[121/25] - 1834. "POŁĄCZENI" - Tom II - "Opcja minus jeden"

"Opcja minus jeden"

Seria: Połączeni

Tom drugi

Justyna Wnuk

„nic nie dzieje się bez powodu”

Pierwszy tom był burzliwy, kipiało w nim od emocji, które towarzyszyły nam na każdej niemal stronie. Tayla stanęła wówczas przed trudnym emocjonalnym dylematem, gdyż jej serce rozdarte było między dwoma mężczyznami, a każde z możliwych rozwiązań niosło ze sobą ryzyko straty. To nie była jedynie decyzja o uczuciach, ale o kierunku, w jakim potoczy się jej życie. A jak ono się potoczyło, o tym w drugiej odsłonie tej historii pt.: "Opcja minus jeden".

Od tamtych wydarzeń minęły trzy miesiące i teraz Tayla ponosi konsekwencje swoich decyzji. Nie zamierzam jednak zdradzać szczegółów z jej życia – powiem tylko tyle, ile można wyczytać z opisu książki. Otóż, jakby bohaterka miała za mało problemów i stresu, los serwuje jej kolejne traumatyczne doświadczenie, po którym pogrąża się w depresji i marazmie. Na szczęście może liczyć na oddanych przyjaciół – Sarę i Matta. To właśnie Sara namawia ją na zmianę otoczenia i sugeruje przeprowadzkę z Londynu do Polski. Nietrudno się domyślić, że ta decyzja ponownie prowadzi ją do Masona. Jednak w jaki sposób i z jakim skutkiem – tego musicie dowiedzieć się sami. Dodam jedynie, że Tayla ogromnie mi zaimponowała swoją postawą próbując wyjść z depresji i zacząć po prostu korzystać z życia. Nie znając języka polskiego doskonale poradziła sobie w trudnych sytuacjach, ale też z ludźmi, spośród których nie wszyscy byli do niej nastawieni przyjaźnie. Narracja z perspektywy Tayli sprawia, że stajemy się nie tylko obserwatorami, ale uczestnikami wewnętrznych rozterek, niespełnionych pragnień i odradzającej się woli życia.

W przypadku kontynuacji serii zawsze towarzyszy obawa, czy kolejna część dorówna poprzedniej. Mówi się przecież o tzw. klątwie drugiego tomu, gdy po udanym początku następuje rozczarowanie. Na szczęście nie dotyczy to pani Justyny Wnuk, autorki, której pisarską karierę śledzę od debiutanckiej dylogii „Sabatia”. Z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że z każdą nową powieścią jej styl nabiera tempa, a autorka coraz śmielej rozwija swoje literackie skrzydła i zaskakuje świetnymi pomysłami. Wraz z kontynuacją serii ponownie funduje nam historię pełną emocji i wewnętrznych rozterek bohaterki. Jest ona główną narratorką, więc czujemy to, co ona, gdyż wszelkie jej rozterki i wewnętrzne rozważania wyeksponowane są na pierwszym planie bardzo wyraźnie.

Drugi tom serii „Połączeni” wydaje się spokojniejszy, ale to tylko pozory, bo już na początku autorka zrzuca na nas bombę zwalającą z nóg. Mimo to większość fabuły przypomina typowe wątki reprezentujące romans, w którym wydaje się, że Tayla i Mason w końcu uzyskują status quo dla swojej relacji. Relacja między Taylą a Masonem nie odradza się od razu. Ich losy krzyżują się powoli, ostrożnie, z mnóstwem niewypowiedzianych słów i emocji, które przez długi czas drzemią pod powierzchnią. To nie jest klasyczna historia o miłości — to skomplikowany taniec dwojga ludzi poranionych przez życie i siebie nawzajem. Ich uczucia ewoluują, od wrogości, przez niepokój, aż po ponowne zbliżenie, które jest równie piękne, co niebezpieczne.

W tle tej opowieści dyskretnie rozgrywają się wątki związane z Sarą i Mattem, ale wciąż jest ich za mało, bo są to osoby z dużym potencjałem, a ich obecność w życiu Tayli to nie tylko wsparcie. Przez ich rozmowy dowiadujemy się, co dzieje się u nich, jakie decyzje podejmują, z czym się mierzą. To dodatkowy wymiar, który sprawia, że opowieść jest bardziej kompletna, bardziej ludzka.

„Opcja minus jeden” jest opowieścią z dużym zasobem emocji, które nabierają intensywności z każdym kolejnym wydarzeniem. Swoją kolejną porcją splotów sytuacyjnych i zwrotów akcji wciągają nas w świat pełen uczuć, wewnętrznych rozterek i trudnych wyborów. Starannie budowane napięcie oraz głęboko refleksyjna narracja sprawiają, że powieść nie tylko porusza, ale też prowokuje do myślenia. To zasługa stylu pani Justyny Wnuk, który jest absorbujący, dynamiczny, pozwalający głęboko wniknąć w umysł i osobowość postaci. Jej sposób pisania pulsuje intensywnością, a używane słowa nadają im mocy, są pełne sugestii i niedopowiedzeń, co doskonale oddaje wewnętrzne rozdarcie bohaterki.

