[79/25] - 1792. - "Princess of death" #1

"Princess of death"

Tom piewrszy

Aniela Mey

„nie można odciąć się od miłości, 

ona sama do nas przyjdzie 

prędzej czy później”

Rodzina kojarzy się nam z bezpiecznym środowiskiem, które powinno wpływać na nas pozytywnie, dając poczucie stabilizacji i szczęśliwe dzieciństwo. To właśnie styl wychowania, relacje z rodzicami, pierwsze sukcesy i porażki, a także kontakty z rówieśnikami kształtują sposób, w jaki komunikujemy się ze światem i budujemy relacje. Każdy z nas ma swoje unikalne doświadczenia z dzieciństwa, lecz życie bohaterów książki "Princess of Death" wykracza daleko poza to, co większość ludzi mogłaby sobie wyobrazić.

Gabriella Costello i Victor Ferro od najmłodszych lat zaznali brutalności świata. W czasie, gdy ich półki powinny uginać się pod ciężarem dziecięcych zabawek, a w ich życiu powinni dominować troskliwi i wspierający dorośli, oni dorastali w rzeczywistości, gdzie bezwzględność była jedyną akceptowalną formą przetrwania. Ich dzieciństwo nie było tym, które wspomina się z nostalgią – było surowe, bezlitosne i pełne bólu. Dziś oboje należą do świata mafii, są jednymi z najbardziej zatwardziałych, pozbawionych skrupułów ludzi w swoich strukturach. Choć ich rodziny od lat toczą krwawe wojny, nadszedł czas na rozejm – decyzję podjętą przez przywódców obu Famiglii. Ma on zostać przypieczętowany aranżowanym małżeństwem między Victorem a Gabriellą.

„Princess of Death” to druga powieść Anieli Mey, tym razem osadzona w mrocznym świecie ludzkiej psychiki, ukształtowanej przez bolesne doświadczenia. Nie miałam okazji przeczytać jej debiutanckiej książki Fast Drive, ale ta opowieść zdecydowanie wywołała we mnie mieszankę skrajnych emocji – od niedowierzania po zaangażowanie.

Historia Gabrielli i Victora jest poruszająca, wciągająca, lecz momentami trudna do zaakceptowania pod względem prawdopodobieństwa – szczególnie jeśli chodzi o ich dzieciństwo. Czytałam o ich losach z mieszanką zdziwienia i refleksji nad tym, jak wielką siłę ma przeszłość w kształtowaniu przyszłości.

Od pierwszych stron Gabriella skutecznie mnie do siebie zniechęciła swoją arogancją. Nie ma w niej ani krzty empatii czy litości. Jest brutalna, bezwzględna, przekonana o własnej wyższości. Jednocześnie trudno odmówić jej siły – musiała nauczyć się funkcjonować w męskim świecie, gdzie kobieta często jest traktowana przedmiotowo i lekceważąco. W tej rzeczywistości nie mogła sobie pozwolić na słabość. Victor wypada na jej tle nieco lepiej, choć i on ma krew na rękach. Jako mężczyzna ma łatwiejszą pozycję, ale szybko zauważa, że największym wyzwaniem w jego życiu okazuje się nie bezwzględna rzeczywistość mafii, lecz jego świeżo poślubiona żona – kobieta zupełnie inna od tych, które znał do tej pory.

Zabrakło tu jednak głębszej ewolucji bohaterów – pozostają brutalni i zamknięci w swoich mechanizmach przetrwania, bez większej wewnętrznej przemiany. Może zmienia się coś w ich relacji, ale trudno nazwać to prawdziwym rozwojem postaci. W realnym świecie takie osobowości są wynikiem psychicznych deformacji, i zarówno Gabriella, jak i Victor idealnie wpisują się w ten schemat. Choć ich dzieciństwo ukształtowało ich obecne postawy, nie próbują się z nimi zmierzyć ani sięgnąć po jakąkolwiek zmianę – akceptują swoje role bez cienia autorefleksji.

Styl autorki pozostawia pewien niedosyt – mimo że to jej druga książka, wciąż czuć pewne niedociągnięcia w narracji. Powtarzające się określenia bohaterów poprzez kolor włosów („blondwłosa piękność”, „czekoladowa piękność”, „wyszczerzony brunet”, „czarnooki”) mogą z czasem nużyć, zamiast budować pełniejsze portrety postaci. Niektóre sytuacje pozostają niejasne, niedopowiedziane, podobnie jak niektóre osoby, które pojawiają się w fabule – momentami brakowało większego rozwinięcia i wyjaśnienia ich roli.

Mimo tych drobnych minusów Princess of Death to powieść, którą czyta się szybko i intensywnie, bo autorka sprawnie oddaje emocje bohaterów i napięcie ich interakcji. To mocny mafijny romans, który odbiega od typowego schematu „okrzesania” męskiej postaci pod wpływem miłości. Zamiast tego mamy bohaterów, którzy pozostają wierni swoim surowym charakterom, pozwalając sobie jedynie na krótkie chwile refleksji nad własnymi czynami. Powieść skłania do zastanowienia się, jak wielki wpływ mają na nas doświadczenia z przeszłości. W przypadku Gabrielli i Victora dzieciństwo nie stało się fundamentem, który daje stabilizację – wręcz przeciwnie, pozostaje ciężarem, który ich definiuje. Na ich przykładzie autorka pokazuje, że nikt nie rodzi się złym człowiekiem, każdy ma czystą kartę wraz z przyjściem na ten świat. To właśnie doświadczenia zbierane od najmłodszych lat kształtują charakter, decyzje i postrzeganie świata.

Na okładce nie ma informacji, że to pierwszy tom serii, o czym dowiadujemy się dopiero na końcu, widząc napis „Koniec części I”. Historia Gabrielli i Victora ma w tej części swoją wyraźną strukturę i finał, ale jednocześnie zawiązuje się nowy wątek z postaciami, które tutaj pełniły drugoplanową rolę. Jestem ciekawa jak on się rozwinie i czym jeszcze autorka mnie zaskoczy.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 20.02.2025r.

