[209/25] - 1921.: "Przewodnik po sztuce życia"

"Przewodnik po sztuce życia"

Jak dostroić się do siebie i świata, by osiągnąć wewnętrzny spokój i równowagę

Sonia Choquette

„Umiejętność konsekwentnego odczytywania życia jest najlepszym i najbardziej pożądanym sposobem na życie.”

Wszystko, co wokół nas istnieje jest energią, która oddziałuje na nasz rozwój, samopoczucie, relacje międzyludzkie, na różne aspekty naszego życia, ale też na to, w jaki sposób postrzegamy rzeczywistość. W książce „Przewodnik po sztuce życia” autorka proponuje naukę szczególnej umiejętności, jaką jest czytanie życia. Dzięki niej możemy rozpoznawać potencjał energii i wykorzystać informacji, jaką ze sobą niesie, a to jest niezwykle pomocne w zrozumieniu tego, co nas otacza.

Pani Sonia Choquette, intuicyjna przewodniczka w czwartym pokoleniu, która poświęciła ponad 45 lat na misję pomagania ludziom w prowadzeniu pewnego siebie, autentycznego życia, z intuicją jako światłem przewodnim, dzieli się z czytelnikami swoją unikalną perspektywą.

"Przewodnik po sztuce życia" to niezwykła książka, która stanowi zwieńczenie jej wieloletniej pracy, jako uznanej na całym świecie nauczycielki duchowej i intuicyjnej przewodniczki. To nie jest kolejny poradnik z cyklu "jak żyć", ale raczej głębokie zanurzenie się w sztukę "czytania życia", czyli umiejętności, która pozwala nam wejść w głąb siebie, utrzymać czujność, obecność i być wyostrzonym zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie.

Już na początku książki autorka zaznacza, że jest w stanie dostrzec znacznie więcej, niż widać na pierwszy rzut oka – więcej niż w otaczającym świecie fizycznym, więcej niż ujawnia przeszłość i więcej niż wiadomo o przyszłości. Używa wszystkich swoich zmysłów – zarówno tych zewnętrznych, jak i wewnętrznych, aby zrozumieć naturę energii oraz to, co faktycznie dzieje się w nas i wokół nas.

We wstępnej części książki pani Sonia Choquette opowiada o swojej drodze do poznawania siebie i rozwoju duchowego. Ta osobista narracja pozwala nam dostrzec, jak przeznaczenie kieruje naszym losem i oraz uświadamia, że jeżeli posłuchamy swego serca, osiągniemy to, co będzie dawało nam radość, satysfakcję, ale też cel w życiu. Książka jest spełnieniem jej wieloletniego celu – pragnie w ten sposób pomóc ludziom zrozumieć i zintegrować wszystkie zmysły, tak by mogli czerpać korzyści z intuicji i mieć poczucie bezpieczeństwa oraz dobrostanu.

Swoją wiedzę autorka podzieliła na dwie części, z których pierwsza ma charakter teoretyczny, w którym ale autorka wplata też elementy skłaniające do czynnego korzystania z wiedzy pod postacią ćwiczeń. Wyjaśnia podstawy czytania życia i uczy, jak czytać siebie, innych oraz swój cel. Bada także, jak pozwolić Duchowi czytać życie i jak czytać jego przepływ, aby móc nawiązać kontakt z odpowiednimi ludźmi we właściwym miejscu i czasie. Dowiadujemy się m.in., czym jest inteligencja emocjonalna, jakie błędy są popełniane przy czytaniu życia, czego się wystrzegać, jak odróżnić, co jest prawdą, a co fałszem, w jaki sposób radzić sobie z wątpliwościami, zmienić nastawienia i zwrócić się do własnego wnętrza, by słuchać siebie.

Natomiast druga część to czysto praktyczny materiał, zawierający podstawowe techniki mające na celu udoskonalić nasze umiejętności intuicyjne. Można je wykorzystać do pięciu podstawowych obszarów życia, czytania siebie i innych ludzi oraz doświadczeń, które nas spotykają. Pani Sonia Choquette przedstawia konkretne narzędzia i praktyki, z którymi możemy eksperymentować, by tworzyć pozytywne relacje, usuwać lęki, obawy, nieporozumienia, ale też odczytywać swój cel i rozwijać umiejętność czytania miejsc, w których się poruszamy, co pozwala na zachowanie bezpieczeństwa i kondycji fizycznej. Doradza, by podejść do tego z otwartym umysłem, ciekawością i chęcią poznania, wypróbowania proponowanych technik, by przekonać się na własnej skórze o korzyściach, jakie niesie umiejętność czytania życia.

