[153/25] - 1866.: "My" - Tom II

"My"

Tom drugi

Elle Kennedy, Sarina Bowen

„Miłość to przyjaźń podsycana ogniem”

Miłość to piękne uczucie, które rządzi się swoimi prawami. Niestety nie zawsze jest akceptowana, bo duża część społeczeństwa nie potrafi zaakceptować inności. W świecie tak męskiego sportu, jakim jest hokej, wydaje się to jeszcze bardziej trudne, gdyż tam każdy gest jest analizowany, każda emocja oceniona a uczucie między dwoma mężczyznami staje się nie tylko sprawą serca, ale też ryzykiem zawodowym.

Ryan Wesley i Jamie Canning, których poznaliśmy w pierwszej odsłonie ich historii pt.: „On” przekonali się o tym boleśnie. Byli na etapie wzajemnego poznawania się, niepewności i wątpliwości. W drugim tomie pt.: „My” ich związek jeszcze nie wyszedł z cienia, ale wokół wyraźnie gromadzą się chmury, z których nie wiadomo, kiedy spadnie deszcz i nadejdzie wraz z nimi burza.

Po pięciu miesiącach od rozpoczęcia kariery w NHL, Ryan Wesley rozgrywa sezon marzeń. Spełnia swoje zawodowe ambicje, a prywatnie wraca co wieczór do domu, do Jamiego – swojego chłopaka i najlepszego przyjaciela. Niby nie ma w tym nic dziwnego, a jednak ich związek musi pozostać tajemnicą, bo ujawnienie tego faktu grozi medialną burzą, która mogłaby zniszczyć wszystko, co zbudowali na lodzie.

Nieczęsto zdarza się, by kontynuacja dorównała pierwszej części. Jeszcze rzadziej – by ją przewyższyła emocjonalnie, narracyjnie i tematycznie. A jednak druga część hokejowej dylogii to emocjonalna petarda, która pokazuje, że miłość w cieniu reflektorów NHL może być równie piękna, co bolesna. To nie jest jedynie kolejna opowieść o zakazanej miłości , lecz historia o tym, jak trudno być sobą, gdy świat oczekuje, że będziesz kimś innym.

To, co zwraca uwagę najmocniej, to nie dramatyzm sytuacji, lecz jej codzienność. Autorki nie epatują sensacją – zamiast tego pokazują, jak wygląda życie w ukryciu: brak wspólnych wyjść, unikanie spojrzeń, ciągłe napięcie. To nie jest romans w blasku fleszy, to miłość w cieniu, która musi walczyć o każdy oddech.

Książka pt.: „My” to nie tylko romans lecz przede wszystkim opowieść o odwadze, o walce z ograniczającymi normami społecznymi i próbie bycia sobą wbrew wszelkim przeszkodom. Duet pisarski pań Bowen i Kennedy nie idzie na skróty, wręcz po mistrzowsku balansuje między emocjonalną głębią a lekkim humorem. Nie boją się poruszać trudnych tematów i opisywać śmiałych scen intymnych. Ich opowieść jest jak dobrze rozegrany mecz, w którym nie brakuje napięcia, emocji, niespodziewanych zwrotów akcji, ale też momentów ciszy, spokoju, radości, uniesienia, które mówią najwięcej niż słowa.

Bohaterowie nie są idealni, ale właśnie przez to tak bardzo wydają się prawdziwi. Spojrzenie na wszystko z podwójnej perspektywy jeszcze bardziej uwydatnia to, co oboje przeżywają. To pozwala zrozumieć ich motywacje, lęki, nadzieje. Autorki wykreowały wspaniałe postacie nie tylko główne, ale też drugoplanowe. Prym wśród nich wiedzie Blake, który postrzegany jest jako ktoś nachalny, męczący, ciekawski, a nawet irytujący, a to on w pewnym momencie staje się najbardziej tolerancyjnym i pomocnym kumplem. Uzupełnia ten obraz styl językowy - dynamiczny, młodzieżowy, pełen slangu i naturalnych zwrotów. To świetnie ukazuje poszczególne postacie, układając rozmowy odpowiednio do wieku bohaterów. Dialogi zostały bardzo dobrze rozpisane, nie sprawiają wrażenia sztuczności, czy niewłaściwie dobranych słów. Nie miałam wrażenia, że są to wymiany zdań bez sensu, zbędne lub niedojrzałe. Obserwowanie wzajemnej relacji opartej na trosce o drugiego partnera, zrozumieniu i empatii nie raz mnie poruszyło.

Doskonale zestawione zostały ze sobą opinie otoczenia po ujawnieniu prawdy o Jamie’m i Wesleyu. Pokazują zarówno jak powinno się ich traktować, co świetnie widać po osobach najbliższych Jamiego, ale też są osoby, które wykazują zupełnie odwrotną postawę. To powieść, która została wydana w odpowiednim momencie, gdy dużo się mówi o LGBT+ traktując ludzi z tego kręgu tak, jakby wymagali terapii. Tymczasem autorki świetnie pokazują, że miłość ma ograniczeń. Pojawia się bez względu na to, kto ile ma lat, jakiej jest płci czy rasy. Widzi tylko serce, drugiego człowieka, który zasługuje na uwagę i na to, by być kochanym.

Recenzja tomu I "ON"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 24.06.2025 r.

Premiera angielska: 28.03.2017r. i 30 listopada 2021r.

Ilość stron: 328

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205mm

Tytuł oryginalny: Us

Tłumacz: Ewa Helińska

ISBN 978-83-8335-596-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[146/25] - 1859.: "Jeszcze sześć takich czerwców"

"Jeszcze sześć takich czerwców"

Daisy Garrison

„Nie możemy mieć wszystkiego, czego chcemy”

Czasy szkolne wielu z nas wspomina z nostalgią. Wówczas inaczej postrzegaliśmy rzeczywistość — drobne niedogodności urastały do rangi ogromnych problemów, a codzienność była pełna emocji znanych każdemu, kto choć raz zgubił się w szkolnym labiryncie relacji, ambicji i dorastania. To momenty, gdy świat wydawał się prostszy, choć emocje były intensywne, a drobne dramaty urastały do rangi życiowych kryzysów. To właśnie ten sentymentalny powrót do szkolnych murów staje się punktem wyjścia dla historii zawartej w książce „Jeszcze sześć takich czerwców”, która z czułością, ale i nutą refleksji, przywołuje młodzieńcze lata.

Akcja toczy się w ostatnim roku liceum — czasie matur, pożegnań i decyzji, które mają zaważyć na przyszłości. Narracja prowadzona jest z perspektywy Miny i Caplana, którzy przyjaźnią się odkąd skończyli osiem lat. Mina Stern to prymuska, która po śmierci ojca zamknęła się w sobie i woli spędzać czas z książką lub w bibliotece, niż z kolegami i koleżankami z klasy.

