[217/25] - 1929.: "Ponad czasem" - Tom IV "Poprzez wieki"

„Poprzez wieki”

Cykl: Ponad czasem

Tom czwarty

Gabrielle Meyer

„Nie możemy zmienić nasze przeszłości,

ale możemy zmienić naszą przyszłość.”

Temat podróży w czasie od lat rozpala wyobraźnię wielu twórców. Wystarczy zajrzeć do Internetu, by przekonać się, ile książek i filmów powstało z wykorzystaniem tego motywu. Zazwyczaj bohaterowie przemieszczają się za pomocą maszyny czasu lub magicznych przedmiotów, takich jak lustra czy amulety. Nigdy jednak nie spotkałam się z pomysłem podobnym do tego, który został wykorzystany w  cyklu „Ponad czasem”. Wspólną cechą całej serii są bohaterki obdarzone niezwykłym darem życia w dwóch różnych epokach.

W pierwszym tomie pt. „Gdy nadejdzie dzień” Libby przemieszczała się między rokiem 1774 a 1914. W drugim, zatytułowanym „W tym momencie”, Maggie żyła jednocześnie w latach 1861 i 1941. Trzecia odsłona cyklu „Do końca życia” opowiadała o bliźniaczkach Grace i Hope, które jednego dnia przebywały w 1692 roku, a następnego w 1912. Dopiero w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin bohaterki muszą zdecydować, w której epoce chcą pozostać. Wyjątkiem były bliźniaczki, które ten wybór obowiązywał, gdy przekroczyły 25 rok życia. W każdym przypadku wybór bywa niezwykle trudny, ponieważ każda z epok ma swój niepowtarzalny urok, a dziewczęta często nawiązują bardzo silne więzi z napotkanymi osobami.

W czwartej części pt.: "Poprzez wieki"  poznajemy Caroline, która żyje zarówno w 1727, jak i w 1927 roku. Od razu można zauważyć, że obie daty mają na końcu liczbę siedem, a to dowodzi, że autorka z rozmysłem i konkretnym planem wybiera czas akcji dla swoich bohaterek. Ta różnorodność daje możliwość poznawania odmiennych realiów historycznych, mentalności ludzi i wartości, którymi kierowali w poszczególnych epokach oraz obyczajów charakterystycznych dla danej epoki. 

W XVIII wieku Caroline nazywa się Reed i mieszka w Middleburgu w Karolinie Północnej, gdzie jej dziadek Josias Reed prowadzi plantację ryżu. Matka Caroline, Anne, przed laty uciekła z tajemniczym mężczyzną i od tamtej pory nie wiadomo, co się z nią stało. Dziadek planuje wydać wnuczkę za mąż za Eliasza Shepperda, aby połączyć majątki i stać się najpotężniejszym plantatorem w regionie. Zdesperowana dziewczyna ucieka przebrana za chłopca i wkracza na pokład statku zmierzającego na Bahama, skąd już blisko jest do do Nassau. To właśnie miejsce wymieniła Anne w liście znalezionym przez Caroline. 

Los sprawia, że w tej przygodzie spotyka Marcusa Zale’a – pirata, który powoduje u niej szybsze bicie serca. Dla swojego jednak bezpieczeństwa nikt nie może domyślić się, że pod ubraniem chłopca skrywa się kobieta. 

W XX wieku Caroline nosi nazwisko Baldwin, a jej ojciec jest szanowanym i popularnym kaznodzieją. Wraz z rodziną mieszka w Minneapolis w stanie Minnesota. Dwaj starsi bracia bohaterki nie prowadzą jednak życia godnego synów duchownego. Caroline desperacko próbuje ukryć ich występki, by uchronić ojca przed utratą dobrego imienia. Zwraca się o pomoc do dawnego przyjaciela — dziś policjanta — Lewisa Cagera, który w dzieciństwie często jej dokuczał, choć obecnie jego uczucia wobec niej mają zupełnie inny charakter.

Pani Gabrielle Meyer przyznała w końcowym słowie, że seria „Ponad czasem” pierwotnie miała być trylogią. Ulegając jednak prośbom czytelników, dopisała kolejne tomy i w ten sposób powstała seria z bohaterkami obdarzonymi niezwykłymi umiejętnościami. Ogromnie się z tego cieszę, bo są to niesamowite opowieści o wyborach życiowych, która można odnieść do naszych realiów. Każdy z nas bowiem niejednokrotnie staje przed jakimiś decyzjami, które wpływają na naszą przyszłość. 

W polskim wydaniu ukazały się dotychczas cztery części, jednak mam nadzieję, że wydawnictwo Dreams zdecyduje się opublikować całość, ponieważ jest to wciągająca, pełna wydarzeń i romantyczna opowieść obfitująca w dynamiczne zwroty akcji.

Na szczególną uwagę zasługuje umiejętność autorki do płynnego łączenia różnych gatunków literackich w jedną spójną całość. W każdym przypadku widać ogromną pracę włożoną w stworzoną historię, gdyż nic nie jest pozostawione przypadkowi, a każdy wątek i epizod zgrabnie został poprowadzony do końca, nie powodując u czytającego chaosu. Są to bowiem jakby dwie historie w jednej książce, a przypadku bliźniaczek z części „Do końca życia” – trzy, więc trzeba mieć niesamowitą wyobraźnię i talent, by to przekazać tak, by całość była klarowna. 