Ilość stron: 414

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka

ISBN: 978-83-8373-527-6

Wydawnictwo: Novae Res

Moja ocena: 5/6

[78/25] - 1791. - "Leśniczówka Wszebory" - #1

"Leśniczówka Wszebory"

Tom pierwszy

Joanna Tekieli

„Drzewa i kamienie nauczą cię tego,

czego nie usłyszysz od mistrzów.”

-św. Bernard z Clairvaux

Matka Natura obdarzyła nas pięknem lasów, gór, rzek, pól, łąk, dolin i wielu urokliwych zakątków. Niestety, wyraźnie zauważalna jest niszczycielska siła człowieka, który doprowadził do tego, że dziś musimy walczyć o zatrzymanie destrukcyjnych zmian klimatycznych. To jedno z ważniejszych wątków, jaki przewija się w książce "Leśniczówka Wszebory" napisanej przez panią Joannę Tekieli, która nie ukrywa swojej miłości do przyrody, co widać w opisach piękna górskich szlaków i uroków lasów, które są nie tylko tłem jej powieści jednym z kluczowych elementów budujących klimat historii. Już wcześniej miałam okazję zapoznać się ze stylem autorki w powieści „Szlak Srebrnych Mgieł”, który skradł moje serce. 

„Leśniczówka Wszebory” również ma w sobie pewną magię, tajemniczą aurę i sekrety, o czym przekonuje się Ola Czarnecka, która przez 11 lat pracowała jako copywriterka w firmie założonej przez Bartka – kolegę ze studiów. Kraków był jej domem, a stabilna posada dawała poczucie niezależności. Wszystko zmienia się w dniu, gdy Bartek bez słowa wyjaśnienia porzuca firmę i wyjeżdża za granicę. Ola zostaje bez pracy, a przekonanie, że rynek obfituje w oferty, szybko okazuje się złudne – znalezienie zatrudnienia z dobrymi warunkami nie jest tak proste, jak się mówi.

W tym miejscu autorka kieruje naszą uwagę na realia polskiego rynku pracy. Sytuacja Oli może być bliska wielu osobom, które nagle tracą stabilizację. Jak poradzić sobie w takiej chwili? Ola, próbując znaleźć nowe źródło utrzymania, trafia na ogłoszenie w magazynie „Nasze góry i lasy”.  Ktoś poszukuje osoby do wytyczenia i opisania szlaków turystycznych. Nie mając innego wyjścia, podejmuje się zadania, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo zmieni to jej życie.

Okazuje się, że jej miejsce pracy to leśniczówka, w której ma dzielić przestrzeń z gburowatym właścicielem i jego wesołym synkiem oraz ogromnym psem o imieniu Brego i dwoma leniwymi kotami o hipnotyzującym, niebieskim spojrzeniu: Cezarem i Kleopatrą.

Powieść "Leśniczówka Wszebory" jest wciągająca od początku, a tworząca się fabuła przypomina typową literaturę obyczajową. To jednak się zmienia, gdy bohaterka przyjeżdża do Wszeborowa, a to co dzieje się wokół niej,  pokazane zostało w narracji trzecioosobowej.  Jednak  najczęściej widzimy punkt widzenia Oli i jej wrażenia. 

Zaletą tej powieści jest z pewnością wartka akcja i opisy urokliwych szlaków. Sielskość krajobrazu zaburza pojawienie się kryminalnego wątku i problemów, związanych z jednym z mieszkańców wsi. Do tego dochodzą niewyjaśnione zdarzenia, jakby wykraczające poza ludzką percepcję oraz słowiańskie mity, jakimi żyją mieszkańcy. 

Pod płaszczykiem opowieści o perypetiach bohaterów kryje się przesłanie związane z bezmyślnym wycinaniem drzew, niszczeniem przyrody i problemem budowania architektonicznych inwestycji w zalesionych miejscach kosztem natury. Powstaje pytanie, czy człowiek ma prawo do zmian w naturze? Czy rozwój powinien odbywać się bez uszczerbku dla środowiska? Ten temat przewija się w rozmowach i rozważaniach bohaterów pozostawiając nam pole do refleksjach. Warto zastanowić się, czy można wkomponować plany jakiegoś projektu urbanistycznego w jakiś teren, bez szkód dla przyrody.

Jest jednak coś, co pozostawia niedosyt. Zabrakło mi bardziej rozwiniętego wątku związanego z relacją między Olą i Andrzejem. Druga sprawa, która mnie nie usatysfakcjonowała to zakończenie. Gdy dotarłam do ostatniej strony, poczułam zaskoczenie i lekkie rozczarowanie, gdyż  historia urywa się nagle, pozostawiając wiele wątków bez wyjaśnienia. Mam więc nadzieję, że w drugim tomie pt.: "Byle dalej od Wszeborowa" autorka wróci do pozostawionych motywów, zwłaszcza tych związanych ze słowiańskimi wierzeniami, a przede wszystkim relacją Andrzeja i Oli.

Mimo tych braków „Leśniczówka Wszebory” to książka, którą warto przeczytać. Nie tylko ze względu na wciągającą fabułę i wartką akcję, ale przede wszystkim ze względu na wyjątkowy klimat – pełen tajemnicy, piękna przyrody i emocji. Przyroda, mitologia i wątek kryminalny Powieść jest pełna pięknych opisów przyrody, które oddają jej nieokiełznaną potęgę i kojący charakter. Obok tego pojawia się wątek słowiańskich mitów i legend związanych z Wszeborami – element niezwykle intrygujący, choć mógłby zostać bardziej rozwinięty.

To idealna lektura dla miłośników powieści obyczajowych, w których rzeczywistość przeplata się z historią, nieuchwytną magią natury i kryminalnym wątkiem.

Recenzja pojawiła się w nieco innej wersji na portalu Dobre Chwile

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni

i portalowi

Daty kolejnych edycji: 27.01.2021r., 22.01.2024r., 26.02.2025r.

Ilość stron: 360

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8357-969-6

Wydawnictwo: Filia

Moja ocena: 5/6

[77/25] - 1790. - "Hawajska miłość" #1

"Może to właśnie miłość"

Seria: Hawajska miłość

Tom pierwszy

Lilly Lucas

„Przyzwolenie na miłość 

nigdy nie jest kiepskim pomysłem.”