Caplan Lewis — jej sąsiad i przyjaciel z klasy — dostrzega w niej pokrewną duszę. Choć sam jest lubiany, towarzyski i pełen humoru, skrywa własne sekrety i traumy. To właśnie ta wspólna wrażliwość sprawia, że ich przyjaźń jest tak silna i autentyczna. Wiedzą o sobie niemal wszystko i spędzają ze sobą mnóstwo czasu. Są dla siebie jak brat i siostra. To zmienia się, gdy najlepszy przyjaciel Caplana - Quinn niespodziewanie wyznaje Minie swoje uczucia zaprasza ją na bal. Ona natomiast zostaje wciągnięta w wir szkolnego życia towarzyskiego, którego wcześniej unikała. Nagle musi zmierzyć się z uwagą rówieśników, konfrontacją z popularnymi uczniami, w tym z charyzmatyczną i dominującą „królową pszczół” z otoczenia Caplana. Dla Miny to nie tylko nowe doświadczenie, ale też emocjonalna próba — otwarcie się na relacje, które mogą zranić, ale też przynieść coś prawdziwego.

Caplan, przywiązany do ich dotychczasowej przyjaźni, próbuje zatrzymać to, co znane, nie dostrzegając, że zmiana jest nieunikniona. Dostrzega swojej przyjaciółce coś więcej niż tylko bratnią duszę, mimo że wciąż łączy go związek z Hollis. Ta dziewczyna początkowo należała do tych, które dokuczały Minie, ale z czasem jej postawa się zmienia i staje się jedną z sympatyczniejszych postaci w tej powieści.

Pani Daisy Garrison tym tytułem zadebiutowała rok temu na amerykańskim rynku wydawniczym, a w tym roku książka zaznaczyła swoją obecność u polskich czytelników. Autorka jest młodą osobą, więc z pewnością bliżej jej do obyczajów współczesnej młodzieży, więc jej obserwacje tej grupy społecznej wydaje się wiarygodne. Życie bohaterów książki toczy się w rytmie przygotowań do egzaminu dojrzałości, balu na zakończenie roku szkolnego i projektu będącego zwieńczeniem lat nauki oraz związanych z nimi znajomości i przyjaźni. Pozytywne w niej jest to, że nie ma w niej tylko pary głównych postaci, mimo że to z ich perspektywy poznajemy wydarzenia. Poza nimi poznajemy grupę młodych ludzi, których łączy ta sama szkoła i klasa – ostatnia klasa liceum. Przed nimi trudne wybory, które wpłyną na ich dorosłe życie.

„Jeszcze sześć takich czerwców” to nie tylko romantyczna opowieść o dorastaniu, ale też subtelna analiza przyjaźni, tożsamości i pragnień, spleciona z tematami, które rzadko pojawiają się w młodzieżowej literaturze w tak wyważony sposób. Pani Garrison kreśli wyrazisty, czasem kontrowersyjny, portret młodzieży skłaniając do subtelnej analizy mechanizmów społecznych, które kształtują nas w młodym wieku. Nie epatuje przy tym zbyt mocno cierpieniem, lecz pokazuje, jak głęboko wpływa ono na sposób, w jaki młodzi ludzie postrzegają siebie i innych. Jej bohaterowie nie są idealni, nie zawsze podejmują dobre decyzje, ale właśnie dzięki temu są prawdziwi. To młodzież, która nie zawsze jest grzeczna i poukładana — i może właśnie dlatego tak bardzo przypomina współczesnych nastolatków. Nie unika też trudnych tematów, z jakimi muszą sobie radzić licealiści. Trauma, wykorzystanie seksualne, lęk przed bliskością, ból po stracie, rozpoznawanie swoich emocji i uczuć - to wszystko pojawia się w tle, ale nie dominuje.

Każdy rozdział odsłania kolejne warstwy emocji — od euforii pierwszych miłości po gorycz rozczarowań i nieporozumień. Relacje między postaciami — przyjaźnie, rywalizacje, zauroczenia — są przedstawione z dużą wrażliwością i psychologiczną głębią. Autorka posługuje się językiem prostym, lecz pełnym emocji i trafnych obserwacji. Jednak warto zaznaczyć, że niektóre fragmenty — zwłaszcza w początkowych rozdziałach — bywają zbyt rozbudowane, co daje wrażenie znużenia. Bohaterowie długo opowiadają o sobie, o początkach przyjaźni, o problemach, co chwilami rozciąga tekst i rozmywa główny temat.

„Jeszcze sześć takich czerwców” to książka, zaskakuje swoją dojrzałością. Choć wpisuje się w nurt literatury młodzieżowej, nie boi się wyjść poza schemat. Książka – pełna emocji, autentyczności i nieoczywistej czułości skierowana jest do młodzieży, chociaż zaznaczają się zagadnienia, które dla nich nie zawsze powinny być lekko traktowane, takie jak seks czy sięganie po używki i posługiwanie się wulgarnym językiem. Czy taka jest współczesna młodzież? Być może tak, ale z tego względu jest to powieść bliska prawdy, gdyż młodzi dorośli są różnorodni, z wieloma odcieniami osobowości i postawami. I to doskonale zostało w tej historii nakreślone. Pani Daisy Garrison ujęła to wszystko w swojej książce, tworząc opowieść o dorastaniu, która nie tylko wzrusza, ale też skłania do refleksji. 

To historia o tym, że najważniejsze decyzje nie zawsze podejmujemy świadomie — czasem są efektem emocji, które dopiero uczymy się rozumieć. Pokazuje, że dorastanie to nie tylko nauka, ale przede wszystkim emocje — często trudne, czasem bolesne, ale zawsze prawdziwe. I pozostawia nutkę nostalgii za minionym czasem szkolnym.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 24. 06.2025 r.

Premiera amerykańska: 11 czerwca 2024 r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginalny: Six More Months of June

Tłumaczenie: Aleksandra Weksej

ISBN 978-83-8335-597-9

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[143/25] - 1856.: "Bridgertonowie" - Tom V - "Oświadczyny"

„Oświadczyny”

Cykl: Bridgertonowie

Tom piąty

Julia Quinn

„Nic się nie zyska, wybierając łatwą drogę”

Bardzo lubię romanse historyczne, dlatego z chęcią sięgam po kolejne tomy Bridgertonów. W pierwszych czterech poznaliśmy już trzech braci: Anthony’ego, Benedicta i Colina oraz ich siostrę Daphne, a teraz przyszła pora, by poznać lepiej Eloise, która jest główną bohaterką książki „Oświadczyny” – piątej księgi z cyklu „Bridgertonowie.”

Eloise zawsze uważała, że małżeństwo nie jest dla niej, o czym wiedzieliśmy już w momencie, gdy poznaliśmy ją w poprzednich częściach cyklu. Widoczne było, że nie wpisuje się w schematy. Dała się poznać jako niepokorna dusza, która nie zamierza podporządkować się konwenansom. Inteligentna, niezależna, z ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę to nie porażka, lecz wybór. W świecie, gdzie kobiety miały być ciche, posłuszne i gotowe do zamążpójścia, ona wyróżniała się błyskotliwością, ciętym językiem i przekonaniem, że życie w pojedynkę może być równie pełne i wartościowe. Nie szukała męża, nie marzyła o romantycznych uniesieniach. Odrzuca kolejne propozycje, wierząc, że lepiej być samotną niż być z kimś źle dobranym. Jednak gdy jej najbliższa przyjaciółka Penelope wychodzi za mąż — i to za brata Eloise, Colina— coś się w niej zmienia. Kolejnym elementem, który wywołuje szereg zdarzeń jest list od Phillipa Crane'a, do którego napisała słowa wyrażające współczucie po śmierci jego żony Mariny.