Powieść „Poprzez wieki” podobała mi się najbardziej ze wszystkich części serii „Ponad czasem". Miała w sobie pewną dozę przygody połączonej z wątkiem sensacyjnym i romantycznym. Autorka płynnie łączy dwa okresy czasowe pokazując wszystko w narracji pierwszoosobowej, więc wrażenie uczestniczenia w wydarzeniach jest bardzo wyraźne. Możliwość przebywania w dwóch różnych okresach czasowych dodatkowo gwarantuje mnóstwo emocji oraz pozwala nam głębiej zanurzyć się w realiach przedstawionych epok. 

Mimo że „Poprzez wieki” jest czwartym tomem cyklu „Ponad czasem”, książkę można czytać niezależnie od pozostałych części. Pojawiają się wprawdzie epizodycznie wcześniejszej poznane osoby, ale ich losy są zaznaczone krótko, w formie przypomnienia, wspomnienia czy uzupełnienia tego, co dzieje się aktualnie.  Autorka zadbała o to, aby każda powieść stanowiła zamkniętą historię, dzięki czemu bez trudu można odnaleźć się w dynamicznie rozwijającej się fabule.

Do tej pory poznałam trzy tomy z serii, która jak na razie w wersji angielskiej składa się z wydanych sześciu tomów, a wkrótce dołączy do nich część siódma. Przyznam, że jestem bardzo ciekawa losów kolejnych bohaterów ze zdolnością przenoszenia się w czasie, więc mam nadzieję, że dane będzie mi o nich przeczytać w przyszłości. 

Recenzja tomu II: "W tym momencie"

Recenzja tomu III: "Do końca życia"

Egzemplarz książki otrzymałam w ramach współpracy z wydawnictwem: 

Numer wydania: I

Data premiery: 14.11.2025r.

Premiera oryginału: 05.11.2024r.

Język oryginału: angielski

Liczba stron: 448

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-68304-11-4

Tytuł oryginalny: Across the Ages

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[216/25] - 1928.: "Ponad czasem" - Tom III "Do końca życia"

"Do końca życia"

Cykl: Ponad czasem

Tom trzeci

Gabrielle Meyer

„Bóg ma swój plan i choć teraz wygląda to mrocznie i niepewnie, wiem, że jeszcze wyjdzie słońce.”

Każdy ma w swoim życiu takie chwile, gdy zdecydować o swojej. Prędzej czy później musimy określić, w jakim kierunku podążać, jednak w przypadku bohaterek serii „Ponad czasem” nie jest to takie proste. Ich wybór dotyczy bowiem nie tylko tego, kim chcą być, co robić i z kim iść przez życie, ale również tego, w jakim okresie czasu pragną pozostać. Wszystkie bowiem mają dar przemieszczania się w czasie, który utracą, gdy nadejdzie pora na podjęcie ważnej decyzji.

W trzeciej odsłonie cyklu, pt. „Do końca życia”, poznajemy bliźniaczki Grace i Hope, które żyją równolegle w Salem w Massachusetts w 1692 roku oraz w Nowym Jorku w 1912 roku. Łączą je silne siostrzane więzi i choć znacząco różnią się charakterami to jedno mają jednak wspólne — z utęsknieniem wyczekują swoich dwudziestych piątych urodzin, będąc przekonane, że nie chcą pozostać w XVII wieku, w którym przyszło im żyć w niezwykle trudnych warunkach. Mieszkają i pracują bowiem w karczmie prowadzonej przez ojca, będąc bezsilnymi świadkami narastającej atmosfery strachu i oskarżeń związanych z polowaniami na czarownice. Starają się również odkryć prawdę o tajemniczej śmierci swojej matki, a w poszukiwaniach pomaga im przyjaciel z dzieciństwa. Każdy kolejny krok przybliża siostry do ujawnienia sekretu, który mógłby sprowadzić na nie poważne konsekwencje.

Z kolei w XX wieku Grace pracuje jako dziennikarka śledcza w „New York Globe”, natomiast Hope otrzymuje angaże do drugoplanowych ról scenicznych, choć przede wszystkim marzy o tym, by zapisać się w historii jako pierwsza amerykańska pilotka, która przeleci nad kanałem La Manche. Chce w ten sposób zdobyć środki na uratowanie sierocińca prowadzonego przez rodziców.

Moja przygoda z tą serią rozpoczęła się od drugiego tomu pt.: „W tym momencie”, którym byłam zachwycona. Jestem więc przekonana, że również pierwszy tom, „Gdy nadejdzie dzień”, okazałby się świetną lekturą. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się poznać także tę historię, podobnie jak kolejne części. Do tej pory cykl liczy sześć tomów, ale znalazłam informację, że autorka napisała już tom siódmy, który ukaże się w 2026 roku.

Trzecia część pt.: „Do końca życia”, różni się od poprzednich pod dwoma względami. Po pierwsze — pojawiają się w niej dwie bohaterki, i to bliźniaczki. Po drugie — moment wyboru przypada na ich dwudzieste piąte urodziny, a nie dwudzieste pierwsze, jak miało to miejsce w przypadku Maggie z powieści „W tym momencie”. Wówczas Grace i Hope będą musiały podjąć ostateczną decyzję, w której epoce chcą pozostać: w 1692 czy w 1912 roku, a to wiąże się z koniecznością porzucenia drugiego życia na zawsze.

