[125/25] - 1838. - "Rodzina Casella" TOM II - "Prawda"

"Rodzina Casella"

Tom drugi

Prawda

Gabriela Wolska

"Każda chwila, ta dobra czy zła, ma jakiś cel. Każda osoba, pojawiając się w naszym życiu, nie jest zwykłym przypadkiem. Zawsze wnosi do niego coś, z czego później można wyciągnąć lekcję."

Pierwszy tom serii, "Rodzina Casella. Miłość", pozostawił wiele pytań bez odpowiedzi, dlatego z ogromnym wyczekiwaniem sięgnęłam po kontynuację zatytułowaną "Prawda". I rzeczywiście — prawda, zarówno ta bolesna, jak i wyzwalająca, staje się jednym z głównych motywów tej części. W życiu Eleny zaszły dramatyczne zmiany, które zmuszają ją do uporządkowania świata na nowo.

Fabuła rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończyła się poprzednia część, dlatego znajomość pierwszego tomu jest wręcz konieczna. Trudno pisać o wydarzeniach bez zdradzania szczegółów, ale jedno jest pewne — Elena, po traumatycznych przeżyciach, odcina się od dawnego życia. Pragnie spokoju, normalności, wolności od mafijnych powiązań i rodzinnych dramatów. Ucieka do Polski, gdzie pod opieką wujka Tomasza próbuje odzyskać równowagę, znaleźć pracę i ukończyć studia. Kiedy jej bliscy zaczynają padać ofiarą tajemniczych ataków, Elena nie ma wyboru – musi wrócić do gry. Przeszłość domaga się prawdy, a teraźniejszość żąda zemsty. Wkrótce wszystkie karty zostaną odsłonięte, a ona stanie twarzą w twarz z sekretami, które skrywała przed nią… jej własna rodzina.

Choć przez chwilę udaje jej się odetchnąć, przeszłość szybko dopomina się o uwagę. Elena musi stawić czoła zagrożeniom, które dosięgają jej najbliższych. Świat mafii, od którego próbowała się uwolnić, zaczyna znowu odgrywać decydującą rolę — wymusza powrót do gry, konfrontację z rodziną i odkrycie sekretów, które przez lata pozostawały ukryte. Autorka stopniowo odsłania te warstwy, podsycając napięcie i wprowadzając czytelnika w świat emocjonalnych decyzji i moralnych dylematów.

W tej części ponownie pojawia się motyw tajemniczego osobnika w masce — postaci, która budzi niepokój, napięcie, ale też ciekawość. Tym razem jego tożsamość przez długi czas pozostaje nieznana, co wywołuje efekt suspense'u i pozwala czytelnikowi snuć własne domysły. Elena nazywa go „Maską” i choć relacja z tą osobą jest niejednoznaczna, dodaje historii charakteru — balansuje między lękiem a fascynacją.

Wątek romantyczny jest obecny, ale w innej formie, niż można się spodziewać. Na drodze Eleny pojawia się ktoś, z kim mogłaby prowadzić wymarzone normalne życie, ale przeszkodą jest pamięć o ukochanym, tęsknota i smutek, jaki po nim pozostał. Nie dominuje on nad fabułą, nie staje się celem samym w sobie. To raczej element układanki, który dopełnia portret Eleny jako kobiety poszukującej nie tylko uczucia, ale i bezpieczeństwa, wolności oraz prawdy. Równolegle śledzimy wątek Tomasza i Glorii, przyjaciółki Eleny, który uatrakcyjnia opowieść. Te dwa wątki są jednym z tych, które przykuwają uwagę. Spojrzenie na wydarzenia oczami Eleny potęguje to wrażenie. Innym ciekawym motywem są relacje rodzinne, które oparte są oparte na sekretach, nieszczerości, ale też wpływach mafijnych i intrygach. Pod tym względem nie brakuje emocji, ale nie wszystkie dały się wyraźnie poczuć. zwłaszcza jeżeli chodzi o Tomasza i Glorię. Zbyt mało była wyczuwalna chemia między nimi i budząca się miłość. Podobnie było w przypadku głównej bohaterki i jej stanie po starcie ukochanego. Niby jest w żałobie, a idzie w pewnym momencie do klubu na imprezę, jakby się ze wszystkim pogodziła. 

Gabriela Wolska posługuje się stylem lekkim i przystępnym, dzięki czemu powieść czyta się szybko i płynnie. Jej sposób prowadzenia narracji, mimo że oparty na znanych schematach gatunkowych, potrafi zaskoczyć nietypowym rozwojem fabuły i dobrze skonstruowanymi postaciami — zarówno głównymi, jak i drugoplanowymi. Jedynym elementem, który momentami spowalnia akcję, są rozbudowane opisy dotyczące wyglądu bohaterów, ich ubioru, makijażu czy rytuałów przygotowań. Choć mogą one budować klimat i charakter postaci, czasami zajmują zbyt dużo miejsca, odciągając uwagę od głównego nurtu wydarzeń.

Druga część opowieści o rodzinie Casella to opowieść o kobiecie, która po bolesnych doświadczeniach próbuje odbudować swoją codzienność. Jej próba "normalnego życia" nie jest łatwa — to proces, w którym towarzyszą jej strata, tęsknota i poczucie pustki. To emocjonalny portret osoby, która szuka siebie między przeszłością a teraźniejszością.

Najbardziej byłam zawiedziona zakończeniem, gdyż liczyłam na bardziej romantyczne i emocjonalne zakończenie. Miałam wrażenie, jakby z niektórymi motywami autorka nieco się pospieszyła i zbyt powierzchownie potraktowała wątki. Liczyłam na bardziej romantyczne zakończenie, może z odrobiną wzruszenia, ale to, które zaserwowała autorka jest owszem oryginalne i nietypowe, ale pozostawiające lekki niedosyt. Wprawdzie na ostatniej stronie widnieje napis KONIEC, ale mam nadzieję, że to jednak nie jest ostateczny finał, bo takie zakończenie to nie jest zakończenie, lecz zaproszenie do napisania kolejnej części.

Recenzja tomu I "Miłość"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 30.05.2025r.

Ilość stron: 228

Wymiary: 130 x 120 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8373-860-4

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 4/6

[124/25] - 1837. - "Ucieczka z zaścianka"

"Ucieczka z zaścianka"

Małgorzata Kasprzyk

„Miłości nie da się zaplanować, 

bo ona przychodzi kiedy chce”

Współczesne kobiety mają dostęp do edukacji, mogą pracować w każdym zawodzie, decydować o sobie, o swojej przyszłości, wychodzić za mąż bez przymusu, więc czasami trudno im wyobrazić sobie czasy, gdy to wszystko było dla nich niedostępne. W takich społecznych warunkach żyje bohaterka książki „Ucieczka z zaścianka”.

Akcja powieści toczy się w okresie, gdy Polski nie było na mapie, a społeczeństwo funkcjonowało w cieniu zaborów i upadających struktur feudalnych. Szlacheckie domy, mimo zaniku dawnej świetności, wciąż próbowały kultywować tradycję, opartą na hierarchii społecznej, patriarchacie i konserwatyzmie wychowawczym. Kobiety nie miały prawa do samodzielnego życia — ich przyszłość była z góry określona, a edukacja traktowana, jako niebezpieczne odstępstwo od norm społecznych.