Sir Philip Crane, samotny ojciec bliźniaków, zamknięty w sobie, zmęczony życiem, z przeszłością pełną bólu i rozczarowań, nie spodziewał się, że korespondencja z nieznajomą kobietą obudzi w nim coś więcej niż uprzejme zainteresowanie. Gdy pewnego dnia Eloise niespodziewanie pojawiaj się w progu jego domu bez zapowiedzi, wszystko się zmienia. Nie jest gotowy na jej energię, śmiałość i nieprzewidywalność. Ona z kolei nie spodziewała się chaosu, który zastanie: dom nie przypomina romantycznej rezydencji z powieści — jest pełen chaosu, dzieci są dzikie i nieokiełznane, a gospodarz… nieokrzesany, zamknięty w sobie i wyraźnie zagubiony. Ich spotkanie to zderzenie dwóch światów: jej energii, spontaniczności i potrzeby działania z jego melancholią, powściągliwością i emocjonalnym dystansem.

W tej części nie znajdziemy artykułów z kroniki towarzyskiej Lady Whistledown, a szkoda. Brakowało mi jej uszczypliwości i komentarzy do bieżących wydarzeń. Były niejako wprowadzeniem lub podsumowaniem tego, o czym czytaliśmy w danym rozdziale. Znamy wprawdzie jej tożsamość, ale szkoda, że już nie zabiera głosu. Natomiast została zachowana konwencja rozpoczynania poszczególnych rozdziałów, bo teraz zamiast artykułów wprowadzają nas listy Eloise pisane do różnych osób z rodziny i przyjaciółki. Charakterystyczny jest też drugi epilog, który w każdym tomie kończy daną historię pokazując w skrócie dalsze losy niektórych bohaterów.

Julia Quinn z mistrzowską lekkością łączy humor, emocje i głębię psychologiczną, tworząc opowieść, która sprawia, że wnikamy w daną historię czując wszystko to, co dzieje się na kartach książki. Ma styl, który bardzo lubię, gdyż skupia się na wydarzeniach i osobach z nimi związanych, bez zbędnego rozwlekania tematu. Wszystko jest we właściwych proporcjach, bez męczących długich opisów, ale towarzyszące nam emocje są naznaczone romantyzmem i współgrają z przeżyciami bohaterów. Porusza przy okazji istotne kwestie, ale też pokazuje realia epoki i panujące obyczaje. Nie ułatwia bohaterom życie i dokonywania wyborów stawiając ich w trudnych sytuacjach balansujące na granicy skandalu i społecznego ostracyzmu,  przeciwko któremu w ten sposób protestuje. 

„Oświadczyny” to nie tylko kolejny tom serii Bridgertonów — to jedna z najbardziej poruszających i zaskakujących historii, jakie wyszły spod jej pióra. Bardzo byłam jej ciekawa, gdyż znacząco różni się od dotychczasowych opowieści tej serii. To nie jest klasyczna opowieść o miłości, lecz opowieść o uczuciach, które kształtują się powoli, ale skutecznie. Bohaterowie uczą się siebie nawzajem, borykają się ze swoimi wewnętrznymi dylematami, odczuciami i krok po kroku, z potknięciami, śmiechem i łzami coraz bardziej się do siebie zbliżają i to jest w tej historii najpiękniejsze. Pokazuje bowiem, że miłość rodzi się czasami niespodziewanie i potrafi uleczyć stare rany, rozjaśnić serce, dusze i życia. To uczucie nie zawsze przychodzi w idealnym momencie, ale zawsze może być dokładnie tym, czego oboje potrzebują. To historia o dojrzewaniu do miłości, o odwadze, by wyjść poza własne przekonania, i o tym, że czasem największe uczucia rodzą się w najbardziej nieoczekiwanych okolicznościach.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV "Miłosne Tajemnice"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie I w tej edycji

Premiera wersji z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r

Premiera w miękkiej oprawie: 1 marca 2022 r.

Premiera angielska tej edycji: 4 lutego 2021r.

Ilość stron: 378

Okładka: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: To Sir Philip, With Love

Tłumaczenie: Anna Reszka, Katarzyna Krawczyk

ISBN: 978-83-8338-617-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[141/25] - 1854.: „Miliarderzy z klanu Hardych” - Tom I - „Między zobowiązaniem a zdradą”

„Między zobowiązaniem a zdradą”

Rok fałszywego małżeństwa

Cykl: Miliarderzy z klanu Hardych

Tom pierwszy

Shain Rose

„Jeśli potrafisz poradzić sobie z przeszłością, możesz z całą pewnością przebić się przez każdą przeszkodę w teraźniejszości i stworzyć spokojne miejsce, w którym będziesz mogła rozwijać się w przyszłości.”

W świecie literatury romantycznej trudno o historię, która nie tylko porusza serce, ale też zmusza do refleksji nad tym, czym jest lojalność, rodzina i wybory, które kształtują nasze życie. Shain Rose w swojej powieści „Między zobowiązaniem a zdradą” zabiera czytelnika w emocjonalną podróż, pełną napięcia, niedopowiedzeń i nieoczywistych relacji. To pierwszy tom cyklu „Miliarderzy z klanu Hardych” — i już od pierwszych stron wiadomo, że będzie to seria, która zostanie z czytelnikiem na długo.

Everly Milton, główna bohaterka, po latach rozłąki przeprowadza się na Florydę, by zamieszkać z ojcem, z którym nie utrzymywała kontaktu od dzieciństwa. Relacja z ojcem jest napięta, gdyż teraz jego nową rodziną jest Melinda, która jako macocha nie docenia swojej pasierbicy, wciąż ją krytykuje i poniża na każdym kroku. Wtóruje jej przy tym starsza córka - Anastasia, która jest zarozumiała, wredna, arogancka, wyraźnie wykazująca chęć zostania żoną Declana, Hardy'ego - wspólnika ojca w prowadzeniu centrum fitness i hotelarstwa. Lepsze relacje ma z młodszą siostrą Anastasii – Carlą, dzięki której łatwiej jest znosić nieprzyjemne sytuacje. 

Everly jest niezależna, zadziorna, próbująca zachować kontrolę nad własnym życiem. Jej postawa wobec przybranej rodziny i ojca bywa godna podziwu. Jednak zanim zdążyła odbudować relację z ojcem, ten niespodziewanie umiera, zostawiając po sobie testament w którym nakazuje jej wyjść za Declana Hardy’ego, swojego wspólnika i przyjaciela. Na rok. Formalność, która ma uporządkować sprawy majątkowe, ale która szybko okazuje się czymś znacznie więcej. Kobieta nie ma wyjścia, bo najbardziej zależy jej, by nie stracić studia jogi należącego do jej matki. 

Polubiłam Evelyn od początku, ale mimo to w pewnym momencie zaczęła mnie denerwować, gdyż  zachowywała się jak nastolatka, zwłaszcza, gdy buntuje się przeciw temu, na co sama się zgodziła. Wypełnienie ojcowskich zaleceń przyszło jej wprawdzie z trudem, ale skoro je przyjęła i w efekcie została żoną Declana, to nie powinna zachowywać się jak kobieta niezamężna. Ona jednak wciąż próbuje mu pokazać, że nie łączą ich żadne więzy uczuciowe i nie zamierza rezygnować z dotychczasowych zwyczajów. Ciągle podkreśla, że nic ich nie łączy, a to co jest między nimi to tylko umowa. Nie liczy się w ogóle ze zdaniem Declana i stawia go w niezbyt wygodnych sytuacjach chociażby wówczas, gdy wciąż spotyka się z Westem, z którym do tej pory tworzyła luźny związek. 