"Przewodnik po sztuce życia" to inspirująca to inspirująca podróż w głąb siebie, w którą zanurzamy się stopniowo podążając za kolejnymi etapami poznawania wiedzy. Autorka zachęca do zaufania własnym wibracjom i życia w łasce oraz chwale niezwykłego życia prowadzonego przez Ducha. To książka dla każdego, kto pragnie głębiej zrozumieć siebie i otaczający świat, wykorzystując potężne narzędzie, jakim jest intuicja. Z pewnością jest łatwiej żyć, podejmować decyzje i planować przyszłość, gdy rozumiemy, co się wokół nas dzieje.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 18.04.2025r.

Data premiery angielskiej: 12.11.2024r.

Ilość stron: 288

Wymiary: 145 x 205 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8301-825-6

Tytuł oryginału: Read Life Accurately: Recognize and Respond to Whats Really Happening

Tłumaczenie: Iwona Szopa

Wydawca: Studio Astropsychologii

Moja ocena: 5/6

[208/25] - 1920.: "Faking it"

"Faking it"

Beth Reekles

„Kiedy się dobrze zastanowić, to pomysł z chłopakiem na niby jest nie tyle lekką przesadą, ile kompletnie popierdolonym szaleństwem. I niemałym absurdem.”

Kiedyś status "starej panny" był piętnowany, a zamążpójście było głównym celem życiowym kobiety. Dzisiaj podejście społeczne się zmienia, a samotność jest coraz częściej świadomym wyborem, a nie porażką. Jednak presja otoczenia wciąż potrafi dać w kość, co doskonale pokazuje historia bohaterki książki "Faking it"

Sophie Barker, ma 25 lat, pracuje w marketingu lokalnej gazety i pisze felietony o życiu singielki. Mimo że w teorii akceptuje swój status, wewnętrznie czuje się przegrana. Wszyscy wokół mają partnerów, zakładają rodziny, a ona wciąż jest sama. Sytuację pogarsza fakt, że jej przyrodnia siostra wymaga od niej pojawienia się na ślubie z osobą towarzyszącą. Presja rośnie.

Zanim jednak dojdzie do głównego zwrotu akcji, spędzamy z Sophie kilka miesięcy – od marca do Sylwestra. Większość tego czasu to jej rozmyślania, perypetie i narzekania na bycie singielką. Choć momentami fabuła może nużyć tymi ciągłymi rozważaniami, to właśnie one budują autentyczny obraz osoby, która czuje się osaczona cudzymi oczekiwaniami.

Zdesperowana Sophie decyduje się na krok, który wydaje się ostatecznością – zakłada profil na portalu randkowym. Niestety, spotkania okazują się klapą. Kandydaci są albo nudni, albo nachalni, albo po prostu nie dla niej. I wtedy pojawia się on – Harry. Przystojny, chwilowo samotny, idealny kandydat na "fałszywego chłopaka". Już pierwsze spotkanie zapowiada, że może być tym, który zachwyci jej rodzinę i rozwiąże problem towarzysza na ślubie siostry.

To, co z początku wygląda na typowy, lekki romans, szybko okazuje się czymś więcej. Chociaż książka jest reklamowana jako komedia romantyczna, jej zakończenie nie jest do końca radosne, a fabuła potrafi zirytować, głównie przez podejście rodziny Sophie, dla której brak partnera to życiowa klęska. Finał nie spełnił moich oczekiwań, a wybory bohaterki bywały trudne do zaakceptowania, ale może właśnie w tym tkwi sedno tej historii?

"Faking It" to lekka lektura przypominająca nam, że nie warto gonić za cudzymi oczekiwaniami, lecz wsłuchać się w siebie i wybrać to, co naprawdę daje nam szczęście. Jeśli więc jesteś singlem czy singielką i jest ci z tym dobrze, ta książka utwierdzi cię w przekonaniu, by nie zmieniać tego tylko po to, by wpasować się w narzucony przez społeczeństwo schemat.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito 

i serwisem Dobre Chwile, na którym  można przeczytać rozszerzoną wersję recenzji 

TUTAJ

Wydanie: I

Data premiery: 29.09.2024r.

Data premiery angielskiej: 16.01.2024r.

Ilość stron: 424

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 205 x 125 mm

ISBN: 978-83-67784-39-9

Tytuł oryginału: Faking it

Tłumaczenie: Matylda Biernacka

Wydawnictwo: Zysk

Moja ocena: 4/6

[207/25] - 1919.: „Miałeś się nigdy nie pojawić” - Tom II

„Miałeś się nigdy nie pojawić”

Tom drugi

Ewelina Dobosz

„Bez dobrego fundamentu 

nie da się niczego zbudować.”