Pani Justyna Wnuk po raz kolejny udowadnia, że potrafi pisać emocjami, a jej literackie skrzydła rozpościerają się coraz szerzej. Świetnie napisana, z werwą i pasją „Opcja minus jeden” to opowieść o żalu, poczuciu winy, o nadziei i o niegasnących emocjach, które potrafią przetrwać nawet najgłębsze kryzysy. Pozornie jest spokojnie, akcja od pewnego momentu skupia się na relacji Masona i Tayli, ale niepostrzeżenie skradają się niepokojące nutki, które swoją eksplozję i moc ujawniają w finałowej scenie, po której pozostaje nam wiele pytań. Jest niczym dobrze skomponowana muzyka, w której pobrzemiewają różne tony, zmienne tempo, ekspresja, niczym w utworze Bolero, które zaczyna się delikatnie, ale stopniowo dochodzą nowe elementy, by w finale wybrzmieć w jedynym, wspólnym rytmie wybuchając niczym wulkan.

„Opcja minus jeden” to powieść nie tylko o powrotach i rozstaniach, lecz o przyjaźni, niegasnących uczuciach i budowaniu siebie od nowa, ale też o sekretach, które stopniowo wychodzą na jaw. Tayla, po tym jak życie rozpadło się na kawałki, decyduje się ponownie chwycić za jego ster, pokonując wewnętrzny ból i lęk przed nieznanym . To historia kobiety, która próbując odnaleźć siebie w nowej rzeczywistości, zderza się z nieuniknionym: tym, co zostało niedopowiedziane, niespełnione i wciąż żywe. Spotkanie z Masonem, choć spodziewane, nie traci mocy, jest wciąż pełne żaru i namiętności.

Fabuła, pełna wydarzeń i wyjaśnień nie przynosi jednak ukojenia. Zamiast odpowiedzi przynosi kolejne pytania, zamiast spokoju - wywołuje wewnętrzną burzę zostawiając nas z emocjami, które nie wygasają po zamknięciu książki. Bo „Opcja minus jeden” to nie koniec lecz to emocjonalna pauza przed kolejnym aktem, na który będę czekać z niecierpliwością.

Recenzja tomu I "Opcja minus dwa"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką i wydawnictwem

Wydanie: I
Data wydania: 09.06.2025r.
Ilość stron: 360
Okładka: miękka ze skrzydełkami
Wymiary: 210 x 150 mm
ISBN: 978-83-68175-39-4
Wydawnictwo: White Raven
Moja ocena: 6/6

[120/25] - 1833. - "Stewardesa" - Tom I - "Ból w jej oczach"

"Ból w jej oczach"

Cykl: Stewardesa

Tom pierwszy

Kinga Jesman

„Czasami trzeba po prostu skoczyć z klifu, 

nie wiedząc, gdzie się wyląduje.”

- Zainab Salbi

Oglądając jakikolwiek spot reklamowy linii lotniczych Emirates, wyświetlanych w mediach, kuszeni jesteśmy obrazem idealnego świata: eleganckie, perfekcyjnie umalowane stewardesy z uśmiechem zapraszają do luksusowych podróży. W ich spojrzeniach nie widać ani zmęczenia, ani zwątpienia, tylko pewność siebie, harmonię i profesjonalizm. Ale ten obraz, choć estetycznie doskonały, skrywa rzeczywistość, która rzadko dociera do szerszej publiczności. O jednej z takich kobiet opowiada książka „Ból w jej oczach”, która jest początkiem cyklu pt.: „Stewardesa”

Pani Kinga Jesman — autorka kilkunastu książek, z których pięć ukazało się nakładem Skarpy Warszawskiej — w swoim najnowszym cyklu „Stewardesa” odsłania kulisy tego pozornego blasku. Już wcześniej miałam okazję poznać jej styl, czytając „Przekleństwo amuletu”, a teraz odkrywam jeszcze bardziej przejmujące oblicze jej twórczości.

Bohaterką pierwszego tomu jest Nahaar, pracująca jako stewardesa w ekskluzywnych liniach lotniczych w Dubaju. Na pozór wiedzie życie godne pozazdroszczenia: jest piękna, zadbana, ubrana w luksusowe marki, otoczona zapachem eleganckich perfum, a jej praca pozwala zwiedzać najdalsze zakątki świata. Pozorny blask zamienia się w cichy dramat, gdy przyjrzymy się Nahaar z bliska. Jej życie zawodowe, choć ekscytujące, niesie ze sobą ogromne wyrzeczenia. Mąż, od ponad roku pozbawiony pracy, nie jest dla niej oparciem. Codzienna samotność, napięcia w związku i poczucie braku kontroli nad własnym losem odbijają się w jej oczach — tam nie ma błysku, tylko głęboko skrywany smutek, tęsknota za swoją córeczką i zmęczenie. Jej codzienność to samotność, narastające napięcia w związku, brak wsparcia i nieustanne wyrzeczenia. Gdy w pewnym momencie pojawia się młody, zamożny Emiratczyk, który okazuje Nahaar szczere zainteresowanie, w głowie kobiety rodzi się dylemat: czy dać się ponieść emocjom i pozwolić sobie na chwilę osobistego szczęścia, czy raczej wybrać trudniejszą, bardziej rozsądną drogę, poświęcając swoje pragnienia dla dobra rodziny?