„Między zobowiązaniem a zdradą” to jedna z tych historii, przy której można się doskonale bawić, obserwując perypetie bohaterów i odkrywając ich osobowości z każdym kolejnym epizodem. Pani Shain Rose pisze lekko, ale z wyczuciem, więc czytanie jej powieści nie przysparza problemów. Fabuła prowadzona naprzemiennie przez bohaterów pozwala bardziej wczuć się w pojawiające się sytuacje, oglądać je z różnej perspektywy i dostrzec, jak bardzo różnią się zbyt szybko wyciągane wnioski od tego, co naprawdę myśli druga osoba. 

Narracja jest wartka, dialogi naturalne, a sceny zmysłowe — subtelne i dobrze wyważone. Jej styl pisania jest wciągający, emocjonalny i pełen wyczucia. Doskonale oddała emocje buzujące u Evelyn i Declana, ich osobowość, chemię między nimi i dramatyzm sytuacji. Oparła tę historię na motywie aranżowanego małżeństwa i przemianę w stylu: od nienawiści do miłości, ale nabrały one zupełnie nietypowego charakteru. Nie ma tu zbędnych opisów, gdyż każda scena pcha akcję do przodu, a emocje są oddane z dużą precyzją. Autorka świetnie balansuje między romansem a dramatem rodzinnym. wpisane w rozwój relacji, a nie traktowane jako główny punkt programu.

Motyw aranżowanego małżeństwa i relacji od nienawiści do miłości został wykorzystany w sposób świeży i niebanalny. Pani Rose nie poprzestaje na schematach — pokazuje, że miłość może być trudna, pełna sprzeczności, ale też piękna w swojej niedoskonałości. Stworzyła historię, która od pierwszych stron wciąga czytelnika w świat pełen napięcia, niedopowiedzeń i emocji, które trudno zignorować.

Relacja Evelyn z Declanem to nie tylko gra pozorów, ale też powolne odkrywanie siebie nawzajem, mimo że oboje próbują zaprzeczyć temu, co między nimi się rodzi. Chemia między nimi jest wyczuwalna niemal na każdej stronie. To nie tylko fizyczne napięcie, ale też emocjonalna głębia, która sprawia, że ich relacja nie jest płaska czy przewidywalna.

Na uwagę zasługują również postacie drugoplanowe, zwłaszcza Clara, która wnosi do historii ciepło, humor i lekkość, ale też siostry i bracia Declana, którzy tworzą zgrany, rodzinny team. Jego rodzina jest wprawdzie tłem, ale bardzo wyrazistym i barwnym. 

„Między zobowiązaniem a zdradą” to idealna propozycja dla fanów motywu „małżeństwa z rozsądku”, które przeradza się w coś znacznie głębszego. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Shain Rose, które uważam za satysfakcjonujące. Stworzyła historię, która wciąga, porusza i zostawia czytelnika z niedosytem — w najlepszym tego słowa znaczeniu. Liczę, że kolejne tomy okażą się również wciągające i pełne emocjonalnych sytuacji. Kolejne tomy będą bowiem skupiać się na braciach Declana, co zapowiada jeszcze więcej emocji, dramatów i miłosnych zawirowań.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery wersji polskiej: 27.05.2025r.

Data premiery wersji oryginalnej: 26.03.2023r.

Ilość stron: 448

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginału: Between Commitment and Betrayal

Tłumacz: Marta Piotrowicz-Kendzia

ISBN 978-83-8335-564-1

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[129/25] - 1842. - "Szanta"

"Szanta"

Wojciech Wójcik

„autobus zwany życiem pędzi zbyt szybko, by tracić czas na spoglądanie w lusterko”

Mazury, z ich dziką przyrodą, legendami i tajemniczymi jeziorami, to nie tylko tło wakacyjnych pocztówek. Jest też niejednokrotnie sceną dla wydarzeń w różnych powieściach i filmach. W powieści „Szanta” autor zabiera nas nad Jezioro Bełdany, gdzie zbrodnia zanurza się w gęstej mgle niedomówień, obsesji i sekretów. Pan Wojciech Wójcik snuje opowieść nie tylko o zbrodni, ale o kruchości ludzkiej natury, sile obsesji i potrzebie zrozumienia własnej tożsamości. Mazury stają się metaforą psychiki bohaterów — tajemniczej, zmiennej, pełnej nieprzeniknionych głębin. Doskonale nakreślił ich urok opisując krajobrazy, specyfikę terenu, charakter jeziora i okolic dopasowując do tego, co dzieje się na kartach książki.

To tam dochodzi do podwójnej tragedii. Najpierw w budynku powstającego Mazurskiego Muzeum Turystyki i Żeglarstwa Śródlądowego popełnia samobójstwo uznany i szanowany profesor Sylwester Preuss, który był inicjatorem utworzenia muzeum. Wszystko jednak wskazuje, że jego śmierć mogła nastąpić z udziałem osób trzecich.

Gdy zaczynamy poznawać wydarzenia zawarte w książce „Szanta”, minął miesiąc od śmierci profesora. Trzy pracownice muzeum: Jagoda, Roma i Emilia są zaniepokojone nieobecnością swojej kierowniczki – Malwiny Wiśnik. Tydzień wcześniej Jagoda Matusiak zaczęła tutaj pracę tydzień temu na stanowisku muzealnika i razem z koleżankami Emilią i Romą oraz zaginioną Malwiną próbują kontynuować dzieło profesora i doprowadzić do końca projekt muzeum. Niestety, od jakiegoś czasu Malwina nie daje znaku życia, nie odbiera telefonu. Wkrótce Jagoda znajduje ciało swojej przełożonej.

Drugi motyw dotyczy byłego policjanta Huberta Lange, którego zastajemy w sytuacji, gdy czai się na kłusowników. Jego żona, Majka, pełni funkcję leśnika i to ona znalazła ciało profesora, a teraz, od jakiegoś czasu przebywa u swoich rodziców, by odreagować wydarzenia. Podczas jej nieobecności Hubert zastępuje ją w jej obowiązkach.

Początkowo wątek związany z pracowniczkami muzeum i działaniami Huberta Lange i Heleny biegną obok siebie. Obserwujemy ich poczynania w dwóch różnych narracjach: wydarzenia związane z muzeum opowiada nam Jagoda w narracji pierwszoplanowej, natomiast o Hubercie dowiadujemy się z perspektywy trzecioosobowej. W pewnym momencie obie linie fabularne splatają się, tworząc sieć poszlak, zagadek i zawiłości. Autor nie ułatwia czytelnikowi zadania — zamiast podawać gotowe odpowiedzi, jeszcze bardziej komplikuje ścieżkę prowadzącą do prawdy. Zamiast klasycznego śledztwa, dostajemy mroczną grę legend, obsesji i nieuchwytnych motywów, w której przeszłość powraca w najbardziej niespodziewanych momentach.

