter „Córki prezydenta”.

Bill Clinton to  amerykański polityk, 42. prezydent Stanów Zjednoczonych (w latach 1993–2001), w latach 1976–1978 prokurator generalny stanu Arkansas, w latach 1978–1980 i następnie w okresie 1982–1992 gubernator stanu Arkansas, baptysta, mąż Hillary Rodham Clinton – byłej sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych. Zajmuje 49. miejsce na liście 50 najbogatszych polityków świata, sporządzonej przez tygodnik „Angora” jako posiadacz 55 milionów USD majątku osobistego

James Patterson to amerykański pisarz, autor thrillerów i powieści kryminalnych należący do ścisłej czołówki najpopularniejszych autorów amerykańskich.  Jego powieści najczęściej pojawiają się na światowych listach bestsellerów obok książek takich pisarzy jak  Dan Brown, John Grisham i Stephen King. Sławę przyniósł mu  thriller "Along Came the Spider" zekranizowany jako "W sieci pająka" w 2001 roku z Morganem Freemanem w roli głównej. Ta powieść była jego literackim debiutem w 1993 roku. 

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

1083. - "Wyspa Ciszy"

Wyspa ciszy

Cykl: Kryminalne Intrygi Gabriela Caballero 

Tom II

Pablo Poveda

Wydanie: I

Data wydania: 1 lutego 2020 roku

Data premiery hiszpańskiej: 16 kwietnia 2016 r.

Liczba stron: 198

Format: E-book 9,4 MB

Tytuł oryginału: La Isla del Silencio

Tłumacz: Piotr Jarco

Wydawnictwo: Autornia

Moja ocena 5/6

„Czasami tak obsesyjnie myślimy o celu, 

że zapominamy o chwili obecnej”

Bywają takie sytuacje, że nie wiadomo, komu zaufać, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem i dopiero splot różnych wydarzeń odsłania przed nami zaskakującą prawdę. Bohater książki „Wyspa Ciszy” przekonał się też, że czasami nie warto odbierać niektórych telefonów.

Gabriel Caballero pracuje, jako redaktor rubryki kryminalnej w „Las Provincias”, drugim, co do zasięgu dziennika na wschodzie Hiszpanii. Mieszka w odziedziczonym po ojcu mieszkaniu w miejscowości Alicante, stolicy prowincji o tej samej nazwie. Pewnego lipcowego dnia dzwoni do niego jakiś mężczyzna i prosi go o spotkanie, powołując się na znajomość z profesorem Uniwersytetu Alicante, Antonio Hildago. W efekcie Gabriel zostaje postawiony w trudnym położeniu, gdyż zostanie oskarżony o popełnienie zbrodni. Sprawę prowadzi Rolo, nowy inspektor Wydziału Zabójstw, który początkowo jest przekonany o winie dziennikarza, lecz z czasem staje się jego sprzymierzeńcem.

„Wyspa ciszy” jest drugą częścią cyklu, którego bohaterem jest hiszpański dziennikarz. Jego życie, perypetie, charakter i przygody poznałam rok temu w pierwszym tomie, którego tytuł stanowił imię i nazwisko bohatera cyklu, czyli „Gabriel Caballero”. Zarówno pierwszy tom, jak i drugi stanowią zamkniętą całość, ale warto poznać wcześniejsze wydarzenia, gdyż wówczas mamy pełniejszy obraz tego, co działo się w przeszłości bohatera.

Tak jak w pierwszej części, tak i teraz o wszystkim dowiadujemy się z punktu widzenia Gabriela Caballero, stąd inne wydarzenia i działania innych osób są dla nas także tajemnicą. Po wstępnych akapitach, które wprowadzają nas w atmosferę miasta, warunków pracy i panującej pogody, zawiązuje się fabuła z konkretnymi wydarzeniami, bez zbędnych słów. Napięcie wzrasta, sytuacja zmienia się z każdym kolejnym rozdziałem, wzbudzając ciekawość i chęć podążania za działaniami głównego bohatera. Od tego momentu dalsze strony czytało mi się znacznie lepiej, gdyż tempo akcji jest bardziej dynamiczne.