W blubrze można przeczytać, że poza historią panny Maryni, poznajemy też wydarzenia po upłynięciu ponad stu lat, gdy dwójka młodych Amerykanów, Stephen i Diana dowiadują się o swoich polskich korzeniach i postanawiają odkryć prawdę. Ten motyw nie jest głównym, a jedynie stanowi dodatek, jako dosyć obszerny epilog. Większość fabuły poświęconej jest losom Maryni, której przyszło żyć pod koniec XIX wieku. Najpierw jednak poznajemy historię jej rodziców: Emilii i Stanisława Tylewiczów. Ich małżeństwo nie było efektem miłości, lecz konieczności. Ojciec Emilii bowiem tonął w długach, a propozycja wydania córki za zamożnego Stanisława, gwarantowała wyjście z kłopotów finansowych. Owocem ich związku jest rodzeństwo: Janek i Marynia.

Z czasem między Emilią a Stanisławem rodzi się uczucie, co pokazuje, że nawet w świecie pozbawionym wolności wyboru możliwe jest zbudowanie więzi. Ich historia stanowi tło dla późniejszych losów Maryni i Janka — dzieci wychowywanych w duchu tradycji, ale dorastających w czasach przemian.

Marysia w ogóle nie wpisuje się w ówczesne wymogi wobec młodych szlachcianek. Nie lubi tańczyć, malować, grać na fortepianie,  nie interesują ją typowe kobiece zajęcia, strojenie się, bale, natomiast pasjonują ją jazda konna i spacery z psami, które zarezerwowane są dla mężczyzn. Jej mama, Emilia jest tym przerażona, bo obawia się, że córka będzie miała problem ze znalezieniem męża, a to jest głównym celem dziewcząt i ich rodziców – bogaty kandydat na małżonka, bez względu na to, czy on odpowiada córce, czy też nie. Do tego, (o zgrozo!), dziewczyna zaczyna interesować się pozytywistycznymi poglądami i tym, co dzieje się na świecie. U Marysi także uczuciowe życie toczy się odmiennie, bo na jej drodze pojawiają się dwaj panowie, z których jeden reprezentuje konserwatywne poglądy, natomiast drugi wpisuje się w nowe trendy, ale pochodzi z warstwy społecznej uważanej za niższą, a więc gorszą

Marynia, główna bohaterka, dorasta w świecie pełnym sztywnych zasad i oczekiwań. Jej rodzina reprezentuje zaścianek mentalny, w którym kobieta ma służyć rodzinie, nie samodzielności. Jednak bohaterka stopniowo dojrzewa do wewnętrznego buntu — pragnie wiedzy, samodzielności, wolności wyboru. Nie walczy otwarcie, ale jej wewnętrzna przemiana staje się symbolem duchowego wyjścia poza ramy, które ograniczały kobiety przez pokolenia. Wychowana w rodzinie głęboko zakorzenionej w przestarzałych szlacheckich obyczajach, odczuwa wewnętrzny konflikt między tym, czego od niej oczekiwano, a tym, czego sama zaczyna pragnąć. Marynia, główna bohaterka, staje się wyrazicielką pragnień pokolenia, które nie godzi się na rolę biernej obserwatorki.

Interesującym przeciwieństwem jest Zygmunt Dereń — mieszczanin, który obejmuje majątek, prowokując szlachtę do konfrontacji ze zmianami społecznymi. Jego postawa, oparta na pracy, pragmatyzmie i otwartości, stanowi wyzwanie dla skostniałego świata zaścianka. Wyrazicielem głosu młodego pokolenia jest też brat Maryni, Janek, który śmiało wyraża swoje opinie, często kontrowersyjne, z którą trudno pogodzić się starszym przedstawicielom szlachty. To dodatkowo uwypukla przepaść mentalną między przedstawicielami tradycji a młodymi, którzy zaczynają dostrzegać potrzebę równości, potrzeba edukacji, samodzielności, aktywności społecznej i politycznej. To nie tylko historia jednostki, ale także opowieść o społeczeństwie, które próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Powieść „Ucieczka z zaścianka” to głęboko poruszająca opowieść o wyboistej drodze ku wolności osobistej i społecznej, jaką odbywa kobieta wychowana w konserwatywnym, szlacheckim domu przełomu XIX i XX wieku. Autorka ukazuje ówczesną mentalność, zaściankowość i utarte schematy myślenia, które dominowały w środowiskach szlacheckich i skutecznie hamowały jakiekolwiek próby zmian. Mimo tego oporu, powoli zaczyna znikać obraz kobiety uległej, naiwnej, poświęcającej się bez reszty domowym obowiązkom. Coraz głośniej rozbrzmiewają głosy o potrzebie edukacji, o prawie do rozwoju i poznawania świata oraz wartości, które do tej pory były dla kobiet niedostępne lub wręcz niepożądane.

Pani Małgorzata Kasprzyk posługuje się stylem opisowym, który nadaje powieści refleksyjny, lekki charakter. Choć w narracji pojawiają się dialogi, nie znajdziemy tu nagłych zwrotów akcji czy dramatycznych eksplozji emocji. Zamiast tego autorka snuje opowieść z wyczuciem, pozwalając czytelnikowi zanurzyć się w świecie bohaterów, ich codzienności i wewnętrznych rozterkach. Ten pozornie spokojny rytm nie odbiera historii dynamiki — wręcz przeciwnie, sprawia, że zaskoczenia fabularne mają większą siłę oddziaływania, a emocje, choć subtelne, są autentyczne i poruszające

Autorka z niezwykłym wyczuciem oddaje atmosferę końca XIX wieku — momentu, gdy Polki zaczynają kwestionować swój dotychczasowy los. Autorka doskonale punktuje ówczesną rzeczywistość i wytyka przywary szlachty, które zamiast sprzyjać rozwojowi społecznemu, znacząco go hamowały. Warcholstwo, zawiść, plotkarstwo, lekceważące podejście od osób z niższych stanów, konserwatyzm, liberum veto, skłonność do sporów, pijaństwa i rozrzutności są obecne na każdym kroku. Jednocześnie uświadamia, że choć od czasów Maryni minęło ponad sto lat, wiele z poruszanych w powieści tematów wciąż jest aktualnych.

„Ucieczka z zaścianka” to nie tylko opowieść o kobiecie, która próbuje wyrwać się z ograniczeń epoki, ale także przypomnienie, że wolność nie zawsze przychodzi w formie rewolucji. Czasem zaczyna się od cichego sprzeciwu, od pytania zadawanego w myślach, od marzenia, które nie chce zniknąć. Marynia pokazuje, że zmiana zaczyna się tam, gdzie pojawia się świadomość i że nawet w świecie pełnym zakazów można odnaleźć własną drogę.

Książkę przeczytała w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data wydania: 27.06.2025r.