Atmosfera gęstnieje jeszcze bardziej, gdy nieopodal, nad leśnym jeziorem, Hubert znajduje odcięty czarny warkocz jakiejś kobiety. Pojawia się też tajemnicza dziennikarka, Helena Makowska, która wzbudza u policjanta zarówno ciekawość, jak i niepokój, bo wyraźnie wyczuwa, że ona nie mówi prawdy o sobie, podając się za studentkę dziennikarstwa.

„Szanta” to dobrze napisany kryminał, w którym można zauważyć zarówno elementy psychologiczne, obyczajowe, ale też thrillera. Nie ma tu zbyt gwałtownych zwrotów akcji, lecz wyraźnie jest wyczuwalna niepokojąca, gęstniejąca atmosfera. Fabuła rozwija się pozornie niespiesznie, ale to wrażenie jest zakłócone z każdym kolejnym rozdziałem, gdyż wyłaniają się sekrety będące pokłosiem wydarzeń z przeszłości bohaterów. Autor nie podaje nam gotowych odpowiedzi, lecz skutecznie komplikuje poznanie prawdy. Zamiast klasycznego śledztwa, mamy do czynienia z mroczną grą niedopowiedzeń, tajemnic i zagadek. Jego powieść można zaliczyć do kryminału wpisującego się w nowoczesną tendencję tworzenia tego rodzaju historii, w którym mamy nie tylko kryminalną zagadkę, ale też pojawiają się wątki poboczne ukazujące osobowość występujących postaci, ich powiązania ze sprawą i mentalne dylematy poruszając przy okazji różne kwestie społeczne i ważne zagadnienia. Zbrodnia w tej książce nie szokuje brutalnością bezpośrednio, lecz ukazana jest jako efekt, jaki pozostawia po sobie morderca. Jest ukazana poprzez sugestywną, senną, pełną niedomówień atmosferę.

„Szanta” to kryminał pozornie tylko ciągnący się powoli, ale nie oznacza to nudę, czy brak emocji. Wręcz przeciwnie, są wyczuwalne coraz bardziej, bo gdy wnikamy w kolejne rozdziały, odczuwamy oddech niebezpieczeństwa wyraźnie, który zostawia ślad w umyśle. Fabuła atmosfera coraz bardziej się zagęszcza, ale to dzieje się subtelnie i stopniowo, niczym mgła unosząca się nad jeziorem Bełdany: pełną zagrożenia, które nie zawsze przybiera konkretną postać. Pan Wójcik nie dostarcza może od razu mocnych, gwałtownych emocji, ale one z czasem coraz bardziej dają o sobie znać prowadząc do niespodziewanego finału, co jest niewątpliwym atutem jego książki.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Data premiery: 29.04.2025r.

Ilość stron: 540

Wymiary:140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-533-7

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

123/25] - 1836. - "Zaginiona"

"Zaginiona"

Aneta Kisielewska

„Czasami coś, co wydaje się absurdalne, okazuje się brutalną prawdą, najprostszym rozwiązaniem.”

Każdego dnia znika bez śladu ponad 68 000 osób na całym świecie i wiele z nich nie znajduje swego szczęśliwego finału. O jednym z takich przypadków opowiada książka pt.: „Zaginiona”, gdyż pewnego letniego dnia znika bez śladu dziewiętnastoletnia Sara Maj. Wiadomym jest jedynie to, że dziewczyna była ze swoją przyjaciółką Alicją i Piotrkiem na imprezie w miejscowym klubie i już nigdy z niej nie wróciła do domu. Nie ma po niej żadnych śladów, nikt nic nie widział, nie słyszał, mimo że to stało się w dużym mieście, w sezonie turystycznym, gdy nie brakuje na ulicach ludzi i sezonowych wydarzeń.

Sprawę prowadzi sierżant Antoni Gaik, który z pełnym zaangażowaniem bada sprawę, ale i on dostrzega, jak trudno cokolwiek dowiedzieć się co się stało w wieczór zaginięcia Sary. Sprawy nie ułatwiają świadkowie w osobach przyjaciół, znajomych, rodziny i sąsiadów. Sierżant okazuje się być dobrym obserwatorem, solidnym śledczym i doskonale wyczuwającym emocje innych osób. Odkrywa wiele faktów z życia zaginionej nastolatki, ale wciąż nie ma efektów w postaci jej odnalezienia żywej, ani martwej.

W fabułę wkraczamy już po fakcie, gdy jest sierpień 2022 roku, trzy dni po zaginięciu Sary Maj. Sierżant Gaik przesłuchuje właśnie Alicję Zborowską, najbliższą przyjaciółkę Sary. Z ich rozmowy dowiadujemy się niektórych faktów z życia dziewczyny, ale nie są one wystarczające, by wysnuć jakiekolwiek wnioski. W trakcie kolejnych przesłuchań innych osób, wyłania się wprawdzie obraz Sary jako krnąbrnej, aroganckiej, egoistycznej osoby, ale to za mało, by zamknąć sprawę.

Motyw śledztwa i działań policji to jeden z dwóch płaszczyzn fabuły. Drugą stanowią wydarzenia mające miejsce przed zaginięciem. Poznajemy je naprzemiennie z prowadzonym śledztwem, a to daje nam coraz pełniejszy obraz sytuacji. Jednak autorka sprytnie prowadzi wszystko tak, by nie ujawić za dużo. Cofamy się więc w czasie najpierw o dwa tygodnie wstecz poruszając się stopniowo tak, że zbliżamy się do kluczowego momentu, czyli zaginięcia Sary. Jednak my, jako czytelnicy wiemy więcej, niż sierżant Gaik, ale to i tak nie daje nam odpowiedzi, co się stało z dziewczyną. To ujawnia się dopiero w końcowych scenach, gdy z przedstawionych nam skrawków układanki składa nam się cały obraz sytuacji i zaczynamy mieć własne podejrzenia.

To było moje drugie spotkanie z autorką po tym, jak poznałam jej pierwszą powieść „Widmo przeszłości”, którą pokazała swój pisarski talent znacznie wykraczający poza ramy debiutanta. W książce "Zaginiona" też jej styl sprawia wrażenie wyrobionego pióra" Całość została zaplanowana logicznie, wydarzenia przeplatają się ze sobą płynnie, a tocząca się akcja nie jest nużąca. Wręcz przeciwnie, wciąga z każdą kolejną stroną, intrygując, skłaniając do refleksji i motywując do wyciągania własnych wniosków. Ułatwieniem jest narracja prowadzona w formie trzecioosobowej, więc znamy wydarzenia z różnych punktów widzenia, ale i tak nie wiemy wszystkiego.

Cofając się w czasie przed zaginięciem Sary, poznajemy tło wydarzeń oraz fragmenty jej codzienności — relacje rodzinne, kontakty ze znajomymi, decyzje, które mogły mieć wpływ na jej los. Te retrospekcje stopniowo odkrywają przed nami prawdę, jednocześnie budując napięcie i dając pełniejszy obraz dziewczyny oraz środowiska, w którym się obracała.