Do wakacyjnych, letnich dni pozostało jeszcze kilka tygodni, a wielu z nas już teraz tęskni za podróżami, słońcem i beztroskim czasem. Na szczęście już teraz możemy poczuć ten klimat, czytając – sięgając po książkę „Może to właśnie miłość.", która jest pierwszą częścią trylogii "Hawajska miłość".

Każda z części skupia się na innych bohaterach, ale ich wspólnym tłem są malownicze Hawaje. Główna bohaterka pierwszego tomu, Louisa Herzog-Riggs, to dwudziestojednoletnia mistrzyni niemieckiego tenisa, której karierę brutalnie przerywa kontuzja. Jej życie obraca się wokół tenisa i nie potrafi sobie wyobrazić, że mogłaby nie uprawiać tego sportu. Już jako nastolatka osiągnęła bardzo wiele, co podkreślają fragmenty artykułów zamieszczonych na początku książki, zamiast klasycznego prologu. To właśnie z nich dowiadujemy się, że podczas zawodów w Nowym Jorku młoda tenisistka straciła szansę na finał US Open, ponieważ doznała poważnej kontuzji. Aby wrócić do pełnej sprawności, zostaje zawieszona na rok i przechodzi rekonwalescencję. Za namową rodziców przyjeżdża na Hawaje, na wyspę O’ahu, gdzie jej matka chrzestna – Kay – prowadzi szkołę tenisa.

Na wyspie Louisa poznaje Vince’a Greenfielda – sympatycznego, przystojnego surfera. Wraz ze swoją siostrą Laurie mieszka w domu, który kiedyś pełnił rolę pensjonatu. Odziedziczyli go po poprzednim właścicielu, Jimie Kamakahi, który był bliskim przyjacielem ich rodziny. Teraz Vince próbuje przywrócić nowy blask budynkowi, planując wznowienie działalności pensjonatu. Niestety, nie wszystkim się to podoba – zwłaszcza Kay, która od początku budziła moją niechęć. Wykazuje się złośliwością, niezrozumieniem i gderliwością, sprawiając wrażenie osoby, która uprzykrza życie innym, zamiast ich wspierać.

Natomiast Vince coraz bardziej fascynuje Louisę i to z wzajemnością. Ogromną zaletą ich relacji jest umiejętność rozmawiania ze sobą, bez obrażania się, fochów i złości. Od razu wyjaśniają sobie nieporozumienia, próbują zrozumieć siebie nawzajem i daną sytuację. Louisa uczy się przy okazji innego stylu życia nakierowanego nie tylko na dyscyplinę, ale też podchodzenia z radością do tego, co się robi. Pojawia się jednak problem, który trudno im będzie rozwiązać: ona ma być na wyspie tylko 6 miesięcy, a potem musi wrócić do siebie, do Monachium na zawody US Open. A to oznacza rozłąkę i związek na odległość.

„Może to właśnie miłość” to jedna z tych powieści, które czyta się z uśmiechem i pozytywnym nastawieniem. Nie brakuje tu emocji, ale są one subtelne i rozwijają się stopniowo, bez nagłych zwrotów akcji. Autorka w pięknym stylu przedstawia romantyczną historię, podkreślając uroki życia na wyspie. Zestawia postać osoby, której jedynym celem jest osiąganie sukcesów, z kimś, kto po prostu czerpie radość z każdej chwili i spełnia swoje marzenia.

Opisy w książce sprawiają, że można poczuć się jak na wakacjach – niemal czuć bryzę oceanu, gorący piasek pod stopami i szum fal. To zasługa Lilly Lucas, której styl jest lekki i przyjemny w odbiorze. Autorka unika wulgaryzmów i odważnych scen erotycznych, zamiast tego z czułością i zachwytem maluje przed nami Hawaje, ich urok i piękno.

To niewątpliwie jeden z największych atutów tej powieści, w której obserwujemy rozwój wydarzeń z perspektywy Louisy. Dziewczyna nie potrafi się wyluzować nawet w tak cudownym otoczeniu, bo wciąż myśli o powrocie do gry i zawodach. Tymczasem Vince, choć charyzmatyczny i atrakcyjny, ma swoje tajemnice i dobrze wie, jak może skończyć się ślepe dążenie do kariery. Podobało mi się, że ich relacja rozwijała się w sposób naturalny, spokojny, bez przesadnej dramaturgii, choć nie brakowało wyzwań.

„Może to właśnie miłość” to lekka i przyjemna powieść w stylu romansu Young Adult, która przenosi nas na słoneczne Hawaje i oferuje romantyczną historię z nutą sportowych wyzwań. Można przy niej poczuć się jak na wakacjach, rozkoszować się pięknymi opisami białych plaż, wyobrazić sobie spektakularne zachody słońca i kibicować bohaterom w osiąganiu ich celów – a także w zdobywaniu odwagi, by być ze sobą. To otulająca ciepłem, przytulna historia o lecie, miłości, młodzieńczych marzeniach i odnajdywaniu własnej drogi. Idealna lektura nie tylko na wakacje, ale na każdą chwilę, gdy potrzebujemy romantycznej, pozytywnej historii z nutą sportowej pasji w tle.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Premiera niemiecka: 01.07.2024r.

Ilość stron: 336

Wymiary: 135x215 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-68383-11-9

Tytuł oryginalny: This Could Be Love

Tłumacz: Anna Wziątek

Wydawca: Wydawnictwo Jaguar

Moja ocena: 6/6

"Cienie w mroku" - Tom II - zapowiedź

Już jutro, czyli 26 maja - premiera drugiej części trylogii "Cienie w mroku" pt. "Projekt 1002", której autorem jest Wojciech Kulawski. W pierwszej odsłonie dał nam mnóstwo emocji i pozostawił z jeszcze większymi. Jestem ogromnie ciekawa, co wydarzy się dalej!

Oto opis z książki:

W mroku czają się cienie martwych i żyjących. Nie wiesz, które z nich są groźniejsze.