„Wyspa Ciszy” bardziej przypadła mi do gustu niż jej poprzedniczka, gdyż więcej się w niej działo, styl pisania był bardziej wyrobiony, konkretny i spójny. Odnajdziemy w niej wartką akcję, tajemnice, elementy romansu, thrillera i wątków kryminalnych. To powieść, która wciąga wprawdzie powoli, ale potem trudno ją odłożyć, gdyż z każdym kolejnym epizodem staje się coraz bardziej intrygująca, pełna suspensu i trzymająca w napięciu. Wraz z głównym bohaterem autor zabiera czytelnika w świat hiszpańskiego dziennikarskiego realizmu, policyjnego śledztwa, którego ślady prowadzą do psychopatycznych umysłów kierujących duchowymi sektami. W tle wydarzeń odkrywamy uroki Alicante, hiszpańskich zakątków, klimat turystycznego regionu Costa Blanca położonego nad Morzem Śródziemnym.

Druga część przygód Gabriela Caballero dostarczyła mi satysfakcjonującej historii, więc z zainteresowaniem będę oczekiwać kontynuacji, która ukaże się już wkrótce pod tytułem „Klątwa Kraba”. Jednocześnie muszę zaznaczyć, że dotychczasowe tomy zostały wydane tylko w wersji elektronicznej i podobnie ma być w kolejnych powieściach tego cyklu.

Pablo Poveda jest dziennikarzem, pisarzem i miłośnikiem dobrego życia. Napisał ponad dwadzieścia powieści, a tysiące egzemplarzy jego książek znalazły czytelników w Hiszpanii oraz Ameryce Łacińskiej i rozsławiło jego kryminalne historie na całym świecie. Jest minimalistą i w podróż zabiera tylko niezbędne rzeczy: dobrą książkę, notatnik i okulary słoneczne. Fascynuje go Morze Śródziemne, tajemnice, ludzie, którzy mają coś wartościowego do powiedzenia, podrzędne drogi i wałęsanie się po tradycyjnych barach i klubach jazzowych Madrytu.                                                                                                              źr. zdjęcia: amzaon.es

Jeżeli też chcecie poznać Gabriela Caballero, to można pobrać pierwszą część jego przygód TUTAJ

Recenzja części pierwszej

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu:

1027. - "Pocztówka z Arles"

Pocztówka z Arles

Włodzimierz Malczewski

Wydanie: I

Premiera: 20 stycznia 2022r.

Format: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 512

ISBN: 978-83-8219-593-4

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

„Miłość to największe ryzyko, jakie można podjąć w życiu.”

Ostatnio dosyć sporo pojawiło się romansów mafijnych, które najczęściej zostały napisane przez  kobiety, dlatego interesującą odmianą okazuje się powieść "Pocztówka z Arles", która wyszła spod męskiego pióra, więc mamy możliwość spojrzeć na wiele aspektów z męskiego punktu widzenia. 

Poznajemy w niej Anioła, ale nie takiego, który jest gotów chronić przed złem każdego człowieka. 

Wręcz przeciwnie. 

On sam reprezentuje zło. 

Nikt nie wie, jak naprawdę się nazywa, jaką ma przeszłość, lecz każdy wie, że Anioł jest bezwzględnym zabójcą wykonującym bez mrugnięcia okiem zadania wydawane przez szefa łódzkiej mafii, dlatego cieszy się jego bezgranicznym zaufaniem. Jednak tym razem, gdy go poznajemy, nie wykonuje powierzonego mu zlecenia, gdyż poza czarną duszą, ma on swoje własne zasady, które teraz także dały o sobie znać. To powoduje, że musi zmienić miejsce swoich działań. Ucieka do Hamburga, ale wskutek pewnych okoliczności, po jakimś czasie przenosi się do Kalifornii, do Los Angeles, gdzie działa, jako Michael Green, zdobywając zaufanie i szacunek tamtejszego bossa Joe Rose’a. 