Charakterystyczne jest również to, że obie daty kończą się cyfrą dwa i wypełnione są wydarzeniami budzącymi silne emocje. Szczególnie te z XVII wieku, związane z procesami czarownic w Salem, do dziś przerażają, intrygują i rozbudzają wyobraźnię. Autorka wykonała w tym zakresie bardzo dokładny research. Jak sama przyznała w posłowiu, dopiero, gdy zagłębiła się w realia tamtych czasów, uświadomiła sobie, jakie braki miała w wiedzy o ówczesnych wydarzeniach. Znakomicie ukazała, jak przesądy, niewiedza, fanatyzm religijny oraz strach przed nieszczęściami potrafią uczynić z ludzi bezduszne, pełne nienawiści i okrutne istoty. Warstwa religijna została w tej części przedstawiona na różne sposoby — zarówno w kontekście procesów i prześladowań niewinnych kobiet, jak i w bardziej refleksyjnej, skłaniającej do przemyśleń formie.

Wątek religijny, obecny w każdej części serii, nigdy nie dominuje. Stanowi raczej przypomnienie o wartościach i sensie wiary, która dodaje skrzydeł. Autorka zwraca uwagę na wagę wypowiadanego słowa, a przede wszystkim przypomina o boskim planie przygotowanym dla każdego z nas. Nie zawsze potrafimy się z nim pogodzić, nie dostrzegając jego znaczenia, a często dopiero z perspektywy czasu zaczynamy doceniać przebieg wydarzeń i dostrzegać boskie prowadzenie.

Zazwyczaj takie dywagacje mnie zniechęcają, jednak w tym przypadku nie są one nachalne. Wypływają naturalnie z doświadczeń bohaterek i doskonale wpisują się w realia epoki. Szczególnie wyraźnie podkreślona zostaje siła modlitwy, ale nie jako roszczeniowej formułki z listą życzeń czy bezmyślnie powtarzanego ciągu słów, lecz jako próba zrozumienia tego, co Bóg chce nam przekazać poprzez to, czego doświadczamy. To swoista rozmowa z naszym Stwórcą, który nie jest kimś karzącym i surowym, lecz obdarza nieustającą miłością i opieką, jeśli tylko zawierzymy Jego planom. To raczej towarzysz naszych dni niż karcący, srogi, despotyczny sędzia.

Każdy tom czyta się z szybkością pędzącego pociągu, ponieważ autorka potrafi snuć opowieść w taki sposób, że nieustannie chcemy poznawać dalszy wydarzeń i dowiedzieć się, jaką decyzję podejmą bohaterki. W żadnej z części nie byłam w stanie jednoznacznie przewidzieć wyboru konkretnej epoki, bo nie wszystkie były mi równie bliskie i sama z pewnością miałabym dylemat. W obu przestrzeniach czasowych pojawia się również wątek romantyczny, który okazuje się jednym z kluczowych elementów wpływających na decyzję. Grace i Hope są przekonane, że wiedzą, co wybiorą w dniu swoich dwudziestych piątych urodzin, jednak szybko przekonują się, że to właśnie miłość ma największą siłę i to ona najczęściej decyduje o kierunku naszego życia.

Recenzja tomu II: "W tym momencie"

Recenzja tomu IV: "Poprzez wieki"

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu

Wydanie: I

Data premiery: 20.05.2025r.

Premiera oryginału: 07.05.2024r.

Liczba stron: 432

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-68304-02-2

Tytuł oryginalny: For a Lifetime

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[215/25] - 1927.: "Ponad czasem" - Tom II „W tym momencie”

„W tym momencie”

Cykl: Ponad czasem

Tom drugi

Gabrielle Meyer

„Zachowanie człowieka jest najlepszym wskaźnikiem 

jego charakteru”

Czytając powieści historyczne i poznając realia danego okresu, nie raz zastanawiałam się, w której epoce chciałabym żyć. I wciąż nie potrafię na nie odpowiedzieć. To trudne, bo jak wyobrazić siebie w świecie tak odległym od tego, który znamy na co dzień? Nie mamy możliwości podróżowania w czasie, więc pozostaje nam jedynie literatura i historia, które pozwalają choć na chwilę zajrzeć w przeszłość.

Bohaterki cyklu „Ponad czasem” mają jednak ten przywilej — mogą przekraczać granice epok, a my wraz z nimi. Choć nie czytałam pierwszego tomu, „Gdy nadejdzie dzień”, w którym Libby przenosiła się między rokiem 1774 a 1914, nie miałam najmniejszego problemu z wejściem w świat drugiej części. Każda książka stanowi bowiem odrębną historię, a autorka subtelnie przypomina najważniejsze wydarzenia z poprzedniej części, nie obciążając nimi fabuły.

W drugim tomie pt.: „W tym momencie” poznajemy Maggie, która żyje równocześnie w trzech epokach: 1861, 1941 i 2001 roku. Jej sytuacja jest trudniejsza, niż Libby, bo musi wybrać jedną z trzech możliwych wersji swojego życia. Jako studentka czwartego roku medycyny na Uniwersytecie Georgetown, świetnie zapowiadająca się przyszła pani chirurg, doskonale zna współczesne możliwości medycyny. To sprawia, że jej pobyt w XIX i XX wieku jest pełen bolesnych dylematów. Maggie widzi cierpienie, którego nie może złagodzić, zna choroby, których nie potrafią jeszcze leczyć i metody, które dopiero nadejdą. A jednocześnie nie wolno jej zmieniać biegu historii. Każdy gest, każde słowo, każdy wybór musi być przemyślany. Co ciekawe: zmiana epoki zawsze następuje, gdy kładzie się spać przed północą i budzi się w drugiej rzeczywistości kolejnego dnia. Za każdym razem zachowywana jest świadomość wydarzeń, więc gdy dziewczyna przebywa w jednym okresie, wówczas w drugiej przestrzeni czas się zatrzymuje i kontynuacja wydarzeń również nie postępuje, a gdy powraca do danego epizodu, następuje ciąg dalszy.