Autorka wnikliwie ukazuje atmosferę panującą wokół zaginięcia, oddając determinację sierżanta, napięcie i rozpacz bliskich Sary, ich czekanie na jakiekolwiek informacje. W tej historii uderzające jest również to, jak wiele tajemnic może skrywać codzienne życie, nawet przed tymi, którzy są nam najbliżsi, jak mało o nich wiemy. Pokazuje, że rodzicielska miłość i opieka nie zawsze idą w parze z pełnym zrozumieniem i znajomością własnego dziecka — a czasem to, co najważniejsze, pozostaje niewypowiedziane.

Inną kwestią jest charakter pracy policjanta zaangażowanego w śledztwo. Wyłania się w niej wpływ życia zawodowego na psychikę człowieka, który robi wszystko, by poznać prawdę, ale ciągłe utrudnienia sprawiają, że czuje stres, zmęczenie i w efekcie wypalenie zawodowe. Ten motyw obserwujemy stopniowo podążając za działaniami sierżanta Gaika i jego odkryciami, które coraz bardziej oddalają od szansy poznania prawdy.

„Zaginiona” to świetnie napisana opowieść o zaginięciu młodej dziewczyny, ale lecz także głęboka refleksja nad ludzkimi relacjami, niedopowiedzeniami i trudami dochodzenia do prawdy. Autorka skutecznie buduje napięcie, stopniowo odsłaniając kolejne elementy układanki, prowadząc nas przez emocje, tajemnice i zawiłości śledztwa. To książka, która wciąga, angażuje emocjonalnie i stawia szereg pytań natury egzystencjalnej, ale też psychologicznej. Czas spędzony przy jej lekturze uważam za udany, chociaż nie do końca odpowiadało mi zakończenie tej historii. Niby wszystko stało się jasne, dowiedzieliśmy się co się stało z tytułową zaginioną i kto za tym stoi, ale zabrakło mi wykończenia. Mamy przestawione wszystkie elementy układanki, a nam jedynie pozostaje złożyć to wszystko w całość. Osobiście wolę bardziej oczywiste zakończenia z poczuciem dokonania się sprawiedliwości.

Książkę pani Anety Kisielewskiej można zaliczyć do lekkiego thrillera psychologicznego z elementami obyczajowymi i kryminalnym wątkiem. Całość tworzy powieść z duszą i wyrazistym klimatem, która zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 13.05.2025 r.

Ilość stron: 296

Okładka: miękka

Wymiary: 140x205 mm

ISBN 978-83-8335-532-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[115/25] - 1828. - "Ostatni gość weselny"

"Ostatni gość weselny"

Jason Rekulak

"Kiedy ktoś ma pieniądze, 

w tych czasach wszystko może mu ujść na sucho"

Ślub dziecka to dla wielu rodziców wydarzenie niezwykle emocjonalne — pełne dumy, wzruszeń, ale też refleksji nad czasem, który niepostrzeżenie minął. To moment symboliczny, w którym dziecko wkracza w nowy etap życia, a rodzic musi pogodzić się z tym, że nie odgrywa w nim już głównej roli. Zwłaszcza jeśli relacja nie była idealna, taka uroczystość może stać się nie tylko świętem, ale też szansą na pojednanie. Na taką szansę liczył bohater książki „Ostatni gość weselny”, który miał nadzieję, że uda się naprawić relację z córką, którą kiedyś zawiódł.

Frank Szatowski ma 52 lata i mieszka od zawsze w pensylwańskim Stroudsburgu, w którym od 25 lat pracuje jako kierowca firmy kurierskiej. Trzy lata temu pogorszeniu uległy jego kontakty z córką, Maggie i dlatego ogromnie zaskoczył go telefon od niej z zaproszeniem na ślub. Ich relacja urwała się z powodów, które długo pozostają dla czytelnika tajemnicą. Wraz z zaproszeniem na ślub budzi się  nadzieja na odbudowanie więzi z Maggie, co staje się dla niego ważniejsze niż poczucie niedopasowania do świata, do którego właśnie został zaproszony. To bowiem świat wypełniony luksusem, chłodną etykietą i perfekcyjnie wyprasowanymi uśmiechami. Okazało się, że narzeczonym Maggie jest syn słynnego miliardera, Aidan Gardner, którego zachowanie od początku wydaje się Frankowi dziwne. Z każdym kolejnym dniem takich zagadkowych sytuacji i spostrzeżeń pojawia się więcej. Wyraźnie widać, że rodzina Gardnerów skrywa jakieś tajemnice.

Są książki, które już od pierwszych stron sprawiają, że coś w nas zaczyna rezonować, pojawia się niepokój, ciekawość i intuicja, że to nie będzie zwykła historia. Takie odniosłam wrażenie, gdy przeczytałam opis książki „Ostatni gość weselny” oraz zobaczyłam okładkę. Widać na niej tort weselny, ale gdy przyjrzymy się dokładniej, dostrzeżemy, że ozdabia go nie lukier, lecz krew.

„Ostatni gość weselny” to precyzyjnie skonstruowany dramat rodzinny z wyraźnymi elementami thrillera i kryminału, z elementami   nurtu domestic noir.  Starannie skonstruowane zwroty akcji są umieszczone z wyczuciem i sprawiają, że lektura ani przez chwilę nie nuży. Nie jest to może thriller, którym jest straszno i duszno, ale nie brakuje mocnych wrażeń, tajemnic, wkraczającego niepokoju i obaw o życie bohaterów.

Od pierwszych stron czułam, że coś tu nie gra podejrzewając, że Maggie coś ukrywa. Zachowuje się dziwnie: jest uprzejma, ale chłodna, jakby grała rolę kogoś, kim nie do końca jest. W jej gestach i słowach czai się napięcie, a dystans między ojcem i córką wydaje się większy, niż wynikałoby z upływu lat. Podobnie jest z panem młodym i jego rodziną. Ich zachowanie, choć z pozoru uprzejme, budzi niepokój, jak i cała oprawa związana z przygotowaniami do uroczystości, jak i miejscem dla gości.

Autor świetnie prowadzi narrację, którą śledzimy z punktu widzenia Franka i w ten sposób poznajemy kolejne wydarzenia, wiec wiemy tyle co on, a to z kolei daje nam możliwość własnych obserwacji i wyciągania wniosków. Pan Jason podrzuca nam subtelne wskazówki i umiejętnie, ale dyskretnie buduje atmosferę niepewności. Czytelność stylu i dynamiczna akcja sprawiają, że książkę pochłania się niemal jednym tchem. 

To historia, w której emocje są obecne dosyć często, może nie na każdej stronie, bo nie wybuchają gwałtownie, ale wyczuwalne są w spojrzeniach, niedopowiedzeniach i napięciach pomiędzy bohaterami. Autor postawił na subtelność zamiast dramatyzm, co zdecydowanie działa na korzyść tej opowieści. Sama konstrukcja fabuły opiera się na starannie rozmieszczonych zwrotach akcji, które nie przytłaczają, ale delikatnie przesuwają wydarzenia do przodu. Brak spektakularnych, ale powierzchownych efektów sprawia, że mamy wrażenie, jakby wszystko toczyło się równym rytmem, jednak to tylko pozory. To, co na początku może wydawać się nieistotne, z czasem okazuje się kluczowe.

Pan Rekulak bardzo umiejętnie buduje napięcie, posługując się gestami, niedopowiedzeniami, subtelnym zawieszeniem nastroju. To nie jest thriller, który szokuje przemocą, to powieść, która niepokoi emocjonalnym napięciem. Z każdą stroną atmosfera robi się gęstsza, co sprawia, że z coraz większą ciekawością śledzimy rozwój wydarzeń, próbując złożyć układankę z niekompletnych sygnałów.