Gdy kilkanaście miesięcy temu z zapartym tchem pochłaniałam strony powieści „Miałeś już nigdy nie wrócić”, byłam przekonana, że historia Kuby i Amelii dobiegła końca. Byłam usatysfakcjonowana finałem, a nic w narracji nie sugerowało, że autorka planuje kontynuację. Moje zaskoczenie było więc ogromne, gdy w tym roku na horyzoncie pojawiła się druga część dylogii, zatytułowana „Miałeś się nigdy nie pojawić”. Już na wstępie muszę wyraźnie zaznaczyć, że są to dwie odrębne, kompletne historie, chociaż ponownie spotykamy znajome postacie, które zyskały moją sympatię.

Oliwia, która była obecna w pierwszej odsłonie dylogii to przyjaciółka Amelii i siostra Kuby, która po bolesnych doświadczeniach z przeszłości, dawno wyparła się marzeń o miłości i związkach. Teraz, jako samotna matka wychowująca nastoletniego synka, skupiała się na stabilizacji i ochronie swojego małego świata, nie mając najmniejszego zamiaru wpuszczać do niego kolejnego mężczyzny. Na weselu Kuby i Amelii poznaje Lucasa, zdystansowanego, ale intrygującego mężczyznę. To spotkanie wydaje się być jednorazowym wydarzeniem, bo ich drogi szybko się rozchodzą bez szans na kolejne spotkanie. Tak przynajmniej myśleli. Ale los postanawia ponownie ich ze sobą połączyć, i to w dość spektakularny sposób – w samolocie lecącym do Stanów Zjednoczonych. Okazuje się, że zarówno Oliwia, jak i Lucas zostali jednocześnie zaproszeni przez Kubę i Amelię na wspólne odwiedziny w ich nowojorskim domu

Lucas ma swoje powody, by unikać zaangażowania i trzymać relacje na dystans. Skrywa tajemnicę, która jest dla niego osobistym więzieniem, niepozwalającym na otwarcie się na nowe uczucia. Od początku utrzymuje mur, dystansując się od Oliwii, zniechęcając ją do jakichkolwiek prób zbliżenia. Tajemnice Lucasa poznajemy stopniowo, co sprawia, że przez lwią część powieści otacza go aura mroku i niedopowiedzenia, podsycając naszą ciekawość. O przeszłości Oliwii wiemy nieco więcej, co dodaje jej postaci dodatkowej głębi i pozwala lepiej zrozumieć jej motywacje.

Styl pani Eweliny Dobosz to dla mnie zawsze gwarancja literackiej uczty. Ta autorka ma niezwykłą zdolność dostarczania czytelnikowi pełnego spektrum przeżyć – od delikatnego wzruszenia, przez autentyczną frustrację wynikającą z wyborów bohaterów, aż po ten czysty, adrenaliny dreszcz emocji, gdy akcja nabiera tempa. Jej powieści dotykają zawsze istotnych, uniwersalnych i boleśnie życiowych zagadnień, zmuszając do refleksji.

Dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej, naprzemiennej narracji, mamy szansę wniknąć w sam środek ich rozterek, dylematów i sprzecznych myśli. Historia Oliwii i Lucasa jest wypełniona emocjami, które autorka świetnie potrafi nakreślić, wnikając w najciemniejsze zakamarki umysłów i dusz bohaterów. Dzięki precyzyjnie dobranym, sugestywnym słowom, chłoniemy każdą stronę z rosnącą ciekawością, poruszeniem i całą paletą odczuć. Pokazuje dobitnie, że możemy mieć swoje plany na przyszłość, żelazne postanowienia i niezachwiane przekonania, ale i tak ostatecznie to życie rozdaje karty i potrafi napisać najbardziej nieoczekiwany scenariusz.

Autorka, dodając do historii nutkę dramatyzmu i serwując nam solidną, uczuciową huśtawkę, dotyka trudnych tematów, które stają się główną przeszkodą w odczuwaniu pełni szczęścia przez bohaterów. Nie będę ich tu wymieniać, gdyż zbyt wiele mogłabym zdradzić, a odbieranie sobie przyjemności z odkrywania tych sekretów byłoby zbrodnią. Powiem tylko, że główny problem, jaki skrywa Lucas, jest rzadko poruszany w literaturze gatunkowej, a okazuje się równie ważny i destrukcyjny, gdy w grę wchodzą uczucia i szczera chęć budowania swego życia u boku kogoś, kogo się kocha. To unikalny aspekt tej powieści.