Wydarzenia, które rozegrały się w Jaworznie, odcisnęły swe piętno na psychice podkomisarza Mateusza Dafnera, informatyka Tomka Wetlińskiego i jego partnerki Kasi. Czy w odzyskaniu równowagi pomoże im nieoczekiwana propozycja złożona przez Nadię Ukwiał, naczelnik specjalnej jednostki policji przy Komendzie Wojewódzkiej w Katowicach? Nowa praca wydaje się nie tylko doskonałym remedium na traumy, ale także szansą na zrozumienie prawdziwego podłoża zbrodni popełnianych przez jaworzyńskiego „rzeźbiarza”. Czy jednak na pewno? Czy przypadkiem cała trójka nie stanie oko w oko z jeszcze większym złem?

Ma ono swoje korzenie w działaniach, jakie zostały podjęte w czasach głębokiego PRL-u, a jeszcze dziś żyją uczestnicy tamtych zdarzeń bądź ich potomkowie. Ówczesne zło wcale nie odeszło do lamusa. Zatacza kolejne kręgi, żywiąc się ludzką złością, podłością i chciwością.

A tak pisałam o części pierwszej: "Rzeźbiarz kości":

Tą pierwszą częścią autor zaostrzył mój apetyt na kolejne części, chociaż aż się boję, co może mi jeszcze zaserwować, po tym, jak zakończył ten pierwszy tom i pozbawił życia osoby, o których bym nie spodziewała się, że tak skończą. Zmierzając ku ostatniej stronie miałam wrażenie, że wszystko się uspokaja, mimo że jeszcze nie poznaliśmy odpowiedzi na niektóre pytania. Już miałam nadzieję, że badana sprawa zmierza ku końcowi, a tu nagle ostatnia fraza pozostawia mnie z myślą pytaniem: „Naprawdę???”

Tuż po zamknięciu ostatniej strony jestem w osłupieniu, oszołomieniu, rozgoryczeniu, złości i w stanie, który wprawia w niedowierzanie, z bijącym z niepokoju sercem i burzą emocjonalną, która po prostu wywala wszelkie korki gwarantujące spokój. To sprawia, że czekam na kontynuację z podekscytowaniem i niepewnością tego, co może się wydarzyć, a znając twórczość pana Wojciecha Kulawskiego, może wydarzyć się wszystko.

[76/25] - 1789. - "Wygrywa pierwsze kłamstwo"

"Wygrywa pierwsze kłamstwo"

Ashley Elston

„lepszy znajomy diabeł, niż obcy”

Jak wiadomo, kłamstwo ma krótkie nogi – prędzej czy później wyjdzie na jaw. Ludzie oszukują z różnych powodów: ale czy takie działanie można usprawiedliwić? W książce „Wygrywa pierwsze kłamstwo” jest ono elementem gry i walki o przetrwanie. Pokazuje jednak, że kłamstwo ma swoją cenę i nie tylko główna bohaterka stosuje manipulacyjne sztuczki, by osiągnąć swój cel. Najważniejsze pytanie brzmi: czyje kłamstwo faktycznie wygra?

Evie Porter doskonale wie, że najlepsze kłamstwo to takie, które jest najbliższe prawdy. Z pozoru jej życie wygląda perfekcyjnie. Mieszka w uroczym miasteczku, ma dobrze płatną pracę i kochającego chłopaka, wymarzony dom z białym płotem i ogrodem, grupę przyjaciół. Doskonale wie, że każdy ruch musi być przemyślany, każde słowo idealnie dopasowane do roli, którą odgrywa. Jej nowa misja miała być prosta, ale szybko okazuje się, że cel, jakim jest Ryan Sumner, nie jest łatwy do rozszyfrowania ani podatny na manipulacje. Ale jest jeden haczyk: Ona sama jest kłamstwem, fałszywą, misternie stworzoną tożsamością na potrzeby wykonania kolejnego zlecenia, bo Evie Porter nie istnieje.

Problem pojawia się, gdy na jednym z przyjęć, na które udaje się jako towarzyszka Ryana, pojawia się kobieta nosząca jej prawdziwe imię i nazwisko. U opanowanej zawsze bohaterki wkrada się niepokój i powstaje pytanie, dlaczego ktoś przejął jej tożsamość? Czy to przypadek, czy początek gry, w której zasady zmieniają się w każdym momencie? Jedno jest pewne: błędne posunięcie może sprawić, że przeszłość dopadnie ją szybciej, niż się spodziewa. Teraz musi być o krok przed tym, co zostawiła za sobą, ale też musi przewidzieć kolejny ruch przeciwnika.

Ashley Elston do tej pory pisała książki dla młodzieży, więc „Wygrywa pierwsze kłamstwo” jest jej debiutem w gatunku dla dorosłych. Czytałam ją z rosnącym zaciekawieniem i wieloma pytaniami, gdyż nie raz zostałam zaskoczona rozwojem sytuacji. Początek jest nieco zawiły i mało zrozumiały – słabo nakreślone postacie i sytuacja sprawiają, że potrzeba czasu, aby wejść w fabułę. Jednak im dalej, tym wszystko staje się bardziej poukładane i logiczne.

Początek był trochę zawiły i mało zrozumiały, gdyż słabo zostały nakreślone postacie i sytuacja, ale im dalej, tym wszystko stawało się bardziej poukładane i logiczne. Autorka sprytnie ukryła to, co ważne, odsłoniła to, co powinniśmy wiedzieć w danym momencie wplatając w to scenki z przeszłości bohaterki. Stworzyła przy tym interesujące, wyraziste postacie, spośród których Evie zachwyca swoją umiejętnością dedukcji, planowania, spostrzegawczością i opanowaniem w trudnych sytuacjach. To właśnie z jej perspektywy śledzimy całą historię, co pozwala wniknąć w jej myśli, emocje i motywacje, czyniąc jej losy jeszcze bardziej angażującymi.

Nie od razu polubiłam dziewczynę o imieniu Evie za jej wyrafinowane działanie wobec Rayana i mieszkańców miasteczka. Jednak z czasem doceniłam jej inteligencję, spryt i umiejętność planowania z wyprzedzeniem, by być krok przed przeciwnikiem. W pewnym momencie dziewczyna zauważa, że jest elementem jakiejś gry i nie do końca wszystko jest takie na jakie wygląda. To kolejny świetny zwrot w fabule, które złożona jest z kilku nitek łączących się ze sobą. Im bardzie rozwijamy ten kłębek tajemnic, tym bardziej zanurzamy się w gęstą atmosferę wydarzeń prowadzących do pułapki tworzonej przez kogoś, o kim nikt nie wie, jak wygląda i naprawdę się nazywa. Okazało się, że nie tylko ona coś ukrywa i prowadzi swoją grę. Pojawiają się nowe warstwy fabuły, wychodzą intrygujące fakty, coraz więcej dowiadujemy się o przeszłości Evie Porter, poznajemy jej prawdziwe nazwisko i życie.