Wszystko to prowadzi do jednego, nieuchronnego momentu, do dnia jej 21. urodzin, kiedy będzie musiała zdecydować, w której epoce zostanie na zawsze. A wybór ten komplikuje nie tylko rodzina i przyjaciele, lecz także rodzące się uczucia. W każdej epoce pojawia się ktoś, kto porusza jej serce, a emocjonalne napięcie rośnie z każdą stroną.

Pani Gabrielle Meyer z niezwykłą swobodą i znajomością tematu prowadzi nas przez różne światy, które na pierwszy rzut oka nie powinny się ze sobą łączyć, a jednak w jej wykonaniu tworzą harmonijną, poruszającą opowieść. Ciekawostką jest to, że wybrane okresy, w których żyje bohaterka, mają zawsze w roku wydarzeń jedynkę, a sposób, w jaki pani Meyer o tym wszystkim opowiada, świadczy o jej niesamowitym zaangażowaniu i pasji, z jaką absorbuje nasze zmysły i wyobraźnię, gdy podążamy za losami Maggie.

Druga część cyklu „Poprzez wieki” to historia, w którą autorka wplata prawdziwe historyczne postacie i wydarzenia. Spotykamy prezydenta Lincolna, Clarę Barton czy Rose Greenhow, ale też uczestniczymy w istotnych wydarzeniach z dziejów Ameryki. Niektóre z osób fikcyjnych są też inspirowane autentycznymi osobami, a co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni, autorka zdradza w notce na końcu książki.

Odnajdywanie takich smaczków to dodatkowa atrakcja tej powieści. Trudno też zaliczyć ją do konkretnego gatunku, gdyż odnajdziemy w niej zarówno romantyczne fantasy jak i przygodowe elementy, historyczne fakty i nutę sensacji. Razem tworzą wielowarstwową, pełną napięcia narrację, którą czyta się z ogromnym zaangażowaniem. Każdy z tych elementów wnosi coś innego: jedne dodają lekkości, inne pogłębiają emocje, jeszcze inne pozwalają zanurzyć się w realiach minionych epok. Dzięki temu fabuła wymyka się prostym kategoriom, a jej różnorodność sprawia, że czytając, nieustannie odkrywamy coś nowego, przeżywając zarówno wzruszenia, jak i dreszcz ekscytacji.

Pani Gabrielle Meyer prowadzi nas przez te wątki z lekkością i wyczuciem, sprawiając, że każda epoka staje się nam bliska, a wybory Maggie współgrają z naszymi odczuciami. Dostarcza przy tym mnóstwo informacji o danej epoce, ale też o osiągnięciach w różnych dziedzinach. W przypadku powieści „W tym momencie” dotyczy to zagadnienia medycyny, w której autorka wykazuje się dosyć sporą wiedzą. To zatem historia, która nie tylko bawi i wzrusza, ale też skłania do refleksji nad tym, czym jest nasze miejsce w świecie, jak wiele zmieniło się przez ostatnie dwieście lat w mentalności społecznej, możliwościach, technologii i jak wiele zależy od decyzji, które podejmujemy.

Recenzja tomu III: "Do końca życia"

Recenzja tomu IV: "Poprzez wieki"

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu 

Wydanie: I

Data premiery polskiej: 15.10.2024r.

Data premiera oryginału: 02.05.2023r.

Język oryginału: angielski

Liczba stron: 448

Okładka: miękka

Wymiary: 145x215 mm

ISBN: 978-83-66977-96-9

Tytuł oryginalny: In This Moment

Tłumaczenie: Pliś Anna

Wydawnictwo: Dreams

Moja ocena: 6/6

[214/25] - 1926.: "Córki hrabiny" - Tom III - "Helena"

Córki hrabiny

Helena

Tom trzeci

Urszula Gajdowska

„Czasem potrzeba jedynie drobnej iskry, 

by wzniecić płomień.”

Pierwszy tom trylogii „Córki hrabiny” rozbudził moją ciekawość, drugi ją podsycił, więc po trzecią część tej historii „Helena” sięgnęłam od razu. Tak jak poprzednio, tak i teraz cofamy się trochę w czasie, by dowiedzieć się, co działo się u trzeciej córki hrabiny Modlińskiej, gdy podążaliśmy śladami przygód Zofii i Linasa oraz Elizy i Tarasa.

Helena to najmłodsza z sióstr Modlińskich, która nie jest tak odważna i zdeterminowana jak Eliza i Zofia. Ma jednak niezwykłe umiejętności – potrafi zapamiętać wszystko, co widzi, nawet po raz pierwszy, czyli ma tzw. pamięć fotograficzną. Poza tym jest bardzo spostrzegawcza i inteligentna. W tej części pojawiają się też synowie hrabiny: Klemens, Maurycy i Anthony, których dzieje poznaliśmy w trylogii „Dworek nad Biebrzą”. Ci, którzy jej nie czytali, nie odczują chaosu, ponieważ obie serie są oddzielnymi historiami. Autorka ma bowiem zwyczaj wplatania w nowe historie znane postacie z wcześniejszych książek. Jest to bardzo ciekawy zabieg, gdyż możemy ponownie spotkać osoby, które wzbudziły naszą sympatię, a przy okazji dowiadujemy się, co u nich się zmieniło.