Pewnego dnia los znowu wprowadza do jego życia zamęt, gdyż styka go z Lee Anderson, która ucieka przed brutalnym zabójcą o nazwisku Moe Mayo. Wbrew rozsądkowi postanawia jej pomóc, mając świadomość, że ludzie mafii nie spoczną, dopóki dziewczyna nie zostanie zlikwidowana. Wraz z tą decyzją, jemu też grozi niebezpieczeństwo, gdyż tak się składa, że jest on członkiem mafii, która szuka dziewczyny, a tym samym wie, że on także nie może spać spokojnie.

Po przeczytaniu opisu na końcu książki można by spodziewać się kolejnego romansu mafijnego, jakich ostatnio pojawiło się dosyć sporo, ale zdecydowanie wyróżnia ją sposób prowadzenia fabuły. Jest w niej połączenie sensacji i romansu, ale też elementów obyczajowych, zwłaszcza w charakterystykach postaci. Autor nakreślił je tak sugestywnie, że na pewno nie chcielibyśmy ich spotkać na swojej drodze. Tutaj doskonale można poczuć mroczność i autentyczność. Zachowany został wprawdzie schemat przystojnego, bezwzględnego gangstera, który pod maską brutalnego mordercy skrywa ludzkie cechy, ale jednocześnie została nakreślona wyraźnie brudna, groźna i niebezpieczna atmosfera, towarzysząca kolejnym epizodom.

Drugim aspektem wyróżniającym tę powieść jest osoba autora, który znany jest przede wszystkim, jako twórca bajek dla dzieci. Tym bardziej jestem pełna uznania dla jego talentu obejmującego tak szeroki i rozbieżny zakres tematyczny. Ciekawostką jest to, że książka składa się z trzech części, z których pierwsza pt. „Bitwy Aniołów” ukazała się w 2013 roku, jako samodzielna powieść, a jednocześnie była debiutem pisarskim pana Włodzimierza Malczewskiego. Za bardzo dobry pomysł uważam wprowadzenie jej do „Pocztówki z Arles”, dzięki czemu osoby nieznające wcześniejszych losów Lee i Michaela vel Anioła, mogą poznać ich historię do początku.

Powstała w efekcie bardzo rozbudowana, wielowątkowa historia, w którą wnika się stopniowo z umiarkowanym tempem, a to za sprawą zbyt długich, opisowych partii materiału. Nie brakuje  ukazania brutalności mafijnego światka, ale też delikatności, erotycznych scen czy różnego rodzaju emocji. Wydawałoby się, że w męskim wydaniu sceny intymne będą bardziej wyuzdane czy wulgarne, a tymczasem autor wykazał się subtelnością i nie epatuje zbyt mocno erotyką. Bardziej skupia się na tym, co dzieje się pomiędzy głównymi postaciami, osadzając wokół nich fabułę pełną zaskakujących zwrotów akcji i wydarzeń. 

Autor opisuje w ten sposób zarówno to, co się dzieje w otoczeniu bohaterów, ale też przybliża ich sylwetki. Jest tych postaci i wydarzeń ogromna ilość, więc z początku można poczuć lekkie zamieszanie, kto jest kim. Poznajemy bowiem najpierw Anioła, który ma do wykonania pewne zadanie zlecone przez swego szefa. Anioł jest osobą tajemniczą i nikt nie wie, kim właściwie on jest, i dlaczego szef darzy go ogromnym zaufaniem. Zanim jednak dochodzi do sytuacji opisanej w notce redakcyjnej, pojawia się mnóstwo zwrotów akcji, wątków, wydarzeń i postaci. Pozornie opisy wydają się zbędne, ale z drugiej strony dają możliwość poznania każdej osoby pod kątem ich drogi do chwili obecnej i dostrzeżenia czynników, które ją ukształtowały.