Ilość stron: 260

Wymiary: 205 x 145 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8290-758-2

Wydawnictwo: WasPos

Moja ocena: 5/6

Dwa patronaty pod opieką Oazy Recenzji

Na mojej półce pojawiły się dwie książki, których historia jest pod moim, czyli Oazy Recenzji patronatem. Pierwsza z nich to "OOBE. Życie realnym mitem", którą wręczył mi osobiście jej autor Robert Noble. Premiera 04.08.2025r

Natomiast drugi patronat to "Gdy ucichną dęby". Ta powieść miała swoją premierę 09.07.2025 roku i już jest dostępna w księgarniach! Wkrótce Wam o niej opowiem!

Natomiast "OOBE. Życie realnym mitem" można nabyć przedpremierowo w przedsprzedaży. I tu mam dla wszystkich chętnych niespodziankę!

Otóż jeżeli do dnia premiery zamówicie książkę na szamanskibeben.pl i wpisując kod: OAZA otrzymacie 10% rabatu! 

W realu okładka wygląda bajecznie!

123/25] - 1836. - "Zaginiona"

"Zaginiona"

Aneta Kisielewska

„Czasami coś, co wydaje się absurdalne, okazuje się brutalną prawdą, najprostszym rozwiązaniem.”

Każdego dnia znika bez śladu ponad 68 000 osób na całym świecie i wiele z nich nie znajduje swego szczęśliwego finału. O jednym z takich przypadków opowiada książka pt.: „Zaginiona”, gdyż pewnego letniego dnia znika bez śladu dziewiętnastoletnia Sara Maj. Wiadomym jest jedynie to, że dziewczyna była ze swoją przyjaciółką Alicją i Piotrkiem na imprezie w miejscowym klubie i już nigdy z niej nie wróciła do domu. Nie ma po niej żadnych śladów, nikt nic nie widział, nie słyszał, mimo że to stało się w dużym mieście, w sezonie turystycznym, gdy nie brakuje na ulicach ludzi i sezonowych wydarzeń.

Sprawę prowadzi sierżant Antoni Gaik, który z pełnym zaangażowaniem bada sprawę, ale i on dostrzega, jak trudno cokolwiek dowiedzieć się co się stało w wieczór zaginięcia Sary. Sprawy nie ułatwiają świadkowie w osobach przyjaciół, znajomych, rodziny i sąsiadów. Sierżant okazuje się być dobrym obserwatorem, solidnym śledczym i doskonale wyczuwającym emocje innych osób. Odkrywa wiele faktów z życia zaginionej nastolatki, ale wciąż nie ma efektów w postaci jej odnalezienia żywej, ani martwej.

W fabułę wkraczamy już po fakcie, gdy jest sierpień 2022 roku, trzy dni po zaginięciu Sary Maj. Sierżant Gaik przesłuchuje właśnie Alicję Zborowską, najbliższą przyjaciółkę Sary. Z ich rozmowy dowiadujemy się niektórych faktów z życia dziewczyny, ale nie są one wystarczające, by wysnuć jakiekolwiek wnioski. W trakcie kolejnych przesłuchań innych osób, wyłania się wprawdzie obraz Sary jako krnąbrnej, aroganckiej, egoistycznej osoby, ale to za mało, by zamknąć sprawę.

Motyw śledztwa i działań policji to jeden z dwóch płaszczyzn fabuły. Drugą stanowią wydarzenia mające miejsce przed zaginięciem. Poznajemy je naprzemiennie z prowadzonym śledztwem, a to daje nam coraz pełniejszy obraz sytuacji. Jednak autorka sprytnie prowadzi wszystko tak, by nie ujawić za dużo. Cofamy się więc w czasie najpierw o dwa tygodnie wstecz poruszając się stopniowo tak, że zbliżamy się do kluczowego momentu, czyli zaginięcia Sary. Jednak my, jako czytelnicy wiemy więcej, niż sierżant Gaik, ale to i tak nie daje nam odpowiedzi, co się stało z dziewczyną. To ujawnia się dopiero w końcowych scenach, gdy z przedstawionych nam skrawków układanki składa nam się cały obraz sytuacji i zaczynamy mieć własne podejrzenia.

To było moje drugie spotkanie z autorką po tym, jak poznałam jej pierwszą powieść „Widmo przeszłości”, którą pokazała swój pisarski talent znacznie wykraczający poza ramy debiutanta. W książce "Zaginiona" też jej styl sprawia wrażenie wyrobionego pióra" Całość została zaplanowana logicznie, wydarzenia przeplatają się ze sobą płynnie, a tocząca się akcja nie jest nużąca. Wręcz przeciwnie, wciąga z każdą kolejną stroną, intrygując, skłaniając do refleksji i motywując do wyciągania własnych wniosków. Ułatwieniem jest narracja prowadzona w formie trzecioosobowej, więc znamy wydarzenia z różnych punktów widzenia, ale i tak nie wiemy wszystkiego.

Cofając się w czasie przed zaginięciem Sary, poznajemy tło wydarzeń oraz fragmenty jej codzienności — relacje rodzinne, kontakty ze znajomymi, decyzje, które mogły mieć wpływ na jej los. Te retrospekcje stopniowo odkrywają przed nami prawdę, jednocześnie budując napięcie i dając pełniejszy obraz dziewczyny oraz środowiska, w którym się obracała.

Autorka wnikliwie ukazuje atmosferę panującą wokół zaginięcia, oddając determinację sierżanta, napięcie i rozpacz bliskich Sary, ich czekanie na jakiekolwiek informacje. W tej historii uderzające jest również to, jak wiele tajemnic może skrywać codzienne życie, nawet przed tymi, którzy są nam najbliżsi, jak mało o nich wiemy. Pokazuje, że rodzicielska miłość i opieka nie zawsze idą w parze z pełnym zrozumieniem i znajomością własnego dziecka — a czasem to, co najważniejsze, pozostaje niewypowiedziane.

Inną kwestią jest charakter pracy policjanta zaangażowanego w śledztwo. Wyłania się w niej wpływ życia zawodowego na psychikę człowieka, który robi wszystko, by poznać prawdę, ale ciągłe utrudnienia sprawiają, że czuje stres, zmęczenie i w efekcie wypalenie zawodowe. Ten motyw obserwujemy stopniowo podążając za działaniami sierżanta Gaika i jego odkryciami, które coraz bardziej oddalają od szansy poznania prawdy.

„Zaginiona” to świetnie napisana opowieść o zaginięciu młodej dziewczyny, ale lecz także głęboka refleksja nad ludzkimi relacjami, niedopowiedzeniami i trudami dochodzenia do prawdy. Autorka skutecznie buduje napięcie, stopniowo odsłaniając kolejne elementy układanki, prowadząc nas przez emocje, tajemnice i zawiłości śledztwa. To książka, która wciąga, angażuje emocjonalnie i stawia szereg pytań natury egzystencjalnej, ale też psychologicznej. Czas spędzony przy jej lekturze uważam za udany, chociaż nie do końca odpowiadało mi zakończenie tej historii. Niby wszystko stało się jasne, dowiedzieliśmy się co się stało z tytułową zaginioną i kto za tym stoi, ale zabrakło mi wykończenia. Mamy przestawione wszystkie elementy układanki, a nam jedynie pozostaje złożyć to wszystko w całość. Osobiście wolę bardziej oczywiste zakończenia z poczuciem dokonania się sprawiedliwości.