Trzeci tom utrzymuje wysoki poziom poprzednich części, a jednocześnie wnosi świeżość dzięki perspektywie Heleny, która jest równie interesującą osobowością, jak jej siostry. Nową postacią jest Hubert Fleming, który podszywa się pod swojego brata Horacego. Ten plan powstał w jego głowie, gdy przypadkiem usłyszał o wyprawie po skarby, starej mapie i księdze. Udaje mu się zwodzić wszystkich uczestników wyprawy, ale nie Helenę, która szybko odkrywa mistyfikację.

Trylogia „Córki hrabiny” to seria, którą trzeba czytać od początku, gdyż wydarzenia biegnące w poszczególnych częściach łączą się ze sobą i tworzą jedną, spójną całość. Jedyna różnica polega na tym, że każdy tom skupia się na innych bohaterach, ale jednocześnie wyraźnie widoczne są postacie drugoplanowe.

Autorka ubrała romans w awanturniczo przygodową szatę z elementami fantasy osadzonego w realnym świecie. To sprawia, że jest to opowieść nie tylko o rozwijającym się uczuciu, wzajemnej fascynacji, poznawaniu się i odkrywaniu tajemnic, ale także wciągająca historia pełna emocjonalnych zwrotów akcji, które zmieniają losy bohaterów w sposób, którego się nie spodziewali.

W każdym tomie poznajemy parę, która początkowo żywi wobec siebie mało pozytywne uczucia. Dopiero wspólna droga prowadząca do wyznaczonego celu uświadamia im, że mają obok siebie kogoś, z kim chcieliby przeżyć resztę życia.

Najpierw śledziliśmy losy najstarszej córki hrabiny Modlińskiej – Zofii, która towarzyszyła zakochanemu w niej Linasowi w poszukiwaniu kolejnych elementów mapy Złotej Ordy. Drugi tom opowiadał o dalszych perypetiach uczestników wyprawy, a na pierwszym planie z fascynacją obserwowałam rozwijające się uczucie między Elizą i Tarasem, z którymi zawędrowaliśmy aż na Krym. Trzecia część, ukazująca losy Heleny i Huberta, doskonale domyka całość. To udane zwieńczenie trylogii, które łączy w sobie emocje, tajemnice i rodzinne więzi, pozostawiając mnie w pełni usatysfakcjonowaną lekturą.

Pani Gajdowska świetnie uzupełnia wszystkie luki i wyjaśnia zagadki, dostarczając nam przy tym mnóstwo przeżyć i wzruszeń. To finał, który nie tylko zamyka wszystkie wątki, ale też pozostawia ciepło i tę charakterystyczną tęsknotę za światem, z którym trudno się rozstać. Cała trylogia imponuje spójnością, wyrazistymi bohaterami i umiejętnym łączeniem gatunków, dzięki czemu stanowi ona jedną z ciekawszych propozycji w swoim nurcie. To opowieść splatająca przygodę, magię i miłość w sposób tak naturalny, że zamknięcie ostatniej strony budzi żal, iż to już koniec tej niezwykłej wędrówki, a jednocześnie stanowi piękne zwieńczenie wyjątkowej historii.

Na koniec autorka wzbudza nadzieję, pisząc w swoim końcowym słowie, że „zakończenie trylogii nie oznacza jednak pożegnania z jej bohaterami ani przerwania ich misji”, więc pozostaje tylko czekać na nową serię, w której przy nowych bohaterach pojawią się znajome osoby. To obietnica dalszej przygody, która sprawia, że z jeszcze większą ciekawością będę wypatrywać kolejnych historii spod pióra tej autorki.

Recenzja tomu I: "Zofia"

Recenzja tomu II "Eliza"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z portalem

Wydanie: I

Data premiery: 19.09.2025r.

Ilość stron: 272

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 145 x 205 mm

ISBN 978-83-68302-56-1

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[213/25] - 1925.: "Córki hrabiny" - Tom II - "Eliza"

Córki hrabiny

Eliza

Tom drugi

Urszula Gajdowska

„siła przyrody nie jest imaginacją, 

a świat nie jest taki, jakim my go widzimy”

Miłość nie raz przychodzi szybko, bez ostrzeżeń, a innym razem potrzebuje czasu, by zakorzenić się w sercach dwojga ludzi. Bywa jednak i tak, że musi przebyć długą, pełną nieporozumień i prób drogę, zanim zostanie w ogóle zauważona. W drugim tomie serii „Córki hrabiny" pt.:  "Eliza" jej bohaterowie musieli dotrzeć aż na Krym, by zrozumieć, co do siebie czują.