„Miałeś się nigdy nie pojawić” to romans nieoczywisty, daleki od lukrowanych bajek. Chociaż niektóre zdarzenia były do przewidzenia to jednak autorka nie jeden raz potrafiła mnie zaskoczyć nagłym zwrotem akcji. To nie jest jedynie opowieść o miłości i jej rozwoju; pod tą warstwą skrywają się o wiele trudniejsze dylematy bohaterów. Zwłaszcza Lucas wydaje się być notorycznie wycofany, niechętny wobec budowania trwałych związków, ale, jak się okazuje, ma ku temu bardzo konkretne i bolesne powody. Pani Ewelina Dobosz nie byłaby też sobą, gdyby nie wtrąciła w tę obyczajową opowieść nutki kryminału czy thrillera. Taki wątek także się pojawia, dodając do całości jeszcze więcej pikanterii, napięcia i emocji.

To opowieść o miłości dojrzałej, miłości po przejściach, która jest bardziej rozważna, a czasem bolesna, niż ta pierwsza, świeża, idealistyczna miłość, jaka była udziałem Kuby i Amelii. Oliwia i Lucas muszą wykonać tytaniczną pracę nad sobą, by na nowo otworzyć swe serca, odrzucić lęki i wpuścić miłość do swego życia.

Recenzja tomu I "Miałeś już nigdy nie wrócić"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 20.10.2025r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: : 978-83-8423-021-3

Wydawca: Amare

Moja ocena: 6/6

[206/25] - 1918.: "Kalendarz adwentowy" - Tom II

"Kalendarz adwentowy"

Tom drugi

Dwanaście dróg do domu

Jolanta Kosowska

Marta Jednachowska

„W każdym człowieku są ogromne pokłady dobra, czasami trzeba je tylko odkopać.”

Gdy jesteśmy dziećmi, potem nastolatkami, różnie wyobrażamy sobie nasze dorosłe życie. Życie pisze różne scenariusze i nie każdemu toczy się ono według pragnień. Jedni odnajdują szczęście, inni zbierają gorzkie efekty swoich decyzji, udało się odnaleźć szczęście. Dla jednych był to wynik własnych decyzji, dla innych – kwestia niezależna od nich. Rok temu poznaliśmy pierwszej części dylogii „Kalendarz Adwentowy” poznaliśmy dwanaścioro wychowanków domu dziecka przy ulicy Zimowej we Wrocławiu. Mieli oni swoje marzenia, które częściowo się spełniły, ale jak potoczyły się ich dalsze losy – możemy się tego dowiedzieć w drugiej odsłownie tej historii „Dwanaście dróg do domu”

„Kalendarz adwentowy” miał zamknięty charakter i nie spodziewałam się, że autorki dopiszą dalszy ciąg losów bohaterów. Ogromnie mnie to ucieszyło, gdyż ucieszyło, mieli oni ogromny potencjał do rozwoju, zarówno osobistego, jak i emocjonalnego. Byłam ciekawa, jak potoczyło się ich dorosłe życie – i teraz miałam szansę to odkryć.

Druga część Kalendarza Adwentowego rozpoczyna się 1 grudnia, dwadzieścia lat po wydarzeniach z pierwszego tomu. Justyna ma teraz 37 lat, jest mężatką i wychowuje dwoje dzieci – trzynastoletnią Jowitę oraz sześcioletniego Miłosza. Wcześniejsze zakupy świąteczne okazują się wyzwaniem, gdyż podobny pomysł miało wielu innych ludzi, a galeria handlowa wypełniona jest tłumem klientów. W tej przedświątecznej gorączce Justyna zaczyna zastanawiać się nad losami dawnych kolegów i koleżanek z domu dziecka – co robią teraz? Jak potoczyło się ich życie?

Niespodziewanie odnajduje Marię, która obecnie prowadzi własną kwiaciarnię i wraz z mężem stara się o adopcję dziewczynki z zespołem Downa. Wspólnie postanawiają odnaleźć dawnych przyjaciół, z którymi dzieliły dzieciństwo i młodość. Wszystko po to, by pomóc Grażynie, swojej dawnej opiekunce w domu dziecka. Dziś Grażka (jak ją wszyscy wówczas nazywali) jest w domu opieki i cierpi na demencję.

O losach pozostałych wychowanków dowiadujemy się w trakcie podążania za kolejnymi rozdziałami i epizodami. Towarzyszymy im w tej podróży przez cały grudzień, aż do świąt Bożego Narodzenia, a konkretnie do 25 grudnia. Czytając o ich obecnym życiu nie raz się wzruszyłam, zasmuciłam, ale też ucieszyłam, gdyż niektórzy z poznanej dwunastki wychowanków wzbudza wiele uczuć. Niektórych los mnie poruszył, inni wywołali złość i konsternację, a jeszcze inni uśmiech i empatię.