Każdy rozdział książki poprzedzają cytaty dwóch niezwykłych kobiet — Zainab Salbi i Nadii Murad. To odważne aktywistki, które głośno mówią o krzywdzie kobiet i stanowią żywą inspirację dla tej opowieści. Ich słowa dodają głębi historii Nahaar i współgrają z wydarzeniami w poszczególnych epizodach. Ich historię autorka przybliżyła w posłowiu, pokazując że siła kobiet nie zna granic, a ich wytrzymałość w najtrudniejszych warunkach zasługuje na podziw.

„Stewardesa. Ból w jej oczach” to nie tylko poruszający romans z mocnym tłem obyczajowym, ale także wnikliwy obraz kultury arabskiej. Autorka — od lat mieszkająca w Dubaju — z wyczuciem i autentycznością ukazuje rzeczywistość życia w Emiratach Arabskich. Wplata w narrację motywy społeczne, kulturowe i polityczne, ukazuje sytuację kobiet w Iranie, a także konfrontuje stereotypy, które zniekształcają obraz Bliskiego Wschodu. Pokazuje zderzenie kobiecych ambicji z tradycyjną mentalnością, opowiada o sytuacji kobiet w Iranie oraz o tym, jak stereotypy na temat życia na Bliskim Wschodzie nie zawsze mają pokrycie w rzeczywistości.

Kinga Jesman nie ocenia, a raczej przedstawia obrazy, które zmuszają do refleksji i pozwalają zajrzeć pod powierzchnię „orientalnego snu”. W fikcyjną fabułę sprytnie zostały wplecione informacje zwyczajach w Dubaju, sytuacji kobiet irańskich, kulturze i realiach życia w Emiratach Arabskich. Na tym tle z precyzją maluje portret kobiety, która codziennie musi godzić wizerunek profesjonalnej i uśmiechniętej stewardesy z trudami dnia codziennego, pełnego emocjonalnych turbulencji.

Ogromnym wsparciem jest dla niej Mina, z którą łączą ją nie tylko relacje zawodowe, ale przede wszystkim przyjacielskie. Mina jest przykładem kobiety, którą można nazwać wyzwoloną, pragnącą żyć według własnych zasad, ale i ona przekonuje się, że nie wszystko w tym świecie nie wszystko jest takie kolorowe, jak by chciała. Pani Jesman zdradziła na koniec, że to właśnie Mina będzie bohaterką drugiego tomu serii opowiadającej o życiu stewardes, więc chętnie poznałabym tę historię. Styl, w jaki prowadzona jest opowieść wciąga, wzrusza, wywołuje refleksje i różne emocje.

„Ból w jej oczach” to powieść, która zostaje w pamięci — jak cichy ślad emocji po długim locie. „Ból w jej oczach” zaprasza do odkrywania świata, w którym piękno splata się z trudnymi wyborami, a codzienność podlega sztywnym, często niepisanym zasadom. Autorka odkrywa kulturę arabskiej, w której piękno splata się z niełatwymi zasadami, a życie codzienne podlega sztywnym, często niepisanym i surowym regułom.

Książkę otrzymałam w Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 04.06.2025r.

Ilość stron: 336

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 204 x 136 mm

ISBN: 978-83-8329-857-3

Wydawca: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 5/6

Mój patronat: “OOBE. Życie realnym mitem” - fragment nr. 2

Rozdział: Wieczni podróżnicy c.d.

[fragment pierwszy]

 Julian wyglądał na zdenerwowanego, możliwe, że zacząłem mu już zachodzić zaskórę. I tak w głębi duszy podziwiałem go, że jest dla mnie taki cierpliwy i wyrozumiały. Przez głowę, przeleciała mi myśl by odpuścić. Zaczekać na inny moment, ale nie, słowa same wypłynęły z moich ust.

— Julianie, przecież to jest dla mnie ważne. Czy to źle, że chcę się czegoś dowiedzieć o tych Nagualach z którymi ty miałeś kontakt, i którzy przekazywali tobie swoją wiedzę?

Julian zamrugał, a na jego twarzy pojawił się wyraz zdziwienia, jakbym właśnie wypowiedział coś niewiarygodnie absurdalnego.

— Miałem kontakt? — zaśmiał się chrypliwie, a jego śmiech przeniknął mnie na wskroś, pozostawiając mnie w konsternacji. Nie wiedziałem, co tak zabawnego było w moim pytaniu. Zastanawiałem się, czy to kolejny z jego testów, mający sprawdzić moją wytrwałość.