Powieść ma wiele atutów, począwszy od klarownego stylu, dobrze zaplanowanego przebieg zdarzeń, poprzez realistyczne postaci i ciążące nad wszystkim tajemnice. Skłania bardziej do refleksji nad tym, jak niewiele czasem wiemy o własnych dzieciach. Gdy są małe, mamy wrażenie, że znamy je najlepiej na świecie. Ale kiedy wkraczają w dorosłość i opuszczają rodzinny dom, ich życie zaczyna toczyć się obok nas. Tracimy kontrolę i dopiero wówczas okazuje się, jak naprawdę wyglądają nasze więzi rodzinne.

Elementem, który mnie rozczarował, było zakończenie – niezbyt jasne i mało spektakularne, które nie rozwala na łopatki. Pomimo tego, uważam, że „Ostatni gość weselny” jest godny polecenia, gdyż to historia tocząca się ze stonowanym tempem, ale z gęstą atmosferą utkaną z subtelnych niepokojów, skrywanych żalów i rodzinnych tajemnic.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce: 13.05.2025r.

Data premiery ang.: 08.10.2024r.

Ilość stron:400

Wymiary:140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-523-8

Tytuł oryginału: The Last One at the Wedding

Tłumaczenie: Anna Reszka
Wydawca: Wydawnictwo Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[114/25] - 1827. - "Co się stało w 1025 roku" - Tom III

"Co się stało w 1025 roku"

Cykl: „Co się stało w…”

Tom trzeci

Przemysław Urbańczyk

"Gdyby nie niespodziewane nałożenie na głowę Bolesława Chrobrego korony królewskiej, rok 1025 nie zapisałby się tak silnie 

w polskiej pamięci zbiorowej."

Chyba każdy zna odpowiedź na pytanie: jakie wydarzenie miało miejsce w Polsce w 1025 roku, ale nie każdy zdaje sobie sprawę, jak ono było ważne dla rozwoju naszego państwa. Chodzi oczywiście koronację Bolesława Chrobrego, która odbyła się w Gnieźnie, ale o tym fakcie informacje są znikome, bo tak naprawdę niewiele wiemy o tamtych czasach. Nie wiadomo nawet kiedy dokładnie koronacja miała miejsce, a istniejące źródła pisane nie dają nam obrazu tak ważnego faktu w dziejach Polski. Jednak historycy potrafią czytać między wierszami dawnych tekstów, wiec dzięki temu obraz wydarzeń sprzed wielu wieków staje się bardziej klarowny i zrozumiały. Jednym z takich historyków jest prof. dr hab. Przemysław Urbańczyk, który w zwięzłej, lecz treściwej książce „Co się stało w 1025 roku?” podejmuje próbę przybliżenia czytelnikowi wydarzenia sprzed tysiąca lat.

Prof. dr hab. Przemysław Urbańczyk to ceniony mediewista i archeolog, profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Instytutu Archeologii i Etnologii PAN. Ma na swoim koncie setki publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym 15 książek, z których trzy zdobyły prestiżowe nagrody. Jest również kierownikiem Katedry Archeologii Pradziejów i Średniowiecza Europy, a jego badania obejmują m.in. . historię wczesnośredniowiecznej Polski, Skandynawii i północnego Atlantyku.

Publikacja „Co się stało w 1025 roku?” to trzeci tom w cyklu książek poświęconych kluczowym momentom w początkach państwowości polskiej. Wcześniej ukazały się: "Co się stało w 966 roku?" (2016) oraz "Co się stało w 1018 roku?" (2018). Zamiast ogólnych opracowań obejmujących całe epoki, Urbańczyk proponuje głębokie zanurzenie w jedno konkretne wydarzenie, oferując czytelnikowi szansę zrozumienia jego przyczyn, przebiegu i skutków. To efekt pomysłu, by stworzyć cykl przybliżający pojedynczo wydarzenia ważne w dziejach początków naszego państwa. Najczęściej bowiem książki historyczne opowiadają o całości jakiegoś okresu czasu ujmując wiele różnych faktów, więc trudno zwykłemu czytelnikowi wgryźć się w temat i wyobrazić sobie przebieg jakiegoś wydarzenia. Pan Przemysław Urbańczyk rozłożył wczesne lata historii Polski na części analizując istotne momenty dziejowe w osobnych wydaniach.

Profesor Przemysław Urbańczyk umiejętnie osadza postać Bolesława Chrobrego na tle przemian zachodzących w ówczesnej Europie począwszy od osłabienia Cesarstwa zachodniorzymskiego po kryzys Bizancjum, stawiając przy tym szereg pytań związanych z rolą naszego pierwszego króla w ówczesnym świecie. Przygląda się i analizuje nie tylko fakty dotyczące samej koronacji, ale daje nam obraz niemal całości rządów Chrobrego, ukazując jego długą drogę do osiągnięcia upragnionej korony. Podzielił ten ciąg zdarzeń na cztery etapy ujmujące lata: 1000 do 1004 roku, 1013 rok, 1018 rok i 1025 rok.

Książka „Co się stało w 1025 roku?” ma niewielkie, bo kieszonkowe wymiary i liczy zaledwie 138 stron, lecz zawiera imponującą dawkę wiedzy, dostarczając czytelnikowi wielu cennych informacji o realiach epoki i jej znaczących wydarzeniach. Dowiadujemy się nie tylko o tym, jakie znaczenie miała koronacja Chrobrego, jak do niej doszło i jak mogła przebiegać, ale też co działo się po śmierci króla, który zmarł 17 czerwca 1025 roku. Z tej publikacji wyłania się spójny obraz politycznej rzeczywistości ówczesnej Polski oraz istotna rola Bolesława Chrobrego jako władcy, którego działania miały fundamentalne znaczenie w sferze politycznej, militarnej, społeczno-gospodarczej, a także kulturowo-religijnej. Profesor Urbańczyk nie tylko przybliża nam postać króla jako stratega i lidera, ale ukazuje również wizję państwa polskiego w kluczowym momencie jego rozwoju — na progu integracji z chrześcijańską Europą.

Istotna jest również jakość wydania tej publikacji: książka oprawiona jest w twardą okładkę, posiada zszywane brzegi i została wydrukowana na białym papierze czytelną, elegancką czcionką. Całość dopełniają liczne ilustracje — zdjęcia, ryciny oraz cytaty ze znanych źródeł, które wzbogacają treść i stanowią cenny wkład w dyskusję o początkach polskiej państwowości. Choć o samej koronacji wiemy niewiele, obraz, jaki wyłania się z tej publikacji, pozwala lepiej wyobrazić sobie jej doniosłość oraz szeroki kontekst towarzyszących jej okoliczności. To nie tylko rzetelne opracowanie historyczne, ale również zachęta do refleksji nad dziedzictwem, które do dziś kształtuje nasze spojrzenie na początki polskiej państwowości.

Książka „Co się stało w 1025 roku” harmonijnie łączy rzetelność naukową z przystępnym językiem i inspiruje do refleksji nad przeszłością jako fundamentem współczesnej tożsamości. Uświadamia też, jak niewiele wiemy o tamtych czasach i jak wiele jest jeszcze do odkrycia.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 23.04.2025r.