„Pocztówka z Arles” to wciągająca opowieść dla każdego, bez względu na płeć, opowiadająca o miłości i poświęceniu, gotowości na wszystko, by ocalić i ochronić przed złem ukochane osoby. Jedynym minusem, są dosyć obszerne opisy odbiegające od głównego motywu trochę spowalniające tę dynamikę, więc czasami czyta się ją zdecydowanie wolniej. Jednak, mimo tego, w efekcie trudno się oderwać do tej historii, gdyż dostarcza ona czytelnikowi mnóstwo wrażeń, przeżyć, powodując wzrosty napięcia i ciekawość poznawania kolejnych rozdziałów. Absorbuje uwagę tak, że ponad 500 stron powieści kartkuje się błyskawicznie, zwłaszcza w drugiej i trzeciej części. Zakończenie mnie zaskoczyło i zawiodło jednocześnie, gdyż nie tego się spodziewałam. Pozostawia nas, bowiem z pytaniem: Co tu się właściwie wydarzyło?  To, co zafundował mi autor na finałowych akapitach daje jednak nadzieję na kontynuację tej historii.

źr. zdjęcia: 
www.wlodzimierzmalczewski.pl

Włodzimierz Malczewski urodził się w Tomaszowie Mazowieckim. Ukończył studia na Wydziale Budownictwa i Architektury, lecz jego pasją stała się literatura. Zadebiutował powieścią "Bitwy Aniołów", a kolejną była "Powiedz mi dlaczego". W 2015 roku ukazała się książka "Moje Miasto" z wątkami biograficznymi, osadzona w realiach współczesnej Polski i sięgająca czasów przed- i powojennych, a w 2018 roku powieść sensacyjna Uwikłany. Jest też autorem bajek "Antoś Mrówek" i "Hania Biedronka", a także "Maks Motyl i Olek Ważka". W 2021 roku jego bajki przetłumaczono na język angielski i opublikowano w Wielkiej Brytanii pod wspólnym tytułem Little Explorers Tony Hana Max and Olly.

Książkę przeczytałam, dzięki portalowi:

924. - "Krzyż Pański"

Krzyż Pański

Leszek Herman

Wydanie: I
Premiera: 13 października 2021 r.
Format: 130 x 205 mm
Liczba stron: 608
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wydawnictwo: Muza

„Gdy pamięć zostaje zniszczona, wszelkie próby odtworzenia więzów i koligacji zaczynają przypominać archeologiczne wykopaliska.”

Poznając historię naszego kraju, najczęściej skupiamy się na ogólnych faktach i datach, zapominając, że historię tworzą także ludzie, którzy żyli w danym czasie. Coraz mniej jest dzisiaj tych, którzy mogą nam opowiedzieć o na przykład swoich przeżyciach w czasy przed wielu lat, dlatego niezwykle wartościowe są powieści, w których tłem są autentyczne historie, zasłyszane od tych, którzy żyli w ówczesnym trudnym i burzliwym okresie. Czasami wśród nich można znaleźć inspiracje do stworzenia fascynującej historii, takich jak ta, zamieszczona na kartach książki pt.: „Krzyż Pański.”

Leszek Herman – szczecinianin, z wykształcenia architekt. Od 1997 projektant i współwłaściciel szczecińskiej Pracowni Projektowej Konserwacji Zabytków. W latach 1993–1995 był autorem cyklu artykułów dla „Gazety Wyborczej” o niezwykłych budynkach i miejscach w Szczecinie i na Pomorzu, ilustrowanych własnymi odręcznymi rysunkami. Od 2005, wraz z bratem Marcinem, prowadzi autorską pracownię projektową. Prywatnie miłośnik tajemnic historycznych i architektonicznych, historii sztuki, dobrej książki, roweru, jazdy konnej i spotkań przy piwie z przyjaciółmi. Do tej pory ukazało się pięć jego powieści: „Sedinum” (Muza, 2015), „Latarnia umarłych” (Muza, 2016), „Biblia diabła” (Muza, 2018), „Sieci widma” (Muza, 2019) oraz „Zbawiciel