Akcja nadal dzieje się w 1835 roku, ale zanim poznamy dalszy ciąg wydarzeń rozpoczętych w I tomie „Zofia”, cofamy się w czasie o 14 lat, by obserwować pewną sytuację, która stała się początkiem całej historii. Autorka uchyla nieco rąbek tajemnicy dotyczącej pewnej przepowiedni, znamion i księgi, ale robi to bardzo delikatnie, tak by za dużo nie wyjawić i pozostawić nas z wciąż nierozwiązaną zagadką, na której finał musimy poczekać do części III pt.: „Helena”. Jedyne, co mogę tu zdradzić - mowa jest o tym, iż w kolejnych pokoleniach pojawią się wybrańcy, których krew zmyje klątwę pewnej czarownicy. Będą oni oznaczeni znamieniem w kształcie runy Dagaz, a takie znamię nosi Eliza i jeszcze ktoś.

Eliza – druga córka hrabiny Modlińskiej to najbardziej niepokorna spośród trzech sióstr. Jej sposób bycia nie mieści się żadnych w ramach wyznaczonych przez ówczesne normy społeczne, ale ona tym się nie przejmuje i stara się być sobą. Od zawsze interesowało ją to, co tajemnicze, niewiadome i niewidoczne dla innych. Uwielbia włóczyć się po lesie - zwłaszcza w nocy - dbać o ogród, zagłębiać się w wiedzę zawartą w starych księgach, zbierać ziół, którymi potrafi też leczyć, a także interesuje się wróżeniem. Zamążpójście nie jest dla niej priorytetem, a poza tym charakter dziewczyny - równie ognisty, jak jej włosy, skutecznie odstrasza ewentualnych kandydatów. Poza tym jest uparta, wybuchowa i nieufna wobec mężczyzn, co było widać w poprzedniej części, gdy w dworku zjawił się przystojny Tatarzyn Taras Urutej. Teraz razem muszą wypełnić misję, której celem jest odnalezienie fragmentu legendarnej mapy oraz odkrycie sekretu strzeżonego niegdyś przez jej ojca.

Podążając wraz z nimi tropem odkrywanych tajemnic wyruszamy w pełną niebezpieczeństw podróż, którą autorka prowadzi nas od podlaskich łąk i lasów, poprzez mroczne litewskie puszcze, aż do krymskich rejonów, gdzie w Inkermanie Taras ma swój dom. Zanim jednak to nastąpi, cofamy się o kilka dni w czasie, by dowiedzieć się, co działo się z Elizą i Tarasem, gdy nasza uwaga była skupiona na Zofii i Linasie. To sprawia, że przez kilka pierwszych rozdziałów niektóre sceny są znajome, podobnie jak dialogi, ale ukazane z perspektywy Elizy i Tarasa, ale także w narracji trzecioosobowej. Dopiero, gdy docieramy do wydarzeń będących zwieńczeniem pierwszego tomu, poznajemy ciąg dalszy przygód bohaterów.

To co wyłania się od razu i potem jest jednym z motywów historii zawartej w drugiej odsłonie trylogii „Córki hrabiny” dotyczy zderzenia dwóch kultur. Taras nie jest przyzwyczajony do takiego zachowania płci pięknej, jaki prezentuje panna Modlińska. W jego kulturze kobiety są potulne, pokorne i skromne. A Eliza w żadnym momencie takiej nie przypomina i nie zamierza mu ułatwiać życia. Jak można się domyślić, ich relacja zmierza ku rozwojowi w kierunku głębszego uczucia. Wyraźnie czują wobec siebie intensywne przyciąganie i energetyczna chemia, ale na przeszkodzie stoją różne kultury. Autorka świetnie potrafi to wszystko ukazać. Nie tylko pięknie opisuje otaczający ich świat, stwarza atmosferę niepewności, magii, niebezpieczeństw i ekspresyjnych walk, ale też sugestywnie oddaje głębię uczuć, charakteru i związanych z nimi dylematów.

Drugi tom serii to równie udana , barwna i wielowymiarowa odsłona trylogii, w której autorka umiejętnie łączy elementy romansu, przygody i słowiańsko‑tatarskiej mitologii. Dzięki wyrazistej bohaterce, dynamicznej relacji z Tarasem oraz umiejętnie budowanemu napięciu książkę trudno odłożyć, zwłaszcza w drugiej połowie, gdy dzieją się nowe sprawy, których nie znaliśmy wcześniej.

Finał tomu wyraźnie przygotowuje grunt pod ostatnią część serii, obiecując odpowiedzi na pytania, które od początku wiszą nad całą historią. Autorka ponownie ukazała swój kunszt pisarski, dzięki któremu napisała opowieść wielowarstwową, zachowując przy tym chronologię wydarzeń, bez wprowadzania chaosu, a jednocześnie czyniąc ją jeszcze bardziej emocjonalną, przygodową i a nawet egzotyczną. Historia Elizy i Tarasa pokazuje, że uczucie potrafi rozwijać się tam, gdzie nikt by go nie szukał, a droga do zrozumienia własnych emocji bywa równie wymagająca jak misja, którą bohaterowie muszą wypełnić. Ich relacja, tak jak misja, którą wypełniają, jest burzliwa, nieoczywista, rodząca się wbrew różnicom kulturowym, charakterom i własnym lękom.

Recenzja tomu I: "Zofia"

Recenzja tomu III "Helena" 

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z serwisem 

Wydanie: I

Data premiery: 19.09.2025r.

Ilość stron: 272

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Wymiary: 145 x 205 mm

ISBN 978-83-68302-55-4

Wydawnictwo: Szara Godzina

Moja ocena: 6/6

[212/25] - 1924.: "One day I'll lose this Wight" - Tom I

"One day I'll lose this Wight"

Tom pierwszy

Paulina Szewczyk

"Czas nie leczy ran. 