Panie Kosowska i Jednachowska to doskonale zgrany duet pisarski, który razem tworzą lekkie, ciepłe historie z głębszym przesłaniem. Po raz kolejny połączyły siły i stworzyły niesamowity kolaż ludzkich losów, pokazując, że życie układa się różnie, ale najważniejsze, by pamiętać o tym, co było w nim dobre, co dawało nam siłę. Ich styl jest płynny, lekki, czasami opisowy, a całość ma charakter wspomnieniowy, gdyż bohaterowie nie raz wracają myślami do czasów spędzonych w domu dziecka. Dowiadujemy się, co wydarzyło się w ich życiu i co doprowadziło ich do obecnego punktu.

Ta kontynuacja to jak spotkanie ze starymi przyjaciółmi. Została poprowadzona w niezwykle przystępny sposób, jednocześnie poruszając trudne tematy, z którymi mierzą się dorośli bohaterowie. Przypomina, że warto walczyć o relacje, dbać o ludzi, którzy coś dla nas znaczą, i nie zapominać o tych, z którymi łączyły nas serdeczne więzi. To ciepła, lekka, a jednocześnie ujmująca opowieść o solidarności, wspólnym działaniu i przyjaźni, która nie przemija.

Autorki subtelnie pokazują, że często składamy sobie obietnice dotyczące utrzymywania relacji i snujemy plany, a życie weryfikuje nasze zamiary. Uświadamiają, że to, kim jesteśmy obecnie zależne jest od tego, czego nauczyliśmy się w dzieciństwie. Podkreślają też, jak ważne jest pielęgnowanie relacji z ludźmi, którzy odegrali istotną rolę w naszym życiu. Często bowiem bywa tak, że obiecujemy sobie, dzwonić do siebie, pisać, spotykać się, że będziemy pamiętać. Potem okazuje się, że codzienność potrafi nas pochłonąć i spycha te obietnice na dalszy plan. Wyłania się refleksja, by nie zapominać o innych, pielęgnować przeżyte chwile i nie zasypywać dróg, które prowadzą do przyjaciół.

To też opowieść o istocie celebrowania świąt w rodzinnym gronie. Nie ważne jest co postawimy na stole, czy będą dwie, trzy, czy dwanaście potraw. Ważne, by spędzić ten czas z bliskimi.

Recenzja tomu I "Kalendarz adwentowy"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.10.2025r.

Ilość stron: 306

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8423-165-4

Wydawca: Novae Res

Moja ocena: 6/6

[205/25] - 1917.: "Pani Escobar"

"Pani Escobar"

Moje życie z królem mafii

Victoria Eugenia Henao

„Przeszłość nas prześladuje, 

a duch Pabla nie chce zostawić nas w spokoju.”

Niejednokrotnie, czytając jakikolwiek romans mafijny, zastanawiałam się, jak naprawdę wygląda życie w cieniu mafii i jaką rolę odgrywają w nim kobiety. „Pani Escobar” daje odpowiedź na te pytania. To książka, która zrywa z iluzją literackiej fantazji i odsłania prawdziwe oblicze świata, w którym nie ma miejsca na bajkowe zakończenia.

Książkę można uznać za debiut, bo to na razie jedyna książka pani Victorii Eugenii Henao. To szczera, napisana w sposób bezpośredni, nawet surowy i zdecydowany opowieść o życiu kobiety, która nie słuchała przestróg rodziny. Życie pokazało, że jest brutalne, potrafi omamić, pokazać swoje różne oblicza i odrzeć z marzeń. 

Pani Escobar  miała wszystko, oprócz miłości. Trudno ją było zrozumieć, ale z drugiej strony odejście od takiego kogoś, jak jej mąż, z pewnością nie byłoby łatwe. Tkwiła więc w tym toksycznym związku, który trudno takim nazwać. To obraz kobiety samotnej, otoczonej luksusem, ale funkcjonującej według zasad narzuconych jej prze innych. I to trochę na własne życzenie. 

Opowieść zaczyna się od momentu, gdy minęło 25 lat odkąd po raz ostatni widziała się z Pablo Escobarem ukrywającym się przed sprawiedliwością. Było to 18 września 1993 roku, gdy pozostało mu 75 dni życia. Pablo Escobar poniósł śmierć 2 grudnia 1993 roku. Gdyby zaufał astrologom, być może udało by mu się uniknąć takiego losu. Jego kosmograf opracował Mauricio Puerta na kilka miesięcy przed śmiercią. Mauricio Puerta to uznany kolumbijski astrolog, naczelny astrolog prezydentów, polityków, przedsiębiorców, bankierów i międzynarodowych elit.