Ilość stron: 144

Oprawa: twarda

Wymiary: 125x195

ISBN: 978-83-8335-530-6

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6

[107/25] - 1820. - "Bridgertonowie" - Tom IV

"Miłosne tajemnice"

Cykl: Bridgertonowie

Tom czwarty

Julia Quinn

Jak donosi Lady Whistledown:

„Mamy córek na wydaniu promienieją – Colin Bridgerton 

powrócił z Grecji.”

Rodzina Bridgertonów fascynuje nie tylko swoich współczesnych, ale i kolejne pokolenia czytelników, czego dowodem jest popularność zarówno książek, jak i serialu Netflixa. Ja również uległam jej urokowi, ale tylko i wyłącznie w postaci książki, gdyż serial mnie zawiódł. Kilka lat temu poznałam ten cykl, gdy jeszcze miał on nieco skromniejsze wydanie. Teraz, w nowej, eleganckiej oprawie ponownie zanurzam się w świecie arystokracji XIX wieku i nadal jestem pod jej wrażeniem.  

W trzech pierwszych tomach poznaliśmy losy  Anthony’ego i Benedicta, a teraz, w czwartej części pt.: "Miłosne tajemnice", nadszedł czas na kolejnego z braci – Colina Bridgertona.  On od dawna zmaga się z wizerunkiem, jaki przez lata ukształtowało o nim otoczenie i przypięło mu łatkę beztroskiego uwodziciela bez większego celu. Po powrocie do Londynu dostrzega, że świat wokół niego się zmienił,  zwłaszcza Penelopę. Nie wie, że ona darzy go uczuciem od dawna, ale zawsze pozostawała w cieniu innych dziewcząt. Teraz jednak Colin nie potrafi zignorować emocji, jakie budzi w nim kobieta, którą dotąd traktował jedynie, jako przyjaciółkę swojej siostry. 

Penelope Featherington nigdy nie była dziewczyną która wzbudzała zainteresowanie w kawalerach na organizowanych w sezonie balach. Jej nieco zaokrąglona figura i źle dobrane przez jej matkę stroje wywołują z reguły współczucie i zgryźliwe uśmieszki otoczenia. Nikt nie wie, poza jej przyjaciółką Eloise, że od zawsze skrywa uczucia do Colina Bridgertona, choć nigdy nie miała odwagi się do nich przyznać. Jednak gdy pewnego dnia przypadkowo odkrywa prawdę, której nigdy się nie spodziewała, zaczyna dostrzegać, że Colin może być kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażała.

Akcja czwartej części serii toczy się w 1824 roku, ale na początku autorka przypomina krótko genezę znajomości Penelope i Colina, gdy ich ścieżki los splótł dwa lata wcześniej. To był moment, gdy dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci. Jednak ona doskonale wie, że Colin nie jest dla niej i nigdy ona nie zostanie jego żoną. W tym utwierdziło ją pewne zdarzenie, gdy kilka lat później usłyszała przypadkowo wypowiedź Colina wykluczającą możliwość ich małżeństwa, lecz zachowała godność i milczenie.

Czwarty tom opowieści o Bridgertonach miał swoją zagraniczną premierę w 2022 roku i szybko stała się bestsellerem New York Timesa, Apple Books, USA Today i Publishers Weekly. Na polskiej scenie wydawniczej po raz pierwszy czytelnicy poznali historię Colina i Penelope 01.09.2005 roku, jako „Miłosne pochody”, a kolejne kolejne wydanie wkrótce w wydawnictwie Amber 31.05.2016 roku i w 2021 roku, już jako Miłosne tajemnice, a następnie wydania podjęło się wydawnictwo Zysk i S-ka najpierw w miękkiej oprawie 16.11.2021 roku, po którym najnowsze edycja 29.04.2025 roku, która zachwyca wydaniem.

„Miłosne tajemnice” to prawdziwa mieszanka sekretów, plotek i intryg, ale przede wszystkim emocjonujących wątków miłosnych, które Julia Quinn kreśli z niezwykłą lekkością i wdziękiem. Doskonale z elegancją i lekkością prowadzi narrację, łącząc przyjemny styl z subtelnym humorem i intrygującą fabułą. Dzięki trzecioosobowej narracji zyskujemy szeroki wgląd w wydarzenia, myśli i reakcję bohaterów, a całą historię pochłania się z fascynacją i ciekawością. Książka doskonale oddaje atmosferę XIX-wiecznej angielskiej arystokracji, jej obyczaje, stroje, ambicje i zasady społeczne, które ograniczają wolę głównie kobiet. Zwłaszcza młode panny muszą spełniać narzucone normy zachowania i obyczajów. Wszystkiemu przygląda się nieustannie obecna lady Whistledown, która ujawnia najbardziej intrygujące sekrety towarzyskie, ze szczególnym uwzględnieniem losów rodziny Bridgertonów.

Oczywiście wszystkich zastanawia, kto kryje się pod tym pseudonimem, więc jest to kolejna zagadka do rozwiązania także dla nas, czytelnika, ale też dla bohaterów. Wydaje się, że odkrycie tożsamości tajemniczej damy jest już bliski, gdy z pań, Lady Danbury, rzuca wyzwanie przeznaczając tysiąc funtów dla tego, kto zdemaskuje lady Whistledown.

„Miłosne tajemnice” to kolejna świetna powieść, którą czyta się lekko, nie raz z uśmiechem na twarzy, która od pierwszych stron szybko wciąga w wir wydarzeń. Razem z bohaterami brylujemy na salonach, przyglądamy się różnym scenom, które budują romantyczny nastrój, dając satysfakcję z poznawania kolejnych wydarzeń. Autorka z wyjątkowym kunsztem kreśli portrety swoich bohaterów, ukazując ich emocje, rozterki i pragnienia. W tej historii nie brakuje sekretów, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, a uczucia rozwijają się wbrew wszelkim przeszkodom. Pani Julia Quinn mistrzowsko splata losy postaci, tworząc narrację pełną napięcia i romantycznej atmosfery. Kilkuwątkowa historia prowadzi do odkrycia, że miłość pojawia się nieoczekiwanie, nawet wówczas, gdy nie ma na nią szans. Miłość bowiem ma wiele odcieni, a czasem odkrywamy ją tam, gdzie najmniej się spodziewamy 

Powieści Julii Quinn nie tylko wciągają  od pierwszych stron, ale również skłaniają do refleksji nad tym, jak silne są uczucia i jak często muszą zmierzyć się z oczekiwaniami społecznymi. Ta opowieść to prawdziwa uczta dla wielbicieli emocjonujących romansów, którzy pragną zanurzyć się w świecie pełnym pasji i tajemnic.

Recenzja tomu pierwszego "Mój książę" 

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu V "Oświadczyny"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Premiera z barwionymi brzegami: 29.04.2025 r
Premiera angielska tej edycji: 24 listopada 2015 r.
Ilość stron: 464
Okładka: twarda
Wymiary: 140x205 mm
Tytuł oryginalny: Romancing Mister Bridgerton
Tłumaczenie: Aleksandra Jagiełowicz, Katarzyna Krawczyk
ISBN: 978-83-8335-538-2

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6