Książkę pani Anety Kisielewskiej można zaliczyć do lekkiego thrillera psychologicznego z elementami obyczajowymi i kryminalnym wątkiem. Całość tworzy powieść z duszą i wyrazistym klimatem, która zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 13.05.2025 r.

Ilość stron: 296

Okładka: miękka

Wymiary: 140x205 mm

ISBN 978-83-8335-532-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

122/25] - 1835. - "Nie pasujemy do siebie" - Tom III - "Dziewczyna na jedną noc"

"Dziewczyna na jedną noc"

Seria: Nie pasujemy do siebie

Tom trzeci

Vi Keeland, Penelope Ward

"Żadnemu dziecku nie powinno się nigdy dawać powodów do tego, by czuło się jak niechciane brzemię”.

Zdarzają się książki, które potrafią poruszyć nie przez to, że są głośne czy przełomowe, ale dlatego, że w idealnym momencie trafiają prosto w serce. „Dziewczyna na jedną noc” była dla mnie właśnie taką historią — niby lekka, niby przewidywalna, a jednak totalnie angażująca emocjonalnie.

Owen już od jakiegoś czasu czuje pustkę w sercu. Żadna z kobiet, które miał okazje poznać, nie poruszyła go na tyle, by chciał z nią być na dłużej. Okazało się, że po prostu na jego drodze nie pojawiła się ta właściwa osoba i wszystko ma swoje miejsce i czas.

W jego grupie przyjaciół tylko on i Brayden wciąż byli singlami — Colby i Holden znaleźli swoje drugie połówki, a on coraz częściej czuł pustkę, której nie potrafił nazwać.

Wszystko zaczyna się zupełnie przypadkowo: Owen interweniuje w trudnej sytuacji, niczym współczesny rycerz ratujący tajemniczą nieznajomą. Devyn, temperamentna i niepokorna, zamiast podziękowań rzuca mu ciętą ripostę. Ale chwilę później zaprasza go na drinka. Krótkie spotkanie zamienia się w noc, która dla Owena staje się czymś więcej niż chwilowym zauroczeniem — to absolutne poruszenie. Głębia połączenia, które zbudowało się w ciągu kilku godzin, zaskakuje nawet jego samego. 

Ta noc była czymś więcej niż namiętnością. Owen czuł, że wydarzyło się coś wyjątkowego. Nigdy wcześniej nie poczuł się tak obecny, tak prawdziwie połączony z drugą osobą. Ale poranek przyniósł zaskoczenie, gdyż Devyn zniknęła, pozostawiając go bez pożegnania, bez numeru, bez nadziei na kolejne spotkanie. Owen, choć próbował racjonalizować to, co się stało, nie umiał o niej zapomnieć. Wkrótce los ponownie ich ze sobą łączy, ale już w zupełnie innych okolicznościach, co jest dowodem na to, że jeżeli ktoś ma kogoś spotkać, to prędzej lub później do tego dojdzie. Jednak zamiast radości z ponownego spotkania, następuje rozczarowanie, gdyż ona tworzy między nimi chłodny dystans. To jednak nie zniechęca Owena, a wręcz przeciwnie – intryguje. Ich relacja rozwija się niespiesznie, oparta na rozmowach, nieporozumieniach, gestach i tych drobnych momentach, które z czasem nabierają znaczenia. W tym wszystkim znaczenie ma nastoletnie rodzeństwo Devyn, które pragną zwracać na siebie uwagę. Robią to w spektakularny sposób, pakując się wciąż w kłopoty. 

Uwielbiam styl duetu Penelope Ward i Vi Keeland, który poznałam zarówno w ich wspólnych działach, jak i każdą autorkę osobne. To duet, który wie, jak dawkować uczucia, kiedy podkręcić tempo, kiedy wzruszyć, a kiedy rozbawić czytelnika do łez. Za każdym razem ich sposób prowadzenia opowieści mnie olśniewa wyrazistością — błyskotliwością, okraszony zmysłowością i chemią, a jednocześnie za każdym razem poruszane sa tematy, które czynią ten romans o głębszym wyrazie. Ich wspólne pisarstwo urzeka naturalnością i swobodą — pulsuje intensywnością relacji, wciąga rytmem dialogów i celnymi obserwacjami.

W historii pt. „Dziewczynie na jedną noc” pobrzmiewa subtelna lekkość przeplatająca się z głębokimi emocjami, tworząc atmosferę pełną kontrastów, niedomówień, niezrozumiałych decyzji. Nie jest to zwykły romans, który kipiałby erotyzmem, a wręcz przeciwnie, poruszane są w niej ważne tematy związane z macierzyństwem, wychowaniem dzieci i odpowiedzialnością z swoje czyny. Devyn nie przypomina typowej bohaterki romansów — skrywa obawy przed bliskością, nosi w sobie lęki i niewypowiedziane zranienia. Owen, cierpliwy, czuły, opiekuńczy, zawsze gotowy do be interesowanej pomocy. Zamiast naciskać, oferuje przestrzeń, nie tracąc przy tym wytrwałości. Ich relacja rozwija się niespiesznie, oparta na rozmowach, nieporozumieniach, gestach i tych drobnych momentach, które z czasem nabierają znaczenia.

Trzecia część serii "Nie pasujemy do siebie" ma w sobie wszelkie atuty pasjonującego, energetycznego i żarliwego romansu, jednocześnie oferując wyrafinowaną opowieść o odkrywaniu siebie i relacyjnych wstrząsach. Zgodnie z tytułem serii, poznajemy kolejne dwa przeciwieństwa, których pozornie niewiele łączy. Ewolucja relacji Owena i Devyn to iskrząca kombinacja lekkości, humoru i głębokich przeżyć, ale też trudnych decyzji i pokonywania przeszkód.. 

Duet Ward & Keeland oferuje nie tylko namiętność, ale także humor, wzruszenia i momenty, które pozostają w sercu na długo. Przy okazji spotykamy też bohaterów z poprzednich części, którzy aktywnie uczestniczą w życiu Owena tworząc razem zgraną paczkę przyjaciół. Ich podejście, komentarze, zabawne riposty, wzajemne relacje nie raz mnie wzruszyły, ale i rozbawiły. Śmiałam się, wzruszałam, momentami czułam złość, by po chwili przytulić się do tych cichych, ciepłych zdań, które wywoływały zaskakujący przypływ empatii i zrozumienia. 