„Wygrywa pierwsze kłamstwo” to dobrze napisany thriller, która wciąga od pierwszych stron i prowadzi do ekscytującego końca. Powieść ma w sobie wiele niepokojących momentów, które wzmagają napięcie i sprawiają, że trudno przewidzieć dalszy rozwój wydarzeń. Można ją zaliczyć do lekkich thrillerów, w których do samego końca nie wiadomo, jakie decyzje podejmie bohaterka i co wydarzy się w kolejnych scenach.

Atutem jest dynamicznie rozwijająca się fabuła, chociaż nie pędzi zbyt szybko, ale wciąż utrzymuje napięcie i niepewność. Autorka prowadzi naszą uwagę przez labirynt niedopowiedzeń, fałszywych tropów i ukrytych motywacji, sprawiając, że nic nie jest oczywiste. Umiejętnie buduje atmosferę, wplatając liczne zwroty akcji, prowadząc nas różnymi zawiłymi drogami, by w finale całkowicie zaskoczyć rozwiązaniem sprawy.

Choć „Wygrywa pierwsze kłamstwo” to dobrze skonstruowana powieść, finał pozostawia pewien niedosyt. Sprawia wrażenie otwartego, jakby autorka pozostawiła sobie furtkę do kolejnej historii z tymi bohaterami. Mimo to, ten thriller zmusza do refleksji i zostaje w pamięci długo po zakończeniu lektury. Po przeczytaniu pierwszego thrillera Ashley Elston jestem pewna jednego – jej nazwisko stanie się dla mnie gwarancją wciągającej i dobrze skonstruowanej historii.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem 

Wydanie: I

Data premiery 15.04.2025 r.

Data premiery niemieckiej: 02.01.2024 r.

Ilość stron: 368

Wymiary: 140x205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Tytuł oryginału: First Lie Wins

Tłumacz: Agnieszka Brodzik

ISBN 978-83-8335-500-9

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Moja ocena: 5/6

[75/25] - 1788. - "Przekleństwo amuletu"

"Przekleństwo amuletu"

Kinga Jesman

„Zło potrafi zaatakować, 

kiedy się go zbyt gorliwie szuka.”

Od wieków ludzie poszukiwali sposobów na wpływanie na swój los – chronienie się przed nieszczęściem, przyciąganie powodzenia czy odpieranie złych mocy. W różnych kulturach amulety stały się symbolem nadziei, sposobem na walkę z niepewnością oraz próbą odnalezienia poczucia kontroli w świecie, który często wydaje się chaotyczny i nieprzewidywalny. Niektórzy noszą je w przekonaniu, że rzeczywiście mają magiczne właściwości, inni traktują je jako mentalne wsparcie, coś, co dodaje otuchy w trudnych chwilach i pomaga zachować wiarę w lepszą przyszłość.

W powieści „Przekleństwo amuletu” jeden z takich magicznych przedmiotów nie jest jedynie rzeczą, lecz kluczem do wydarzeń, które wykraczają poza ludzką percepcję. Autorka napisała intrygującą, niepokojącą i wypełnioną emocjami historię, w której bohaterka gubi się w tym, co się wokół niej dzieje.

Autorka od wielu lat mieszka w Dubaju, więc doskonale zna panujące tam zwyczaje, tradycje i przekonania, co nadaje powieści wyjątkowego realizmu i autentyczności. Zabiera nas w świat owiany mitami, pokazując, jak niewiele wiemy o arabskiej kulturze, jej głęboko zakorzenionych wierzeniach oraz rytuałach związanych z amuletami.

Prolog należy do Gamili, która w kilku słowach przybliża swoją historię, lecz celowo unika szczegółów. Wiadomo jedynie, że przeszła przez dramatyczne wydarzenia, a obecnie prowadzi podwójne życie pod zmienionym imieniem. Twierdzi, że znalazła schronienie w „najwspanialszym muzułmańskim kraju”, lecz im więcej dowiadujemy się o jej losach – jak również o perspektywie jej współlokatorki – tym bardziej zaczynamy poddawać tę opinię w wątpliwość.

Przez pozostałą część fabuły śledzimy wszystko poprzez narrację Zainab, która rok wcześniej zamieszkała z Gamilą, nie mając pojęcia o jej prawdziwej tożsamości i przeszłości. Przez kilkanaście miesięcy dzieliły codzienność, lecz dopiero gdy Gamila nagle znika, Zainab zaczyna rozumieć, że jej przyjaciółka skrywała znacznie więcej, niż mogła przypuszczać. 

Z jednej strony „Przekleństwo amuletu” intryguje i przyciąga uwagę, zmuszając nas do podążania za wydarzeniami. Z drugiej – niektóre wątki rozwijają się zbyt szybko, a inne pozostają niedopowiedziane, przez co finalnie nie wszystko zostaje wyjaśnione. Kinga Jesman zgrabnie wplata motyw oddziaływania amuletu, ale też ale nadaje mu nieco demonicznego znaczenia, niemającego nic wspólnego z prawdziwym jego działaniem ochronnym. Tajemniczości dodaje mroczna organizacja, która wydaje się powiązana z evil eye, ale też pojawiające się niewyjaśnione zdarzenia, czy dziwni osobnicy.

Historia zaginięcia Gamili pozornie otrzymuje rozwiązanie, lecz epilog całkowicie burzy ten obraz, pozostawiając uczucie niedosytu i niepewności. Choć książka sprawia wrażenie jednotomowej opowieści, jej zakończenie ma otwarty charakter, pozostawiając miejsce na dalszą interpretację. Rozczarowujący może być także wątek romansu, który zostaje ledwie zaznaczony, a zanim zdąży się rozwinąć, zostaje urwany, nie pozostawiając czytelnikowi satysfakcji.