On tylko przyzwyczaja do bólu."

Zazwyczaj, gdy kończę czytać książkę, dość szybko wiem, jakie elementy chciałabym w recenzji podkreślić – zarówno te najmocniejsze, jak i te, które mogłyby zostać rozwinięte. W przypadku „One day I'll lose this Wight” poczułam jednak pewną trudność w uporządkowaniu wrażeń. Nie dość, że tytuł jest po angielsku, co niestety, jest częste wśród debiutantów, to na dodatek lektura pozostawiła mnie z mieszanymi odczuciami i lekkim niedosytem. Już sam tytuł – angielski, co często pojawia się u debiutujących autorek – nie do końca mnie przekonał, a przebieg wydarzeń okazał się nieco zbyt powierzchowny, by w pełni mnie usatysfakcjonował.

Opis na okładce sugerował romans z muzycznym tłem, historię o rodzącym się uczuciu podczas trasy koncertowej. Wątek muzyczny, który miał być jednym z filarów historii, rozmywa się i właściwie go nie ma.  Prolog jest dobry, wciągający, ale niewiele na razie wyjaśniający, jednak wzbudza ciekawość. Następujące po nim rozdziały nie są już tak emocjonujące. 

Fabuła zaczyna się już w momencie, gdy bohaterowie są w jakiejś relacji i wracają z trasy, więc można odnieść wrażenie, że część opowieści została pominięta. W pewnym momencie Rosie mówi nam, że wszyscy w zespole wiedzą, że między nią a Dexterem coś jest, ale mimo wzajemnego zauroczenia nie są razem. Chwile później stwierdza, że on musi sobie zasłużyć na to, by mogli ze sobą spać, a już na kolejnej stronie proponuje mu, by został u niej na noc. Podkreśla też, że łączą ich przyjacielskie więzi i ona boi się przekroczyć granicy, która by to popsuła. A potem dosyć szybko ich uczucie przeradza się w gwałtowną, gorącą miłość. Brakuje więc tej początkowej fazy poznawania się, budowania więzi i napięcia. Jest zatem w tej opowieści trochę pośpiechu, zbyt małego wnikania w osobowość i sytuację rodzinną. Zamiast tego obserwujemy relację pełną sprzeczek, chwilowych pojednań i kolejnych konfliktów. Przez to trudno uwierzyć w głębię ich uczuć, bo większość interakcji sprowadza się do powtarzającego się schematu. 

Nie można jednak odmówić autorce potencjału. Jej styl jest lekki i przystępny, dzięki czemu książkę czyta się szybko i bez wysiłku. Zabrakło mi jedynie głębszego wejścia w emocje bohaterów. Postaci są zarysowane dość szkicowo – nie poznajemy ich wyglądu, charakteru ani motywacji na tyle, by mocniej się z nimi zżyć. W przypadku Dextera sama informacja o problemach z agresją to trochę za mało – przydałyby się sceny, które pozwoliłyby czytelnikowi poczuć to na własnej skórze. 

Największym zaskoczeniem okazał się finał i rola przypisana bohaterce. Trudno było mi zrozumieć dlaczego właśnie Rosie ma wypełnić pewne zadanie.

Zakończenie jest dziwne i ale nie do końca spójne z tonem wcześniejszych rozdziałów. Ogromnie byłam zdziwiona, gdy w pewnym momencie jest zastosowane zdanie, w którym autorka pisze, że słychać „przeraźliwy odgłos noża zagłębiającego się w ciało”. Nie wiem, czy w ogóle można to usłyszeć, ale jakby tego mało ten nóż wbity w brzuch jest wyciągany z rany!!! Przecież wiadomo, że ten ktoś się wykrwawi, a na nożu będą odciski palców! A to u mnie wywołało konsternację. Trochę tu niestety zdradzam z fabuły, ale bez szczegółów, kto komu co zrobił i dlaczego. 

„One day I'll lose this Wight” to debiut, w którym widać zalążki talentu i lekkość pióra, ale też elementy wymagające dopracowania. Brak głębi w kreacji bohaterów, słabo nakreślone emocje, poczucie dezorientacji, niezrozumiałe reakcje, dialogi, które niezbyt wiele wyjaśniają i finałowe sceny kompletnie odbiegające od konwencji romansu. To powieść, która przez większość czasu pozostaje romansem, nagle skręca w stronę wątków kryminalnych. Być może więcej wyjaśni się w drugiej części tej historii. Mam swoje podejrzenia, ale nie przemówił do mnie taki zwrot akcji, który pozostawia uczucie niedosytu.

Rzadko piszę tego rodzaju opinie, gdyż zawsze staram się dostrzec coś ciekawego w każdej powieści. Jednak tutaj zabrakło mi rozwinięcia niektórych wątków, a dodatkowo dobiło mnie zakończenie, które nie było dla mnie zrozumiałe.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 10.10.2025r.