Książka "Dziewczyna na jedną noc" to jedna z tych historii, które rozgrzewają duszę, wciągają od pierwszych stron i pozostają w pamięci na długo. Opowiada o ludziach, którzy najpierw muszą zmierzyć się z własnymi słabościami, poukładać swoje sprawy, rozpoznać swoje uczucia, by w ogóle móc spotkać się naprawdę, bez masek, bez schematów. Zamiast utartych ścieżek, otrzymujemy historię pulsującą autentycznością, pełną odwagi, intymności i trudnej sztuki zaufania. Z każdą kolejną stroną wchodzimy w świat, w którym napięcie emocjonalne zderza się z lekkością dialogów i naturalnym wdziękiem narracji.  To historia o tym, że że niektóre noce nie kończą się wraz ze świtem. Czasami bywają początkiem czegoś więcej.

Recenzja tomu I "Zasady randkowania"

Recenzja tomu II "Nie randkuj z siostrą kumpla"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z grupą wydawniczą Helion 

i wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery w Polsce wersji drukowanej i ebooka: 17.06.2025r.

Data premiery w wersji angielskiej: 12 listopada 2023 r.

Ilość stron: 320

Wymiary: 140x208 mm

ISBN Książki drukowanej: 978-83-289-1870-2

ISBN Ebooka 978-83-289-1871-9

Rozmiar pliku Pdf: 2.2MB

Rozmiar pliku ePub: 3.4MB

Rozmiar pliku Mobi: 7.9MB

Tytuł oryginału: : The Rules of Dating My One-Night Stand

Tłumaczenie: Wojciech Białas

Wydawnictwo: EditioRed

Moja ocena: 6/6

[121/25] - 1834. "POŁĄCZENI" - Tom II - "Opcja minus jeden"

"Opcja minus jeden"

Seria: Połączeni

Tom drugi

Justyna Wnuk

„nic nie dzieje się bez powodu”

Pierwszy tom był burzliwy, kipiało w nim od emocji, które towarzyszyły nam na każdej niemal stronie. Tayla stanęła wówczas przed trudnym emocjonalnym dylematem, gdyż jej serce rozdarte było między dwoma mężczyznami, a każde z możliwych rozwiązań niosło ze sobą ryzyko straty. To nie była jedynie decyzja o uczuciach, ale o kierunku, w jakim potoczy się jej życie. A jak ono się potoczyło, o tym w drugiej odsłonie tej historii pt.: "Opcja minus jeden".

Od tamtych wydarzeń minęły trzy miesiące i teraz Tayla ponosi konsekwencje swoich decyzji. Nie zamierzam jednak zdradzać szczegółów z jej życia – powiem tylko tyle, ile można wyczytać z opisu książki. Otóż, jakby bohaterka miała za mało problemów i stresu, los serwuje jej kolejne traumatyczne doświadczenie, po którym pogrąża się w depresji i marazmie. Na szczęście może liczyć na oddanych przyjaciół – Sarę i Matta. To właśnie Sara namawia ją na zmianę otoczenia i sugeruje przeprowadzkę z Londynu do Polski. Nietrudno się domyślić, że ta decyzja ponownie prowadzi ją do Masona. Jednak w jaki sposób i z jakim skutkiem – tego musicie dowiedzieć się sami. Dodam jedynie, że Tayla ogromnie mi zaimponowała swoją postawą próbując wyjść z depresji i zacząć po prostu korzystać z życia. Nie znając języka polskiego doskonale poradziła sobie w trudnych sytuacjach, ale też z ludźmi, spośród których nie wszyscy byli do niej nastawieni przyjaźnie. Narracja z perspektywy Tayli sprawia, że stajemy się nie tylko obserwatorami, ale uczestnikami wewnętrznych rozterek, niespełnionych pragnień i odradzającej się woli życia.

W przypadku kontynuacji serii zawsze towarzyszy obawa, czy kolejna część dorówna poprzedniej. Mówi się przecież o tzw. klątwie drugiego tomu, gdy po udanym początku następuje rozczarowanie. Na szczęście nie dotyczy to pani Justyny Wnuk, autorki, której pisarską karierę śledzę od debiutanckiej dylogii „Sabatia”. Z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że z każdą nową powieścią jej styl nabiera tempa, a autorka coraz śmielej rozwija swoje literackie skrzydła i zaskakuje świetnymi pomysłami. Wraz z kontynuacją serii ponownie funduje nam historię pełną emocji i wewnętrznych rozterek bohaterki. Jest ona główną narratorką, więc czujemy to, co ona, gdyż wszelkie jej rozterki i wewnętrzne rozważania wyeksponowane są na pierwszym planie bardzo wyraźnie.

Drugi tom serii „Połączeni” wydaje się spokojniejszy, ale to tylko pozory, bo już na początku autorka zrzuca na nas bombę zwalającą z nóg. Mimo to większość fabuły przypomina typowe wątki reprezentujące romans, w którym wydaje się, że Tayla i Mason w końcu uzyskują status quo dla swojej relacji. Relacja między Taylą a Masonem nie odradza się od razu. Ich losy krzyżują się powoli, ostrożnie, z mnóstwem niewypowiedzianych słów i emocji, które przez długi czas drzemią pod powierzchnią. To nie jest klasyczna historia o miłości — to skomplikowany taniec dwojga ludzi poranionych przez życie i siebie nawzajem. Ich uczucia ewoluują, od wrogości, przez niepokój, aż po ponowne zbliżenie, które jest równie piękne, co niebezpieczne.

W tle tej opowieści dyskretnie rozgrywają się wątki związane z Sarą i Mattem, ale wciąż jest ich za mało, bo są to osoby z dużym potencjałem, a ich obecność w życiu Tayli to nie tylko wsparcie. Przez ich rozmowy dowiadujemy się, co dzieje się u nich, jakie decyzje podejmują, z czym się mierzą. To dodatkowy wymiar, który sprawia, że opowieść jest bardziej kompletna, bardziej ludzka.

„Opcja minus jeden” jest opowieścią z dużym zasobem emocji, które nabierają intensywności z każdym kolejnym wydarzeniem. Swoją kolejną porcją splotów sytuacyjnych i zwrotów akcji wciągają nas w świat pełen uczuć, wewnętrznych rozterek i trudnych wyborów. Starannie budowane napięcie oraz głęboko refleksyjna narracja sprawiają, że powieść nie tylko porusza, ale też prowokuje do myślenia. To zasługa stylu pani Justyny Wnuk, który jest absorbujący, dynamiczny, pozwalający głęboko wniknąć w umysł i osobowość postaci. Jej sposób pisania pulsuje intensywnością, a używane słowa nadają im mocy, są pełne sugestii i niedopowiedzeń, co doskonale oddaje wewnętrzne rozdarcie bohaterki.

Pani Justyna Wnuk po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać emocjami, a jej literackie skrzydła rozpościerają się coraz szerzej. Świetnie napisana, z werwą i pasją „Opcja minus jeden” to opowieść o żalu, poczuciu winy, o nadziei i o niegasnących emocjach, które potrafią przetrwać nawet najgłębsze kryzysy. Pozornie jest spokojnie, akcja od pewnego momentu skupia się na relacji Masona i Tayli, ale niepostrzeżenie skradają się niepokojące nutki, które swoją eksplozję i moc ujawniają w finałowej scenie, po której pozostaje nam wiele pytań. Jest niczym dobrze skomponowana muzyka, w której pobrzemiewają różne tony, zmienne tempo, ekspresja, niczym w utworze Bolero, które zaczyna się delikatnie, ale stopniowo dochodzą nowe elementy, by w finale wybrzmieć w jedynym, wspólnym rytmie wybuchając niczym wulkan.