Jednym z największych atutów powieści jest tło wydarzeń – autorka przybliża czytelnikom kulturę arabską, ukazując zarówno jej piękno, jak i skomplikowane zasady rządzące społeczeństwem. Szczególnie interesujące są informacje dotyczące amuletów, ich historii i roli w wierzeniach różnych kultur.

„Przekleństwo amuletu” to powieść, której bliżej do thrillera sensacyjnego, niż obyczajowej. Pełno w niej tajemnic, napięcia i mistycznej atmosfery, która skłania do refleksji nad wiarą, przeznaczeniem i wpływem tradycji na ludzkie życie. Mimo pewnych niedociągnięć w fabule, książka angażuje, prowokuje do myślenia i oferuje ciekawy wgląd w kulturowe aspekty związane z talizmanami. Powieść pokazuje, że nadajemy przedmiotom różne znaczenie, a ich wpływ na nasze życie zależy często od naszej wiary i przekonań. Czasem to, w co wierzymy, może prowadzić nas do prawdy… lub sprowadzać na niebezpieczną ścieżkę.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Wydanie: I

Data premiery: 26.03.2025r.

Ilość stron: 304

Wymiary: 135 x 205 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-8329-766-8

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Moja ocena: 4/6

[74/25] - 1787. - "Cena wolności" - Tom I

"Cena wolności"

Spin-off Konsorcjum

Tom pierwszy

A.S. Sivar

„Konsorcjum – ono nigdy nie śpi. Każdego wplata w twoje życie widmo nieuniknionego, czającego się na każdym kroku zła.”

Jedną z najważniejszych wartości w życiu jest poczucie wolności. Wolność ma wiele wymiarów i dla każdego może oznaczać coś innego. Jest nie tylko prawem do wyboru własnej drogi, ale także wewnętrznym poczuciem niezależności – stanem, w którym człowiek może żyć zgodnie ze swoimi przekonaniami, pragnieniami i marzeniami. Często jest tak, że o wolność trzeba zawalczyć i wiele poświęcić, by ją uzyskać. Jeden z bohaterów książki „Cena wolności” jest gotowy zrobić wszystko, by uwolnić się od struktur organizacji zwanej Konsorcjum.

Był rok 2021, gdy poznałam „Konsorcjum”, debiutancką serię pani A.S. Sivar. Zrobiła na mnie pozytywne wrażenie i  z żalem rozstawałam się z jej bohaterami, dlatego ogromnie się ucieszyłam, że autorka zdecydowała się na spin-off tej trylogii.

„Cena wolności” to osobna historia, mimo że można w niej dostrzec powiązania z trylogią „Konsorcjum”, chociażby w postaciach, które również w niej miały swoją historię. Obecnie, od trzech lat na czele Konsorcjum stoi Nadia Aleksandrow, która zdobyła swoją pozycję dzięki własnej determinacji, odwadze, stając się potentatką największego ingredientu władzy jej ojczyma, Iwana Dimitrenko. Znalazła też miłość swego życia w osobie Dominika Aleksandrowa.

Wśród osób zrzeszonych w organizacji Konsorcjum jest Zander, który marzy o tym, by na zawsze uwolnić się z jej kajdan. Chciałby prowadzić życie swobodne, na własnych zasadach, ale odejście od organizacji nie jest takie proste. Trzynaście lat temu Dominic i Zander byli przyjaciółmi, a ich duet był nie do pokonania w wykonywaniu zadań. Dziś nie ma między nimi dawnej zażyłości, dzieli ich bardzo dużo, a wydarzenia z przeszłości skutecznie zniszczyły ich więź. 

Zander chciałby uwolnić się z macek Konsorcjum, ale jak dotąd nie było to niemożliwe. Nadarza się okazja do osiągnięcia tego celu, ale on musi jeszcze wykonać jedno ważne zlecenie. Gdy zrobi to dobrze, uzyska wolność. 

Ma otoczyć ochroną Igę Bodnar, która jest niezwykle ważna dla Nadii. W tym wszystkim jest jeden problem - Iga straciła pamięć w wyniku dramatycznych zdarzeń, o których nie od razu się dowiadujemy. Wiemy tyle ile wie Iga, która stopniowo odkrywa swoją przeszłość. Do tego ona nie ma łatwego charakteru i nie podoba się jej podporządkowanie się poleceniom zdecydowanego, pewnego siebie, aroganckiego i mrukliwego Zandera. On jest postacią złożoną, rozdartą między zobowiązaniami a pragnieniem niezależności, ale też skrywającym swoje sekrety i demony, co czyni go bohaterem niełatwym do zrozumienia, ale jednocześnie trudnym do jednoznacznej oceny. Iga też nie jest osobą dającą się ujarzmić, ale nawet czasami postępuje zbyt lekkomyślnie i wbrew zakazom, nie zdając sobie sprawy z grożącego jej niebezpieczeństwa.

Okazuje się, więc że to, co miało być łatwe i bezproblemowe, zmienia się w pełne komplikacji zadanie. Królowa organizacji, Nadia stawia jeszcze jeden warunek: Iga jest nie do „tknięcia” czyli on nie może ją potraktować jak wiele innych kobiet w swoim życiu. Jeżeli zrobi cokolwiek, by się do swojej podopiecznej zbliżyć, starci szansę na wolność.

Pani A.S. Sivar po raz kolejny dostarczyła mi mnóstwo emocji o różnych odcieniach, wprowadzając w dynamiczną fabułę i intensywną relację między bohaterami. Tempo nie jest szybkie od samego początku, bo autorka stopniowo kreśli tło wydarzeń, budując atmosferę i wprowadzając kolejne istotne elementy. Dopiero fabuła zaostrza się i robi się bardziej dynamiczna, gdy Iga zostaje umieszczona w domu Zandera, co nie podoba się ani jej, ani jemu. Narracja prowadzona jest z ich perspektywy, choć wypowiedzi Zandera pojawiają się znacznie rzadziej, co dodatkowo buduje aurę tajemnicy wokół jego postaci. Fabuła skupia się w dużej części na emocjach i przeżyciach Igi, więc z łatwością zagłębiamy się w jej myśli, przeżywamy jej rozterki, analizujemy każdą sytuację, gdyż autorka umiejętnie oddaje subtelne zmiany w jej uczuciach, prowadząc nas przez kolejne etapy jej  odkryć i wątpliwości.