Ilość stron: 240

Okładka: miękka 

Wymiary: 121x195 mm

ISBN: 978-83-8423-051-0
Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 2/6

[211/25] - 1923.: "Bridgertonowie" - Tom VII - "Magia pocałunku"

"Magia pocałunku"

Cykl: Bridgertonowie

Tom siódmy

Julia Quinn

„Miłość potrafi być największą zagadką"

Śledząc losy rodziny Bridgertonów we wcześniejszych sześciu tomach, wiem jedno – u nich nic nie dzieje się przypadkiem. Ścieżki przeznaczenia mają tutaj ogromne znaczenie. Żadne intrygi, ani przeszkody nie są w stanie przeszkodzić mu w połączeniu ze sobą dwoje ludzi, którzy są sobie pisani. W kolejnej części cyklu „Bridgertonowie” pt. „Magia pocałunku” nie tylko jeden pocałunek zmienia wszystko, ale też jeden wspólny cel i jeden sekret ukryty w starym pamiętniku.

Kolejny sezon towarzyski nie przynosi Hiacyncie Bridgerton oczekiwanych rezultatów, jeśli chodzi o potencjalnych kandydatów do małżeństwa. Choć nie można odmówić jej urody, inteligencji ani doskonałej pozycji społecznej, wciąż pozostaje panną, ku rosnącej frustracji jej matki, Violetty Bridgerton. Winą za ten stan rzeczy obarcza się przede wszystkim charakter jej najmłodszej córki, która słynie z błyskotliwego umysłu, ciętego języka i bezpośredniości, co skutecznie odstrasza  męską część społeczności. Sama zainteresowana nie wydaje się tym jednak przejmować, twierdząc, że „lepiej zostać starą panną, niż związać się z kimś, kto może zanudzić nas na śmierć”.

Sytuacja zaczyna się zmieniać, gdy Hiacynta poznaje bliżej Garetha St. Claira, wnuka Lady Danbury, którą odwiedza co wtorek, by czytać jej ulubione romanse. Pewnego dnia Gareth pojawia się u babci z pamiętnikiem należącym do matki jego ojca. Problem w tym, że dziennik został zapisany po włosku, a młodzieniec nie zna tego języka. Ku jego zaskoczeniu Hiacynta włada nim biegle i bez wahania oferuje swoją pomoc, widząc w tym dla siebie pasję, która urozmaici jej nudną codzienność.

Wspólna praca nad tłumaczeniem staje się początkiem relacji, która rozwija się w sposób naturalny i niezwykle uroczy. Ich słowne potyczki, wzajemne docinki i lekki humor nadają narracji wyjątkowego charakteru. Julia Quinn z wyczuciem buduje napięcie między bohaterami, a pierwszy pocałunek — kluczowy moment ich historii — tylko komplikuje sprawy, jednocześnie udowadniając, że Gareth i Hiacynta są sobie przeznaczeni, mimo początkowych oporów i różnic temperamentów.

W siódmej odsłonie serii o rodzinie Bridgertonów Julia Quinn, jak zawsze w uroczy sposób, wykorzystała motyw od nienawiści, a raczej od niechęci do miłości. Między bohaterami bowiem nie można mówić o typowej awersji wobec siebie, lecz raczej o lekkiej rezerwie i wzajemnym dystansie, który z czasem ustępuje miejsca ciekawości i rodzącemu się uczuciu. 

„Magia pocałunku” to bardzo urocza historia z dynamiczną, zabawną narracją i uroczy romans historyczny. Od pierwszych stron wciąga kolejnymi wydarzeniami, oferując sporą dawkę humoru, wdzięku i emocji, stanowiąc doskonałe wytchnienie od codzienności i pozwalając przenieść się w czasie do epoki regencji. Konstrukcja fabuły jest podobna do wcześniejszych tomów, poza jednym wyjątkiem: każdy rozdział jest jakby wprowadzeniem do tego, co się w nim dzieje. W kilku słowach nakreśla istotne wątki, które pojawią się w życiu bohaterów. Narracja trzecioosobowa dodatkowo daje szerszą perspektywę, chociaż największa uwaga skupia się na Hiacyncie i Garethcie naprzemiennie.  To wszystko sprawiło, że spędziłam z kolejną historią napisaną przez panią Quinn przyjemny i fascynujący czas.

W lekkiej formule zawarte są też bardziej poważne kwestie, jak chociażby konflikt miedzy Garethem i jego ojcem, ale przede wszystkim to opowieść o miłości, która rozwija się, niczym piękny kwiat w sercach ludzi, którzy nie liczyli na jej zaistnienie w tej znajomości. Ich historia zmierza do wiadomego finału, ale droga do tego jest pełna zabawnych wydarzeń, ale też nieporozumień i niepewności, zanim oboje odkryją, że skarb, który szukają znajduje się bliżej, niż myślą.

Recenzja tomu I "Mój książę"

Recenzja tomu II "Ktoś mnie pokochał"

Recenzja tomu III "Propozycja dżentelmena"

Recenzja tomu IV „Miłosne tajemnice"

Recenzja tomu V "Oświadczyny"

Recenzja tomu VI "Grzesznik nawrócony"

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Premiera z barwionymi brzegami: 28.10.2025r.

Data 1. wydania polskiego: 28.06.2005 (Amber)

Premiera wydania w miękkiej oprawie: 13.09.2022r. (Zysk i S-ka)

Premiera angielska pierwszej edycji: 04.07.2005r.

Data publikacji ang.‏ w tej edycji: 28 marca 2017

Ilość stron: 430

Okładka: twarda

Wymiary: 140x205 mm

Tytuł oryginalny: It's in His Kiss

Tłumaczenie: Maria Wójtowicz, Kataryna Krawczyk.

ISBN: 978-83-8335-675-4

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 6/6