„Opcja minus jeden” to powieść nie tylko o powrotach i rozstaniach, lecz o przyjaźni, niegasnących uczuciach i budowaniu siebie od nowa, ale też o sekretach, które stopniowo wychodzą na jaw. Tayla, po tym jak życie rozpadło się na kawałki, decyduje się ponownie chwycić za jego ster, pokonując wewnętrzny ból i lęk przed nieznanym . To historia kobiety, która próbując odnaleźć siebie w nowej rzeczywistości, zderza się z nieuniknionym: tym, co zostało niedopowiedziane, niespełnione i wciąż żywe. Spotkanie z Masonem, choć spodziewane, nie traci mocy, jest wciąż pełne żaru i namiętności.

Fabuła, pełna wydarzeń i wyjaśnień nie przynosi jednak ukojenia. Zamiast odpowiedzi przynosi kolejne pytania, zamiast spokoju - wywołuje wewnętrzną burzę zostawiając nas z emocjami, które nie wygasają po zamknięciu książki. Bo „Opcja minus jeden” to nie koniec lecz to emocjonalna pauza przed kolejnym aktem, na który będę czekać z niecierpliwością.

Recenzja tomu I "Opcja minus dwa"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem

Wydanie: I
Data wydania: 09.06.2025r.
Ilość stron: 360
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 210 x 150 mm
ISBN: 978-83-68175-39-4
Wydawnictwo: White Raven
Moja ocena: 6/6

[120/25] - 1833. - "Stewardesa" - Tom I - "Ból w jej oczach"

"Ból w jej oczach"

Cykl: Stewardesa

Tom pierwszy

Kinga Jesman

„Czasami trzeba po prostu skoczyć z klifu, 

nie wiedząc, gdzie się wyląduje.”

- Zainab Salbi

Oglądając jakikolwiek spot reklamowy linii lotniczych Emirates, wyświetlanych w mediach, kuszeni jesteśmy obrazem idealnego świata: eleganckie, perfekcyjnie umalowane stewardesy z uśmiechem zapraszają do luksusowych podróży. W ich spojrzeniach nie widać ani zmęczenia, ani zwątpienia, tylko pewność siebie, harmonię i profesjonalizm. Ale ten obraz, choć estetycznie doskonały, skrywa rzeczywistość, która rzadko dociera do szerszej publiczności. O jednej z takich kobiet opowiada książka „Ból w jej oczach”, która jest początkiem cyklu pt.: „Stewardesa”

Pani Kinga Jesman — autorka kilkunastu książek, z których pięć ukazało się nakładem Skarpy Warszawskiej — w swoim najnowszym cyklu „Stewardesa” odsłania kulisy tego pozornego blasku. Już wcześniej miałam okazję poznać jej styl, czytając „Przekleństwo amuletu”, a teraz odkrywam jeszcze bardziej przejmujące oblicze jej twórczości.

Bohaterką pierwszego tomu jest Nahaar, pracująca jako stewardesa w ekskluzywnych liniach lotniczych w Dubaju. Na pozór wiedzie życie godne pozazdroszczenia: jest piękna, zadbana, ubrana w luksusowe marki, otoczona zapachem eleganckich perfum, a jej praca pozwala zwiedzać najdalsze zakątki świata. Pozorny blask zamienia się w cichy dramat, gdy przyjrzymy się Nahaar z bliska. Jej życie zawodowe, choć ekscytujące, niesie ze sobą ogromne wyrzeczenia. Mąż, od ponad roku pozbawiony pracy, nie jest dla niej oparciem. Codzienna samotność, napięcia w związku i poczucie braku kontroli nad własnym losem odbijają się w jej oczach — tam nie ma błysku, tylko głęboko skrywany smutek, tęsknota za swoją córeczką i zmęczenie. Jej codzienność to samotność, narastające napięcia w związku, brak wsparcia i nieustanne wyrzeczenia. Gdy w pewnym momencie pojawia się młody, zamożny Emiratczyk, który okazuje Nahaar szczere zainteresowanie, w głowie kobiety rodzi się dylemat: czy dać się ponieść emocjom i pozwolić sobie na chwilę osobistego szczęścia, czy raczej wybrać trudniejszą, bardziej rozsądną drogę, poświęcając swoje pragnienia dla dobra rodziny?

Każdy rozdział książki poprzedzają cytaty dwóch niezwykłych kobiet — Zainab Salbi i Nadii Murad. To odważne aktywistki, które głośno mówią o krzywdzie kobiet i stanowią żywą inspirację dla tej opowieści. Ich słowa dodają głębi historii Nahaar i współgrają z wydarzeniami w poszczególnych epizodach. Ich historię autorka przybliżyła w posłowiu, pokazując że siła kobiet nie zna granic, a ich wytrzymałość w najtrudniejszych warunkach zasługuje na podziw.

„Stewardesa. Ból w jej oczach” to nie tylko poruszający romans z mocnym tłem obyczajowym, ale także wnikliwy obraz kultury arabskiej. Autorka — od lat mieszkająca w Dubaju — z wyczuciem i autentycznością ukazuje rzeczywistość życia w Emiratach Arabskich. Wplata w narrację motywy społeczne, kulturowe i polityczne, ukazuje sytuację kobiet w Iranie, a także konfrontuje stereotypy, które zniekształcają obraz Bliskiego Wschodu. Pokazuje zderzenie kobiecych ambicji z tradycyjną mentalnością, opowiada o sytuacji kobiet w Iranie oraz o tym, jak stereotypy na temat życia na Bliskim Wschodzie nie zawsze mają pokrycie w rzeczywistości.

Kinga Jesman nie ocenia, a raczej przedstawia obrazy, które zmuszają do refleksji i pozwalają zajrzeć pod powierzchnię „orientalnego snu”. W fikcyjną fabułę sprytnie zostały wplecione informacje zwyczajach w Dubaju, sytuacji kobiet irańskich, kulturze i realiach życia w Emiratach Arabskich. Na tym tle z precyzją maluje portret kobiety, która codziennie musi godzić wizerunek profesjonalnej i uśmiechniętej stewardesy z trudami dnia codziennego, pełnego emocjonalnych turbulencji.

Ogromnym wsparciem jest dla niej Mina, z którą łączą ją nie tylko relacje zawodowe, ale przede wszystkim przyjacielskie. Mina jest przykładem kobiety, którą można nazwać wyzwoloną, pragnącą żyć według własnych zasad, ale i ona przekonuje się, że nie wszystko w tym świecie nie wszystko jest takie kolorowe, jak by chciała. Pani Jesman zdradziła na koniec, że to właśnie Mina będzie bohaterką drugiego tomu serii opowiadającej o życiu stewardes, więc chętnie poznałabym tę historię. Styl, w jaki prowadzona jest opowieść wciąga, wzrusza, wywołuje refleksje i różne emocje.