Z kolei, gdy poznajemy punkt widzenia Zandera, perspektywa diametralnie się zmienia. Jego wewnętrzne przeżycia i emocje są bardziej powściągliwe, ale jednocześnie pełne napięcia – każde jego spostrzeżenie rzuca nowe światło na wydarzenia i relacje między bohaterami. Dzięki temu zyskujemy głębsze zrozumienie jego postaci, odkrywając motywy, które nim kierują, oraz konflikty, które toczą się w jego wnętrzu. 

„Cena wolności” to powieść, w której nie ma miejsca na przypadkowość. Każda decyzja bohaterów niesie konsekwencje, każda emocja buduje napięcie, a każda strona przynosi nowe zaskoczenia. Autorka konsekwentnie prowadzi fabułę, nie wprowadzając zbędnych wątków ani przypadkowych postaci.  Nie ma w niej niepotrzebnych wątków, ani postaci, a całość została świetnie skonstruowana, przemyślana i napisana z pasją i lekkością.

Bohaterowie są w niej siłą napędową nadając tej historii kolorytu i mocnych wrażeń. Ich silne, wyraziste charaktery gwarantują mnóstwo wrażeń, więc nie można się przy nich nudzić. Między nimi od początku iskrzy, bo spotkały się dwa silne charaktery, niezależne i nielubiące ograniczeń. Pojawiają więc intensywne reakcje i sytuacje doprowadzające ich do frustracji, złości i tzw. białej gorączki, a jednocześnie oboje są świadomi, że coraz bardziej przestają być sobie obojętni. Coraz trudniej jest im zapanować nad swoimi uczuciami, gdy są blisko siebie. Autorka doskonale oddała ich wewnętrzne napięcia, buzujące namiętności i trawiące pożądanie, więc obserwowanie rozwoju ich relacji daje mnóstwo wrażeń.

Uważam, że „Cena wolności”, jako spin-off Konsorcjum to świetna historia, która sprawi radość fanom serii i pozwoli ponownie spotkać ulubione postacie. Natomiast dla tych, którzy po raz pierwszy zetkną się z tą organizacją i jego ludźmi, znajdą w niej wszystko to, czego oczekuje się od tego typu powieści.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 07.03.2025r.

Ilość stron: 464

Wymiary: 130x210 mm

Okładka: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-8373-642-6

Wydawnictwo: Amare

Moja ocena: 6/6

Post nietypowy, bo przedświąteczny - o Wielkanocy inaczej

Wiadomo, że korzenie dzisiejszej Wielkanocy tkwią w słowiańskich tradycjach, ale znacząco się różnią.  Jare Gody to pradawne święto Słowian, które celebrowało nadejście wiosny, budzenie się przyrody i triumf życia nad zimowym zastojem i przypadało 21 marca. Było to czasem przejścia, odrodzenia i oczyszczenia, a jego znaczenie wykraczało daleko poza zwykłe obserwowanie zmieniających się pór roku. Ogień, woda, słońce i ziemia były kluczowymi elementami tych obchodów, a ich znaczenie odnosiło się do cyklu życia, płodności i harmonii ze światem natury.

Kościół, chcąc wyplenić dawne obyczaje, przejął wiele zwyczajów i obrzędów, nadał im nowe znaczenie i włączył do chrześcijańskich obrzędów. I dziś znamy je jako Wielkanoc - obchodzone w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Łatwiej było dostosować istniejące rytuały do nowych reguł, niż odzwyczaić ludzi od głęboko zakorzenionych przekonań.   

Wielkanoc niesie za sobą chrześcijańskie przesłanie o zmartwychwstaniu, podczas gdy Jare Gody koncentrowały się na cykliczności przyrody, jej odrodzeniu i wzroście.

Dla Słowian okres budzenia się przyrody do życia po długiej zimie był zawsze czasem magicznym, przypisywanym siłom nadprzyrodzonym, które według dawnych wierzeń panowały nad światem. Ważnym momentem była równonoc wiosenna, do której przygotowywano się z pietyzmem, wierząc, że to, co złe, odeszło wraz z zimowymi miesiącami. Teraz, gdy dni stają się coraz dłuższe, może być już tylko lepiej.

Był to szczególny i magiczny okres, który w dawnych wierzeniach stanowił jedno z najważniejszych świąt. U Słowian obchodzono Jare Gody, u Celtów – Ostarę, nazwaną tak od imienia Bogini Wiosny, u Wikingów Eostre lub Ostarę, a także Alban Eiler, co oznaczało „Światło Ziemi”.

Aby wspomóc Matkę Naturę w tym procesie, wykonywano szereg rytuałów, które miały odpędzić zimę i obudzić siły natury do odrodzenia. Okres między kwietniem a czerwcem obfitował w wiele magicznych obrzędów. Sprzątano domy, wymiatano kąty brzozową miotełką, usuwając wraz z kurzem stare energie na zewnątrz. Wejścia do domów przystrajano młodymi gałązkami drzew, takich jak lipa, brzoza, buk czy grab. Popularnym elementem dekoracyjnym wnętrz był tatarak.

Wiele tradycji związanych z Jarymi Godami odnajdujemy w dzisiejszych zwyczajach wielkanocnych, a jednym z nich jest malowanie jaj. 

Słowianie malowali jaja już w IX wieku, a najstarsze znalezione pisanki pochodzą z X wieku i zostały odkryte na miejscu dawnego słowiańskiego grodu na wyspie Ostrówek (Opolszczyzna).

Jajko dla naszych przodków było symbolem życia i narodzin. Zwyczaj malowania jajek znany był już w III wieku p.n.e., a jego korzenie sięgają Persji (dzisiejszego Iranu). Był to powszechny rytuał wszystkich wierzeń pierwotnych, nawiązujący do symboliki odradzającego się życia i sił witalnych. Malowanie jaj miało wymowę magiczną i było domeną kobiet. Dbano, aby do izby w tym czasie nie wszedł mężczyzna, ponieważ wróżyło to nieszczęście.