Gdy śmiech Juliana ucichł, jego zachowanie zmieniło się. Stał się bardziej swobodny, niemalże przyjacielski, jakby między nami nie było już żadnych barier. Był jak dobry przyjaciel, z którym można śmiać się z największych głupot, a ja przez chwilę poczułem, że to nie jest kolejna lekcja, tylko zwykła rozmowa.

— Jeszcze tak wiele musisz się nauczyć, Robert. Nadal nie wiesz, czym się zajmujemy i kim jesteśmy, prawda? — szturchnął mnie łokciem, jakby chciał podkreślić swoją prowokację.

Zamiast od razu odpowiedzieć, poczułem się jak uczniak, który nie potrafi nadążyć za lekcją, przytłoczony swoją niewiedzą. Chyba naprawdę umykała mi istota tego, czego Julian próbował mnie nauczyć.

— Chyba mi to ciągle umyka. Nie możesz mi powiedzieć? — zapytałem, chociaż już wiedziałem, jaka będzie jego odpowiedź.

— Mogę, ale nie chcę — odparł Julian z uśmiechem, który wyrażał zarówno ciepło, jak i delikatną ironię.

— Dlaczego? — zapytałem niemalże błagalnie, czując, jak moja frustracja zaczyna rosnąć.

Julian spojrzał na mnie spokojnie, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią, która nie zrani mojej dumy, a jednocześnie postawi mnie na właściwej ścieżce.

— Ponieważ wiedzę musisz zdobywać samodzielnie, nie dlatego, że ktoś ci coś powie, a ty mu uwierzysz na słowo. Widzisz, Czarownictwa nie da się przekazać słowami.

— To powiedz, a ja uznam, że ci nie wierzę, i tak będę chciał to sprawdzić w swoim doświadczeniu.

Spojrzał na mnie przenikliwie. Podrapał się po bródce. Wyczułem cień szansy, że może jednak Nagual zmięknie i wyjawi mi to co chcę usłyszeć. Przeleciała mi przez głowę myśl, czemu on mi się tak dziwnie przygląda. Dosłownie jakby wyczytywał ze mnie jakieś informacje. Za każdym razem było to dla mnie bardzo krępujące. Czułem to swoim ciałem, jakby dotykało mnie coś niewidzialnego.

— Mój Nagual twierdzi, że może być to interesujące. — stwierdził tajemniczo Julian.

— Co takiego? Rozdziawiłem buzię. Co ty do mnie mówisz?

— Twój Nagual?

— Tak.

— Znowu robisz sobie ze mnie żarty?

— Ja? Nie. Z nas dwojga to ty jesteś największym żartownisiem.

— Ja? Co ty bredzisz Julianie.

— Czyż nie jest zabawne to, że mówisz, że chcesz się uczyć, chcesz zdobywać

moc, a robisz coś dokładnie odwrotnego?

— Ja tylko pytam. Chcę się czegoś dowiedzieć. Przecież nie żartuje!

Pokiwał głową z niedowierzaniem.

 — Dupa! Chcesz tylko gotowych rozwiązań. A gdy je otrzymujesz, z miejsca im zaprzeczasz. Toporny z ciebie uczeń. 

Spuściłem głowę, by przemyśleć co takiego powiedziałem, co zrobiłem nie tak. Zastanowiłem się głębiej, co kryło się pod moimi słowami. Jaką intencję miałem, aby pytać Juliana o jego Naguala. Dotarło do mnie, że faktycznie chciałem, usłyszeć o wielkim mistrzu Juliana tylko dlatego, by w jakiś magiczny sposób jego moc przeniosła się na mnie. Najlepiej tak po prostu bez wysiłku. Nie zauważałem skarbu, który cały czas miałem przed sobą. Przecież przed oczami stoi Nagual, który świadomością przewyższa wszystkich ludzi, których miałem okazję spotkać przez całe swoje życie. A ja jako jego uczeń, staram się wybierać własną drogę ku zdobyciu mocy. To moje absurdalne zachowanie dotknęło mnie do całego. Złość na samego siebie powoli odpływała gdzieś daleko. Postanowiłem opanować się i być bardziej płynny w rozmowie z Julianem…

OOBE. Życie realnym mitem | © 2024 Robert Noble | www.robertnoble.pl

 

[119/25] - 1832. - „Życie po życiu”

„Życie po życiu”

Naukowe dowody i świadectwa osób, 

które wróciły z zaświatów

Raymond A. Moody

„nasz świat – ten, w którym żyjemy teraz – ma charakter trójwymiarowy, lecz ten drugi świat zdecydowanie taki nie jest.”

Kiedy Raymond Moody opublikował „Życie po życiu” w 1975 roku, nikt nie przypuszczał, że ta niewielka książka reprezentująca pogranicze medycyny i filozofii duchowej, wywoła aż tak monumentalne poruszenie. Była ona sensacją zarówno w środowiskach naukowych, jak i wśród milionów czytelników na całym świecie. Dziś, pięćdziesiąt lat później, z nowym wydaniem wzbogaconym o przedmowę doktora Ebena Alexandra, autora „Dowodu”, książka powraca, by na nowo zaintrygować, poruszyć i skłonić do refleksji.