„Ból w jej oczach” to powieść, która zostaje w pamięci — jak cichy ślad emocji po długim locie. „Ból w jej oczach” zaprasza do odkrywania świata, w którym piękno splata się z trudnymi wyborami, a codzienność podlega sztywnym, często niepisanym zasadom. Autorka odkrywa kulturę arabskiej, w której piękno splata się z niełatwymi zasadami, a życie codzienne podlega sztywnym, często niepisanym i surowym regułom.

Książkę otrzymałam w Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 04.06.2025r.

Ilość stron: 336

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 204 x 136 mm

ISBN: 978-83-8329-857-3

Wydawca: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 5/6

Mój patronat: “OOBE. Życie realnym mitem” - fragment nr. 2

Rozdział: Wieczni podróżnicy c.d.

[fragment pierwszy]

 Julian wyglądał na zdenerwowanego, możliwe, że zacząłem mu już zachodzić zaskórę. I tak w głębi duszy podziwiałem go, że jest dla mnie taki cierpliwy i wyrozumiały. Przez głowę, przeleciała mi myśl by odpuścić. Zaczekać na inny moment, ale nie, słowa same wypłynęły z moich ust.

— Julianie, przecież to jest dla mnie ważne. Czy to źle, że chcę się czegoś dowiedzieć o tych Nagualach z którymi ty miałeś kontakt, i którzy przekazywali tobie swoją wiedzę?

Julian zamrugał, a na jego twarzy pojawił się wyraz zdziwienia, jakbym właśnie wypowiedział coś niewiarygodnie absurdalnego.

— Miałem kontakt? — zaśmiał się chrypliwie, a jego śmiech przeniknął mnie na wskroś, pozostawiając mnie w konsternacji. Nie wiedziałem, co tak zabawnego było w moim pytaniu. Zastanawiałem się, czy to kolejny z jego testów, mający sprawdzić moją wytrwałość.

Gdy śmiech Juliana ucichł, jego zachowanie zmieniło się. Stał się bardziej swobodny, niemalże przyjacielski, jakby między nami nie było już żadnych barier. Był jak dobry przyjaciel, z którym można śmiać się z największych głupot, a ja przez chwilę poczułem, że to nie jest kolejna lekcja, tylko zwykła rozmowa.

— Jeszcze tak wiele musisz się nauczyć, Robert. Nadal nie wiesz, czym się zajmujemy i kim jesteśmy, prawda? — szturchnął mnie łokciem, jakby chciał podkreślić swoją prowokację.

Zamiast od razu odpowiedzieć, poczułem się jak uczniak, który nie potrafi nadążyć za lekcją, przytłoczony swoją niewiedzą. Chyba naprawdę umykała mi istota tego, czego Julian próbował mnie nauczyć.

— Chyba mi to ciągle umyka. Nie możesz mi powiedzieć? — zapytałem, chociaż już wiedziałem, jaka będzie jego odpowiedź.

— Mogę, ale nie chcę — odparł Julian z uśmiechem, który wyrażał zarówno ciepło, jak i delikatną ironię.

— Dlaczego? — zapytałem niemalże błagalnie, czując, jak moja frustracja zaczyna rosnąć.

Julian spojrzał na mnie spokojnie, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią, która nie zrani mojej dumy, a jednocześnie postawi mnie na właściwej ścieżce.

— Ponieważ wiedzę musisz zdobywać samodzielnie, nie dlatego, że ktoś ci coś powie, a ty mu uwierzysz na słowo. Widzisz, Czarownictwa nie da się przekazać słowami.

— To powiedz, a ja uznam, że ci nie wierzę, i tak będę chciał to sprawdzić w swoim doświadczeniu.

Spojrzał na mnie przenikliwie. Podrapał się po bródce. Wyczułem cień szansy, że może jednak Nagual zmięknie i wyjawi mi to co chcę usłyszeć. Przeleciała mi przez głowę myśl, czemu on mi się tak dziwnie przygląda. Dosłownie jakby wyczytywał ze mnie jakieś informacje. Za każdym razem było to dla mnie bardzo krępujące. Czułem to swoim ciałem, jakby dotykało mnie coś niewidzialnego.

— Mój Nagual twierdzi, że może być to interesujące. — stwierdził tajemniczo Julian.

— Co takiego? Rozdziawiłem buzię. Co ty do mnie mówisz?

— Twój Nagual?

— Tak.

— Znowu robisz sobie ze mnie żarty?

— Ja? Nie. Z nas dwojga to ty jesteś największym żartownisiem.

— Ja? Co ty bredzisz Julianie.

— Czyż nie jest zabawne to, że mówisz, że chcesz się uczyć, chcesz zdobywać

moc, a robisz coś dokładnie odwrotnego?

— Ja tylko pytam. Chcę się czegoś dowiedzieć. Przecież nie żartuje!

Pokiwał głową z niedowierzaniem.

 — Dupa! Chcesz tylko gotowych rozwiązań. A gdy je otrzymujesz, z miejsca im zaprzeczasz. Toporny z ciebie uczeń. 

Spuściłem głowę, by przemyśleć co takiego powiedziałem, co zrobiłem nie tak. Zastanowiłem się głębiej, co kryło się pod moimi słowami. Jaką intencję miałem, aby pytać Juliana o jego Naguala. Dotarło do mnie, że faktycznie chciałem, usłyszeć o wielkim mistrzu Juliana tylko dlatego, by w jakiś magiczny sposób jego moc przeniosła się na mnie. Najlepiej tak po prostu bez wysiłku. Nie zauważałem skarbu, który cały czas miałem przed sobą. Przecież przed oczami stoi Nagual, który świadomością przewyższa wszystkich ludzi, których miałem okazję spotkać przez całe swoje życie. A ja jako jego uczeń, staram się wybierać własną drogę ku zdobyciu mocy. To moje absurdalne zachowanie dotknęło mnie do całego. Złość na samego siebie powoli odpływała gdzieś daleko. Postanowiłem opanować się i być bardziej płynny w rozmowie z Julianem…

OOBE. Życie realnym mitem | © 2024 Robert Noble | www.robertnoble.pl

 

[119/25] - 1832. - „Życie po życiu”

„Życie po życiu”

Naukowe dowody i świadectwa osób, 

które wróciły z zaświatów

Raymond A. Moody

„nasz świat – ten, w którym żyjemy teraz – ma charakter trójwymiarowy, lecz ten drugi świat zdecydowanie taki nie jest.”

Kiedy Raymond Moody opublikował „Życie po życiu” w 1975 roku, nikt nie przypuszczał, że ta niewielka książka reprezentująca pogranicze medycyny i filozofii duchowej, wywoła aż tak monumentalne poruszenie. Była ona sensacją zarówno w środowiskach naukowych, jak i wśród milionów czytelników na całym świecie. Dziś, pięćdziesiąt lat później, z nowym wydaniem wzbogaconym o przedmowę doktora Ebena Alexandra, autora „Dowodu”, książka powraca, by na nowo zaintrygować, poruszyć i skłonić do refleksji.