Publikacja pt.: „Pani Escobar” to przejmująca opowieść o miłości, która stała się więzieniem, o lojalności podszytej strachem i o walce kobiety z cieniem przeszłości. To także ostrzeżenie – że droga, którą wybrał Pablo Escobar, nie niszczy tylko jego samego, ale i wszystkich, którzy znajdą się w jego orbicie. To poruszające świadectwo życia kobiety uwięzionej w świecie mafijnych układów, która mimo wszystko próbowała zachować namiastkę normalności w realiach pełnych zagrożeń. Lektura jej wspomnień nie pozostawia obojętnym – wywołuje wachlarz emocji, od współczucia po gniew. 

W ten sposób autorka prosi o wybaczenie za to wszystko, co jej mąż zrobił, krzywdząc innych. Przedstawia jego prawdziwy wizerunek, bez upiększania i ukrywania prawdy. Jej wyznania są szczere, a przez to prawdziwe i poruszające. 

Wspomnienia autorki wzbogacone są fotografiami z prywatnego archiwum, które pozwalają zajrzeć w świat, o którym pisze. Warto podkreślić również staranne wydanie – solidna, twarda oprawa, zszywane brzegi i duża, czytelna czcionka sprawiają, że książka jest nie tylko wartościowa treściowo, ale i wygodna w odbiorze, także dla osób ze słabszym wzrokiem.

Książka nie jest prostą kroniką wydarzeń, spisanych w sposób uporządkowany. Można odnieść wrażenie nieco chaotycznej relacji złożonej z obrazków życia kobiety udręczonej i zmęczonej. Autorka dzieli się refleksjami, spogląda na przeszłość z dystansu czasu, opisuje epizody, które układają się w mozaikę życia u boku Escobara. To szczere, emocjonalne świadectwo kobiety, która próbowała zachować normalność w świecie pełnym przemocy i zagrożeń. Pomimo upływu wielu lat od śmierci Escobara,  cień jego morderczych czynów ciągnie się za Victorią Eugenią Henao cały czas, bo wciąż postrzegana jest jako wdowa po Pablo Escobarze. Długo po śmierci męża nie była w stanie mówić o tym głośno. Pierwszy zrobił to jej syn, Juan Pablo Escobar, który dziś funkcjonuje jako Sebastian Marroquín.  W swoich książkach i filmie dokumentalnym apelował, by historia jego ojca nigdy się nie powtórzyła.

Uświadomienie sobie, że czytamy prawdziwą historię, o której pani Henao opowiada z poruszającą szczerością, wywołuje ogromne wrażenie i grozę. To świadectwo kobiety, która od najmłodszych lat została wciągnięta w orbitę jednego z najgroźniejszych ludzi w Kolumbii. Jej historia jest dramatyczna, pełna emocji, ale jednocześnie niezwykle szczera i rzeczowa. Dzięki temu staje się on nie tylko poruszającą opowieścią o miłości podszytej strachem, lecz także ważnym głosem pokazującym, jak naprawdę wygląda życie w mafijnych strukturach. To niejako „dziennik podróży bez powrotu”, która zabiera w najmroczniejsze zakamarki osobowości Pabla Escobara i jej życia u boku „najokrutniejszego kolumbijskiego zbrodniarza.” 

Książkę przeczytałam kilkanaście miesięcy temu, bo w styczniu tego roku. Recenzja powstała dla serwisu Dobre Chwile, na którym można przeczytać moją recenzję w nieco innej wersji. 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z księgarnią Bonito 

i serwisem Dobre Chwile

Wydanie: I
Data premiery: 11.09.2024r.
Data premiery hiszpańskiej: 12.03.2019
Ilość stron: 512
Okładka: twarda
Wymiary: 158 x 225 mm
ISBN 978-83-240-8998-7
Tłumaczenie: Marta Pawłowska
Tytuł oryginalny: Mi vida y mi cárcel con Pablo Escobar
Wydawnictwo: Horyzont

Moja ocena: 4/6

[204/25] - 1916.: cykl "Połączeni" - Tom III

"Opcja"

Seria: Połączeni

Tom trzeci

Justyna Wnuk

"Czasami z miłości robimy okropne głupoty, 

a potem tego żałujemy."