W wersji angielskiej została wznowiona w 2015 roku z okazji 40-lecia publikacji, natomiast w Polsce dopiero teraz, w 2025 roku ukazała się nakładem wydawnictwa Illuminatio w eleganckiej, twardej oprawie. Mimo tak długiego upływu czasu o pierwszej premiery książki, jej tematyka wciąż wzbudza zainteresowanie i wywołuje liczne dyskusje.

Na polskim rynku ukazało się kilka wydań książki Życie po życiu Raymonda Moody’ego, publikowanych przez różne wydawnictwa na przestrzeni lat. Oto przegląd najważniejszych edycji:

Pierwsze polskie wydanie: Instytut Wydawniczy PAX, ok. 1979–1980, w miękkiej oprawie.

• Wydanie z 1992 roku: Wydawnictwo Limbus, również w miękkiej oprawie.
• Wydanie z 1996 roku: Wydawnictwo Świat Książki, w twardej oprawie.
• Wydanie z 2006 roku: Prawdopodobnie przez wydawnictwo Septem, również w twardej oprawie.
• Wydanie z 2017 roku: Wydawnictwo Zysk i S-ka, twarda oprawa z obwolutą.
• Wydanie jubileuszowe z 2025 roku: Wydawnictwo Illuminatio, twarda oprawa, zaktualizowana edycja z przedmową Ebena Alexandra.

Niektóre z tych wydań różnią się nie tylko oprawą, ale też tłumaczeniem, szatą graficzną i dodatkami redakcyjnymi.

Raymond Moody, uznawany jest za ojca współczesnego ruchu badań nad doświadczeniami bliskimi śmierci (NDE – Near Death Experience). Swoją pionierską książką „Życie po życiu” zrewolucjonizował sposób, w jaki postrzegamy śmierć i to, co może czekać po niej., To przełomowe dzieło dokumentuje relacje stu osób, które doświadczyły śmierci klinicznej, zostały przywrócone do życia i podzieliły się swoimi przeżyciami – często zaskakująco podobnymi i głęboko poruszającymi. Przedstawione przez niego wyniki badań i obserwacji opisane na kartach tej książk na stałe zakorzeniły się w kulturze i wywarły ogromny wpływ na późniejsze bestsellery autorstwa Ebena Alexandra, Todda Burpo, Mary Neal czy Betty Eadie. Praca pana Moody’ego, ukształtowały współczesne wyobrażenia o śmierci i życiu wiecznym.

Zawarte w książce relacje stanowią przejmujące świadectwa istnienia życia po śmierci fizycznej. Moody przedstawia historie osób, które „przekroczyły granicę” i wróciły, by podzielić się przeżyciami nacechowanymi głębokim pokojem, światłem i bezwarunkową miłością. To opowieści, które dają nadzieję i inspirację każdemu z nas.

Autor, pisząc tę książkę, doskonale zdawał sobie sprawę, że przedstawia jedynie świadectwa osób oraz swoje wnioski i spostrzeżenia, które mogą wzbudzać o osób sceptyczne nastawienie. To publikacja, która nie daje prostych odpowiedzi, ale stawia pytania, jakich wcześniej baliśmy się zadać.

Siłą tej książki jest jej wielowymiarowość. To nie tylko zbiór świadectw, lecz też próba stworzenia ram pojęciowych dla zjawiska, które wcześniej było ignorowane. Pan Moody nie zamyka się w jednej interpretacji. Wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca. Dzięki temu jego analiza trafia zarówno do ludzi o duchowym światopoglądzie, jak i do tych, którzy wolą interpretacje racjonalne czy psychologiczne. Ta klasyczna, pionierska analiza życia po śmierci na zawsze odmieniła nasze rozumienie końca życia.

„Życie po życiu” wciąż pozostaje książką wyjątkową, stanowiąc pomost między nauką a duchowością, między racjonalnym poznaniem a nieuchwytnym wymiarem ludzkiej egzystencji. Zanim po raz pierwszy się ukazała - temat doświadczeń bliskich śmierci był traktowany marginalnie, z rezerwą i sceptycyzmem. Pan Moody przeniósł go z obszaru prywatnych anegdot do dyskursu publicznego. Pokazał, że można o tym mówić jasno, swobodnie i pozytywnie. Jego podejście, oparte na analizie ponad stu relacji, jest z jednej strony naukowe, z drugiej pełne szacunku dla duchowego wymiaru tych przeżyć. To, co w jego publikacji istotne: autor nie próbuje udowodnić istnienia życia po śmierci. On po prostu pokazuje historie tych, którzy „tam” byli i wrócili. Pozwala nam samodzielnie wyciągnąć wnioski, wychodzi poza naukę, ale jej nie porzuca.