W wersji angielskiej została wznowiona w 2015 roku z okazji 40-lecia publikacji, natomiast w Polsce dopiero teraz, w 2025 roku ukazała się nakładem wydawnictwa Illuminatio w eleganckiej, twardej oprawie. Mimo tak długiego upływu czasu o pierwszej premiery książki, jej tematyka wciąż wzbudza zainteresowanie i wywołuje liczne dyskusje.

Na polskim rynku ukazało się kilka wydań książki Życie po życiu Raymonda Moody’ego, publikowanych przez różne wydawnictwa na przestrzeni lat. Oto przegląd najważniejszych edycji:

Pierwsze polskie wydanie: Instytut Wydawniczy PAX, ok. 1979–1980, w miękkiej oprawie.

• Wydanie z 1992 roku: Wydawnictwo Limbus, również w miękkiej oprawie.
• Wydanie z 1996 roku: Wydawnictwo Świat Książki, w twardej oprawie.
• Wydanie z 2006 roku: Prawdopodobnie przez wydawnictwo Septem, również w twardej oprawie.
• Wydanie z 2017 roku: Wydawnictwo Zysk i S-ka, twarda oprawa z obwolutą.
• Wydanie jubileuszowe z 2025 roku: Wydawnictwo Illuminatio, twarda oprawa, zaktualizowana edycja z przedmową Ebena Alexandra.

Niektóre z tych wydań różnią się nie tylko oprawą, ale też tłumaczeniem, szatą graficzną i dodatkami redakcyjnymi.

Raymond Moody, uznawany jest za ojca współczesnego ruchu badań nad doświadczeniami bliskimi śmierci (NDE – Near Death Experience). Swoją pionierską książką „Życie po życiu” zrewolucjonizował sposób, w jaki postrzegamy śmierć i to, co może czekać po niej., To przełomowe dzieło dokumentuje relacje stu osób, które doświadczyły śmierci klinicznej, zostały przywrócone do życia i podzieliły się swoimi przeżyciami – często zaskakująco podobnymi i głęboko poruszającymi. Przedstawione przez niego wyniki badań i obserwacji opisane na kartach tej książk na stałe zakorzeniły się w kulturze i wywarły ogromny wpływ na późniejsze bestsellery autorstwa Ebena Alexandra, Todda Burpo, Mary Neal czy Betty Eadie. Praca pana Moody’ego, ukształtowały współczesne wyobrażenia o śmierci i życiu wiecznym.

Zawarte w książce relacje stanowią przejmujące świadectwa istnienia życia po śmierci fizycznej. Moody przedstawia historie osób, które „przekroczyły granicę” i wróciły, by podzielić się przeżyciami nacechowanymi głębokim pokojem, światłem i bezwarunkową miłością. To opowieści, które dają nadzieję i inspirację każdemu z nas.

Autor, pisząc tę książkę, doskonale zdawał sobie sprawę, że przedstawia jedynie świadectwa osób oraz swoje wnioski i spostrzeżenia, które mogą wzbudzać o osób sceptyczne nastawienie. To publikacja, która nie daje prostych odpowiedzi, ale stawia pytania, jakich wcześniej baliśmy się zadać.

Siłą tej książki jest jej wielowymiarowość. To nie tylko zbiór świadectw, lecz też próba stworzenia ram pojęciowych dla zjawiska, które wcześniej było ignorowane. Pan Moody nie zamyka się w jednej interpretacji. Wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca. Dzięki temu jego analiza trafia zarówno do ludzi o duchowym światopoglądzie, jak i do tych, którzy wolą interpretacje racjonalne czy psychologiczne. Ta klasyczna, pionierska analiza życia po śmierci na zawsze odmieniła nasze rozumienie końca życia.

„Życie po życiu” wciąż pozostaje książką wyjątkową, stanowiąc pomost między nauką a duchowością, między racjonalnym poznaniem a nieuchwytnym wymiarem ludzkiej egzystencji. Zanim po raz pierwszy się ukazała - temat doświadczeń bliskich śmierci był traktowany marginalnie, z rezerwą i sceptycyzmem. Pan Moody przeniósł go z obszaru prywatnych anegdot do dyskursu publicznego. Pokazał, że można o tym mówić jasno, swobodnie i pozytywnie. Jego podejście, oparte na analizie ponad stu relacji, jest z jednej strony naukowe, z drugiej pełne szacunku dla duchowego wymiaru tych przeżyć. To, co w jego publikacji istotne: autor nie próbuje udowodnić istnienia życia po śmierci. On po prostu pokazuje historie tych, którzy „tam” byli i wrócili. Pozwala nam samodzielnie wyciągnąć wnioski, wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca.

Bez względu na to, czy wierzysz w życie po śmierci, czy jesteś sceptyczny, warto poznać opowieści tych, którzy byli po Drugiej Stronie Życia i widzieli to, co czeka nas po przekroczeniu jej granicy. Czyta się te relacje bez strachu, a raczej z pozytywnym nastawieniem, optymizmem i spokojnie, gdyż dają one nadzieję na to, że nasze życie nie kończy się wraz z fizyczną śmiercią. Obrazy wytworzone poprzez środowisko, w którym się wychowaliśmy, szczególnie przez religię i kulturę okazują się być jedynie jedną z wersji, jakie zostały nam wpojone. Bazują one z reguły na wzbudzeniu lęku, poczuciu zagrożenia, natomiast książki takie, jak „Życie po życiu” rozwiewają wiele z tych teorii i pokazują świat oparty na miłości, a to rzuca zupełnie inne światło na znane dogmaty.

„w większości przypadków model życia pozagrobowego oparty na nagrodzie i karze zostaje odrzucony.”

„Życie po życiu” jest dowodem też na to, że są książki, które zmieniają czytelnika, ale są też takie, które zmieniają całe społeczeństwa. Publikacja Raymonda Moody’ego to bez wątpienia jedna z nich. Niezależnie od tego, czy podchodzisz do niej jako sceptyk, duchowy poszukiwacz, czy po prostu jako ciekawy człowiek – przygotuj się na lekturę, która poruszy więcej niż tylko wyobraźnię. Uważam, że każdy powinien ją przeczytać, bo śmierć dotyczy każdego z nas. I choć temat ten często wywołuje lęk lub niechęć, Moody pokazuje go z zupełnie innej perspektywy, jako przejście, transformację, powrót do czegoś znajomego. Historie opisane w książce są poruszające, ale nieprzytłaczające. Wręcz przeciwnie emanują spokojem i dziwnym rodzajem otuchy.

„Życie po życiu” to więcej niż książka – to zaproszenie do refleksji nad tym, czym jest życie… i czym może być śmierć.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery w tej edycji polskiej: 18.06.2025r.
Data premiery wersji angielskiej: 08.09.2015r
Okładka: twarda
Ilość stron:168
Wymiary:150 x 212 mm
Tytuł oryginalny: Life After Life
Tłumaczenie: Dorota Pomadowska
ISBN 978-83-8371-946-7
Wydawnictwo: Illuminatio
Moja ocena: 5/6