Czy miłość naprawdę wszystko wybacza, a serce nie sługa? Trylogia Justyny Wnuk "Połączeni" stawia te pytania w najmocniejszy możliwy sposób, prowadząc nas przez rollercoaster emocji, zdrad i trudnych wyborów. Finałowa część pt.:  "Opcja" to mistrzowskie zamknięcie historii Tayli, która po raz kolejny musi zmierzyć się z demonami przeszłości, udowadniając, że w świecie, gdzie zaufanie jest towarem deficytowym, nic nie jest oczywiste.

Dwie pierwsze części "Opcja minus jeden" i "Opcja minus dwa"  dały mi mnóstwo emocji i zaskakujących zwrotów akcji.

Tayla wreszcie odetchnęła z ulgą. Po wszystkich burzach, jakie przetoczyły się przez jej życie w dwóch pierwszych tomach serii „Połączeni”, była przekonana, że teraz czeka ją już tylko spokojna przystań u boku ukochanego mężczyzny. Miała gotowy plan na przyszłość, a najgorsze demony przeszłości zdawały się być uśpione. Niestety, ten idylliczny obrazek prysł szybciej, niż zdążyła się nim nacieszyć. Los, najwyraźniej spragniony dramatów, zrzucił na nią kolejną bombę, a brutalna rzeczywistość zapukała do jej drzwi w najmniej spodziewanym momencie. Coś, co nie miało prawa się wydarzyć, znów postawiło jej świat na głowie.

I to jest absolutnie wszystko, co mogę zdradzić na temat fabuły, ponieważ dosłownie każde kolejne słowo mogłoby stać się druzgocącym spoilerem. Napięcie jest budowane mistrzowsko, a tajemnice piętrzą się do ostatniej strony.

Gdy po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością pani Justyny Wnuk przy okazji jej debiutanckiej dylogii „Sabatia”, zrodziło się we mnie silne przekonanie, że po książki napisane przez tę autorkę zawsze będę sięgać w ciemno. I faktycznie, moje czytelnicze instynkty mnie nie zawiodły, gdyż każda kolejna jej powieść to nowa, intrygująca historia, pełna napięcia i nieoczekiwanych zwrotów akcji.

W przypadku trzeciej, finałowej części serii „Połączeni”, napięcie sięga zenitu, a stawki są wyższe niż kiedykolwiek. Wszelkie wątpliwości zostają ostatecznie wyjaśnione, a każdy, nawet najmniejszy wątek, doprowadzony do satysfakcjonującego końca, zamykając historię w spójną całość. 

Akcja rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończył się emocjonujący tom "Opcja minus jeden" i od razu wrzuca w wir wydarzeń, którego byłam ogromnie ciekawa, bo to co wydarzyło się wcześniej, po prostu wbiło w fotel. Czekałam więc na dalszy rozwój wydarzeń, snując różne scenariusze. Przyznam, że moje czytelnicze domysły poszły w zupełnie odmienną stronę, niż plany autorki. Spodziewałam się innego obrotu spraw, innej ścieżki fabularnej,  ale to, w jaki sposób pani Justyna Wnuk poprowadziła tę opowieść, było dla mnie absolutnie zaskakujące i, co najważniejsze, niezwykle satysfakcjonujące. Justyna Wnuk udowadnia, że potrafi balansować na krawędzi gatunku, serwując zakończenie, które dosłownie wbija w fotel i pozostawia po sobie poczucie domknięcia.

Nie brakuje oczywiście intensywnych emocji i scen erotycznych, które doskonale uzupełniają to, co dzieje się między bohaterami na poziomie psychologicznym i fizycznym. Okazuje się, że nie wszystkie tajemnice zostały ujawnione wcześniej, i teraz mają one potężne, druzgocące efekty, testując siłę związków i lojalność postaci.

Trylogia „Połączeni” to świetnie napisana, angażująca historia, którą pochłonęłam w zawrotnym tempie, niemal na jednym wdechu. To nie jest tylko kolejny romans z dreszczykiem; to powieść, która zmusza do refleksji nad uczuciami i konsekwencjami naszych decyzji. Pani Justyna Wnuk konsekwentnie buduje napięcie i emocjonalne dylematy, nie popadając przy tym w nadmierny melodramatyzm. Jej plastyczny i wyrazisty, a zarazem lekki styl jest niezwykle absorbujący. Narracja prowadzona z perspektywy Tayli angażuje naszą uwagę i pozwala wgłębić się w jej tok rozumowania, prowokuje do przemyśleń i sprawia, że mimowolnie stajemy się powiernikiem jej przeżyć. Każda emocja wydaje się autentyczna, a każda decyzja bohaterki wynika z logicznego ciągu jej przeżyć. 