Bez względu na to, czy wierzysz w życie po śmierci, czy jesteś sceptyczny, warto poznać opowieści tych, którzy byli po Drugiej Stronie Życia i widzieli to, co czeka nas po przekroczeniu jej granicy. Czyta się te relacje bez strachu, a raczej z pozytywnym nastawieniem, optymizmem i spokojnie, gdyż dają one nadzieję na to, że nasze życie nie kończy się wraz z fizyczną śmiercią. Obrazy wytworzone poprzez środowisko, w którym się wychowaliśmy, szczególnie przez religię i kulturę okazują się być jedynie jedną z wersji, jakie zostały nam wpojone. Bazują one z reguły na wzbudzeniu lęku, poczuciu zagrożenia, natomiast książki takie, jak „Życie po życiu” rozwiewają wiele z tych teorii i pokazują świat oparty na miłości, a to rzuca zupełnie inne światło na znane dogmaty.

„w większości przypadków model życia pozagrobowego oparty na nagrodzie i karze zostaje odrzucony.”

„Życie po życiu” jest dowodem też na to, że są książki, które zmieniają czytelnika, ale są też takie, które zmieniają całe społeczeństwa. Publikacja Raymonda Moody’ego to bez wątpienia jedna z nich. Niezależnie od tego, czy podchodzisz do niej jako sceptyk, duchowy poszukiwacz, czy po prostu jako ciekawy człowiek – przygotuj się na lekturę, która poruszy więcej niż tylko wyobraźnię. Uważam, że każdy powinien ją przeczytać, bo śmierć dotyczy każdego z nas. I choć temat ten często wywołuje lęk lub niechęć, Moody pokazuje go z zupełnie innej perspektywy, jako przejście, transformację, powrót do czegoś znajomego. Historie opisane w książce są poruszające, ale nieprzytłaczające. Wręcz przeciwnie emanują spokojem i dziwnym rodzajem otuchy.

„Życie po życiu” to więcej niż książka – to zaproszenie do refleksji nad tym, czym jest życie… i czym może być śmierć.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery w tej edycji polskiej: 18.06.2025r.
Data premiery wersji angielskiej: 08.09.2015r
Okładka: twarda
Ilość stron:168
Wymiary:150 x 212 mm
Tytuł oryginalny: Life After Life
Tłumaczenie: Dorota Pomadowska
ISBN 978-83-8371-946-7
Wydawnictwo: Illuminatio
Moja ocena: 5/6

[118/25] - 1831. - "Vege. Smaki świata"

Trochę mnie nie było, ale starałam się zaglądać na blogerskie strony. Wędrowałam sobie po szlakach Kotliny Kłodzkiej i zbierałam myśli do kolejnych recenzji.  Teraz, tuż po powrocie zapraszam na moją recenzję książki kulinarnej.

"Vege. Smaki świata"

Arto der Haroutunian

"W kuchni wegetariańskiej 

nigdy nie jest nudno."

Jestem osobą, która uwielbia mięsne dania, ale od czasu do czasu mam ochotę na coś wegeteriańskiego. Wówczas poszukuję ciekawych smaków, które rezonowałyby z moim gustami smakowymi. Z tego względu sięgnęłam po książkę „Vege. Smaki świata”, której opis z tyłu okładki obiecuje, że „W kuchni wegetariańskiej nigdy nie jest nudno!” I faktycznie – w poradniku autor udowadnia, że bezmięsne potrawy też mogą być smaczne i pieścić kubki smakowe.

Arto der Haroutunian urodził się w 1940 roku w Aleppo w Syrii i dorastał w Lewancie., ale większość swojego życia spędził w Anglii. Studiował architekturę na Uniwersytecie w Manchesterze, a zawodowo zajmował się projektowaniem restauracji, klubów i hoteli. Z zamiłowania do gotowania i zainteresowania historią oraz kulturą Bliskiego Wschodu, zaczął pisać książki kucharskie, traktując je, jako pomost między kulinariami a dziedzictwem regionu. Uważał, że bogata tradycja kulinarna Bliskiego Wschodu stanowi fundament wielu kuchni zachodnich, a jego publikacje miały przybliżać ten świat czytelnikom. Niestety, autor zmarł w 1987r. na zawał serca mając 47 lat. 

Autor pozostawił po sobie niezwykle bogaty dorobek kulinarny, który do dziś inspiruje miłośników kuchni Bliskiego Wschodu i nie tylko. Napisał dwanaście książek kucharskich, z których każda zyskała status klasyki. 

Poradnik „Vege. Smaki świata” pod względem wydania jest bardzo skromny, ale za to bogaty w liczne, oryginalne, ciekawe i różnorodne przepisy. Każdy z pewnością znajdzie coś dla siebie. Jest tu ponad 250 przepisów na dania zarówno w klasycznej formie, jaki bardziej oryginalne, orientalne, śródziemnomorskie. To niezwykła podróż przez smaki świata. Przy każdym przepisie znajdziemy ciekawostki na temat użytych składników i prezentowania potrawy wraz z miejscem jej pochodzenia. Autor podzielił je na 10 kategorii, w których przedstawił propozycje na zupy, przekąski, dipy, sałatki, dania z warzywami przygotowane na wiele różnych sposobów, zapiekanki, gulasze i ciasta. Jedyny minus to brak zdjęć przyrządzonych potraw, a to zawsze ważne widzieć finalny efekt dania złożonego z wymienionych składników.

Pan  Arto der Haroutunian zebrał bogaty i zdrowy zestaw oryginalnych, różnorodnych przepisów, które nie tylko rozpieszcza podniebienie, sprawia, że jesteśmy nasyceniu, a jednocześnie zaspokaja potrzeby ciała i organizmu pod kątem zdrowia. Udowadnia, że kuchnia wegetariańska nie jest nudna i bez smaku, lecz może być kolorowa, apetyczna, smaczna i przede wszystkim zdrowa.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu

Wydanie: V

Data premiery polskiej w tej edycji: 11.06.2025r.

Data premiery angielskiej: 18 czerwca 2012r ( twarda oprawa)

31 lipca 2024 r (twarda oprawa)

Data wydania I polskiego: 21.09.2021r.

Ilość  stron: 288

Wymiary: 163x231 mm

Oprawa: broszurowa klejona

Tytuł oryginalny: Classic Vegetarian Cookery

Tłumaczenie: Agnieszka Chodkowska-Gyurics

ISBN 978-83-8400-027-4

Wydawnictwo RM

Moja ocena: 4/6

Zaczytany czerwiec

Pierwszy letni miesiąc nie rozpieszczał pod kątem pogody, chociaż były też ciepłe dni, jak na tę porę roku przystało. U mnie były to dni dosyć pracowite, bo czerwiec to czas zwiedzania mojego regionu przez turystów, a ja mogę im o nim opowiadać, więc miałam co robić. Oczywiście na czytanie książek nigdy nie brakuje chęci, więc i one wypełniały mi minione 30 dni. 

Ponownie odwiedziłam Ciechocinek, który za każdym razem zachwyca zielenią i atmosferą, Był to wypad jednodniowy, w czasie długiego weekendu, gdy zaczynało się astronomiczne lato i mieliśmy przesilenie letnie.

W czerwcu przeczytałam 19 książek, natomiast recenzji napisałam 18, w tym były trzy recenzje książek przeczytanych w maju.

Książki, które mnie ujęły w czerwcu:

 OŚWIADCZYNY [recenzja] 

ZAKLINACZ [recenzja]

OPCJA tom II (recenzja wkrótce)

TAM, GDZIE PROWADZI SERCE [recenzja] 

Czerwcowe rozczarowanie: 

Książka TEST - pierwszy tom opowieści o grupie przyjaciół. [recenzja]

Drugi tom TAKIE SAMO ŚWIATŁO był już lepszy, ale też nie zachwycił moją czytelniczą duszę :)

CO BĘDZIE CZYTANE W LIPCU?

[117/25] - 1830. - "Wiem, co zrobiłeś"

"Wiem, co zrobiłeś"

Adrian Bednarek

„Porażka jest najgorszą zmorą 

ambitnego człowieka."

Każde działanie niesie za sobą konsekwencje, zgodnie z zasadą: „dopóty dzban wodę nosi, dopóki mu się ucho nie urwie”. To przysłowie idealnie oddaje ducha historii zawartej w książce „Wiem, co zrobiłeś”, w której pozory potrafią zmylić, a cena, jaką trzeba zapłacić za życiowe wybory, bywa zaskakująco wysoka.

Iza i Filip Mellerowie to rodzeństwo z pozoru zwyczajne, kochające się i wspierające, ale to tylko zasłona dla tego, jacy są naprawdę. To rodzeństwo z piekła, a ich życie to jedno wielkie oszustwo, oparte na manipulacji, wyrachowaniu i dążeniu do luksusu za wszelką cenę. Dla nich liczą się tylko i wyłącznie pieniądze. Działają razem, niczym dobrze naoliwiona machina, by mogli prowadzić życie takie, o jakim marzą. By móc korzystać z niego w pełni posuwają się do przestępstw, żerując na bogatych mężczyznach. Ich metoda sprawdza się od dłuższego czasu, więc ich apetyt rośnie, gdy szukają nowych ofiar. W swojej „działalności” mieli lepsze i gorsze momenty, ale mimo to nadal robią wszystko, by, by nie pracując, mieć pieniądze na wszystko, o czym zamarzą. Jednym słowem, a właściwie dwoma: to para darmozjadów, którzy żerują na innych. 

Nie polubiłam żadnego z nich, ani Filipa, ani Izy, zwłaszcza Izy, która jest młodą, perfidną, manipulantką, materialistką, zimną i arogancką. Niestety nie polubiłam też ich kolejnej ofiary, jaką sobie upatrzyli, a jest nim Mariusz Opaliński – światowej sławy piłkarz, który właśnie wrócił niespodziewanie do rodzinnego Krakowa, w którym  zaczynał swoją karierę w miejscowej drużynie Baszti Kraków. Po pewnych wydarzeniach skorzystał z okazji i przeniósł się do Paryża, by tam kontynuować piłkarską drogę.

Zabrakło mi w jego osobowości mroczności, bardziej dynamicznego i pewnego siebie mężczyznę, który nie daje sobą manipulować. Swoją postawą i momentami łatwowiernością sprawiał wrażenie niedoświadczonego nastolatka, a nie dorosłego mężczyzny. Daje się wodzić za nos perfidnej kobietce, nie wyczuwając w niej fałszu. Kryje się wprawdzie za jego zachowaniem tajemnica, którą skrzętnie skrywa, ale okazuje się facetem, który ulega urokowi młodej, pustej, wyrafinowanej dziewczynie bez zahamowań wykorzystującej jego naiwność. 

Tytuł najnowszej powieści pana Adriana Bednarka „Wiem, co zrobiłeś” rozbudził moją ciekawość. Chciałam dowiedzieć się, co nowego przygotował autor dla swoich czytelników. Ta książka wyraźnie różni się od dotychczasowych jego dzieł. Przede wszystkim nie znajdziemy tu mniej drastycznych scen, czy makabrycznych opisów, choć nie znaczy to, że zabrakło elementów budzących niepokój i przyprawiających o przysłowiową „gęsią skórkę”.

Do tej powieści mam mieszane odczucia, bo z jednej strony pan Bednarek, jak zawsze, trzyma poziom pisarski, prowadzi świetnie fabułę dorzucając emocjonujące wstawki. Jednak z drugiej strony czegoś mi w tym zabrakło. Tym razem autor wrzuca nas w środowisko piłkarskie, co stanowi ciekawe tło dla wydarzeń. Nie dominuje ono jednak nad fabułą, a raczej pełni funkcję kontekstu społecznego i emocjonalnego.

Interesującym zabiegiem narracyjnym zastosowanym przez autora jest prowadzenie historii wyłącznie z punktu widzenia dwóch postaci: Filipa i Mariusza. Ich perspektywy zostały wyraźnie rozdzielone za pomocą różnego oznaczenia rozdziałów — te należące do Filipa opatrzono cyframi arabskimi, natomiast narrację Mariusza wyróżniono numeracją rzymską. Taki zabieg nie tylko porządkuje strukturę powieści, ale również podkreśla różnice w sposobie myślenia i odbierania rzeczywistości przez obu bohaterów.

Autor po raz kolejny pokazał, że jest dobrym obserwatorem rzeczywistości i w swój charakterystyczny sposób pokazuje mechanizm działania osób nastawionych na materialną stronę życia, ale też skutki traum mających swoje źródło w wydarzeniach z dzieciństwa. Uświadamia przede wszystkim, że posiadanie informacji jest dziś siłą, którą można wykorzystać na wiele sposobów. 

To tak jak z nożem, który sam w sobie nie jest groźny, bo przecież służy nam do wykonywania różnych czynności kulinarnych, czy naprawczych, ale też można nim zrobić komuś krzywdę. Tak jest z informacją, która jest podstawą wiedzy o świecie, ale pan Bednarek pokazuje, że w dzisiejszych czasach mając dostęp do informacji i współczesnej technologii, można kogoś zniszczyć, wykorzystać, czy okraść spychając człowieka na samo dno. Do tego jednak trzeba być bezwzględnym i bezuczuciowym potworem, takim jest zarówno Filip, jak i jego siostra. Zarzucając sieć na Opalińskiego nie zdają sobie sprawy, kim naprawdę jest znany piłkarz i co kryje się w jego przeszłości.

Pan Bednarek ponownie kreśli wyraziste postacie o spaczonej psychice i pokręconych osobowościach, których trudne dzieciństwo rzuca długi cień na teraźniejsze wybory. Niemal do samego końca nie wiadomo, w jaki sposób Mariusz Opaliński radzi sobie ze swoimi demonami i dlaczego powrócił do Krakowa. To nurtuje też Filipa, który usilnie stara się odkryć coś, co mógłby wykorzystać przeciwko piłkarzowi. Oczywiście czynny udział bierze w tym projekcie jego siostrzyczka, ale żadne z nich nie przewidziało, takiego przebiegu wydarzeń i takiego końca.

„Wiem, co zrobiłeś” to powieść, która wciąga swoją historią, ale ma w sobie coś, co nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Trzeba przyznać, że Adrian Bednarek po raz kolejny udowodnił, że potrafi zaskakiwać i szokować czytelnika, nawet bez konieczności używania krwawych opisów. Stworzył historię mocno osadzoną we współczesnych realiach, aktualną tematycznie i wywołującą refleksję nad naturą ludzkich wyborów. To powieść o zupełnie innym charakterze, niż wcześniejsze książki autora. Są w niej wprawdzie intensywne epizody, zwłaszcza w końcowych rozdziałach, to jednak nie usatysfakcjonowała i nie zaangażowała mnie w takim stopniu, jak seria z Kubą Sobańskim. Tamten cykl wciąż pozostaje dla mnie literackim numerem jeden spośród twórczości autora.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 30.05.2025r.

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Ilość stron: 436

ISBN: 978-83-8373-905-2

Wydawnictwo: Zaczytani

Moje ocena: 5/6