Rodzaj malowanych jaj zależał od metody ich wykonania:

Kraszanki – jajka gotowane w naturalnych barwnikach, uzyskiwanych z roślin i minerałów.

Pisanki – jajka, na których najpierw rysowano wzory roztopionym woskiem, a następnie zanurzano je w barwniku.

Do zdobienia skorupek używano naturalnych materiałów, takich jak igły drzew, słomki, drewniane patyczki, koziki czy szydła.

Kolory pisanek miały swoje symboliczne znaczenie:

Czerwień i biel – duchy domowe, opiekuńcze.

Czerń i biel – duchy ziemi.

Zieleń – odrodzenie przyrody i miłość.

Brąz – rodzinne szczęście

Życzę Wam zatem wspaniałego czasu z energią Matki Ziemi!

Niech ten piękny czas przyniesie Wam siłę i radość.

Niech budząca się przyroda obdarzy Was zdrowiem i witalnością,  

A stare troski odejdą wraz z zimowymi wichrami.

Niech wiosenne słońce rozświetli Wasze dni, 

Miłość i harmonia niech wypełnią Wasze serca,

I niech duchy przodków czuwają nad Waszym szczęściem.

[73/25] - 1786. - "Ognisty kamień"

"Ognisty kamień"

Magdalena Dąbrowska

„Piękne oczy ma ten, 

kto posiada magię w nich ukrytą.”

Moją uwagę zwróciła okładka e-booka, na której widnieje miecz z runą Tiwaz, a tytuł "Ognisty kamień" ma litery stylizowane na runy. Zaintrygowana tym motywem, sięgnęłam po książkę. Jest to krótkie opowiadanie fantasy, mające w formacie PDF zaledwie 72 strony.

"Ognisty kamień" to rodzaj baśni osadzonej w świecie pełnym elfów i chochlików, toczących od lat wojny. Nienawiść jest ich siłą napędową, a wejście na wrogi teren wiąże się z niebezpieczeństwem. Właśnie w takiej sytuacji zastajemy Elfkę Laylę, wojowniczą księżniczkę, która podczas treningu walki ze swoim przyjacielem Thiranem nieświadomie przekracza granicę lasu Fulior, zamieszkanego przez wrogie chochliki. Layla zostaje ranna, Thiran udaje się do zamku Nuangu, a ona, poszkodowana, podąża do mrocznego lasu Mroghand, gdzie ratuje ją tajemniczy i przystojny Rav. Wkrótce okazuje się, że jego obecność w jej życiu będzie miała kluczowe znaczenie.

Najbardziej zaciekawiło mnie, w jaki sposób autorka wplotła motyw run do swojej powieści. Byłam zaskoczona faktem, że Layla ma celtyckie pochodzenie, a jednocześnie posługuje się runami. Niektóre rozdziały noszą nazwy symboli runicznych, lecz ich znaczenie nie zawsze znajduje odzwierciedlenie w fabule. Próbowałam dostrzec te powiązania – w niektórych przypadkach faktycznie się pojawiają, ale nie są konsekwentnie rozwinięte w całej historii.

W rzeczywistości Celtowie posługiwali się różnymi systemami pisma, z których najbardziej znane jest pismo ogamiczne. Nie ma jednak jednoznacznych dowodów na to, że używali własnego alfabetu runicznego. Runy były związane przede wszystkim z ludami germańskimi i nordyckimi, a ich najstarsze zapisy pochodzą z II wieku n.e. Istnieją teorie, że Celtowie mogli wykorzystywać runy do wróżb i magii, więc jeśli spojrzeć na to z tej perspektywy, ich obecność w opowiadaniu może mieć uzasadnienie. 

Poza tym "Ognisty kamień" to fantastyka, a w tym gatunku wszystko jest możliwe – również odstępstwa od historycznej zgodności. Książka jest debiutem Magdaleny Dąbrowskiej w formie beletrystycznej i wyraźnie czuć świeżość jej pióra. Główni bohaterowie, podobnie jak postacie drugoplanowe oraz tło wydarzeń, są jednak opisani dość powierzchownie. Historia jest zbyt krótka, by nawiązać głębszą więź z bohaterami i w pełni wniknąć w ich losy. Autorka pisze lekko i przystępnie, ale bez większego rozmachu – brakuje rozwinięcia wątków, głębszego przedstawienia świata, magii i chemii między Laylą a Ravem. Pojawia się, na przykład, przesłanie związane z niszczącą siłą nienawiści, lecz także ono zostało potraktowane zbyt powierzchownie. A przecież jest to temat niezwykle istotny – stanowi motor napędowy odwiecznych konfliktów między rasami i mogło zostać bardziej rozwinięte.

Autorka ma również tendencję do określania postaci poprzez kolor ich włosów lub oczu, co osobiście uważam za mniej efektywny sposób budowania charakterystyki bohaterów. Wielu młodych autorów, którzy dopiero zaczynają swoją pisarską drogę, nadużywa tego zabiegu, jakby brakowało im innych metod na wyróżnienie postaci. Wątek romantyczny został jedynie zarysowany, a intymne zbliżenia przedstawione w bardzo okrojony sposób, bez zbędnych szczegółów – co uważam za zaletę. 

"Ognisty kamień" to opowieść, która ma potencjał, ale zabrakło jej głębszego rozwinięcia i większej konsekwencji w budowaniu świata przedstawionego. Magdalena Dąbrowska ma niewątpliwie potencjał jako pisarka, ale jej twórczość wymaga dopracowania: bardziej rozwiniętej formy, wolniejszego tempa w niektórych wątkach oraz większej głębi w kreacji świata i relacji bohaterów. Mimo pewnych niedociągnięć książkę można potraktować jako lekką, baśniową historię, która może spodobać się czytelnikom lubiącym krótkie opowieści w klimacie fantasy. 

E-booka przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem

Wydanie: I

Data premiery: 23.03.2024r.

Ilość stron wersji drukowanej: 72

e-book PDF: 53

inne formaty: EPUB, MOBI

Wymiary: 195 x 125 mm

ISBN 978-83-68095-47-0 książka

ISBN 978-83-68095-48-7 e-book

Wydawnictwo: Sorus

Moja ocena: 3/6