To historia przepełniona emocjami, która od pierwszych stron pochłania uwagę i nie wypuszcza czytelnika aż do ostatniego zdania. Pojawiają się tu głębokie kwestie, które stawiają pytania o uczucia, jakimi obdarzamy drugiego człowieka. Bywa, że tak jak Tayla, jesteśmy pewni swoich życiowych wyborów, dopóki na horyzoncie nie pojawi się jakaś alternatywa. Wówczas podejmowane decyzje mogą zaważyć na całym naszym dalszym życiu. Mówi się, że serce nie sługa, a to powiedzenie często ma decydujące znaczenie w tej historii. Inną ważną kwestią, która wybrzmiewa w finale, jest pytanie o radzenie sobie z emocjami i reakcjami na ukrywanie prawdy. Podobno miłość wszystko wybacza, ale czy na pewno?

Recenzja tomu I "Opcja minus dwa"

Recenzja tomu II "Opcja minus jeden"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z autorką

i wydawnictwem White Raven

Wydanie: I

Data wydania: 13.10.2025r.

Ilość stron: 312

Wymiary: 210 x 150 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68175-59-2

Wydawnictwo: White Raven

Moja ocena: 6/6

Listopadowe wspomnienia

Mogę w końcu opowiedzieć trochę o moim listopadzie dopiero teraz, gdy minęły już 4 dni nowego miesiąca. Powód tego opóźnienia była prozaiczny - po prostu mój komputer odmówił mi współpracy, czyli po prostu ogłosił kapitulację. No i musiałam sprawić sobie nowy sprzęt, który (mam nadzieję) posłuży mi przez wiele lat :)

Listopad zaskoczył nieprzyjemną aurą w swojej drugiej połowie, więc tym bardziej nie zachęcał do wychodzenia z domu. Większość dni wypełniły mi oczywiście książki, a przeczytałam ich 18, w tym była jedna publikacja o charakterze poradnika, a mowa o "Księdze czarostwa Bucklanda". Nie jest to książka do czytania, tylko powolnego analizowania i przyswajania wiedzy, więc nie mogę o niej napisać, że ją przeczytałam od deski do deski, bo to dłuższy proces. Na zdjęciu nie ma jednej pozycji, bo był to e-book "Puck off", który polecam, jak i cały cykl. Recenzji napisałam 17 i jeszcze nie wszystkie książki z listopada mają swoją recenzję, więc pojawią się w grudniu.

Końcówka listopada była intensywna, bo jak zawsze ostatnie jego dni jest organizowany koncert gnieźnieńskiego zespołu "Zagrali i Poszli", którzy umilili swoja muzyka i humorem wieczór 28 listopada 2025r. w restauracji "Misz Masz". Tutaj wspomnę, że jeżeli będziecie kiedyś w Gnieźnie, to polecam ten lokal, gdyż mają dobre jedzonko :) Chłopaki grają muzykę drogi, turystyczną, ale i sięgają  po inne gatunki, np. country, a nawet rock. Poniżej kilka fotek z tego zdarzenia.

Poniżej jeden z utworów zespołu "Zagrali i Poszli"

I jeszcze w ostatni weekend listopada byliśmy w Szczecinie, w którym akurat trwał Jarmark Świąteczny

W listopadzie miałam kilka bardzo wciągających historii, więc  trudno wymienić jeden tytuł. Na pewno książka pana Adriana Bednarka "Wybór Diabła" jest lekturą, która pozostaje w pamięci, ale i kilka innych tytułów mnie zachwyciło, a były to: 

druga część cyklu "Bracia Marchetti" - "Neven"
trzeci tom cyklu "Nafciarze z Edmonton" -"Puck off"
trzecia część cyklu "Córki Żywiołów" - "Córka Ognia"

druga odsłona historii ""Białe kłamstwa" - "Wszystko, żeby Cię chronić"
Pierwszy tom serii "Pogrążeni w ciemnościach" - "Dom na Groblach"
finałowy tom trylogii "Połączeni" "Opcja"

Najsłabsza książka 

w moim odczuciu: "Mężczyzna z dołeczkiem w brodzie". Lubię romanse, ale jakoś w tym przypadku nie mogłam się wciągnąć w tę historię.

Co będzie czytane?

Na mojej półce czekają już nowe książki. To oczywiście niektóre z nich i z pewnością nie wszystkie, jakie w tym miesiącu poznam. Niektóre tytuły nie zmieściły się w listopadowym czytaniu, więc przeszły na grudzień, m.in "Tkająca wiatr", "Rzym na chwilę", "Magia pocałunku".