Zaczynamy od wizyty w Archiwum Narodowym znajdującym się w Londynie, gdzie pracuje George O’Malley. Ma on nadzieję, że już za kilka tygodni będzie mógł cieszyć się spokojnym życiem na emeryturze, jednak wkrótce okazuje się, że zanim do tego dojdzie, musi jeszcze uporządkować dokumenty datowane na pierwsze powojenne lata. Gdy zaczyna przeglądać materiały, napotyka wciśnięte w kąt i zapomniane dwa kufry należące do Billa Bentincka, byłego ambasadora Jej Królewskiej Mości w Polsce w latach 1945 – 47. Wewnątrz znajdują oprawione w skórę księgi i teki z dokumentacją rodzinną, spisane w języku polskim i objęte klauzulą tajności.

Sprawa trafia do kancelarii Nałęcz & Łaniewscy i Partnerzy, w której pracuje Patryk Nałęcz. Ustala on, że właścicielką kufra jest hrabina Elżbieta Radecka – Mikulicz, która była ostatnią osobą mającą z nimi styczność. Jej mężem był Marian Radecki-Mikulicz, podporucznik, ziemianin i agronom, wykształcony w Akademii Rolniczej na Wołyniu. W czasie powstania warszawskiego hrabina zdążyła ukryć zgromadzone dzieła sztuki, ale część jej majątku spłonęła w 1944 roku. Ocalało tylko to, co zostało schowane w Wilii Róż, a tam wprowadził się ambasador Victor Cavendish-Bentick.

Patryk Nałęcz dociera też do osoby, która jest spokrewniona z hrabiną i mieszka w Polsce, niedaleko Szczecina, w miejscowości Dalewo. W pozostawionym testamencie jest mowa o trzech skrzyniach, powstaje więc pytanie, co się stało z trzecim kufrem? Wkrótce okazuje się, że wzbudzają one zainteresowanie nie tylko spadkobierców, ale też osoby, które nie mają zbyt uczciwych i dobrych zamiarów.

To moje pierwsze spotkanie z piórem pana Leszka Hermana, ale mam nadzieję, że nie ostatnie, gdyż bardzo odpowiadał mi styl, w jakim poprowadził swoją opowieść. Umiejętnie połączył fikcyjne postaci, zasłyszane historie, fakty historyczne w jedną wspólną, wciągającą całość, którą śledzimy z zaciekawieniem, poznając kolejne sekrety,

Z początku wszystko może się wydawać nieco skomplikowane, gdyż otrzymujemy wiele informacji i faktów związanych ze znalezionymi dokumentami oraz ich spadkobiercami. Tę część warto czytać uważnie, a nawet sobie wynotowywać niektóre fakty, bo to ułatwi śledzenie dalszej fabuły, która rozwija się w sposób, który przykuwa uwagę i coraz bardziej intryguje. Powieść, mimo dosyć grubej objętości, czyta się błyskawicznie.

„Krzyż Pański” to jedna z tych książek, które czyta się z zapartym tchem, śledząc rozwijająca się akcję i razem z bohaterami odkrywając kolejne zagadki. Historia w niej opowiedziana została stworzona na podstawie prawdziwych wydarzeń. Inspiracją były opowieści babci autora dotyczące dziejów jego rodziny, które sięgały dosyć dawnych czasów i nakreślały historię naszego kraju, zwłaszcza kresów wschodnich. W ciągu swego dzieciństwa i lat dorastania, tego rodzaju historii zebrało się dosyć dużo, na tyle, by można było na ich podstawie stworzyć opowieść, która byłaby świadectwem ówczesnych czasów jak i utrwaliłyby burzliwe dzieje naszego narodu. W końcowym słowie pan Herman zaznacza, że wszyscy przedstawiciele rodu Radeckich – Mikuliczów są autentyczni, a także opisywane nieruchomości i legenda o kufrach, która stała się zalążkiem całej historii. Czuć w tej powieści ogromny wkład i pracę, wykonaną, by w klarowny i intrygujący sposób stworzyć tak intrygującą i wciągającą historię.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu: