[199/25] - 1912.: "Wzgórze Świątecznych Życzeń"

"Wzgórze Świątecznych Życzeń"

Sylwia Trojanowska

„marzenia, nawet te najbardziej niemożliwe, mogą się spełnić, jeśli bardzo chcemy.”

Czas na świąteczne powieści jest już od kilkunastu dni otwarty, co można zauważyć na księgarskich stronach i półkach. Nie zawsze są to nowe historie, nie raz bywa, że pojawiają się wznowienia, tak jak w przypadku książki „Wzgórze Świątecznych Życzeń”. Pierwsze wydanie ukazało się pięć lat temu, a teraz autorka postanowiła przypomnieć tę historię, dając szansę nowym czytelnikom na spotkanie z jej bohaterami. Książka otrzymała świeżą, nastrojową okładkę, która od razu przyciąga wzrok i zachęca do sięgnięcia po lekturę. Dla mnie dodatkowym magnesem było samo nazwisko pisarki – znanej z wrażliwości i umiejętności kreowania postaci, które zostają w pamięci na długo.

Nie ma tu jednej głównej bohaterki czy bohatera – jest ich kilkoro, w różnym wieku, w różnych relacjach i z odmiennymi problemami. Łączy ich miejsce zamieszkania: piękny Świerardów-Zdrój. Wkraczamy do tego urokliwego miasteczka, gdy właśnie spadł śnieg, a do Wigilii pozostało niespełna cztery tygodnie. Niby niewiele, a jednak w tym czasie może wydarzyć się niemal wszystko.

W Świerardowie-Zdroju mieszkają miedzy innymi: Lila, Domicela, Ksawery, Fryderyk, Barbara, Konstancja i Patrycja – lecz to tylko część bogatej galerii postaci. Obok nich pojawiają się osoby powiązane rodzinnie, zawodowo czy sąsiedzko, co sprawia, że całość nabiera wielowymiarowości i różnorodności. Losy kilkunastu bohaterów splatają się w jedną zimową opowieść, w której nawet postacie drugoplanowe mają swoje znaczenie.

Autorka wprowadza nas w fabułę stopniowo – przedstawia bohaterów, opisuje ich sytuację, relacje i emocje, odsłaniając coraz pełniejszy obraz wydarzeń. Narracja jest trzecioosobowa, ale zawsze prowadzona z perspektywy konkretnej osoby. Jedni próbują odzyskać utracone poczucie sensu, inni noszą w sobie ciężar dawnych błędów, jeszcze inni uczą się sztuki przebaczenia. Są też osoby stojące na progu zmian – jak Patrycja, która po traumatycznych przeżyciach nie potrafi na nowo zaufać mężczyznom i odważyć się na pierwszy krok. Sylwia Trojanowska stworzyła niezwykle barwną galerię postaci o wyrazistych charakterach, których losy wypełniają strony powieści.

Wnikamy w każdą postać, niemal całkowicie się z nią identyfikując. Jednych polubiłam od razu – jak osiemnastoletnią Lilkę Dębską, która uwielbia śnieg i spędza wolny czas na nartach. Dziewczyna uczęszcza do klasy maturalnej w liceum w Szklarskiej Porębie, a jednocześnie przygotowuje się do ważnych zawodów, które mogą otworzyć jej drogę na obóz narciarski. Innych obdarzyłam współczuciem – tak było w przypadku Fryderyka Reszke, uznawanego przez mieszkańców za dziwaka. Od ponad 20 lat mieszka samotnie w chatce pod lasem, zawsze w kapeluszu, z dużym plecakiem i wiernym psem u boku. Są też postacie, które od razu mnie zraziły – jak Domicela Kawka, miejscowa bizneswoman, właścicielka pięciu butików i dwóch kamienic. Traktuje ludzi z góry, jest arogancka i nieuprzejma, a najważniejsze dla niej jest to, co powiedzą inni. Perfekcyjny wygląd stawia ponad wszystko – nawet zimą chodzi w szpilkach. Nie trudno się domyślić, że nie polubiłam tej bohaterki.

Barbara Dębska, siostra Domiceli i mama Lilki, samotnie wychowuje córkę oraz ośmioletnich bliźniaków – Nikosia i Franka. Trzy lata temu jej ukochany mąż Paweł zginął tragicznie, a od tamtej pory Barbara musi radzić sobie sama. Wspiera ją Ksawery Dwornicki – człowiek majętny, posiadający największy dom w mieście, najlepszy samochód i szyte na miarę garnitury. Brakuje mu jednak poczucia szczęścia. Samotnie wychowuje trzynastoletnią Polę, która jest jego oczkiem w głowie. Choć w życiu zawodowym odnosi sukcesy, w uczuciowym przeżywa kryzys – od roku pozostaje w separacji z żoną Jolantą, a próby ratowania małżeństwa okazują się trudne.

Pani Sylwia Trojanowska buduje fabułę w sposób przemyślany, odsłaniając kolejne fragmenty życia bohaterów. Każdy rozdział jest jak krok ku świętom, a jednocześnie odsłona ludzkich losów, które splatają się w większą całość. Dzięki temu mamy poczucie uczestniczenia w codzienności bohaterów – obserwujemy ich zmagania, małe radości i wielkie dramaty. To właśnie ta bliskość sprawia, że książka porusza czułe struny serca i działa na wyobraźnię.

„Wzgórze Świątecznych Życzeń” to powieść, która łączy magię grudniowych dni z codziennymi zadaniami i problemami, przekazując wiele istotnych wartości. Wyłania się z niej przesłanie o podążaniu za marzeniami – nawet jeśli nie spełniają się dokładnie tak, jakbyśmy chcieli, warto za nimi iść. Ważne, by mieć obok życzliwych ludzi, a tych w Świerardowie-Zdroju nie brakuje. Historia napisana przez Sylwię Trojanowską otula niczym ciepły koc, w którym można się wtulić w domowym zaciszu. Jest pełna ciepła, ale niepozbawiona trudności; nastrojowa, a jednocześnie realistyczna. To opowieść o ludziach takich jak my – zagubionych, szukających sensu, pragnących bliskości i nadziei.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: II

Data premiery: 29.10.2025r.

Ilość stron: 348

Okładka: miękka

Wymiary: 140 x 200 mm

ISBN: 978-83-8412-323-2

Wydawnictwo: Axis Mundi

Moja ocena: 5/6

[198/25] - 1911.: „Księga czarostwa Bucklanda”

„Księga czarostwa Bucklanda”

Raymond Buckland

„Czarostwo naucza miłości do wszelkiego życia.”

Istnieją takie publikacje, które zawierają ponad czasową wiedzę, mimo że powstała kilkadziesiąt lat temu. Niewątpliwie takim dziełem jest „Księga czarostwa Bucklanda”, która została napisana w 1986 roku, a jej wznowienie miało miejsce w 2002 roku. W Polsce po raz pierwszy ukazała się w 2008 roku, a po tylu latach dzięki wydawnictwu Illuminatio możemy ten poradnik ponownie mieć, ale tym razem w pięknej, nowej odsłonie.

Twarda oprawa ze zszytymi brzegami, piękna błękitna okładka z minimalistyczną złotą grafiką oraz szare kartki z wyraźnym tekstem i licznymi ilustracjami sprawiają, że książka prezentuje się niezwykle elegancko. To wydanie, które nie tylko cieszy oko, ale także podkreśla wagę i klasyczny charakter dzieła.

„Księga Czarów Bucklanda” od ponad czterdziestu lat pozostaje jednym z najważniejszych i najbardziej cenionych podręczników współczesnej Wicca. Nazywana przez wielu „Wielką Niebieską Księgą”, stała się fundamentem dla niezliczonych studentów, adeptów i praktyków – zarówno tych działających w kowenach, jak i samotników. To dzieło, które nie tylko uczy, ale prowadzi krok po kroku przez wszystkie aspekty czarostwa, od podstawowych rytuałów po bardziej zaawansowane praktyki.

źr. zdjęcia: amazon.ca

Raymond Buckland, autor tej książki, był jedną z najbardziej wpływowych postaci w rozwoju nowoczesnej Wicca i okultyzmu w Stanach Zjednoczonych. Urodzony w Londynie, od najmłodszych lat interesował się zjawiskami nadprzyrodzonymi. W 1963 roku został zainicjowany w tradycję Gardneriańską przez Monique Wilson – wysoką kapłankę mianowaną przez samego Geralda Gardnera. Zaledwie pięć lat później, w 1968 roku, założył pierwsze w USA Muzeum Magii i Czarów, które miało ogromny wpływ na popularyzację i normalizację Wicca w społeczeństwie. W swojej karierze napisał ponad sześćdziesiąt książek o czarostwie, wróżbiarstwie i okultyzmie, a „Buckland’s Complete Book of Witchcraft” oraz „Witchcraft from the Inside” uznawane są za kluczowe teksty neopogaństwa. Buckland pozostał aktywnym nauczycielem i pisarzem aż do swojej śmierci w 2017 roku, pozostawiając po sobie trwałe dziedzictwo, które ukształtowało duchowe praktyki Wiccanów i Pogan na całym świecie.

Księga Bucklanda wyróżnia się przede wszystkim swoją formą przekazu. Wiedza została zaprojektowana w formie kursu, dlatego zamiast rozdziałów mamy 15 lekcji. Każda z nich zwiera treść teoretyczną, ale też praktyczną, kończącą się zestawem pytań sprawdzających, które pozwalają utrwalić zdobytą wiedzę i stworzyć swoisty zapis własnej duchowej podróży. To format zeszytu ćwiczeń, który angażuje i motywuje do refleksji nad własną praktyką. Nie jest to zatem publikacja do jednorazowego, szybkiego przeczytania, lecz bardziej do analizowania i przyswajania poszczególnych zagadnień.

Ten ponadczasowy podręcznik jest kompletnym kursem do samodzielnej nauki, która prowadzi adepta od podstaw filozofii i historii czarostwa, przez poznanie narzędzi, imion bóstw i bogiń, aż po zagadnienia reinkarnacji, medytacji, rytuałów, uzdrawiania czy pracy ze snami. Treść książki obejmuje szeroki wachlarz zagadnień: zaklęcia, wróżbiarstwo, ziołolecznictwo, channeling, sabaty i esbaty, pracę w kowenie oraz samotną praktykę. Dzięki licznym ilustracjom i zdjęciom, materiał staje się bardziej przystępny i praktyczny. Jednocześnie autor podkreśla, że czarostwo nie jest krokiem w tył i powrotem do zacofanych czasów, lecz stylem życia rozwijającym naszą świadomość opierającym się na poszanowaniu drugiego człowieka, natury i każdej istoty.

Tym, co wyróżnia „Księgę czarostwa Bucklanda”, jest jej tradycyjne podejście. Autor szanuje korzenie praktyki wiccańskiej, jednocześnie oferując jasne instrukcje i ćwiczenia, które każdy może zastosować. Każdy rozdział buduje na poprzednim, tworząc logiczną i spójną całość. To sprawia, że książka jest nie tylko podręcznikiem, ale także przewodnikiem duchowej ścieżki, który prowadzi czytelnika przez kolejne etapy wtajemniczenia.

„Księga czarostwa Bucklanda” to książka, która zawiera wystarczająco dużo informacji i praktycznej wiedzy, by zaspokoić różne podejścia – historyczne, filozoficzne i pragmatyczne. Od czterech dekad pozostaje jednym z najdokładniejszych i najbardziej kompletnym, ponadczasowym dziełem, które mimo upływu lat wciąż przekazuje aktualna wiedzę. Z pewnością zasługuje na miejsce w osobistej bibliotece każdej czarownicy i każdego czarownika.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Data premiery: 29.10.2025r.
Ilość stron: 400
Oprawa: twarda
Wymiary: 165 x 235 mm
ISBN 978-83-8417-258-2
Tytuł oryginalny: Buckland's Complete Book of Witchcraft
Tłumaczenie: Arkadiusz Gardaś
Wydawnictwo: Illuminatio
Moja ocena: 6/6

[197/25] - 1910.: "Pan Róża"

"Pan Róża"

Paula Er

„Zwyczajny dzień może być wyjątkowy, 

jeśli tylko tego chcesz.”

Są autorzy, których twórczość jednoznacznie kojarzy się z określonym gatunkiem. Czytelnik, sięgając po ich książki, ma niemal pewność, że znajdzie w nich to, czego oczekuje – kryminał, thriller, powieść sensacyjną. Trudno wyobrazić sobie, by na przykład Katarzyna Bonda, Remigiusz Mróz, Wojciech Kulawski czy Katarzyna Puzyńska nagle porzucili mroczne intrygi na rzecz romansów czy erotyków. Z pewnością wielu odbiorców byłoby tym zaskoczonych, a może nawet rozczarowanych. Podobnie jest z bohaterką książki "Pan Róża", którą okoliczności zmuszają do zmiany charakteru swojej twórczości.

Agnieszka, trzydziestoośmioletnia autorka cenionych kryminałów, czuje się w tym gatunku jak ryba w wodzie. Jednak sprzedaż jej książek zaczyna spadać, a wydawca chce, by napisała erotyk. To zadanie budzi w niej przerażenie, bo w tej sferze nie ma wiele do powiedzenia. Nie tylko dlatego, że nie ma doświadczenia w tej sferze, ale przede wszystkim dlatego, że jej życie osobiste dalekie jest od namiętności. Osiemnastoletnie małżeństwo zakończyło się zdradą i rozwodem, a wspomnienie dnia, w którym zobaczyła pod drzwiami swoje spakowane walizki, wciąż boli.

Pomocną dłoń wyciąga przyjaciółka, oferując jej mieszkanie po babci. Agnieszka liczy na ciszę i spokój, które pozwolą jej odzyskać wenę twórczą. Jednak szybko okazuje się, że lokal naprzeciwko – rzekomo opuszczony – co noc odwiedza inna kobieta. Zaintrygowana pisarka zaczyna obserwować tajemniczego sąsiada przez wizjer i odkrywa, że nie potrafi oderwać od niego myśli. To, co początkowo wydaje się niewinną ciekawością, przeradza się w fascynację, a później w coraz głębszą relację.

Paula Er w swojej kolejnej książce prowadzi nas przez subtelną, a jednocześnie intensywną opowieść o pragnieniach, które drzemią w każdym z nas. Początkowo spokojny rytm wydarzeń, nawet nieco monotonny, przeobraża się w emocjonalny wachlarz. Nie są to jednak gwałtowne zwroty akcji, ale bardziej płynne przejścia od jednego wydarzenia do drugiego. Relacja Agnieszki z sąsiadem staje się coraz bardziej intymna, a wraz z nią na jaw wychodzą skrywane tajemnice. Pisarka odkrywa nie tylko prawdę o nim, lecz także o samej sobie.

Istotą tej znajomości stają się rozmowy – pełne refleksji, ukazujące znane sprawy w nowym świetle, skłaniające zarówno Agnieszkę, jak i nas do zastanowienia się nad treścią. Uświadamia sobie, że nie wszystko jest takie, jak pozornie wygląda. Zbyt często wyciągamy pochopnie wnioski z jakiejś sytuacji, tworzymy we własnym umyśle swoje własne scenariusze i opinie, które nie mają pokrycia w rzeczywistości.

Drugą płaszczyzną, jaka wyłania się z tej historii jest trudność w znalezieniu odpowiedniej osoby, z którą można poczuć się komfortowo i szczęśliwie. Jest jeszcze jedna kwestia, której nie ujawnię, by nie psuć zaskoczenia, które tworzy wokół sąsiada otoczkę tajemniczości związaną z jego osobowością i sposobem bycia.

Paula Er po raz kolejny udowadnia, że potrafi wymknąć się gatunkowym ramom i stworzyć historię nietypową, błyskotliwą, subtelną, ale też pełną napięcia. Jej opowieść balansuje między zmysłowością a refleksją, między tajemnicą a realnością codziennych doświadczeń. Pokazuje, że ukryte potrzeby mogą pozostawać uśpione przez lata, dopóki coś lub ktoś ich nie obudzi, a i miłość namiętność mogą mieć wiele odcieni. Atmosfera książki jest sensualna i niepokojąco wciągająca. Czytając, można odnieść wrażenie, jakbyśmy sami zaglądali przez wizjer do cudzego życia, podglądając emocje i sekrety, które stopniowo odsłaniają się przed naszymi oczami. Intymność nie wyraża się tu jedynie w fizycznych relacjach, lecz przede wszystkim w rozmowach, myślach i wewnętrznych rozterkach bohaterów. To sprawia, że powieść „Pan Róża” nie jest zwykłym romansem ani erotykiem, lecz historią o poszukiwaniu siebie, o odkrywaniu na nowo własnych pragnień i o tym, jak literatura może stać się lustrem dla autora.

Jednocześnie jesteśmy świadkami narodzin nowej powieści, jaką Agnieszka tworzy wraz z kolejnymi bodźcami zmysłowymi, odczuciami i tym, co zaczyna się w niej budzić. Ona sama nie jest w stanie określić, ile w tej historii jest fikcji, a ile prawdziwych wydarzeń. To jakby opowieść o powstawaniu dzieła, które jest odbiciem życia pisarki. To właśnie one nadają powieści głębię i stawiają pytania o to ile w każdej książce jest z autora, a na ile bohaterowie żyją własnym życiem, a na ile odzwierciedlają pragnienia piszącego? Agnieszka, pisząc swoją nową powieść, jednocześnie tworzy nowy rozdział własnego życia, coraz bardziej stając się świadomą swoich uczuć i pragnień.

Klamrowa konstrukcja fabuły dodatkowo wzmacnia ten efekt. Prolog, jako początek osiąga swoje dokończenie w finałowych scenach, tym samym tworząc ramę, w której zamknięta jest cała opowieść. Dzięki temu mamy poczucie domknięcia, ale jednocześnie pozostajemy z pytaniami, które nie dają jednoznacznych odpowiedzi. Finał jest bowiem nieoczywisty, otwarty, pozostawiający wrażenie niedopowiedzenia. Można odnieść wrażenie, jakby autorka celowo zostawiła uchyloną furtkę do kontynuacji sugerując, byśmy sami dopisali dalszy ciąg historii w naszej wyobraźni.

Osobiście wolę tę pierwszą opcję, mając nadzieję, na ciąg dalszy losów Agnieszki i jej sąsiada.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 06.10.2025r.

Ilość stron: 286

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8423-125-8

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[196/25] - 1909.:"Koniec świata templariuszy"

"Koniec świata templariuszy"

Bogusław Charbota

„Ciemność jest kochanką nocy. 

Kryje wszelkie ludzkie słabości, brzydotę, nieszczęście, smutek i bezradność.”

O templariuszach słyszał chyba każdy. To jeden z tych zakonów, które na trwałe zapisały się w zbiorowej wyobraźni – rycerze w białych płaszczach z czerwonym krzyżem, obrońcy pielgrzymów, strażnicy Ziemi Świętej, a zarazem bankierzy i dyplomaci średniowiecznej Europy. Wokół nich narosło mnóstwo legend: o ukrytych skarbach, o tajemniczych rytuałach, o wiedzy, którą mieli posiąść i której strzegli przed światem. Ich historia stała się inspiracją dla niezliczonych książek, filmów i teorii spiskowych. Nie bez powodu piątek trzynastego uchodzi za dzień pechowy – to właśnie 13 października 1307 roku rozpoczęła się tragedia, która doprowadziła do upadku zakonu i śmierci jego ostatniego mistrza, Jakuba de Molay. Niewątpliwie najwięcej zainteresowania wzbudza sprawa skarbów templariuszy, gdyż do dziś nie wiadomo, co się z nim stało. I to jest jeden z głównych motywów książki „Koniec świata templariuszy”, która przenosi nas właśnie w tamten czas, a konkretnie do Paryża, w sam środek wydarzeń, które na zawsze zmieniły oblicze średniowiecznej Europy.

Powieść zaczyna się dłuższym opisem nakreślającym bardzo plastycznie klimat średniowiecznego Paryża, gdy właśnie nastaje „ów sławetny świt października roku Pańskiego 1307”. Ówczesne społeczeństwo nie miało pojęcia, że budzący się właśnie dzień stanie się „prologiem nowej epoki – dla jednych dniem narodzin nowego, wyzwolonego z kajdan królestwa, dla innych początkiem zła, które niechybnie doprowadzi ludzkość do przedsionków piekieł.

W tych pierwszych słowach powieści czuć pomruk czegoś groźnego, niepokojącego, z którym wchodzimy do ciemnych naw kościoła Saint-Germain-des-Prés. Tam, w cieniu kamiennego portalu klęczy zakapturzony mnich, do którego wkrótce dosiada się człowiek, także ubrany w strój skrywający jego oblicze. Nie wiemy o czym rozmawiają, kim są, nikt nie zwraca na nich uwagi, dopóki jeden z nich nagle pada martwy na posadzkę. Tak zaczyna się powieść, w której nie brakuje sensacji, tajemnic, intryg, gdzie władza i chciwość, zdrada i lojalność tworzą ponadczasowy obraz mechanizmów, które wciąż rządzą światem, mimo upływu wielu lat

Widać, że pan Bogusław Chrabota podchodzi do historii z pasją i dobrym rozpoznaniem tematu, gdyż przedstawione realia epoki i wydarzenia dają wrażenie autentyczności. Jego styl mogłabym określić, jako męski z historycznym zacięciem. Nie jest to opowieść powielająca znane legendy i opowieści o templariuszach i ich skarbach, ani naukowe opracowanie, lecz beletrystyczna fabuła oparta na faktach. Dzięki temu możemy nie tylko poznać jej przebieg, ale przede wszystkim ją poczuć, wejść w świat intryg, zdrad, politycznych rozgrywek i dramatów jednostek, które stały się bohaterami wielkiej tragedii.

Na kartach książki spotykamy postaci historyczne i fikcyjne, splecione w misterną sieć wydarzeń. Jest Filip IV Piękny, król Francji – bezwzględny, przebiegły, obdarzony politycznym instynktem, który nie cofa się przed niczym, by wzmocnić swoją władzę i zapełnić królewską kasę. To on staje się inicjatorem akcji przeciw templariuszom, oskarżając ich o herezję, bluźnierstwa i zbrodnie, które w rzeczywistości były jedynie pretekstem do przejęcia ich majątku.

Jest też oczywiście Jakub de Molay, ostatni wielki mistrz zakonu – człowiek dumny, wierny tradycji, ale zarazem tragiczny, bo uwikłany w sieć oskarżeń, których nie potrafi odeprzeć. Uwidoczniona jest tutaj ufność w opatrzność boską i opiekę Chrystusa, z nadzieją, że to ochroni zakon przed represjami. Niestety, wkrótce mistrz przekonuje się, że wiara nie wystarcza, by uniknąć okrutnego losu. Niesamowite wrażenie, ale też refleksje pojawiały się u mnie, gdy zakonnicy próbowali zrozumieć, dlaczego im się to przytrafia i jaki Bóg ma cel, zsyłając na nich takie okrutne doświadczenia.

Wreszcie poznajemy Henryka, templariusza, który zna zbyt wiele tajemnic. To postać fikcyjna, ale niezwykle ważna dla fabuły – to on staje się obsesją króla, to jego wiedza i obecność są zagrożeniem dla planów Filipa. Henryk uosabia dramat jednostki, która musi wybierać między lojalnością wobec zakonu a własnym przetrwaniem i wykonaniem powierzonego mu zadania.

Pan Bogusław Chrabota zafundował nam fascynującą podróż w czasie, dając nam wrażenie, jakbysmy tam faktycznie byli, gdyż bardzo realistycznie nakreśla ówczesną epokę. Potrafi połączyć rzetelność historyczną z literacką pasją, tworząc książkę, która wciąga, porusza i zostaje w pamięci na długo. To lektura dla tych, którzy chcą nie tylko poznać historię templariuszy, ale także poczuć jej dramat i aktualność.

Powieść pana Bogusława Chraboty nie jest więc tylko literacką rekonstrukcją wydarzeń sprzed siedmiu wieków, ale także refleksją nad ponadczasowymi mechanizmami władzy, chciwości i manipulacji. Autor pokazuje, że zdrada, polityczne rozgrywki, fałszywa pobożność, hipokryzja i walka o wpływy to elementy, które nie zniknęły wraz z końcem średniowiecza – przeciwnie, pozostają aktualne i rozpoznawalne również dziś.

„Koniec świata templariuszy” to książka, która wciąga powoli, gdyż zawiera sporo tekstu opisowego, ale mimo to z ciekawością podążałam za kolejnymi wydarzeniami. To powieść dla tych, którzy pragną nie tylko poznać dzieje templariuszy, ale także poczuć ich dramat, ich wiarę i ich upadek. Co ciekawe, powieść została ukończona 13 października 2023 roku, czyli 716 lat po rozgromieniu templariuszy. Nabiera to dodatkowej symboliki i sprawia, że historia zatacza koło. Minęły wieki, a jednak echo tamtych wydarzeń wciąż wybrzmiewa w naszej kulturze i pamięci. To czyni z powieści dzieło wyjątkowe zarówno, jako opowieść o końcu epoki, ale też świadomości prawdziwości niektórych wydarzeń, które autor bardzo realistycznie w niej przedstawia.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 09.09 2025 r.

Ilość stron: 432

Wymiary: 125x195 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8335-660-0

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[195/25] - 1908.: "Białe kłamstwa" - Tom II

"Wszystko, żeby Cię chronić"

"Wszystko, żeby Cię chronić"

Seria: Białe kłamstwa

Tom drugi

Aleksandra Muraszka

„Czasami musimy wykonać krok, 

na który wcale nie mamy ochoty, 

by coś się wreszcie zmieniło.”

Zemsta nie zawsze daje satysfakcję, a już na pewno nie jest rozwiązaniem, które przynosi spokój. O tym boleśnie przekonuje się bohaterka drugiego tomu serii „Białe kłamstwa” zatytułowanego „Wszystko, żeby Cię chronić”.

Jak to zwykle bywa w przypadku kontynuacji, trudno cokolwiek napisać tak, by nie zdradzić wcześniejszych wydarzeń. Mogę więc jedynie zdradzić tylko tyle, ile zawiera blubr na okładce.

Ami po dramacie, który rozegrał się kilka miesięcy temu wciąż nie może dojść do równowagi psychicznej. Koszmary senne, wewnętrzne poczucie winy i tęsknota nie pozwalają spokojnie wykonywać powierzonych jej zadań. W ciszy swego pokoju i w tajemnicy zaczyna realizować swój własny plan zemsty. Jej celem jest Marcus Fox, jego ludzie, a także syn, o którym niewiele wiadomo. Nikt nie zna jego imienia i nie wie jak wygląda. Ona pamięta jedynie intensywne, niebieskie oczy. Dziewczyna, wspierana przez nieoczekiwanych sojuszników, krok po kroku realizuje swoje zamierzenia, ale szybko okazuje się, że cena, jaką przyjdzie jej zapłacić, jest ogromna.

Pierwszy tom pt.: „Chcę, żebyś wiedział” w tej edycji ukazała się osiem miesięcy temu, a to sprawiło, że niektóre wydarzenia mogły się zatrzeć. Pani Muraszka zadbała o komfort czytelniczy umieszczając na początku książki krótkie streszczenie wydarzeń. W kolejnych rozdziałach prowadzi czytelnika przez świat pełen napięcia, zdrad i sekretów. Ami musi poświęcić siebie i swoje zasady dla większego dobra, a to oznacza upadek wszystkiego, w co dotąd wierzyła. Jej historia to opowieść o bólu, stracie, cierpieniu, tęsknocie i determinacji, ale też o granicach, jakie człowiek jest w stanie przekroczyć, gdy kieruje nim gniew i pragnienie odwetu.

Podczas lektury miałam wrażenie, że przechodzę z bohaterami fascynującą drogę – pełną zwrotów akcji, niebezpiecznych sytuacji, emocji i napięć. Aleksandra Muraszka doskonale wie, jak budować dramaturgię. Każdy rozdział niesie ze sobą nowe wyzwania, a bohaterowie zmieniają się pod wpływem wydarzeń. To nie jest opowieść o idealnych postaciach – Ami popełnia błędy, czasem kieruje się impulsem, a jej decyzje nie zawsze są trafne. Właśnie ta niedoskonałość sprawia, że staje się tak bliska czytelnikowi.

Ogromne uznanie należy się autorce za umiejętność łączenia wielu wątków w spójną całość. Mafia, tajemnice rodzinne, elementy obyczajowe i delikatny romans – wszystko to splata się w logiczną, pasjonującą historię. Muraszka ma szczególny dar ujmowania w słowa emocji i reakcji bohaterów. Potrafi sugestywnie oddać ich psychikę, dzięki czemu czytelnik nie tylko obserwuje wydarzenia, ale wręcz je przeżywa.

Na brak emocji nie można narzekać. W tej powieści znajdziemy ich całe spektrum – od gniewu i rozpaczy, przez determinację, aż po chwilowe przebłyski nadziei. Do tego dochodzą sekrety, kłamstwa i zdrady, które nadają fabule dodatkowej głębi. To świetna kontynuacja pierwszego tomu, pełna zaskakujących decyzji i działań bohaterki. Ami wykazuje się ogromnym zacięciem i upartością w realizacji swoich planów, ale jednocześnie jej błędy pokazują, że zemsta nie zawsze daje poczucie satysfakcji. Czasem prowadzi do jeszcze większego cierpienia.

Pani Muraszka jest mistrzynią w ukazywaniu tego, co dzieje się w umyśle bohaterki, ukazując w ekspresyjny i emocjonalny sposób jej rozterki, przemyślenia, reakcje i motywy działań. Jest to bardzo wnikliwa analiza jej osobowości, tym bardziej, że wydarzenia są przedstawiane z jej punktu widzenia. Autorka w pewnym momencie nas zaskakuje, gdyż zrobiła mały wyjątek i dała głos jednej osobie, ale nie zdradzę komu. Jednocześnie ujawniła w posłowiu, że kolejny tom będzie miał więcej tego rodzaju narracji, więc będziemy mogli poznać punkt widzenia innych osób.

„Wszystko, żeby Cię chronić” to powieść, emocjonująca, pełna napięcia i dramatyzmu opowieść o zemście, która nie zawsze prowadzi do oczekiwanych rezultatów. Pokazuje, każdy wybór niesie ze sobą konsekwencje, które nie zawsze są takie, jakbyśmy chcieli. To świetna kontynuacja pierwszego tomu, pełna zwrotów akcji, zaskakujących decyzji i działań bohaterki, która wykazuje się ogromnym zacięciem, upartością w realizacji swoich planów, ale też popełnia błędy, które z całą mocą pokazują, że zemsta, jaką sobie zaplanowała, nie zawsze daje poczucie satysfakcji i spokój. Okazuje się też, nie w każdym przypadku potrafi dostrzec prawdę. Ona objawia się w najmniej oczekiwanym momencie, zarówno dla niej, jak i dla nas, czytelników. To historia, która wciąga, porusza i pozostawia czytelnika z niecierpliwym oczekiwaniem na dalszy ciąg.

Finałowe sceny wyjaśniają wiele, ale jednocześnie pozostawiają mnóstwo pytań. Emocje sięgają zenitu, a czytelnik zostaje w zawieszeniu, zastanawiając się, co wydarzy się dalej. Takie zakończenie, nie daje spokoju i sprawia, że oczekiwanie na kolejny tom staje się prawdziwym wyzwaniem. Powstaje pytanie, jak teraz czekać na kolejny tom w takim zawieszeniu? Miejmy nadzieję, że autorka szybko zaspokoi naszą ciekawość.

Recenzja tomu I: "Chcę, żebyś wiedział"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I
Premiera: 22.10.2025r.
Liczba stron: 528
Wymiary: 130 x 210 mm
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN 978-83-68383-85-0
Wydawnictwo: Jaguar
Moja ocena: 6/6

[194/25] - 1907.: "Kuba Sobański" - Tom IX

"Wybór diabła"

"Wybór diabła"

Seria: Kuba Sobański

Tom dziewiąty

Adrian Bednarek

„Nieszczęścia przypominają wygłodniałego zabójcy,

pozbawionego kontroli nad swoimi żądzami."

Niedokończone sprawy zawsze wracają. Są jak uchylone drzwi, które prędzej czy później otworzą się na oścież. Zrozumiał to Kuba Sobański, bohater kultowej już diabelskiej serii Adriana Bednarka, w dziewiątej odsłonie pt. "Wybór diabła".

Kuba miał wrażenie, że wreszcie kontroluje swoje życie i demony. Wszystko zaczęło się układać, dopóki do Dony nie zgłosiła się nowa klientka – Weronika Braś, Cicha Zabójczyni, jak ją nazywa. Jej pojawienie się wprowadza do jego świata niepokój. Nie czuje się pewnie. Na zewnątrz zachowuje spokój, lecz wewnątrz obmyśla plan uporządkowania życia na swój pokręcony sposób, by znów poczuć się bezpiecznie. Wkrótce jednak przekonuje się, że nie należy nikogo lekceważyć, zwłaszcza kobiet – nawet jeśli one same nie są bez winy. To właśnie kobiety w każdym tomie odgrywały istotne role i wpływały na jego charakter. Były od zawsze zarówno jego nemezis, jak i katharsis.

W tej części kobieca siła i inteligencja dają o sobie znać z ogromną mocą, która może zagrozić Kubie i jego życiu w raju. Postacie kobiece – złożone, pełne sprzeczności, raz dobre, raz złe – nadają tej historii szczególnej głębi, napięcia i poczucia zagrożenia. Tym razem Kuba naprawdę poczuje, czym jest kobieca siła – nie tylko fizyczna, ale też mentalna. Nauczył się, że nie wszystkie sekrety należy zdradzać i nie każdemu można ufać, bo pokazując swoje prawdziwe oblicze, można stracić nie tylko spokój, ale i życie.

Adrian Bednarek znów to zrobił – po prostu rozwalił system! To, jak poprowadził fabułę kolejnej części, pozbawionej nudy i powtarzalności, jest czymś niesamowitym. Wydaje się, że trudno wymyślić coś oryginalnego, co wciąż angażuje czytelnicze zmysły i podsyca chęć poznawania nowych przygód Diabła. Zawsze istnieje obawa zmęczenia tematem, ale nie w tym przypadku.

Kolejna część diabelskiej serii to emocjonalna bomba zrzucana na czytelników przez autora. Bednarek jak zwykle gra na emocjach odbiorcy. Z rozdziału na rozdział adrenalina wzrasta, a pozorna cisza szybko przeradza się w burzę. Konstrukcja fabuły jest przemyślana – nic nie dzieje się przypadkiem, każdy element ma swoje miejsce i znaczenie.

Ta odsłona krąży wokół spraw, których Kuba nie dokończył. Zrozumiał, że to był jego największy błąd, bo teraz wracają i zakłócają mu spokojne życie w raju. Narracja pierwszoosobowa dotyczy jak zawsze Kuby, natomiast działania drugiej postaci wiodącej ukazane są w wersji trzecioosobowej.

Każde spotkanie z Kubą Sobańskim to dla mnie literacka przygoda, której nie mam dość. Jedni twierdzą, że Bednarek powiedział już wszystko o tym bohaterze, inni – tak jak ja – z niecierpliwością sięgają po kolejne tomy, by znów zanurzyć się w jego mroczny świat. Lata mijają, a ja wciąż czuję niedosyt, a nowe tomy powstają i fani serii czekają na nie z ogromnym napięciem.

To zasługa stylu pisarskiego autora, który z niezwykłą precyzją i sugestywnością prowadzi naszą uwagę, pozwalając zajrzeć w głąb psychiki bohaterów – niezależnie od perspektywy narracyjnej. Z każdą stroną potęguje wrażenie zagrożenia, mroku, emocji i intensywności przeżyć.

Seria o Kubie Sobańskim to thriller z rozbudowanym psychologicznym studium ludzkich charakterów, podanych w sposób nie nużący, ale mocno angażujący. Każdy tom udowadnia, że Adrian Bednarek potrafi utrzymać uwagę czytelnika i wciąż zaskakiwać, nawet po tylu latach. Ogromnie jestem ciekawa, co jeszcze narodzi się w umyśle pisarza i czym nas zaskoczy w kolejnym tomie serii diabelskiej, bo to, że będzie kontynuacja, to jestem całkowicie przekonana..

Recenzja tomu I: "Pamiętnik Diabła"

Recenzja tomu II: "Proces Diabła"

Recenzja tomu III: "Spowiedź Diabła"

Recenzja tomu IV: "Wyrok Diabła"

Recenzja tomu V: "Piętno Diabła"

Recenzja tomu VI: "Rywal Diabła"

Recenzja tomu VII "Pokusa Diabła"

Recenzja tomu VIII: "Śledztwo diabła"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: Pierwsze

Data premiery: 24.10.2025r.

Ilość stron: 462

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-167-8

Wydawca: Wydawnictwo Zaczytani

Moja ocena: 6/6

[193/25] - 1906.: "Popielate słońca"

"Popielate słońca"

Żaneta Pawlik

„Dobrze wiedzieć, że komuś na tobie zależy.”

Człowiek rodzi się z pięcioma zmysłami, a właściwie z sześcioma, jeśli uwzględnimy intuicję. Ten ostatni nie jest u każdego dostatecznie rozwinięty, ale wzrok, smak, węch, dotyk i słuch to podstawowe narzędzia, dzięki którym poznajemy świat i doświadczamy rzeczywistości. Gdy wszystkie działają poprawnie, rzadko zastanawiamy się nad ich znaczeniem – przyjmujemy je jako coś oczywistego, naturalnego, niepodważalnego. Dla bohatera książki „Popielate serca” każdy zmysł nabiera szczególnego znaczenia.

Leszek Stryjak, trzydzieści lat temu stracił wzrok wskutek choroby. Wówczas był młodym, zdrowym i pełnym energii człowiekiem, który miał przed sobą całe życie. Dziś, zbliżając się do pięćdziesiątki, jest zgorzkniały, zmęczony, pozbawiony radości, a każdy dzień wydaje mu się taki sam. Jego historia pokazuje, jak dramatycznie zmienia się rola zmysłów, gdy jeden z nich zostaje utracony, i jak człowiek musi nauczyć się żyć na nowo, korzystając z tego, co mu pozostało.

Dotyk staje się jego oczami. To dzięki niemu poznaje kształty, faktury, przestrzeń. Rzeźbienie w glinie było dla niego formą terapii, sposobem na wyrażenie emocji i odnalezienie spokoju. Niestety, z czasem porzucił tę pasję, gdy związał się z Ewą. Rezygnacja z rzeźbienia symbolizuje utratę części siebie, jakby odciął się od jedynego źródła ukojenia. Słuch jest dla niego podstawowym narzędziem kontaktu ze światem – pozwala mu rozeznać się w sytuacji, wyczuć zagrożenie, usłyszeć otaczający świat. Węch i smak, choć mniej wyeksponowane w powieści, również wspierają go w codziennych czynnościach, przypominając, że nawet drobne bodźce mogą mieć znaczenie. Intuicja, ten szósty zmysł, odgrywa rolę w relacjach, które Leszek nawiązuje, szczególnie w spotkaniu z Joanną. To ona pozwala mu zaufać, otworzyć się na drugiego człowieka, mimo że życie nauczyło go ostrożności.

Autorka pokazuje także, jak ważne są stałe elementy w otoczeniu osoby niewidzącej. Ten sam układ mebli czy przedmiotów w domu daje Leszkowi poczucie bezpieczeństwa, podczas gdy niespodziewane zmiany, zwłaszcza na zewnątrz stają się dla niego poważnym utrudnieniem. Ewa, jego partnerka, od lat opiekuje się nim, ale po tylu latach czuje się zmęczona i zniechęcona. Tym bardziej, że Leszek nie ma łatwego charakteru i nie docenia jej starań. Obowiązek ciągłego pilnowania swego partnera odbiera jej poczucie szczęścia, sprawia, że nie potrafi już cieszyć się życiem. Nie może też liczyć na córkę Basię, która jawnie okazuje ojcu pogardę – celowo go trąca, mówi do niego w sposób poniżający, pozbawiona empatii. To postać, którą trudno polubić, bo jej zachowanie wobec ojca jest egoistyczne, okrutne i raniące.

W kontraście do tego pojawia się Joanna – podróżniczka, która opisuje swoje eskapady w Internecie. Poznajemy ją, gdy właśnie leci z koleżanką do Tajlandii, by odreagować kryzys, jaki obecnie przezywa po zakończonym romansie z szefem i zwolnieniu pracy. Spotkanie z Leszkiem, opisane w blurbie, nie następuje od razu, lecz dopiero po przeczytaniu kilkudziesięciu stron, gdyż poznajemy też jej sytuację i dotychczasowe wydarzenia. Jej obecność w życiu mężczyzny wprowadza więcej dynamiki i urozmaica panującą wcześniej, ale też uświadamia to, co dla niego ważne. Nie polubiłam Joanny, jakoś nie mogłam jej zaufać, a to, co zrobiła na końcu, tylko utwierdziło mnie w moim odczuciu. Po prostu się na niej zawiodłam.

Jednym z bardziej poruszających wątków, będących nieco w tle, jest obecność psa przewodnika o imieniu Tala. Przez dziesięć lat labradorka wiernie towarzyszyła Leszkowi, pomagając mu funkcjonować w świecie zewnętrznym, prowadząc go przez codzienne przeszkody, dając poczucie bezpieczeństwa. Teraz jednak Tala jest chora i wymaga opieki. Ten motyw uderza szczególnie mocno, bo pokazuje, że nawet to, co było dla Leszka podporą, zaczyna się chwiać. Choroba psa symbolizuje kruchość wszystkiego, na czym budował swoje życie. Utrata wzroku była pierwszym ciosem, a teraz grozi mu utrata jedynego towarzysza, który dawał mu poczucie bezpieczeństwa. To sprawia, że jego samotność staje się jeszcze bardziej dotkliwa.

Styl autorki jest powolny i stonowany. Nie jest to łatwa lektura, którą czyta się szybko – wręcz przeciwnie, dłuższe opisy z mniejszą ilością dialogów spowalniają akcję, która nie toczy się wartko. Autorka bardzo sugestywnie pokazuje, jak Leszek postrzega i czuje, jak odbiera rzeczywistość, gdy dzieje się coś, czego nie do końca rozumie, nie rozpoznaje. Dopiero ukazanie tej samej sytuacji z innej perspektywy – na przykład Ewy czy Joanny – pozwala zrozumieć, co się właściwie stało. To zestawienie perspektyw jest niezwykle ważne, bo pokazuje różnice w odbiorze świata. Leszek żyje w świecie dźwięków, dotyku, intuicji, podczas gdy inni widzą obrazy, kolory, gesty. Dzięki temu możemy dostrzec, jak bardzo różni się doświadczenie osoby niewidomej od doświadczenia osoby widzącej, i jak łatwo może dojść do nieporozumień, gdy brakuje wspólnego punktu odniesienia.

„Popielate serca” to powieść o skomplikowanych relacjach międzyludzkich zmuszająca do refleksji nad tym, jak postrzegamy świat i jak bardzo jesteśmy uzależnieni od naszych zmysłów. Dzięki powolnemu, stonowanemu stylowi autorki możemy wejść w świat człowieka, który pragnie funkcjonować normalnie, pomimo niedoskonałości zdrowotnej. Autorka sprawia, że możemy poczuć jego ograniczenia, jego lęki i nadzieje. To lektura, która jest surowa w swoim wyrazie, ale prawdziwa, pokazująca ludzką naturę – tę dobrą, zdolną do empatii i poświęcenia, ale też tę podłą, nieczułą, wykorzystującą niepełnosprawność drugiego człowieka. To książka, w której szczęście jawi się jako wartość nadrzędna, choć osiągnięcie go wymaga odwagi, otwarcia się na drugiego człowieka i przezwyciężenia własnych ograniczeń.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.10.2025r.

Ilość stron: 340

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 140x205 mm

ISBN: 978-83-8335-679-2

Wydawnictwo:  Zysk i S-ka

Moja ocena: 4/6